အသံထြက္ဇာတ္လမ္း

ကိုအုံးေမာင္က ခရီးေဆာင္လက္ဆြဲအိတ္ထဲသို႔ အဝတ္အစားမ်ားထည့္ေနေသာ မသိန္းႏြဲ႕ကို စက္ဆုပ္စြာၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။

“မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့အိမ္ျပန္မလာနဲ႔ ”….

မသိန္းႏြဲ႕က ေမွးစင္းေသာမ်က္လုံးအစုံျဖင့္ ကိုအုံးေမာင္ကို မုန္းတီးစြာ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ မသိန္းႏြဲ႕၏ေခါေသာသြားမ်ားမွာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ မဖုံးႏိုင္မဖိႏိုင္ ေပၚေနေလသည္။ ကြမ္းစားဖန္မ်ား၍ ကြမ္းေခ်းတက္ေနေသာ သြားမ်ားမွာ နီရဲေနေလသည္။


လင္မယားႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မုန္းတီး႐ြံရွာစြာ စိုက္ၾကည့္ေနၾက၏။
ကိုအုံးေမာင္က ဦးစြာ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ‘ဒီေသာက္႐ုပ္ဆိုးမကို ငါ ဘာလို႔ယူမိပါလိမ့္     ဟုလည္း ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ..ေတြးမိျပန္သည္။


“ ေတာ္ ျပန္မလာနဲ႔ဆိုတိုင္း က်ဳပ္ကေနရမွာလား၊

‘ဒီအိမ္ဟာ ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲပိုင္တဲ့အိမ္မဟုတ္ဖူး၊ က်ဳပ္နဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္

“ထြီ”.....


က်ဳပ္မရွိရင္ ေတာ့္ေကာင္မကို အိမ္ေပၚေခၚတင္မလို႔ မဟုတ္လား၊ ‘ဒီၿခံ နဲ႔ဝိုင္းဟာ သိန္းငါးဆယ္ေလာက္တန္ေနၿပီဆိုတာက်ဳပ္သိတယ္ေတာ့၊ ‘ဒါလက္ထက္ပြားပစၥည္း၊ ေတာ္ က်ဳပ္ကိုကြာခ်င္ရင္ ၿခံဝိုင္းဖိုးတစ္ဝက္ခြဲေပးမွရမယ္ကိုအုံးေမာင္၊ ဟင္း-ဟင္း …...


မသိန္းႏြဲ႕က မထီသလိုေလသံမ်ိဳးျဖင့္ေျပာသည္။ ေတာသူမက ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့
ရပိုင္ခြင့္ေတြဘာေတြ ေျပာတတ္ေနၿပီ ေနႏွင့္ဦးေပါ့..ဟု ေတးထားလိုက္သည္။


ယေန႔ညေန ကိုအုံးေမာင္အလုပ္ကအျပန္မွာ မသိန္းႏြဲ႕ႏွင့္အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ရသည္။ ျဖစ္ရတဲ့ကိစၥက ကိုအုံးေမာင္က အပ္ထားတဲ့ေငြ ထဲက အလုပ္တစ္ခုအတြက္ေငြလို၍ ေငြႏွစ္ေသာင္းျပန္ေတာင္းေတာ့ မသိန္းႏြဲ႕က မရွိေတာ့ဘူးဟုဆိုသည္။ သူ႕လက္ထဲမွာ တစ္ေသာင္းပဲက်န္ေတာ့ တယ္ဟုဆို၏။
ကိုအုံးေမာင္ လကုန္ပိုင္းကမွ အပ္ထားေသာေငြမွာ ခုနစ္ေသာင္းျဖစ္ပါသည္။


ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ၊ မင္း ဘာလုပ္ပစ္လဲ …..
ခ်ဲထိုးပစ္လိုက္တာ …...


“ “ဘာ ””….....


“က်ဳပ္လည္း ခုအပတ္ရတဲ့ဂဏန္းေလးက မာတယ္ဆိုၿပီး ပုံေအာလိုက္တာပဲ၊         
မေပါက္တာေတာ့မတတ္ႏိုင္ဘူး ။”

မသိန္းႏြဲ႕က ထူးျခားမႈမရွိေသာအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေျပာသလို ေအးတိေအးစက္ပင္ၿပန္ေၿပာသည္။ဒီတစ္ပတ္လုံး ႏွစ္လုံးထီကလည္း မေပါက္ဖူးေတာ့၊ ဘာျဖစ္ေနတယ္  မသိပါဘူး။မသိန္းႏြဲ႕က ေအးေအးပင္ ၿငီးျပေနေသးသည္။
ကိုအုံးေမာင္ ေဒါသေပါက္ကြဲရေလၿပီ။ ထုံးစံအတိုင္း လင္မယားရန္ျဖစ္ရသည္။ နင္ပဲငဆေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုၾကသည္။ ႐ိုက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္ၾက သည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ အနီးအပါးမွ လူေနအိမ္ေျခမရွိ၍ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြေတြကေတာ့ ေပ်ာက္ပ်က္ဆုံးပါးသြားၿပီ။မသိန္းႏြဲ႕က ခ်ဲေပါက္ရင္ ေတာ့္ေငြေတြျပန္ေပးမယ္-ဟုေျပာသည္။
ထို႔ေနာက္ အိမ္ေပၚမွဆင္းသြားရန္ျပင္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုံးစံအတိုင္း.. သူမ ႐ြာျပန္လိမ့္မည္။ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေနလၽွင္ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ ျပန္ေရာက္ခ်လာမည္။ သူမအက်င့္အတိုင္း ခ်ဲထီ ႏွင့္ ႏွစ္လုံးထီကို အရွိန္မပ်က္ ဆက္ထိုးလိမ့္ဦးမည္။ ခုနစ္ႏွစ္တာေပါင္းလာတဲ့ ဒီမိန္းမအက်င့္ေတြကို ကိုအုံးေမာင္ေနာေက်ေနၿပီ။
ကိုအုံးေမာင္ကမသိန္းႏြဲ႕အေပၚေမတၱာခန္းေနတာၾကာၿပီျဖစ္၍အၿပီးအပိုင္ ကြဲကြာပစ္လိုက္ခ်င္ပါၿပီ။ ‘ဒီမိန္းမက ရပိုင္ခြင့္ေတြဘာေတြ ေတာင္းတတ္ေနေတာ့ ခက္၏။


“ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .
ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .
ခစ္ခစ္ခစ္ . . . . ဟာဟာဟာဟာ . . . . ဟီဟီဟီ . . ”. .


ကိုအုံးေမာင္က စိတ္တိုေနဆဲမွာ ဘုရားစင္ေပၚက အ႐ုပ္၏ရယ္သံထြက္လာ၍ ပိုၿပီး ေဒါသထြက္သြားေလသည္။


““ေဟာ- အန္းကုန္းႀကီးရယ္ေနၿပီ၊

အန္းကုန္းဘိုးဘိုးႀကီးရယ္ရင္ ေနာက္အပတ္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေပါက္ပါၿပီ၊

ေနာက္တစ္ပတ္ ခ်ဲေပါက္ရင္ ေတာ့္ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးမယ္ ကိုအုံးေမာင္ . . . . .””


မသိန္းႏြဲ႕က မၾကာခင္က ထိုးႏွက္ခံခဲ့ရတာကို ေမ့သြားကာ ဘုရားစင္ ေရွ႕သို႔ထသြားေလ၏။


““အန္းကုန္းဘိုးဘိုးႀကီး၊ သမီးကို ကယ္တင္ပါဦး၊ လာဘ္လာဘမ်ား ေပးသနားပါဦး ....။

ဘိုးဘိုးႀကီး၊ ဒီတစ္ပတ္ တစ္လုံးတည္း လြဲသြားတာပါဘုရား......၊

. တစ္လုံးလြဲၿပီး.. တစ္လုံးက ပါဝါခ်ိန္းသြားလို႔ သမီးခ်ဲမေပါက္ပါဘူးဘုရား.. ..

လာမယ့္အပတ္ေတာ့ ေပါက္ဂဏန္းကို ဒဲ့-အိပ္မက္ေပးေတာ္မူပါ ။””


မသိန္းႏြဲ႕က ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ အန္းကုန္းဘိုးေတာ္ႀကီး႐ုပ္တုေရွ႕၌ ဆုေတာင္းပတၳနာျပဳေနေလသည္။ ၿပီး.. ဘိုးဘိုးႀကီးအ႐ုပ္ကို လႈပ္ရမ္းလိုက္၏။
ၿပီး.. ဘိုးဘိုးႀကီးအ႐ုပ္ကို လႈပ္ရမ္းလိုက္၏။ဘုိးဘုိးႀကီးအ႐ုပ္ထံမွရယ္သံထြက္ေပၚလာျပန္သည္။


““  ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .

ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .

