ဒုတိယ ကမာၻစစ္ မတုိင္မီ ျမန္မာျပည္တြင္ ေရာက္ရွိ အေျခခ်ခဲ႔ေသာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမ်ား

၁၈၂၄ ခုႏွစ္၊ အဂၤလိပ္ - ျမန္မာ ပထမစစ္ပြဲ စတင္၍ ျမန္မာ႔ပိုင္ နယ္ေျမမ်ားအား အဂၤလိပ္မွ ကုိလုိနီအျဖစ္ တစတစ ေျပာင္းလဲက်ေရာက္ သြားေစခဲ႔ၿပီး ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ တတိယ စစ္ပြဲအၿပီးတြင္ ျမန္မာတႏုိင္ငံလုံး အဂၤလိပ္ ကုိလုိနီနယ္ေျမ ျဖစ္သြားခဲ႔ေခ်သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္းသုိ႔ ျပည္ပမွ ႏုိင္ငံျခားသား မ်ားအား လြတ္လပ္စြာ ဝင္ထြက္ သြားလာခြင္႔ ျပဳခဲ႔ေသာ အဂၤ လိပ္ အစုိးရ၏ ေပၚလစီေၾကာင္႔ ထိုစဥ္ ဂ်ပန္မွ ဆရာဝန္၊ သြားဆရာဝန္၊ သြားစုိက္ဆရာ၊ ဓာတ္ပုံဆရာ၊ လက္သမားႏွင္႔ အေသးစား ကုန္သည္တုိ႔သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင္႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ မ်ားတြင္ လာေရာက္ အေျခခ် လုပ္ကုိင္ စီးပြားရွာခဲ႔ၾကသည္။ ဂ်ပန္ ကုန္တင္ သေဘၤာႀကီးမ်ား ကလည္း ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းတြင္ ပစၥည္းမ်ားခ်၍ ပုသိမ္ဆိပ္ကမ္းမွ ဆန္တင္ျခင္း စသည္ျဖင္႔ ကုန္သြယ္မႈ မ်ားျဖင္႔  ဦးဒဟို အဝင္အထြက္ မ်ားခဲ႔ၾကသည္။


ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား အဝင္အထြက္ မ်ားေသာ သေဘာၤ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ မ်ားတြင္ ညကလပ္မ်ား၊ ဇိမ္ခံခန္းမ်ား ရွိခဲ႔ၾကသည္။ ၄င္း ဇိမ္ခန္းတြင္ ကာရာယူကိစန္ ဟုေခၚေသာ ဂ်ပန္ မေလးမ်ားလည္း လာေရာက္ လုပ္ကုိင္ခဲ႔ၾကသည္ ဟု သမိုင္း မွတ္တမ္းမ်ားက ဆိုသည္။  ကာရာယူကီစန္ ( Karayuki san - からゆきさん ) ဆုိတဲ႔ စကားလုံး ကုိေတာ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အနည္းငယ္ စိမ္းေနၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကာရယူကီစန္နဲ႕ ေဂးရွ ကုိ ေရာေႏွာၿပီး ျမန္မာေတြ အထင္မွတ္ မွားျမင္ေနၾကတာေတြလည္းရွိေနတာမုိ႔ ႀကဳံတုန္း ဒီေနရာကေန နည္းနည္းေလာက္ေရးေပးပါ႔မယ္။  ကာရယူကီစန္ ဆုိတာကေတာ႔ ၁၉ ရာစုေခတ္က အေရွ႔အာရွနဲ႔ အေရွ႕ေတာင္ အာရွေတြကုိ၊ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ ကေန စြန္႔စား ထြက္ခြာၿပီး အလုပ္ လုပ္ကုိင္ၾကတဲ႔ ဂ်ပန္ အမ်ဳိးသမီးေလးေတြကုိ ေခၚတဲ႔ အမည္ပါ။ အဲဒီေခတ္ အခ်ိန္က ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ၊ ေရလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းျပဳတဲ႔ မိသား စုေတြက ေပါက္ဖြားလာတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေလး ေတြက တုိင္းတပါးကုိ စြန္႔စားၿပီး ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ရင္းၿပီး၊ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရတဲ႔ ဇိမ္ခံမယ္ေတြ အျဖစ္ အလုပ္ ထြက္လုပ္ၿပီး မိမိတုိ႔ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အတြက္ ရွာေဖြေပးၾကသူေတြ ျဖစ္ၿပီး။ အမ်ားစု ကေတာ႔ ဂ်ပန္ရဲ႕ က်ဴးရႈးကၽြန္း၊ နာဂဆာဂီတုိင္း အမကုဆ ၿမိဳ႕နယ္၊ ခုမမုိတုိ တုိင္းႏွင္႔ ဂါကာယာမ တုိင္းတုိ႔ မွ အမ်ဳိးသမီး ေတြက အမ်ားဆုံးဘဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေအာက္ေျခလူတန္းစား အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းၿပီး ေရးသားခဲ႔သူ စာေရးဆရာမ ယမစကီ ထုိမုိကုိ(山崎 朋子)ရဲ႕サンダカン八番娼館 望郷 စာအုပ္ေၾကာင္႔ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမ်ားၾကားတြင္ ကာရာယူကီစန္ ကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သိရွိေစခဲ႔တယ္။
ကာရယူကီစန္ ေတြက သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ အမ်ဳိးသမီး စစ္သားေတြ လုိ႔လည္းတင္စား ေခၚေဝၚၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီေခတ္ အခ်ိန္အခါကာလက အမ်ုိးသမီးေတြ ျပည္ပထြက္တယ္ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ စြန္႔စားရ တဲ႔ ေခတ္အခ်ိန္ ကာလႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ကာရယူကီစန္ရဲ႕ ခန္းဂ်ီးရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ငရုတ္သီးလုိ ပူစပ္ၿပီး ေပါက္ကြဲေစတဲ႔ ႏုိင္ငံျခားထြက္သူေတြဆုိတဲ႔ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ၿပီး ကာရာယူကီစန္ ေတြကုိ သာမာန္ လူတန္းစား ဧည္႔သည္ေတြက ဆက္ဆံမူ နည္းပါးၿပီး သေဘာၤျဖင္႔ ကုန္ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနၾကတဲ႔ ကုန္သည္ေတြနဲ႔ အေမရိကန္ စစ္သားေတြက ဆက္ဆံၾကတာ မ်ားပါတယ္၊ ကာရာယူကီစန္ ေတြကုိ အဲဒီေခတ္က အေမရိကန္ စစ္သားေတြက အသည္းစြဲလုိ႔လည္း မွတ္တမ္း မွတ္ရာမ်ားမွာ ေဖာ္ျပ ထားရွိတာလည္း ေတြ႔ျမင္ရၿပီး၊ ကာရာယူကီစန္ လုပ္ေနသူေတြ အတြက္ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္၊ ေယာက်ာၤး တေယာက္နဲ႔ တႀကိမ္ဆက္ဆံ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ လွ်င္ ဂ်ပန္ယန္း ၁၀ ျပား ျဖစ္ၿပီး တေန႔ကုိ ဧည္႔သည္ ၁၀ ေယာက္ အထိဘဲ ဆက္ဆံဖုိ႔ ခြင္႔ျပဳ ထားရွိပါတယ္၊ ေဆးပုံမွန္ စစ္ေဆးရၿပီး၊ အဝတ္အစားဖုိး အေၾကြးနဲ႔ ေဆးစစ္ခေတြနဲ႔ ပုိက္ဆံအရ နည္းတယ္ ထင္ၿပီး အလုပ္ပုိမုိ လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ ဧည္႔သည္ အေယာက္ သုံးဆယ္ေလာက္ အထိ ဆက္ဆံတဲ႔ အခါေတြလည္း ရွိတာေတြေၾကာင္႔ စိတ္ပင္ပမ္းဖိစီးမွုေတြျဖစ္လာတဲ႔အခါ အနားယူရပါေသး တယ္။ ႏွုတ္ခမ္းနီအရဲသား၊ မိတ္ကပ္အေဖြးသားေတြနဲ႔ ဧည္႔သည္အႀကိဳက္ လုိက္ေလ်ာမွုေတြနဲ႔ျပဳံးေန ရယ္ေနရတဲ႔ မိန္းမပ်က္၊ မိန္းမေပါ႔၊ တန္ဖုိးမရွိတဲ႔ မိန္းမရယ္လုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ျပစ္တင္ကဲ႔ရဲ႔ ရွုံ႕ခ်မွုေတြနဲ႔ အထင္ေသး ဆက္ဆံခံရတဲ႔ သူတုိ႔ဘ၀ေတြရဲ႔ ကန္႔လန္႔ကန္႔ေနာက္ကြယ္က ရင္နင္႔ဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၊ ခံစားမွုအစစ္ေတြကုိ ေတာ႔ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် မျမင္ေတြ႔ႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး။ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနတဲ႔ ဘ၀ေတြထဲက အမ်ဳီးသမီးငယ္ေလးေတြရဲ႔ ဘ၀ေတြဟာ ရင္းႏွီးစရာမရွိ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခု အရင္းျပဳစရာဘဲ ရွိလာေတာ႔ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခု အရင္းျပဳၿပီး မိမိဘ၀အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးႏွင္႔ မိသားစု ဘ၀အေရးအတြက္ ဘ၀တစ္ခုလုံး ေပးဆပ္လုိက္ရတာေတြ ေပးဆပ္ေနရတာေတြကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆင္းရဲတဲ႔ ေဒသေတြက အမ်ဳိးသမီးေတြမွာ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ေတြ႔ျမင္ေနရအုံးမွာပါ။