ခစ္ခစ္ခစ္ . . ဟာဟာဟာဟာ . . . . ဟီဟီဟီ . . . . . ””


အန္းကုန္းအ႐ုပ္အတြင္းထဲတြင္ဓာတ္ခဲႏွစ္လုံးထည့္ကာအသံျမည္ေအာင္ျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ အန္းကုန္းေခၚ ပါးေဖာင္းေဖာင္း၊ ဗိုက္ပူပူ၊ လူ၀ႀကီးပုံစံ တ႐ုပ္ဘိုးေတာ္႐ုပ္ကို အေခါင္းပြ ျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အန္းကုန္းကို ေငြေၾကးလာဘ္လာဘႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕မႈမ်ား ေပးစြမ္း ႏိုင္သည့္ဘိုးေတာ္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာဘိုးေတာ္အျဖစ္ ပီျပင္ေစရန္ အ႐ုပ္ကို ရယ္သံထည့္၍ တီထြင္ထားျခင္းျဖစ္ေလမည္။ အန္းကုန္းႀကီးရယ္လၽွင္ အိမ္လာဘ္႐ႊင္မည္၊ ကိုးကြယ္သူ လာဘ္ရမည္ဟု ယုံၾကည္ၾက၏။


အတြင္းတြင္ထည့္ထားေသာ ဓာတ္ခဲေၾကာင့္ လႈပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ရယ္ေမာသံ ထြက္ေပၚလာတတ္၏။ အ႐ုပ္ကို ၾကာၾကာလႈပ္ေနေစေအာင္လည္း အ႐ုပ္ေအာက္ေျခကို စက္ဝိုင္းလုံးျခမ္းသ႑ာန္ျပဳလုပ္ထားေသးသည္။ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္၏ေအာက္ေျခႏွင့္ ပုံစံတူသည္။ အ႐ုပ္သည္ လႈပ္ေနသမၽွ ကာလပတ္လုံး ရယ္ေမာသံ ထြက္ေပၚေနေလ၏။
လူကလႈပ္မေပးလၽွင္လည္း.. သူ႕အလိုလို ရယ္ေမာသံ ထြက္တတ္၏။ တကယ္ေတာ့ အသံျမည္ေစေသာခလုတ္ကို ေလတိုး၍ အသံျမည္ လာျခင္းသာျဖစ္သည္။

ဓာတ္ခဲကလည္း ထည့္ထားသည္မဟုတ္ပါလား။ ဘာမွမဆန္းပါေခ်။ ‘ဒါကို နားမလည္ေသာ မသိန္းႏြဲ႕က အန္းကုန္း႐ုပ္ကို လက္ႏွင့္မထိပဲ သူ႕အလိုလို ရယ္သံထြက္လာလၽွင္ပင္ ဘိုးဘိုးႀကီးႂကြလာၿပီ၊ အ႐ုပ္ထဲမွာ ဘိုးဘိုးႀကီးနာမ္ကိန္းေနၿပီ၊ လာဘ္လာဘေတြေပးေတာ့မယ္၊ ရေတာ့မယ္လို႔ယူဆကာ အားရဝမ္းသာ စီးကရက္ဆက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းဆက္၊ အ႐ုပ္ကိုယပ္ခတ္ေပးႏွင့္ မအားလပ္ေအာင္ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။ ယပ္ခတ္ေပးေတာ့ ယပ္ေတာင္က ေလဟပ္၍ အ႐ုပ္က ရယ္သံထပ္ထြက္သည္။

ဒါကိုပင္ၾကည္ႏူးေေက်နပ္လို႔မဆုံး၊ ဒီအ႐ုပ္ကိုဝယ္လာၿပီးကတည္းက တစ္ေန႔လုံး အ႐ုပ္ကိုလႈပ္ေအာင္လုပ္ကာ မသိန္းႏြဲ႕က လာဘ္ရေအာင္ ဆုေတာင္းေနတတ္၏။ ခ်ဲေပါက္ပါေစ၊ ႏွစ္လုံးထီေပါက္ပါေစ- ခ်ဲဂဏန္း၊ႏွစ္လုံးဂဏန္းေပးပါႏွင့္ တစာစာေတာင္းဆိုေနေလေတာ့၏။ ကိုအုံးေမာင္ၾကည့္မရတာ ‘ဒါေတြပဲျဖစ္သည္။ အန္းကုန္းအ႐ုပ္ မေရာက္ခင္ကတည္းက မသိန္းႏြဲ႕ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဘိုးေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ နတ္႐ုပ္ေတြက စင္ႏွင့္မဆန္႔ေအာင္ရွိေန၏။ တခ်ိဳ႕အ႐ုပ္ေတြဆို ဘာ႐ုပ္မွန္းပင္ ကိုအုံးေမာင္မသိ၊ နတ္လား.. ဘိုးေတာ္လား မကြဲျပား။ မသိန္းႏြဲ႕ကိုယ္တိုင္လည္း သိလို႔မဟုတ္။ လာဘ္ေကာင္းတယ္၊ အက်ိဳးေပးတယ္ဆိုတာႏွင့္ စင္ေပၚတင္ ကိုးကြယ္ေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။


ကိုအုံးေမာင္က မသိန္းႏြဲ႕ ဘိုးေတာ္႐ုပ္ႏွင့္အျဖစ္သည္းေနပုံကို မျမင္ခ်င္ေတာ့၍ အိမ္ေအာက္သို႔ဆင္းခဲ့ေလသည္။အိမ္ေရွ႕တြင္လုပ္လက္စျဖစ္ေသာ ေရခ်ိဳးကန္ေလးကို ဆက္လုပ္ေနလိုက္၏။ကိုအုံးေမာင္ေနသည္က ၿမိဳ႕သစ္ျဖစ္ပါသည္။ ၿမိဳ႕သစ္မွ အင္မတန္သစ္ေသာ ၿမိဳ႕သစ္စစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ေျမကြက္ေတြေဖာ္ၿပီး ခ်ေပးထားတာ ေလးငါးႏွစ္ပဲရွိေသး၍ေနတဲ့သူေတာင္သိပ္မရွိေသးသည့္ၿမိဳ႕သစ္ျဖစ္သည္။


ကိုအုံးေမာင္သည္ ဤေျမကြက္ေလးကို ေဈးေခ်ာင္ေခ်ာင္ျဖင့္ ရလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ခ်ေပးေသာ အပိုင္းျဖစ္၍ ဝန္ထမ္းကြက္သစ္ဟု ေခၚၾကသည္။ ေျမကြက္ရေသာဝန္ထမ္းတစ္ဦးက နယ္အေျပာင္းတြင္ ကိုအုံးေမာင္ကို ေျမကြက္ခ်ည္းသက္သက္ လက္လႊဲေရာင္းခ်ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေပေလးဆယ္ပတ္လည္အကြက္ျဖစ္ပါ၏။ ၿမိဳ႕သစ္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အကြက္မ်ား႐ိုက္ ေနရာခ်ထားေပးၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေနသူသိပ္မရွိေသးေပ။ ကိုအုံးေမာင္၏ေဘးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေနာက္ေက်ာဖက္ တန္းမ်ားတြင္ အိမ္မေဆာက္ၾကေသး။ အေခ်ာမခင္းရေသးသည့္ လမ္းမႀကီးျခားလၽွက္ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္တြင္သာ တစ္အိမ္ရွိသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ကြက္လပ္အတိုင္းျဖစ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေျမကြက္ေတြကို ၿခံခတ္ထားၾက၏။ လၽွပ္စစ္မီးလည္း မရေသး၍ လူေနနည္းပါး ေနျခင္းလည္းျဖစ္ပါသည္။  ကိုအုံးေမာင္ကေတာ့  ဒီေျမကြက္ကေလးမဝယ္ခင္က လူေနႁပြတ္သိပ္က်ပ္ညပ္ေသာ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ဳပ္က်ဳပ္ အခန္းေလးကိုငွားေနရ၍ ေျမကြက္ဝယ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္အျမန္ေဆာက္ၿပီး ေျပာင္းေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ပန္းရံဆရာျဖစ္ေန၍ သုံးပင္ႏွစ္ခန္း ေျခတံရွည္အိမ္ေလးကို တပည့္မ်ားအကူအညီႏွင့္ ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။


အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ ေဝးတာကအပ ဒီအိမ္ေလးေရာက္မွ ကိုအုံးေမာင္ စိတ္လက္ခ်မ္းသာရွိသြားရသည္။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္လည္းျဖစ္၊ ေျမအပို ေလးလည္းရွိ၍ စိတ္ေက်နပ္မိသည္။ နယ္ကတက္လာသူမို႔ အမ်ားစုေပါင္းေနေသာ တိုက္ခန္းမ်ိဳးထက္ ေျမပိုင္ႏွင့္အိမ္ပိုင္ရွိျခင္းကို ပို၍ႏွစ္သက္သည္။ကိုယ္ပိုင္ရယ္လို႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရွိလွသည္ဟုထင္သည္။ မသိန္းႏြဲ႕သာလိမၼာရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္မတုံး။


ကိုအုံးေမာင္က သူ႕ဘ၀သူျပန္ေတြးေနမိသည္။ သူ႐ြာမွထြက္လာစဥ္က အသက္၁၆ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ အေမဆုံးသည့္ႏွစ္မွာ အေဖက သူ႕ကို ႐ြာသို႔ေခတၱျပန္လာသည့္ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းဦးေမာင္လွႏွင့္ ထည့္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာမေတာက္တေခါက္ႏွင့္ ႐ြာမွာေနလၽွင္ လယ္သမားကိုင္းသမား ပဲျဖစ္မည္။ ၿမိဳ႕မွာ ၿမိဳ႕အလုပ္ကေလးရွာေပး၊ သင္ေပးပါဆိုကာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို အပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဦးေမာင္လွက ပန္းရံဆရာျဖစ္ေလသည္။ ကိုအုံးေမာင္ကို ၿမိဳ႕ေခၚလာကာ သူ႕ ပန္းရံအဖြဲ႕ထဲမွာလုပ္ေစသည္။ ေနေတာ့ ႐ြာကဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းထိုင္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲေနေစသည္။
ကိုအုံးေမာင္သည္ အေဖ့ဆႏၵအတိုင္း အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့၏။ ၿမိဳ႕မွာ ၿမိဳ႕အလုပ္လုပ္ၿပီး တည္တည္ၿမဲၿမဲေနႏ္ိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာ သူသည္ ပန္းရံလုပ္ငန္း၌ ဆရာေခၚေသာ အလုပ္ၾကပ္အဆင့္သို႔ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။ ဦးေမာင္လွက ကိုအုံးေမာင္ကို ပန္းရံတစ္ဖြဲ႕ သပ္သပ္ဖြဲ႕ေပးကာ ဦးေဆာင္လုပ္ေစခဲ့သည္။ ကိုအုံးေမာင္တို႔ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အခ်ိန္ကာလက ႏုိင္ငံအႏွံ႔မွာ လူေနကြက္သစ္ေတြတိုးခ်ဲ႕၊ တိုက္တာအိမ္ယာေတြအမ်ားအျပား ေဆာက္လုပ္သည့္အခါမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ကိုအုံးေမာင္၏လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈ ေၾကာင့္ အလုပ္အပ္သူေတြ မျပတ္ရွိခဲ့သည္။ ေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထ႐ိုက္တစ္ဦး၏ေအာက္တြင္ ထိုကန္ထ႐ိုက္ လက္ခံထားသမၽွတိုက္ေတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြကို ကိုအုံးေမာင္က အဆိုင္းႏွစ္ဆိုင္းျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့သည္။ ဝင္ေငြလည္း ေလာက္ေလာက္လားလားရလာခဲ့၏။


တစ္ႏွစ္..  သူ႐ြာအျပန္မွာ မသိန္းႏြဲ႕ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်လာျခင္းျဖစ္သည္။
ယူတုန္းကေတာ့ သူ႕ထက္အသက္ေလးႏွစ္ငယ္ေသာ မသိန္းႏြဲ႕ကို တကယ္စုံမက္၍ လက္ထပ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သည္တုန္းကမသိန္းႏြဲ႕သည္ ခုေလာက္ ႐ုပ္မဆိုးေသး။ စက္ဆုပ္႐ြံရွာဖြယ္မေကာင္းေသး။ ကိုအုံးေမာင္မ်က္စိထဲတြင္ သူ႐ြာမွထြက္သြားစဥ္က ကေလးအ႐ြယ္သာရွိေသးေသာ သိန္းႏြဲ႕ကို ဆယ္ႏွစ္အၾကာမွာ ႐ုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အံ့ဩသြားကာ ခ်စ္ခင္စုံမက္မိေလသည္။

သည္တုန္းက မသိန္းႏြဲ႕ ခုေလာက္မပိန္ေသး။ ၀၀ျပည့္ျပည့္ႏွင့္ ဖြံ႕ထြားလွပေနသည့္အ႐ြယ္ျဖစ္သည္။ သြား ကေတာ့ ထိုစဥ္ကတည္းက ေခါပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏုငယ္စဥ္က ခႏၵာကိုယ္ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးေလးဆိုေတာ့ ပါးကေလးကလည္း ေဖာင္းကာ သြားေခါသည္က သိပ္မသိသာခဲ့။ သြားကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းေရွ႕ထြက္ေနတာကပင္ သေပၚေလး သြားေပၚေလးဆိုၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ထင္ခဲ့သည္။ သူသည္ထိုအေခါက္မွာပင္ လူႀကီးမ်ားကို ေျပာဆိုေတာင္းရမ္းကာ မသိန္းႏြဲ႕ကိုလက္ထပ္ယူ၍ၿမိဳ႕ေခၚလာျခင္းျဖစ္ပါသည္။


ယူခါစကေတာ့ အျပစ္ေျပာစရာသိပ္မရွိေသး။ ေျပာစရာအခ်က္လည္း မေတြ႕ေသး။ ေနရတာကလည္း သူမ်ားအိမ္ေအာက္ထပ္မွာ အခန္းတစ္ခန္း ငွား၍ေနရတာဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေရာက္ခါစ မသိန္းႏြဲ႕မွာ မ်က္စိသူငယ္ႏွင့္ပင္ရွိေနေသးသည္။ ၿမိဳ႕ေရာက္လို႔ သုံးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ မသိန္းႏြဲ႕ပ်က္စီး ေတာ့သည္။ ပ်က္စီးတယ္ဆိုတာက တျခားေတာ့မဟုတ္။ ခ်ဲထိုးတတ္လာျခင္းျဖစ္၏။ အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီးႏွင့္အိမ္အတူငွားေနေသာ မိန္းမက ခ်ဲဝါသနာရွင္ေတြမို႔ သူတို႔ခ်ဲထိုးတာ တေစ့တေစာင္းအကဲခတ္ရင္းက မသိန္းႏြဲ႕    ပါစိတ္ပါလာျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေတာ္႐ုံေလာက္ဆိုလၽွင္ ကိုအုံးေမာင္ အျပစ္ဆိုမည္မဟုတ္ပါ။ မသိန္းႏြဲ႕က ဘိုးေတာ္ေတြဆီသြား၊ အၾကားအျမင္ေတြဆီသြား၊ နံပါတ္ေတာင္းတဲ့ အထိပါလာသည္။ ကိုအုံးေမာင္ရွာတဲ့ေငြကို စစ္စစ္စီစီစုေဆာင္းဖို႔၊ သုံးစြဲဖို႔ ဦးေႏွာက္ထဲမွာမရွိ။ ဆယ္ခါ့တစ္ခါေလာက္ ခ်ဲေပါက္လၽွင္ အပတ္ တိုင္းေပါက္ေနသည့္အလား ေျပာမဆုံးေတာ့ေပ။


သူတို႔အိမ္ေထာင္မွာ သားသမီးမထြန္းျခင္းကလည္း အိမ္ေထာင္ေရးမသာယာေအာင္ ဖန္တီးလာတဲ့အျဖစ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ကိုအုံးေမာင္က သားသမီးရခ်င္သည္။ လိုခ်င္သည္။ မသိန္းႏြဲ႕ကလည္း ဘာအတားအဆီးမွလုပ္မထားပါ။ သည္ၾကားထဲက မရျခင္းျဖစ္ေလ၏။
ဆရာဝန္ထံ သြားစစ္ေဆးေတာ့ မသိန္းႏြဲ႕ဖက္ကခၽြတ္ယြင္းခ်က္ဆိုတာသိလာရသည္။ သည္ကတည္းက မသိန္းႏြဲ႕ကို ကိုအုံးေမာင္ စိတ္ကုန္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
လူကလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိန္လွီလာသည္။ အရင္က “သေပၚေလး”  အဆင့္သာရွိခဲ့သည့္သြားမွာလူပိန္လာသည္ႏွင့္အမၽွေရွ႕ကိုပို၍ေငါထြက္လာသေယာင္ ထင္ရသည္။ ယခုေတာ့ မသိန္းႏြဲ႕၏ေခါေသာသြားမွာ ဂဠဳန္တစ္ေကာင္၏ႏႈတ္သီးႏွင့္ပင္ တူေနေခ်ၿပီ။ သည္ၾကားထဲ ကြမ္းယာ ကိုစားလိုက္ေသးရာ သြားတြင္ ကြမ္းခ်ိဳးမ်ားကပ္ကာ ၫိုညစ္ေနေသးသည္။

ၿမိဳ႕သစ္ကိုေျပာင္းလာေတာ့ မသိန္းႏြဲ႕၏ခ်ဲေရာဂါက ပိုဆိုးလာသည္။
ၿမိဳ႕သစ္မွာ ကိုအုံးေမာင္အိမ္ႏွင့္မနီးမေဝး၌ ကိုအုံးေမာင္တို႔႐ြာမွ မိသားတစ္စုရွိၾကသည္။ ၿမိဳ႕သစ္ေရာက္လာေတာ့ ႐ြာကရင္းႏွီးမႈႏွင့္ မသိန္းႏြဲ႕က ထိုအိမ္ကို ဝင္ထြက္သြားလာရွိလာသည္။ ေဒၚစိန္ရီတို႔မိသားစုမွာ မသိန္းႏြဲ႕ႏွင့္ေဆြမ်ိဳးလည္း မကင္းလွေပ။ ဆိုးတာက ေဒၚစိန္ရီသည္လည္း ခ်ဲဝါသနာအိုးျဖစ္ေနကာ ခ်ဲကို ထမင္းအငတ္ခံထိုးတဲ့အစားထဲက ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ ၿမိဳ႕သစ္အေရာက္တြင္ ေဒၚစိန္ရီႏွင့္ေပါင္းကာ ခ်ဲသာမက ႏွစ္လုံးထီကိုပါ ထိုးတတ္လာေတာ့သည္။ ခ်ဲက ဆယ့္ငါးရက္တစ္ႀကိမ္ထြက္၍ ေတာ္ေသးသည္။ ႏွစ္လုံးက တစ္ပတ္မွာ စေန၊တနဂၤေႏြသာနားၿပီး ငါးရက္ထြက္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ႏွစ္လုံးတြက္ရတာႏွင့္ မသိန္းႏြဲ႕ ထမင္းဟင္းပင္ မခ်က္အားေတာ့ေပ။ ကိုအုံးေမာင္ အလုပ္သြားခ်ိန္ဆိုလၽွင္ ေဒၚစိန္ရီ႕အိမ္သြားေနတတ္သည္။ ကိုအုံးေမာင္အလုပ္ကျပန္လာၿပီးမွ သူကျပန္ေရာက္လာတတ္၏။ ကိုယ့္အိမ္ႏွင့္ကိုယ္ဆိုေတာ့ မသိန္းႏြဲ႕တစ္ေယာက္ အသားကုန္လြတ္လပ္ခြင့္ရကာ၊ အိမ္ဦးခန္း၌ လာဘ္ေကာင္းပါသည္ဆိုေသာ ဘိုးေတာ္ မယ္ေတာ္အ႐ုပ္ေတြ နတ္႐ုပ္ေတြ တင္လာေတာ့သည္။