၁၉၂၀ ခုႏွစ္ မွာေတာ႔ ဂ်ပန္ လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကုိ က်ဆင္းေစတယ္ ဆုိတဲ႔ အျမင္နဲ႔ ကန္႔ကြက္ၾကသူေတြ မ်ားလာတာမုိ႔ အစုိးရက ကာရာယူကီစန္ အျဖစ္ တုိင္းတပါးသုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ကုိင္ျခင္းကုိ ပိတ္ပင္ လုိက္တာမုိ႔ မိမိေနရပ္ တုိင္းျပည္သု႔ိျပန္သူေတြလည္း ျပန္လာၾကသလုိ မျပန္ဘဲ ျပည္ပမွာဘဲ ဆက္လက္ ေနထုိင္သြားသူေတြ၊ ျပည္ပမွာဘဲ ေရာဂါနဲ႔ ဆုံးပါးသြားသူ ေတြလည္း အမ်ား သားေပါ႔။  ဂ်ပန္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးေတြ ကာရာယူကီစန္ အျဖစ္ ျမန္မာျပည္ကုိ ေရာက္ရွိ လာခဲ႔ဖူးတယ္ ဆုိတဲ႔ အေထာက္အထား ေတြလည္း ရွိခဲ႔ဖူးတယ္ ဆုိတာကုိေတာ႔ … ျမန္မာျပည္တြင္ ဂ်ပန္ သံအမတ္ႀကီး အျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ေသာ ” စူဇူကီးတကရွိ” ၁၉၇၇ ခုႏွစ္က ေရးသား ထုတ္ေဝခဲ႔ေသာ “ ဘိရုမာ ေခၚေသာ တုိင္းျပည္” စာအုပ္တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသား ထားခဲ႔သည္။

“ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၄ ရက္သည္ ဂ်ပန္ျပည္၌ သြန္းပြဲေတာ္ ေခၚ သြားေလသူ မ်ားအား လြမ္းဆြတ္ သတိရေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရုံးပိတ္ရက္ေန႔ႏွင္႔ တုိက္ဆုိင္ ေနေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ဇနီးတုိ႔သည္ သံရုံးသူ သံရုံးသား ဂ်ပန္ ကုမၸဏီ အမူထမ္း မိသားစု၊ ဂ်ပန္ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမ လုပ္အားေပးတုိ႔ႏွင္႔အတူ တာေမြ ဂ်ပန္သခၤ်ဳိင္းသုိ႔ သြားေရာက္ ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရညွိတက္ ေမွးမွိန္ေနေသာ ဂူထုိးစာတုိ႔ကုိ ေဆးေၾကာ သန္႔ရွင္းခဲ႔ၾကသည္။ တာေမြ သုႆန္၏ ေဒါင္႔တေထာင္႔၌ ျပြတ္သိပ္ မ်ားျပားလွေသာ  ဂ်ပန္လူမ်ဳိး  ေသဆံုးသူမ်ား၏ အုတ္ဂူမ်ား ရွိပါသည္။ ၄င္းတုိ႔ အထဲမွ ဖတ္ရႈ႕ႏုိင္သည္တုိ႔ကုိ မွတ္တမ္း ျပဳစုၾကရာ (၇၄)ဂူ အနက္ သုံးပုံ၊ ႏွစ္ပုံနီးပါးမွာ ငယ္ရြယ္သူ ၁၉ ႏွစ္၊ ၂၀ ႏွစ္၊ ၂၂ ႏွစ္ အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ ဇာတိမွာ  နာဂဆာဂီတုိင္း အမကုဆ ၿမိဳ႕နယ္မွ မ်ားျပား၍ ကုမာမုိတုိ တုိင္းႏွင္႔ ဂါကာယာမ တုိင္းတုိ႔မွလည္း ေတြ႔ရွိၾကရသည္။ ၄င္းဂူမ်ား၌ ဆုေတာင္း ပတၱနာျပဳ ခဲ႔ၾကသည္။ ျပဳစုထားေသာ နာမည္ စာရင္းကုိ သံရုံးမွ ဂ်ပန္အစုိး ႏုိင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး ဌာန မွတဆင္႔ သက္ဆုိင္ရာ တုိင္းရုံးမ်ားသုိ႔ ေပးပုိ႔ခဲ႔ၾကသည္ ဟု ဆိုသည္။

ယခင္ တာေမြရွိ ဂ်ပန္သခၤ်ဳိင္း အတြင္းရွိ ကာရယူကီစန္ တုိ႔၏ အုတ္ဂူမ်ား အစီအရီ ေတြ႔ျမင္ရပုံ

ထုိ မိန္းကေလးမ်ား၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတုိ႔ ရွိေနေသးပါက အသုံးက်မည္ေလာ ဟု ေမ်ာ္လင္႔ခဲ႔ ေသာ္လည္း၊ က်ေနာ္ ရန္ကုန္သံရုံး၌ ရွိစဥ္က တုန္႔ျပန္ခ်က္ မရခဲ႔ပါ။ တုိင္းျပည္မွ ခြဲခြာ၍ ျမန္မာျပည္သုိ႔ သြားေရာက္ခါ မေကာင္းေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လုပ္ကုိင္ခဲ႔သည္႔ မိန္းကေလး မ်ဳိးကုိ မိမိတို႔ ေဆြမ်ဳိးဟု မည္သူက ထုတ္ေဖာ္ ေျပာခ်င္ပါမည္ နည္း။ မိန္းကေလး မ်ားသည္ ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္း ခံရ၍ ေသဆုံးျခင္းေလာ၊  ျမန္မာျပည္ ေရ၊ ေျမ၊ ရာသီဥတု၊ အစားအေသာက္ တုိ႔ႏွင္႔ ေနသားမက် သဟဇာတ မျဖစ္ျခင္းေလာ၊ ထုိေခတ္ ထုိအခါက ကူးစက္ျပန္႔ပြားခဲ႔ေသာ ကာလသား ေရာဂါ၊ တီဘီေရာဂါျဖစ္၍ ေသဆုံးျခင္းေလာ၊ အျခား ကူးစက္ျပန္႔ပြားေသာ ေရာဂါ တခု ခုေၾကာင္႔ ေသဆုံးျခင္းေလာဟု မည္သူမွ ယတိျပတ္ မေျပာႏုိင္ၾကေတာ႔ပါ။ ခ်က္ျမဳပ္ရာ ေဒသမွ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ျပန္ခြင္႔ျပဳ၍ ျပန္ခ်င္သည္႔တုိင္ မျပန္ႏုိင္ေသာ ဘဝ၊ ေမြးရပ္ဌာေနကုိ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတရင္း တုိင္းတပါးတြင္ ေခါင္းခ်ခဲ႔သည္႔ မိန္းကေလးတုိ႔၏ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ကုိ စဥ္းစားၾကည္႔ေသာ္ မ်က္ရည္ မက်ပဲ မေနႏုိင္ေတာ႔ပါ ”