ကိုအုံးေမာင္ ၾကည့္မရေသာအ႐ုပ္ကေတာ့ အန္းကုန္းဘိုးဘိုးႀကီးအ႐ုပ္ျဖစ္သည္။ ကိုအုံးေမာင္အျမင္မွာ အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွသည္သာ မဟုတ္ေသး၊ သံေသးသံေၾကာင္ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာသံကိုပါ ထည့္ထားျခင္းကို နားၾကားျပင္းကပ္လွ၏။
မသိန္းႏြဲ႕က ထိုဘိုးေတာ္႐ုပ္ကို အခ်ိန္ရွိသ၍ လႈပ္..လႈပ္ၿပီး ရယ္သံထြက္ေအာင္လုပ္ကာ ခ်ဲ၊ႏွစ္လုံးေပါက္ေအာင္ ဆုေတာင္းတတ္ေသးသည္။ အ႐ုပ္သည္လႈပ္မွ ရယ္သံထြက္လၽွင္ ေတာ္ေသး၏။ ခုေတာ့ သူ႕အလိုလိုေနရင္းလည္း ရယ္ရင္ရယ္ေနတတ္သည္။
တစ္ႀကိမ္တည္း ရယ္တာလည္းမဟုတ္။ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ရယ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ညႀကီးထရယ္လၽွင္ ကိုအုံးေမာင္ လန္႔ပင္ႏိုး၏။ ည ေမွာင္ေမွာင္မွာ ဘိုးေတာ္ရယ္သံႀကီးက ေခ်ာက္ခ်ားစရာ၊ အသည္းႏွလုံးတုန္စရာအျဖစ္ ကိုအုံးေမာင္ခံစားရသည္။
ကိုအုံးေမာင္က အသံတိတ္သြားေအာင္ အ႐ုပ္ထဲက”ဓာတ္ခဲကို ထုတ္ပစ္ဖို႔လုပ္ေတာ့ မသိန္းႏြဲ႕က အိပ္ရာကထလာၿပီး ကန္႔ကြက္သည္။


“ဒါ လာဘ္ေကာင္းလို႔ ရယ္တာေတာ့၊ ေတာ္လည္းအလုပ္အကိုင္ေကာင္းလိမ့္မယ္၊ ဝင္ေငြေကာင္းလိမ့္မယ္၊ မျဖဳတ္ပါနဲ႔ကိုအုံးေမာင္. ”. .
ကိုအုံးေမာင္ကိုတား႐ုံမက ဘိုးေတာ္ကိုလက္အုပ္ခ်ီကာ ဆုေတာင္းလိုက္ေသးသည္။


“ဘိုးဘိုးႀကီး၊ ရယ္ေတာ္မူပါ၊ အားရပါးရရယ္ေတာ္မူပါ၊ လာဘ္လာဘမ်ားလည္း ေပးသနားေတာ္မူပါ၊

သမီးေတာ္ႀကီး ခ်ဲေပါက္ေစရန္လည္း မစေတာ္မူပါ ဘိုးဘိုးႀကီး . ”. .


ဆုေတာင္းရင္းျဖင့္ အ႐ုပ္ကိုထပ္၍ လႈပ္လိုက္ရာ ညအေမွာင္ထုထဲတြင္ မသဒီစရာရယ္သံႀကီးက ထြက္ေပၚလာျပန္ေလ၏။
““ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .

ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .

ခစ္ခစ္ခစ္ . . . . ဟာဟာဟာဟာ . . . . ဟီဟီဟီ . . . . . ””


ကိုအုံးေမာင္ ‘ဒီမိန္းမကိုစိတ္ကုန္လွပါၿပီ။ ရန္ျဖစ္ရတာလည္း ခဏခဏ၊ရန္ျဖစ္ၿပီးတိုင္းလည္း စိတ္ေကာက္ၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္းသြားသည္၊ ႐ြာျပန္သြားသည္၊ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေနေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီးျပန္ေရာက္လာသည္။ ကိုအုံးေမာင္ သည္းမခံႏ္ိုင္ေတာ့၊ ကေလးသားသမီးမ်က္ႏွာေထာက္ထားစရာရွိလၽွင္လည္း သည္းခံရေသးရဲ႕၊ ခုေတာ့ သိန္းႏြဲ႕ကို ကိုအုံးေမာင္ ေမတၱာခန္းေနၿပီ။ စိတ္ကုန္ေနၿပီ။ အၿပီးအပိုင္ ကြဲပစ္လိုက္ခ်င္ၿပီ။


ကိုအုံးေမာင္ မသိန္းႏြဲ႕ကို စိတ္ကုန္၊ ေမတၱာခန္းရသည့္အေၾကာင္းတြင္ ကိုအုံးေမာင္၌ ေမတၱာထားစရာ အခ်စ္သစ္ရရွိေနျခင္းကလည္း တစ္ခ်က္ အပါအဝင္ျဖစ္သည္။
စမ္းစမ္းသည္ ကိုအုံးေမာင္အလုပ္ထဲက မဆလာသယ္ေသာ အလုပ္ သမေလးျဖစ္ပါသည္။   စမ္းစမ္းအသက္က ကိုအုံးေမာင္ထက္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ငယ္သည္။ စမ္းစမ္းက လုံးႀကီးေပါက္လွႏွင့္တစ္တစ္ရစ္ရစ္ကေလး။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ေနပူဒဏ္ခံႏ္ိုင္ေအာင္ မ်က္ႏွာအျပည့္ သနပ္ခါးထူထူ လိမ္းထားတတ္၍ စမ္းစမ္းအနားကပ္သည္ႏွင့္ သနပ္ခါးနံ႔ေလးက ေမႊးေနေတာ့၏။
စမ္းစမ္းနဲ႔ ကိုအုံးေမာင္ သေဘာတူမၽွၾကၿပီးျဖစ္သည္။ ဥပုသ္ေန႔အလုပ္နားရက္မ်ားမွာ ႐ုပ္ရွင္ေတြၾကည့္၊ ပန္းၿခံေတြေလၽွာက္လည္ႏွင့္ အသည္း ႏွလုံးခ်င္းဖလွယ္ၾကၿပီးျဖစ္သည္။
စမ္းစမ္းက ကိုအုံးေမာင္ကို သူ႕ထက္အသက္ႀကီးေသာ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း မၿငိဳျငင္ရွာပါ။ စမ္းစမ္းက တစ္ခုပဲ ေတာင္းဆိုသည္။


““အစမ္း သူမ်ားမယားငယ္ေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဦးရယ္၊

ဦးမိန္းမႀကီး လာရန္လုပ္မွာလဲ အစမ္းေၾကာက္တယ္ .”” .

.စမ္းစမ္းက သနားစဖြယ္ေျပာရွာသည္။
မသိန္းႏြဲ႕ကိုစိတ္ကုန္ေနေသာကိုအုံးေမာင္သည္ စမ္းစမ္းႏွင့္တစ္အုိးတစ္အိမ္ထူခ်င္လွပါၿပီ။ စမ္းစမ္းသည္မသိန္းႏြဲ႕ထက္သာေသာစိတ္ခ်မ္းသာမႈမ်ားကိုေပးႏိုင္လိ္မ့္မည္ဟု သူကယုံႀကည္သည္။ ကိုအုံးေမာင္က သူႀကဳံေနရသည့္ မ႐ႉႏိုင္မကယ္ႏိုင္အျဖစ္မ်ားကို ေတြးရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ မသိန္းႏြဲ႕အေပၚမုန္းတီးစိတ္မ်ား ပိုတိုးလာေလ၏။


ကိုအုံးေမာင္သည္ လုပ္လက္စေရကန္ေလးကိုဆက္လုပ္ရင္း မသိန္းႏြဲ႕နဲ႔ ျပတ္ျပတ္စဲစဲျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲဟုေတြးကာ စိတ္ေမာေန၏။ကိုအုံးေမာင္ ယခုလုပ္ေနသည္မွာ အိမ္ေရွ႕မွလက္ဆြဲတုံကင္ေလးကိုျပဳျပင္မြန္းမံေနျခင္းျဖစ္၏။ၿမိဳ႕သစ္မွာေရေပးေဝေရးစံနစ္ မရွိေသး၍ကိုယ္ပိုင္အဝီစိတြင္းတူးရသည္။ လက္ႏွိပ္လၽွင္ေရထြက္က်ေသာတုံကင္ တပ္ဆင္ရသည္။ လၽွပ္စစ္မီးရလၽွင္ေတာ့ ေမာ္တာျဖင့္ေမာင္းႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ေျမေအာက္ေရက သိပ္မေဝးသျဖင့္ လက္ျဖင့္ႏွိပ္ရာတြင္လည္း ၾကာၾကာမႏွိပ္ရ။ သိပ္မပင္ပန္းပဲ ေရထြက္ေလ၏။ လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ ေရကလုံေလာက္ေနသည္။


ေရတုံကင္၏ေရထြက္ပိုက္ေအာက္တြင္ ယခင္က သံစည္ပိုင္းျပတ္တစ္လုံးခံထားခဲ့သည္။ ကိုအုံးေမာင္က ထိုေနရာတြင္ အုတ္ကန္ကေလးတည္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္တြင္ ေရက်ပိုက္ေခါင္းကို ဆန္႔က်င္ဖက္အရပ္သို႔ ေခတၱလွည့္ထားရသည္။ နဂိုေနရာတြင္ အုတ္ကန္ေလး လုပ္ေနသည္မွာ ၿပီးလုေပၿပီ။ အဂၤေတႏွင့္ အေခ်ာသတ္ေပးဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့၏။ အုတ္ကန္ၿပီးလၽွင္ အုတ္ကန္ႏွင့္ကပ္လၽွက္ ေရကျပင္ေလးတစ္ခုလုပ္ရမည္။ အဝတ္ထိုင္ဖြတ္၊ ေရထိုင္ခ်ိဳးႏိုင္သည့္ ေရကျပင္ေလးကိုလည္း သံမံတလင္းခင္းျဖင့္လုပ္မည္။ ကိုအုံးေမာင္က ကိုယ္တိုင္ပန္းရံဆရာမို႔ လိုအပ္ေသာအုတ္ႏွင့္ အဂၤေတမ်ား၊ သဲမ်ားဝယ္ထားကာ အလုပ္ျပန္လာသည့္ ညေနအခ်ိန္မ်ားတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုအုံးေမာင္က မသိန္းႏြဲ႕ႏွင့္ရန္ျဖစ္ၿပီး စိတ္တိုတိုႏွင့္ၿခံဝင္းထဲသို႔ဆင္းခဲ့ကာ လုပ္လက္စအုတ္ကန္ကိုဆက္လုပ္ေနလိုက္သည္။ အဂၤေတေဖ်ာ္ၿပီးအုတ္စီၿပီးသား ေလးေပ ပတ္လည ္အုတ္ကန္ကို အေခ်ာကိုင္ေနျခင္းျဖစ္၏။ သိပ္မၾကာလိုက္ခ်ိန္တြင္ ၿပီးသြားသည္။


အုတ္ကန္အေခ်ာသတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ကိုအုံးေမာင္ လူေရာစိတ္ပါ အေတာ္ေမာသြား၏။
ကိုအုံးေမာင္က ေရကျပင္အတြက္ပါ ဆက္လုပ္ေနလိုက္သည္။ ေရကျပင္လုပ္မည့္ေနရာကို ေျမၫွိထားလိုက္သည္။ေမွာင္ရီသန္းသြားၿပီျဖစ္၍ေျမၫွိအၿပီးတြင္အလုပ္ကို လက္စသတ္လိုက္၏။ေရတုံကင္ကိုႏွိပ္ကာ တစ္ဖက္သို႔ေ႐ႊ႕ထားေသာ စည္ပိုင္းျပတ္ထဲကို ေရက်ေစလိုက္သည္။ စည္ပိုင္းျပတ္အျပည့္တြင္ ထိုေရျဖင့္ ခ်ိဳးလိုက္၏။
ေရခ်ိဳးအၿပီး အိမ္ေပၚျပန္အတက္တြင္ မသိန္းႏြဲ႕ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားဖို႔ အဝတ္အစားမ်ားကို လက္ဆြဲအိတ္ထဲထည့္ေနတာ ျမင္လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။


“မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့အိမ္ျပန္မလာနဲ႔. ”. . . .
ကိုအုံးေမာင္ကေျပာေတာ့ မသိန္းႏြဲ႕က မထီတရီမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ျပန္ၾကည့္ကာ-


““က်ဳပ္မရွိရင္ ေတာ့္ေကာင္မကို အိမ္ေပၚေခၚတင္မလို႔ မဟုတ္လား၊

‘ဒီၿခံနဲ႔ဝိုင္းဟာ သိန္းငါးဆယ္ေလာက္တန္ေနၿပီဆိုတာက်ဳပ္သိတယ္ေတာ့၊

‘ဒါလက္ထက္ပြားပစၥည္း၊ ေတာ္ က်ဳပ္ကိုကြာခ်င္ရင္ ၿခံဝိုင္းဖိုးတစ္ဝက္ခြဲေပးမွရမယ္ ကိုအုံးေမာင္.”. “ဟင္း- ဟင္း”


မသိန္းႏြဲ႕က သူႏွင့္စမ္းစမ္းအေၾကာင္းကို သိေနၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ကိုအုံးေမာင္က ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ရင္း ခ်ိတ္ထားသည့္အက်ႌကိုဆြဲ ဝတ္လိုက္သည္။ စက္ဘီးကို အိမ္ေအာက္သို႔ခ်ကာ အျပင္ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္အရက္ဆိုင္သို႔သြားရန္ျဖစ္ပါ၏။


ကိုအုံးေမာင္ စက္ဘီးနင္းလာရာ လမ္းထိပ္မွျပန္လာေသာ ေဒၚစိန္ရီႏွင့္ လမ္းတြင္ဆုံေလသည္။


““ဗ်ိဳး... . ေဒၚစိန္ရီ၊ ခင္ဗ်ားတူမေတာ့ ႐ြာျပန္မလို႔လုပ္ေနျပန္ၿပီဗ်ိဳ ့.”” . .


ကိုအုံးေမာင္က စက္ဘီးကိုဆက္နင္းသြားမလိုလုပ္ေသာ္လည္း ေဒၚစိန္ရီက-


“ဟဲ့.. ဟဲ့.. ေနပါဦး” ဆို၍ စက္ဘီးကိုရပ္လိုက္သည္။


“ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲကြယ္၊ မင္းတို႔လင္မယားကလဲ...”. . .


“ဒီေကာင္မ ခ်ဲထိုးပစ္လိုက္တာ က်ဳပ္အပ္ထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ကုန္ၿပီေလ၊

အဲဒါ က်ဳပ္နဲ႔ရန္ျဖစ္လို႔ ထုံးစံအတိုင္း အိမ္ေပၚက ဆင္းမလို႔လုပ္ေနတာ ေပါ့ . ”. .


“ၫွိၫွိႏႈိင္းႏႈိင္းလည္း လုပ္ၾကပါကြယ္၊ မင္းတို႔လင္မယားကလဲ၊ တစ္ဆိတ္ရွိ အိမ္ေပၚက ဆင္းဆင္းသြားတာ မေကာင္းပါဘူး .”..


“အဲဒါ ခင္ဗ်ားဆုံးမေလ၊ ခ်ဲထိုးဖို႔လည္း ခင္ဗ်ားပဲေျမႇာက္ေပးေနတာ မဟုတ္လား”


“အမယ္  ..မင္းမယားကိုက ကဲတာပါ၊ ငါထိုးတာ ဒါေလာက္မဟုတ္ဘူးဟဲ့ . ”. .


“ေတာ္ၿပီဗ်ာ၊ ဒီေကာင္မ အိမ္ျပန္မလာရင္ ေကာင္းမယ္ ”. . .


ကိုအုံးေမာင္က ေဒၚစိန္ရီေရွ႕မွ စက္ဘီးကိုနင္းထြက္လာခဲ့သည္။


ကိုအုံးေမာင္အိမ္ျပန္လာေတာ့ အေတာ္ပင္ညဥ့္နက္ေနၿပီ။ သူသည္ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ဘီအီးႏွစ္လုံးကုန္ေအာင္ေသာက္လာခဲ့၏။ မသိန္းႏြဲ႕ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္၍ တမင္အခ်ိန္ကုန္ခံကာ ဇိမ္ဆြဲေသာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚကိုတက္လိုက္သည္ႏွင့္ မသိန္းႏြဲ႕၏က်က္သေရမဲ့စြာ အိပ္စက္ေနသည့္ျမင္ကြင္းကိုျမင္လိုက္ရသည္။
ကိုအုံးေမာင္ႏွင့္ရန္ျဖစ္ထား၍ အခန္းထဲမွာမအိပ္ပဲ အျပင္ခန္းမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျခင္ေထာင္မပါ၍ ေခါင္းရင္းႏွင့္ေျခရင္းမွာ ျခင္ေဆးေခြ တစ္ေခြစီထြန္းထားသည္။ မနက္ ႐ြာသြားဖို႔အသင့္ျပင္ထားတဲ့လက္ဆြဲအိတ္ကေလးက ေဘးမွာရွိေန၏။


ပက္လက္ႀကီးအိပ္ေမာက်ေနရာ သူမ၏ေခါေသာသြားက ဘက္ထရီမီးပြင့္ေအာက္တြင္ မိုးသို႔ေမၽွာ္ေနသည္။ သြားအားလုံးလည္း ကြမ္းခ်ိဳးျဖင့္ ၫိုညစ္နီရဲကာ ပြင့္ေနေသာအာေခါင္တေလၽွာက္ပါ နီရဲေနေပ၏။ လူကလည္း အ႐ိုးေဂါက္ဂက္။
ကိုအုံးေမာင္က ၾကည့္ရင္း ‘ဒီမိန္းမကိုစက္ဆုပ္လာသည္။ ဒီဟာမ ေသသြားရင္ေကာင္းမွာပဲ။ သူႏွင့္စမ္းစမ္းတို႔ၾကားမွာ ႀကီးစြာေသာအေႏွာက္အယွက္က မသိန္းႏြဲၿဖစ္ေနသည္။
ကိုအုံးေမာင္သည္ စိတ္႐ိုင္းေတြဝင္လာ၏။ နဂိုကျဖစ္ေပၚေနေသာမုန္းတီးစိတ္တြင္ မသိန္းႏြဲ႕၏ မႏွစ္ၿမိဳစရာ႐ုပ္သြင္ႀကီးက သူ႕စိတ္ကို ႐ိုင္းစိုင္း ေအာင္ျပဳလုပ္ေနသကဲ့သို႔ရွိေလသည္။
ခုေနတုံး အေပၚကတစ္ခုခုနဲ႔ဖိထားလ္ိုက္ရင္ ေကာင္မ ေသသြားမွာပဲ။ အရက္ရွိန္က သူ႕အေတြးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ေျမႇာက္ေပးေနေလ၏။
ကိုအုံးေမာင္သည္ အခန္းထဲဝင္ကာ ေခါင္းအုံးကိုယူလိုက္သည္။ မသိန္းႏြဲ႕အေပၚမွာ စီးမိုးၾကည့္လိုက္ၿပီး လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ ခ်ိန္ဆေနမိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မေကာင္းသည့္စိတ္သည္ သူ႕ကိုအႏိုင္ေပးလိုက္ေလ၏။ သူက ေခါင္းအုံးကို မသိန္းႏြဲ႕မ်က္ႏွာေပၚသို႔ပစ္ခ်လိုက္ေလသည္။


မသိန္းႏြဲ႕တစ္ခ်က္လူးလြန္႔သြားသည္။ သူက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပင္ မသိန္းႏြဲ႕၏ မ်က္ႏွာေပၚတည့္တည့္သို႔ တက္ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ပင္ အေပၚစီးမွဖိ၍ တက္ထိုင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ႏွင့္ဖိလၽွင္ေၾကာက္စိတ္ဝင္မွာစိုး၍ ကိုယ္လုံးႏွင့္ဖိကာ မ်က္ႏွာလႊဲထားျခင္းျဖစ္သည္။ မသိန္းႏြဲ႕၏ေျခေထာက္မ်ားသည္ ႐ုန္းကန္ရင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနသည္။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က ျခင္ေဆးေခြကိုကန္မိကာ ျခင္ေဆး ေခြလြင့္ထြက္သြားေလသည္။တျဖည္းျဖည္း မသိန္းႏြဲ႕၏႐ုန္းကန္မႈက ေႏွးေကြးလာသည္။
ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တြန္႔ကာ ခဏအၾကာတြင္ ၿငိမ္သက္သြားေလ၏။