သံအမတ္ႀကီး မွတ္တမ္းအရ ေသဆုံးႏွစ္မွာ ေမဂ်ီေခတ္၊ တုိက္ရွုိ ေခတ္ျဖစ္၏။  ရွုိဝ ေခတ္ အလြန္ နည္းလွသည္။ ထုိ႔အတြက္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မျဖစ္မီ ၁၉၀၀ ခုႏွစ္ႏွင္႔ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ ကာလတြင္ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ကာ အေျခခ် လုပ္ကုိင္မူမ်ား အေတာ္မ်ား ခဲ႔သည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီးေနာက္ပုိင္း ၁၉၇၀ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္း မွာေတာ႔ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးေတြ ကာရယူကီစန္အျဖစ္ တုိင္းတစ္ပါးကုိ မထြက္ခြာေတာ႔ဘဲ ဂ်ပန္က အာရွႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံျခားအမ်ဳိးသမီးေတြကုိ ဂ်ပယူကီစန္(japayukisan) အျဖစ္ ဂ်ပန္ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ တင္သြင္းလာၾကပါတယ္၊ ဂ်ပယူကီစန္(ジャパゆきさん) (ေတြအျဖစ္ အမ်ားဆုံး ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္သူေတြက အေရွာ႔ေတာင္အာရွႏုိင္ငံက အမ်ဳိးသမီးေတြျဖစ္ၿပီး ဖီလစ္ပုိင္အမ်ဳိးသမီးေတြက အေရအတြက္ မ်ားျပားၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အမ်ားဆုံး ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ခဲ႕ၾကပါတယ္။