ကိုအုံးေမာင္က ပို၍ေသခ်ာေစရန္ ေနာက္တခဏၾကာေအာင္ တက္ထိုင္ထားေသးသည္။
ေခါင္းအုံးကိုလွပ္၍ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္မရွိေတာ့။ မ်က္ျဖဴလန္ကာပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ေသဆုံးသြားေလၿပီ။ ကိုအုံးေမာင္က ဘာဆက္လုပ္ရမလဲစဥ္းစားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္အႀကံရကာ ေအာက္သို႔ဆင္းခဲ့၏ ။ ညေနက ေရကျပင္အတြက္ သူေျမၫွိထားခဲ့ေသာေနရာကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျမၫွိၿပီးေနရာတြင္ အုတ္စီကာ အဂၤေတကိုင္လိုက္႐ုံႏွင့္ ေရကျပင္လုပ္ၿပီး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုအုံးေမာင္က ၾကာၾကာစဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ေျမၫွိထားေသာေနရာကို ေပါက္တူးတစ္လက္ျဖင့္ေပါက္လိုက္၏။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လူေန အိမ္ေျခမရွိျခင္းက ကိုအုံးေမာင္အတြက္ အဆင္ေျပေန၏ ေၾကာက္စိတ္မဝင္ေစရန္ အလုပ္ကိုႀကဳံးလုပ္ေန၏။ မလုပ္လို႔ကလည္းမျဖစ္ေခ်။ တစ္ညတည္းႏွင့္ေရကျပင္ကို အစအဆုံးလက္စသတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ မသိန္းႏြဲ႕အေလာင္းဝင္သာ႐ုံ အက်ယ္အဝန္း တူးၿပီးသြားေလၿပီ။


ကိုအုံးေမာင္က အိမ္ေပၚျပန္တက္ခဲ့၏။ မသိန္းႏြဲ႕အေလာင္းႀကီးကို မခ်ီကာ အိမ္ေအာက္ဆင္းခဲ့၏။ အေလာင္းကို က်င္းထဲထည့္လိုက္ေတာ့ အံကိုက္ပင္။
သူက က်င္းထဲေရာက္သြားေသာမသိန္းႏြဲ႕အေလာင္းကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္၏။ ေျမဖို႔ဖို႔ပဲလိုေတာ့သည္။ ေျမမဖို႔ခင္ သတိရလိုက္၍ အိမ္ေပၚျပန္တက္ကာ မသိန္းႏြဲ႕အဆင္သင့္ျပင္ထားေသာ လက္ဆြဲအိတ္ကိုယူလိုက္သည္။ က်င္းထဲထည့္လိုက္သည္။
မသိန္းႏြဲ႕ကိုအိမ္ေပၚကဆင္းသြားၿပီ၊ ႐ြာျပန္သြားၿပီဟု သတင္းလႊင့္ရမည္။ အိမ္ကအထြက္မွာ ေဒၚစိန္ရီႏွင့္ေတြ႕လိုက္တာကံေကာင္းသြားသည္။ေဒၚစိန္ရီကိုမသိန္းႏြဲ႕႐ြာျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာခဲ့မိသည္မဟုတ္လား။ကိုအုံးေမာင္က အိမ္ေပၚကဆင္းသြားလၽွင္ ပါရမည့္ပစၥည္း ကုန္ၿပီလားဟု ေခါင္းေအးေအးထားစဥ္းစား၏။ ဖိနပ္ကိုသတိရလိုက္သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။မသိန္းႏြဲ႕ဖိနပ္ကို အိမ္ေပၚတစ္ဖန္ ျပန္တက္ယူကာ က်င္းထဲထည့္လိုက္သည္။ လုံေလာက္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ သူကအခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့ပဲ က်င္းကိုဖို႔လိုက္၏။ က်င္းအေပၚမွေျမမ်ားကို ေသသပ္က်နစြာဖိသိပ္၏။ ၿပီးေတာ့စိတ္ၿငိမ္ေအာင္အိမ္ေပၚျပန္တက္ကာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္မီးၫွိေသာက္လိုက္၏။ ၿပီးၿပီ။ အေပၚကေန အုတ္စီၿပီး အဂၤေတကိုင္ဖို႔ပဲလိုေတာ့သည္။


ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပန္းရံဆရာကိုအုံးေမာင္သည္ ညအခ်ိန္မေတာ္ႀကီးတြင္ ေရကျပင္အတြက္ အုတ္စီျခင္း၊ အဂၤေတေဖ်ာ္ျခင္း၊ အုတ္စီၿပီးသားအေပၚမွ အဂၤေတကိုင္ျခင္းမ်ားကို ဇယ္ဆက္သလို ေတာက္ေလၽွာက္လုပ္သြားခဲ့သည္။ မီးပင္မထြန္းပဲ အိမ္ေပၚက လၽွံက်ေနသည့္ ဘက္ထရီမီးပြင့္အေရာင္ေအာက္တြင္ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕လက္ရာက သပ္သပ္ရပ္ရပ္။
မနက္သုံးနာရီေလာက္မွ အလုပ္ေတြအားလုံးၿပီးစီးသြား၏။ ကိုအုံးေမာင္က လုပ္ၿပီးသြားသည့္ ေရကျပင္ကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ႐ႈေဒါင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွၾကည့္သည္။ လစ္ကြက္ဟာကြက္မရွိေစရန္ ေသခ်ာစူးစမ္းသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လုပ္စရာတစ္ခုကို သတိရလိုက္၏။ သူတို႔ပန္းရံသမားမ်ားသည္ ေရတြင္း၊ေရကန္၊အုတ္ခုံ၊ေရအိုးစင္..စသည္မ်ားျပဳလုပ္ၿပီးသည့္ အခါတိုင္း ၿပီးစီးသည့္ရက္စြဲကို ေရးထိုးတတ္သည္။ ကိုအုံးေမာင္က ရက္စြဲေရးထိုးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ဒီေန႔မွာ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔ျဖစ္သည္။ ကိုအုံးေမာင္က အမွန္တကယ္ၿပီးသည့္ ‘ဒီေန႔ရက္စြဲကိုေရးထိုးမည္ မဟုတ္ေပ။ လြန္ခဲ့သည့္သုံးရက္ကရက္စြဲကို ေရးထိုးမည္ျဖစ္သည္။ ဒါမွ မသိန္းႏြဲ႕အိမ္ေပၚကဆင္းမသြားခင္ကတည္းက ဤအုတ္ကန္လုပ္ၿပီးသည့္ သေဘာေပၚလြင္မည္။ အုတ္ကန္ႏွင့္မသိန္းႏြဲ႕ေပ်ာက္ဆုံးျခင္းကို ဆက္စပ္စဥ္းစားမိၾကမည္မဟုတ္ေတာ့။ ကိုအုံးေမာင္သည္ ၈၊.၁၂၊ ၀၇ ဆိုသည့္ရက္စြဲကို သံလၽွက္ျဖင့္ အဂၤေတေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ပုံေဖာ္လိုက္၏။ ကိုအုံးေမာင္က သူ႕အႀကံညာဏ္မ်ားအကြက္ေစ့သည့္အတြက္ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ေနေလ၏။ အလုပ္အားလုံးၿပီးစီးသည့္အခါ၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကိုသိမ္းဆည္းၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္ခဲ့ေလ၏။


ကိုအုံးေမာင္အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ လုပ္ထားေသာမေကာင္းမႈက သူ႕ကိုေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ မသိန္းႏြဲ႕ပဲအိမ္ေပၚတက္လာသလိုလိုထင္မိသည္။ သူလုပ္ခဲ့ သည့္လုပ္ရပ္ကိုလည္း အိပ္မက္လိုလိုထင္မိသည္။ အိပ္ေပ်ာ္တစ္ခ်က္ မေပ်ာ္တစ္ခ်က္ျဖင့္ မနက္လင္းခါနီးမွ ေမွးကနဲျဖစ္သြားေလသည္။ မနက္က်ေတာ့ ႏိုးေနက်အခ်ိန္ထက္ ၂ နာရီေလာက္ေနာက္က်မွ ႏိုးလာ၏။ သူအိပ္ရာထေလ့အခ်ိန္မွာ ၆ နာရီျဖစ္သည္။ ယခု ရွစ္နာရီထိုးလုၿပီ။       လူကေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္းပင္ရွိေန၏။


ကိုအုံးေမာင္က ကပ်ာကယာထ ေရမိုးခ်ိဳးကာ စက္ဘီးေလးကိုေအာက္ခ်ၿပီး၊ အိမ္ေသာ့ခတ္ထားခဲ့ကာ အလုပ္ခြင္သို႔ထြက္ခဲ့ေလ၏။ အိမ္မွထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႕စိတ္ထဲ၌ လန္းဆန္းေနသည္။ ညကျပဳခဲ့ေသာမေကာင္းမႈအတြက္ စိတ္စေနာင့္စနင္းျဖစ္ေနတာမ်ိဳး မရွိေတာ့။ ကိုအုံးေမာင္က ေဒၚစိန္ရီ႕ကိုအိမ္ကို တမင္ဝင္သည္။ ေဒၚစိန္ရီကို မသိန္းႏြဲ႕ မနက္အေစာႀကီး အိမ္ကထြက္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ကိုပင္ ႏႈိးမထားခဲ့ေၾကာင္း သဘာ၀က်ေအာင္ ဝင္ေျပာလိုက္၏။ ႐ြာကိုထြက္သည့္ကားမွာ မနက္အေစာႀကီး စီးရသည္မို႔ ကိုအုံးေမာင္အေျပာက သဘာ၀က်ပါ၏။ အလုပ္ခြင္ထဲတြင္လည္း စိတ္႐ႊင္ေနသည္။
သူ႕အေနျဖင့္ အက်ဥ္းအက်ပ္ႀကီးတစ္ခုက လြတ္ေျမာက္သြားသလိုခံစားရသည္။
စမ္းစမ္းကိုၾကည့္၍လည္း လူက အလိုလိုအူျမဴးေနသည္။ သူႏွင့္စမ္းစမ္း နီးရေတာ့မည္မဟုတ္လား။ အလြန္ဆုံး ၆ လေလာက္ေအာင့္ထားၿပီးလၽွင္ စမ္းစမ္းကို သူတရားဝင္လက္ထပ္လို႔ရၿပီ။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ကိုအုံးေမာင္အိမ္မွာသိပ္မေနျဖစ္ေခ်။
မသိန္းႏြဲ႕ကို ျမႇဳပ္ထားသည့္ ေရကျပင္ေအာက္ကို မ်က္စိေရာက္မိတိုင္း စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားရ၍ အလုပ္ကျပန္ေရာက္လၽွင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတာႏွင့္ အိမ္ကျပန္ထြက္သည္။ အရက္ဆိုင္သြားသည္။ အရက္ေသာက္ ထမင္းပါစားၿပီးမွ အိမ္ကိုျပန္၏။


သုံးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ အုတ္ကန္ေရာ၊ ေရကျပင္ပါ အေတာ္ေခ်ာက္ေသြ႕သြားၿပီျဖစ္သည္။ ေရတုံကင္မွာ အိမ္ေရွ႕အရိပ္မရွိသည့္ေနရာတြင္ ရွိသည္မို႔ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခင္းလုံး ေနပူေနသည္။ သည္ပုံအတိုင္းဆို ငါးရက္ေျခာက္ရက္ေလာက္ရွိလၽွင္ အၿပီးအစီးေခ်ာက္ေသြ႕သြားႏိုင္သည္။
ေလးရက္ေျမာက္ေန႔၌ ကိုအုံးေမာင္ ေဒၚစိန္ရီ႕အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားရာ ေဒၚစိန္ရီက လွမ္းေခၚ၏။


“ ေမာင္အုံးေမာင္၊ ငါ့အိမ္မွာ ႐ြာက မယဥ္လွတို႔ေရာက္ေနတယ္ဟဲ့၊ သိန္းႏြဲ႕        ရြာျပန္ေရာက္မလာဘူးတဲ့”


“ဒီဟာမ ဘယ္သေဝထိုးေနလဲမွမသိတာ”...

.“.ဟဲ့ သိန္းႏြဲ႕က အဲ့ဒီလို မသြားတတ္ပါဘူး”


႐ြာက ေဒၚယဥ္လွဆိုသူထြက္လာကာ မသိန္းႏြဲ႕႐ြာျပန္မလာေၾကာင္းေျပာျပန္သည္။


“အရီးလွ ဘယ္ေန႔ကထြက္လာတာလဲ .”

.“မေန ့ကေလ”


“သိန္းႏြဲ႕ တစ္ေနရာရာဝင္ေနလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္အရီးရယ္ ”. . . .


ကိုအုံးေမာင္က အဆင္ေျပေအာင္ေျပာလိုက္သည္။ ကိုအုံးေမာင္ဖက္မွာ မသိန္းႏြဲ႕အိမ္ကထြက္သြားေၾကာင္း အေထာက္အထားအျဖစ္ ေဒၚစိန္ရီ႕ကိုေျပာထားတာရွိသည္။ ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္လိမ္ရေပမည္။ သူလုပ္ထားပုံက ပိပိရိရိရွိ၍ ကိုအုံးေမာင္သိပ္မပူပန္မိ။
ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အုတ္ကန္ေရာ ေရကျပင္ပါ လုံး၀ေခ်ာက္သြားေလ၏။
ကိုအုံးေမာင္ကတစ္ဖက္သို႔လွည့္ထားေသာ ေရထြက္ပိုက္ေပါက္ကို၊ အုတ္ကန္အသစ္ဖက္သို႔ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ စည္းပိုင္းျပတ္ကိုလည္း အိမ္ေနာက္ေဖးပို႔လိုက္သည္။ သည္အတိုင္းၾကည့္ရင္ အုတ္ကန္ႏွင့္ ေရကျပင္သည္ ေသေသသပ္သပ္ႏွင့္ ထိုဟာေအာက္၌ အေလာင္းတစ္ေလာင္းရွိေနသည္ကို မည္သူကမ စဥ္းစားမိမည္ မဟုတ္ေပ။


ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာ.. မသိန္းႏြဲ႕ေသၿပီး ဆယ့္သုံးရက္ေျမာက္တြင္ ေဒၚစိန္ရီ အိမ္ကိုေရာက္လာ၏။ ကိုအုံးေမာင္အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ညေနခင္းမွာ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။


“ေမာင္အုံးေမာင္ေရ၊ ငါ့သားဖိုးသံလုံးမယဥ္လွတို႔အျပန္႐ြာလိုက္သြားတာဒီေန႔ျပန္ေရာက္လာၿပီ၊

သိန္းႏြဲ႕႐ြာျပန္ေရာက္မလာဘူးတဲ့ဟယ္၊ သူ႕ မိဘေတြလဲ စိတ္ပူေနၾကတယ္. ”. . .


ေဒၚစိန္ရီက အိမ္ေပၚထိတက္လာကာ တစ္အိမ္လုံးကိုမ်က္လုံးကစားအကဲခတ္ရင္းမွေျပာသည္။


““ခင္ဗ်ားတူမ လင္ငယ္နဲ႔ေျပးသလားမွမသိတာ””


“ဟယ္- ေမာင္အုံးေမာင္ရယ္၊ ႀကံႀကီးစည္ရာ၊ သိန္းႏြဲ႕ကဒီလိုမိန္းမမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးဟဲ့”


“သိႏိုင္ဘူးေလ၊ၿမိဳ႕ေရာက္မွအမ်ိဳးမ်ိဳးအက်င့္ပ်က္ေနတာ၊

က်ဳပ္လကုန္ကမွအပ္ထားတဲ့ေငြ ခုနစ္ေသာင္းလုံး ကုန္ေအာင္သုံးပစ္တယ္ဆိုတာသာ ၾကည့္ေတာ့၊ ဒီမိန္းမ မ႐ိုးဘူး  ”. . .


““အုံးေမာင္ရယ္.. နင္လဲ စုံစမ္းပါအုံးဟဲ့ .”” .

.
ေဒၚစိန္ရီက အိမ္ေပၚကျပန္ဆင္းသြားရင္း ေရတုံကင္ႏွင့္အုတ္ကန္ကိုေတြ႕သြားသည္။


“အမယ္.. တုံကင္က အုတ္ကန္ေတာင္လုပ္ၿပီးေနပါေကာ”


“ဟုတ္တယ္၊ သိန္းႏြဲ႕မသြားခင္ကတည္းက လုပ္ၿပီးေနတာ ””


မသိန္းႏြဲ႕ေသၿပီး ၂၅ရက္အၾကာ။ ကိုအုံးေမာင္အလုပ္မသြားခင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ အိမ္ေအာက္ကိုဆင္းအလာ.. ရဲမ်ား အိမ္ထဲဝင္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။
ကိုအုံးေမာင္က ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ဆင္ေနသည္မို႔ အက်ႌကိုယ္ခၽြတ္ႏွင့္ ေရလဲပုဆိုးပိုင္းႏွင့္ျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္မွာလည္း ေရခ်ိဳးရာတြင္စီးေလ့ရွိသည့္ ခုံဖိနပ္ကို စီးထားသည္။


“ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္ေျမရဲစခန္းကပါ၊ ကိုအုံးေမာင္ကို နည္းနည္းေမးျမန္းစရာရွိလို႔ပါ .” .


ေခါင္းေဆာင္လာသူ ဒုရဲအုပ္က ေျပာသည္။


“ဪ- ဟုတ္ကဲ့၊ ေမးပါခင္ဗ်ာ၊ ဘာကိစၥပါလိမ့္ .” . .


ကိုအုံးေမာင္က ဣေၿႏၵမပ်က္ေပ၊ မင္ေသသည္။


“ကိုအုံးေမာင္ဇနီး ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ကိစၥ တိုင္ၾကားခ်က္ရလို႔ပါ”


ေဒၚစိန္ရီ႕လက္ခ်က္ပဲျဖစ္မယ္လို႔ ကိုအုံးေမာင္တြက္မိလိုက္သည္။  သူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရန္ျဖစ္ၿပီးဆင္းသြားတာဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္အပ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြအကုန္လုံး ခ်ဲထိုးပစ္လို႔ရန္ျဖစ္ရတာ၊ အဲဒါလည္း ခဏခဏပါပဲဗ်ာ၊ ဒီလိုပဲ ဆင္းသြားလိုက္ ျပန္လာလိုက္နဲ႔ ဒုရဲအုပ္က မသိန္းႏြဲ႕ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတဲ့ရက္ကို ေမးသည္။ တျခားလိုအပ္တာေတြကိုပါ ေမးျမန္းကာ မွတ္စုစာအုပ္တြင္ မွတ္သားေန၏။


“တာဝန္အရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုအုံးေမာင္အိမ္ကို စစ္ေဆးပါရေစ”


“ရပါတယ္ဗ်ာ၊ စစ္ပါ၊ စစ္ပါ . .” .