ကာရယူကီစန္ပုံျဖင္႔ အမွတ္တရ ထုတ္ေ၀သည္႔ ဗိယက္နမ္ Sai Gonၿမိဳ႕က တံဆိပ္ေခါင္း

အျခားတပါး၌လည္း ျမန္မာျပည္သုိ႔ လွည္႔လည္ စီးပြားရွာ ေရာက္ရွိခဲ႔ေသာ ဂ်ပန္ လူမ်ဳိးေတြထဲတြင္ မွတ္မွတ္ ရရ ျဖစ္ေစခဲ႔ေသာ ဓာတ္ပုံဆရာ မိသားစု အေၾကာင္းလည္း တင္ျပ ခ်င္ေသးသည္။ ထုိ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမွာ ရွိမာမူရစန္ ပဲ ျဖစ္သည္။ ရွိမာမူရစန္ သည္ ဓာတ္ပုံ လုပ္ငန္းကုိ အေျခခ် လုပ္ကုိင္ရန္ အေရွ႔ေတာင္ အာရွႏုိင္ငံ မ်ားသုိ႔  ေလ႔လာေရး ထြက္ခဲ႔သည္။ ဘရူႏုိင္း၊ ပီနန္၊ ဆူမတၱရာ စသည္တုိ႔မွ တဆင္႔ ရန္ကုန္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ႔သည္။ ရန္ကုန္တြင္ ထုိေခတ္ အခ်ိန္အခါက ဂ်ပန္ ဓာတ္ပုံဆုိင္ ႏွစ္ဆုိင္ခန္႔ ရွိေနသည္။ ထုိ႔ အတြက္ေၾကာင္႔ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ကားလမ္းမႀကီး ေပၚရွိ ေတာင္ငူၿမိဳ႕တြင္ NIKKO ဓာတ္ပုံ ကူးတုိက္ကုိ စတင္ ဖြင္႔လွစ္ခဲ႔စဥ္ ရွိမာမူရစန္ ၏ ဓာတ္ပုံကူးတုိက္ နေဘးတြင္ ဂ်ပန္ သြားစုိက္ဆုိင္ တခု လည္းရွိခဲ႔သည္။  သူတုိ႔ လင္မယားတြင္ သားသမီး မထြန္းကားခဲ႔သည္႔ အတြက္ တူတေယာက္ကုိ ေမြးစားသား အျဖစ္ ေမြးခဲ႔ၿပီး သားႏွင္႔ ေခၽြးမျဖစ္သူ တုိ႔နွင္႔အတူ ဓာတ္ပုံ လုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္ရင္း လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္လာသျဖင္႔ မႏၱေလးၿမိဳ႔တြင္ TOKIWA ဓာတ္ပုံ ကူးတုိက္ကုိ မႏၱေလး ေစ်းခ်ဳိ အနီး ၂၆ ဘီလမ္းမႀကီး ေပၚတြင္ ထပ္မံဖြင္႔လွစ္ လုပ္ကုိင္ခဲ႔ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္မွာ ဂ်ပန္မွ တူႏွင္႔ တူမ လင္မယား တုိ႔ကုိ ထပ္မံေခၚယူ၍ မႏၱေလးဆုိင္ကုိ ဦးစီး လုပ္ကုိင္ေစခဲ႔သည္။ ရွိမာမူရစန္ က မွတ္တမ္း ဓာတ္ပုံေတြ ရုိက္ရာမွာလည္း လြန္စြာ ဝါသနာႀကီးမား လွတာေၾကာင္႔ ေရွးမႏၱေလး နန္းေတာ္ႀကီး၏ အတြင္းအျပင္ ပုံမ်ား အပါအဝင္ ပုဂံဘုရား ရႈခင္းမ်ား၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးရူ႕ခင္း ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ရုိက္၍ မွတ္တမ္းတင္ ထားခဲ႔သည္႔ အတြက္ေၾကာင္႔ ယေန႔ အခ်ိန္ထိ ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈ နန္းေတာ္ရာႏွင္႔ တျခား ယဥ္ေက်းမႈ မွတ္တမ္း ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ေတြ႔ ေနႏုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု လက္တို႔ ဆိုခ်င္သည္။ ရွိမာမူရစန္ ရုိက္ကူးခဲ႔ေသာ ပုံေတြထဲမွ ဓာတ္ပုံေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ က်န္ရွိေနခဲ႔ၿပီး အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမ်ား တြင္ပါ တခ်ဳိ႕ကုိ ရွာေဖြေတြ႔ရွိ ေနႏုိင္ေသးသည္။

မႏၱေလးအမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေတြက

၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္မီး အႏၱရာယ္ေၾကာင္႔ ရန္ကုန္ရွိ ဂ်ပန္သံရုံး၏ အေၾကာင္းၾကားခ်က္ အရ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ မိသားစုအားလုံးျပန္လာခဲ႔ၾကရသည္။ ရွိမာမူရစန္ ႏွင္႔ တူ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ထုိေခတ္ ထုိအခ်ိန္က ဂ်ပန္ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္ ႏႈိးေဆာ္မူ မ်ားေၾကာင္႔  စစ္တပ္ထဲသုိ႔ ဝင္ခဲ႔ၾကရျပန္သည္။ ( ထုိေခတ္ အခ်ိန္က က်မ္းမာေရး ခ်ဳိ႔ယြင္းသူ မွအပ ဂ်ပန္ တမ်ဳိးသားလုံး စစ္ထဲ ဝင္ေရာက္ခဲ႔ၾကရသည္။ ) ၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာစကားႏွင္႔ အဂၤလိပ္စကား တတ္ကၽြမ္းမူေၾကာင္႔ ရွိမာမူရစန္ သည္ ဂ်ပန္ စစ္တပ္ႏွင္႔ အတူ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေစလႊတ္ျခင္း ခံခဲ႔ရၿပီး  ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ၿပီးဆုံးၿပီး သုံးပန္႔စခန္းတြင္ အက်ဥ္းသား အျဖစ္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ ေနခဲ႔ရၿပီး ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ဘဲ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔  ျပန္လည္ ေရာက္ရွိခဲ႔ၾကသည္။