ရဲမ်ားက အိမ္အႏွံ႔လိုက္ၾကည့္ၾကသည္။ အိမ္ေပၚမွာလည္းအႏွံ႔။ မက်ယ္ျပန္႔လွသည့္အိမ္ေလးကို အႀကိဳအၾကားမက်န္ လိုက္ရွာသည္။ ထုတ္တန္းေပၚပါ မက်န္ လိုက္ၾကည့္သည္။ လူတစ္ေယာက္လုံးေပ်ာက္တာ ဒါေတြလိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ဘာထူးမွာလဲ။ ကိုအုံးေမာင္က စိတ္ထဲက ေလွာင္ေန၏။အိမ္ဝင္းထဲမွာလည္း အႏွံ႔လိုက္ၾကည့္ၾက၏။ သစ္ပင္မ်ားေအာက္ႏွင့္ၿခဳံပုတ္မ်ားပါမက်န္ ၿဖဲရွာၾကသည္။ စည္ပိုင္းျပတ္ကိုပါမက်န္ လွန္ရွာ၏။ ေျမႀကီးမ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီးစူးစမ္းသည္။ ကိုအုံးေမာင္က ရယ္ခ်င္ေနသည္။ ရွာေလ.. ရွာခ်င္သေလာက္ရွာၾကစမ္းပါ။ တစ္ခုေတာ့ေကာင္းသည္။ ‘ဒီလိုတရားဝင္ရွာၿပီးေတာ့ ၿပီးေရာေပါ့။ ကိုယ့္အေပၚသံသယကင္းေရာ။ ေနာင္ ေအးေအးေဆးေဆးေနလို႔ရေတာ့မည္။
ရဲမ်ားက အိမ္တစ္ခုလုံးကို တစ္လက္မမက်န္ရွာၿပီးသည့္အခါ ေက်နပ္သြားၾကသည္။


“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကိုအုံးေမာင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ပါဦးမယ္ . .” .


ဒုရဲအုပ္က ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။ သူႏွင့္ပါလာတဲ့ ရဲသုံးဦးလည္း ေနာက္မွလိုက္ပါသြားၾက၏။ ကိုအုံးေမာင္က ရဲမ်ား တပ္ေခါက္ျပန္သြားပုံကိုၾကည့္ၿပီး အူ႐ႊင္လာသည္။ သူလုပ္ပုံ ပိရိသည္ကိုလည္း ဂုဏ္ယူမိကာ ထခုန္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္လာ၏။ ရဲေတြ ေက်နပ္ေအာင္ရွာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့။ သူတို႔ ကိုအုံးေမာင္ကို သံသယျဖစ္စရာ ဘာတစ္ခုမွေတြ ့မသြား၊ ကုိအုံးေမာင္ကမိမိေအာင္ၿမင္မူကုိေအာင္ပြဲခံခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ လူကလည္း အူျမဴးေနသည္။သူသည္ တခါး၀သို႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ရဲမ်ားကိုၾကည့္ကာ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့- ေရခ်ိဳးရန္ ေရကျပင္ေပၚတက္လိုက္သည္။ အူ႐ႊင္ေနေသာစိတ္ျဖင့္ စီးထားေသာခုံဖိနပ္ကို ေရကျပင္ေပၚတြင္ သုံးေလးခ်က္ဆင့္ကာ ေဆာင့္လိုက္၏။ ညာဖက္ေျချဖင့္ အားရပါးရေဆာင့္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕အသြင္က စစ္သူႀကီးတစ္ပါး စစ္ေျမျပင္တြင္ ေအာင္ပြဲရလို႔ ေအာင္ပြဲခံလိုက္သလိုမ်ိဳး။


ထိုစဥ္မွာပဲ.. မေမၽွာ္လင့္ေသာအျဖစ္က ေပၚလာေလသည္။
႐ုပ္၀တၳဳအေကာင္အထည္မဟုတ္။ အသံျဖစ္သည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ ဝင္း၀ေရာက္ေနေသာရဲမ်ားက ျပန္လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္လွည့္လာၾကသည္။
ကိုအုံးေမာင္က ထိုအသံကိုရပ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ အသံက ရပ္မသြား။ သူရပ္ေနရာ ေရကျပင္ေအာက္မွ အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚလာေနျခင္းျဖစ္၏။


““ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .

ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .

ခစ္ခစ္ခစ္ . . . . ဟာဟာဟာဟာ . . . . ဟီဟီဟီ . . . . ””.


အသံသည္ လႈိဏ္သံႀကီးျဖင့္ဩဩႀကီး ထြက္ေပၚလာကာ အသည္းႏွလုံးတုန္လႈပ္ဖြယ္ ျမည္ဟည္းေနေလသည္။


““ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .

ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .

ခစ္ခစ္ခစ္ . . . . ဟာဟာဟာဟာ . . . . ဟီဟီဟီ . . . . .””


ရယ္သံဩဩႀကီးက ထြက္လာေနဆဲ။ သူမွားသြားၿပီဆိုတာ ကိုအုံးေမာင္နားလည္လိုက္သည္။ အသံသည္ သူရပ္ေစခ်င္ေသာ္လည္း ရပ္မသြားပါ။


“ဘာလဲ၊ အဲဒါဘာသံလဲ”ဒုရဲအုပ္က ေမးလိုက္သည္။


““မဟုတ္ဖူး၊ မဟုတ္ဖူး၊ အဲဒါမဟုတ္ဖူး ””. . .


ကိုအုံးေမာင္က ေသြး႐ူးေသြးတန္းျငင္းဆန္သည္။
ခင္ဗ်ားအဲဒီေပၚက ခဏဆင္းပါကိုအုံးေမာင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏၾကည့္ခ်င္တယ္
မဟုတ္ဖူးဗ်၊ အဲဒါဘာမွမဟုတ္ဖူး၊ ဘာမွမဟုတ္ဖူး . . ရယ္သံကထြက္္လာၿပန္သည္။


“ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .

ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .

ခစ္ခစ္ခစ္ . . . . ဟာဟာဟာဟာ . . . . ဟီဟီဟီ . . ”. .


ခင္ဗ်ားဖယ္ပါ . . .ဒါ-ဒါ  ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ၾကည့္မေနၾကပါနဲ ့ကိုအုံးေမာင္စကားကပင္ ဝန္ခံသလိုျဖစ္ေနတာကို ရဲမ်ားက ရိပ္မိသည္။ ဒုရဲအုပ္က သူ႕တပည့္မ်ားကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္၏။
ရဲတစ္ေယာက္က ကိုအုံးေမာင္ကို လ်င္ျမန္စြာ လက္ထပ္ခတ္လိုက္ေလသည္။ ေရကျပင္ေပၚမွ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ရယ္သံက အဆက္မျပတ္ထြက္လာေနဆဲျဖစ္သည္။

“ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .

ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .

ခစ္ခစ္ခစ္ . . . . ဟာဟာဟာဟာ . . . . ဟီဟီဟီ .” . . . .


ဒါဘာလဲ၊ ဘာသံလဲ ရဲမ်ားအံ့အားသင့္ေနၾကသည္။ေရကျပင္ကို႐ိုက္ခြဲစမ္းကြာ . .    ဒုရဲအုပ္က အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။

““မလုပ္နဲ႔၊ မၾကည့္နဲ႔၊ မသိန္းႏြဲ႕အဲဒီေအာက္မွာမရွိဘူး၊

‘ဒီမယ္၊ သိန္းႏြဲ႕ ထြက္သြားတာက ၁၁-ရက္ေန႔ဗ်၊

‘ဒီအုတ္ကန္က ၈-ရက္ေန႔ကတည္းက လုပ္ၿပီးတာ၊

က်ဳပ္ကဗၺည္းထိုးထားတာ ခင္ဗ်ားတို႔ျမင္တယ္မႈတ္လား၊

အဲဒီေအာက္မွာ သိန္းႏြဲ႕ မရွိဘူး၊ မၾကည့္နဲ႔ .”” . .


ဒါကခင္ဗ်ားအေျပာေလ၊ ကဗၺည္းက ခင္ဗ်ားဘယ္လိုထိုးထိုး ရတာပဲ . .
ရဲသားႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေပၚမွ သံတံ႐ြင္း၊ ေပါက္တူးမ်ားကိုရွာေတြ႕လာသည္။ ေရကျပင္ကို႐ိုက္ခြဲၾကသည္။ ေရကျပင္ကြဲအသြားတြင္ မသိန္းႏြဲ႕အေလာင္းကို ပုပ္ပြေနသည့္အေနအထားျဖင့္ ျမင္လိုက္ၾကရ၏။


“ ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .

ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .

ခစ္ခစ္ခစ္ . . . . ဟာဟာဟာဟာ . . . . ဟီဟီဟီ . . ”. . .


ေျမႀကီးထဲက ရယ္ေမာသံကထြက္လာျပန္ေလ၏။

“““““အား  .””””” . . .  . .


ကိုအုံးေမာင္ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္လိုက္သည္။ရဲသားက အေလာင္းေဘးမွ လက္ဆြဲအိတ္ကိုေကာက္ယူလိုက္၏။ဒုရဲအုပ္လက္ထဲထည့္လိုက္သည္။ ဒုရဲအုပ္က လက္ဆြဲအိတ္ဇစ္ကိုဖြင့္ကာ အသံထြက္ေနသည့္အရာကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။


““ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .

ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .

ခစ္ခစ္ခစ္ . . . . ဟာဟာဟာဟာ . . . .ဟီဟီဟီ . . .”” . .


ဒုရဲအုပ္လက္ထဲတြင္ပါလာသည္အထိ အန္းကုန္းဘိုးဘိုးႀကီးအ႐ုပ္က အဆက္မျပတ္ရယ္ေမာေနဆဲပင္-


““ဟီဟီဟီ . . .ဟားဟားဟား . . .

ဟိုးဟိုးဟိုးဟိုး . . . ဟက္ဟက္ဟက္ . . .

ခစ္ခစ္ခစ္ . . . . ဟာဟာဟာဟာ . . . . ဟီဟီဟီ . . . ””. .




ေဆာင္းလုလင္

Posted in: ၀တၴဳ