ရွိမာမူရစန္ရုိက္ကူးခဲ႔တဲ႔ လက္ရာေတြထဲက ျမန္မာ႔ေျမ၀ုိင္းအကဓာတ္ပုံ

ရွိမာမူရစန္ တုိ႔ မိသားစုသည္ ျမန္မာျပည္အေပၚ သံေယာဇဥ္ အလြန္ႀကီးမားၿပီး သူ၏ ေျမးျဖစ္သူ ၿမဳိ႕ျပ အင္ဂ်င္နီယာ ဟီရုိရွိ ရွိမာမူရ သည္ ျမန္မာစာေပ ႏွင္႔ ျမန္မာစကားကုိ ေလ႔လာသည္႔ အျပင္၊ ၄င္း၏ သမီးျဖစ္သူ ကိုပါ ျမန္မာစာေပႏွင္႔ စကားကုိ ေလ႔လာေနေၾကာင္း သိရၿပီး ေျမာက္ဥကၠလာပ ဂ်ပန္ သခၤ်ဳ ိ င္း ၏ ပုံစံ ဒီဇုိင္းမွာ  ဟီရုိရွိ ရွိမာမူရ လက္ရာ ျဖစ္သည္။

ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မတုိင္မီထဲက ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေရာက္ေနခဲ႔ၾကၿပီး ဂ်ပန္သုိ႔ မျပန္ေတာ႔ဘဲ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား အျဖစ္ခံယူလုိက္သူ တခ်ဳိ႕လည္း ရွိခဲ႔ၾကၿပီး၊ အမ်ားစုမွာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္မီး အႏၱရာယ္ေၾကာင္႔ ရန္ကုန္ရွိ ဂ်ပန္သံရုံးမွ အေၾကာင္းၾကား ညႊန္ၾကားခ်က္ အရ လုပ္ငန္း အားလုံးကုိ ရပ္ဆုိင္းကာ ဂ်ပန္သုိ႔ ျပန္ခဲ႔ၾကသည္။

ကုိေက်ာ္ ၊ ကမာနီလာ

“ဒုတိယကမၻာစစ္မတုိင္မီ ျမန္မာျပည္တြင္ ေရာက္ရွိအေျခခ်ခဲ႔သူမ်ား” ေဆာင္းပါးကုိ ကုိေက်ာ္က ေရးသားၿပီး သမုိင္းအခ်က္အလက္ အေထာက္အထားမ်ားႏွင္႔ စာဖတ္သူမ်ား ပုိမုိျပည္႔စုံ နားလည္ေစရန္ ကမာနီလာက ထပ္မံျဖည္႔စြက္ေပးထားပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္မတုိင္မီ ျမန္မာျပည္တြင္ ေရာက္ရွိအေျခခ်ခဲ႔သူမ်ားလုိ႔ ေဆာင္းပါး ေခါင္းစီး ေပးထားေပမယ္႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ မတုိင္မီ ျမန္မာျပည္တြင္ ေရာက္ရွိအေျခခ်ခဲ႔ေသာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမ်ား ထဲက တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ထုတ္ႏွုတ္ေရးသားတင္ျပထားတာမုိ႔  “ဒုတိယကမၻာစစ္မတုိင္မီ ျမန္မာျပည္တြင္ ေရာက္ရွိအေျခခ်ခဲ႔ေသာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမ်ား“ အျဖစ္ ျပင္ဆင္ဖတ္ရွူေပးၾကပါရန္။

Posted in: ေဆာင္းပါးမ်ား