တေငြ႕ေငြ႕ေပါ့

တိုးသဲ့သဲ့ အသံလိႈင္းတစ္ခုကို နားဝမွာ ၾကားေနရတယ္။ အသံေလးရဲ႕ ဦးတည္လားရာဟာ ကၽြန္မ နားတစ္စံုဆီကိုဘဲ ဟုတ္ႏိုင္မလား..!! အျမန္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ အရွိန္ဟုန္နဲ႔ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးက ကၽြန္မဆီကို သယ္ေဆာင္လာတာမ်ားလဲ..!! သူ႔ကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေလတိုက္ႏႈန္းကို ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ မခန္႔မွန္းႏိုင္တာ အဆန္းမွ မဟုတ္ပဲကြယ္။ ပင့္သက္႐ိႈက္မိေတာ့မလို ကၽြန္မစိတ္ေလး ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ျဖစ္သြားခဲ့မိေပါ့။ သတိအထားမွာပဲ အဲ့ဒီစိတ္ေလးကို ကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္မိ ေနသူလိုမ်ိဳး။ မ်က္လႊာအခ်မွာ မခို႔တယို႔ အၿပံဳးေလးတစ္စ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ရိပ္ရိပ္ေလး ျဖတ္ေျပးသြားခဲ့တယ္။

---

ဆံုမွတ္တစ္ခုကို ေကာက္ေၾကာင္းခ် ဆြဲၾကည့္ခ်င္သူလို တိုးတိတ္တိတ္ေလး ခုံမင္ေနမိလိုက္တာ... စိတ္ကို ဖြဲ႕ဆိုဘို႔ လိုက္လို႔မမွီတဲ့ စကားလံုးေလး တခ်ိဳ႕ေတာင္ စိတ္ဓါတ္ေတြက် လက္မိႈင္ခ်လို႔ အိပ္ငိုက္ေနေသးရဲ႕။ ဘယ္သူမွလည္း မသိပါဘူး။ သိဖို႔လည္း မေတာင့္တပါဘူး။ ေလၿငိမ္ရပ္ဝန္းမွာ ရုတ္တရက္ေလးေပါ့ ခပ္သဲ့သဲ့ ေလေပြတစ္စင္း တိုက္ခတ္ေနတယ္လို႔ တင္စားပါရေစ။ ၾကယ္စင္ေလးတခ်ိဳ႕က ဟိုး.. ေကာင္းကင္ထက္ယံမွာ တီးတိုးသံစဥ္တစ္ပုဒ္ကို ရွက္စႏိုးနဲ႔ မယ္လိုဒီရွာေနၾကရဲ႕။ ၾကယ္ေလးေတြရဲ႕ ပြင့္လင္းမႈကို အားက်စိတ္ေတြနဲ႔ ေငးေမာေနမိသူဟာ ကၽြန္မပါဘဲ။

“အရာရာဟာေျပာင္းလဲျခင္းေတြနဲ႔ပါ..” ဆိုတဲ့ ခပ္ဆဆအေတြးက ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့.. အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုခု လုပ္ရမွာကို တိတ္တခိုး စိုး႐ြံ႕မိဆဲ။ေျပာင္းလဲမႈ သီအိုရီသစ္ကို ခ်ေရးလိုက္ဖို႔ ကၽြန္မ လက္ဖ်ားေလးေတြက ထံုက်ဥ္က်ဥ္၊ ေအးစက္စက္။   မၿမဲျခင္းေတြနဲ႔ သီက်ဴးေနမဲ့ ၾကယ္တို႔ရဲ႕ ဂီတမွာ တလက္လက္ ျဖာေနတာက ကၽြန္မ ႏွလံုးခုန္သံတစ္ခ်ိဳ႕တဲ့လား..။ ၾကည္ႏူးသလိုေၾကကြဲသလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဟာတာတာေလးဘဲေပါ့။ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေလး  ေပ်ာ္ဝင္ဖို႔ကို ကၽြန္မ ေၾကာက္လန္႔ေန လိုက္တာေလ..။ ကၽြန္မကို နားလည္ပါေနာ္။ နားလည္တယ္ မဟုတ္လားဟင္..!!

ဒီေန႔နဲ႔ မနက္ျဖန္ရဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္မႈကို ဘယ္လိုအရာမ်ိုးနဲ႔ ကၽြန္မ ရွင္သန္ခြင့္ေပးလိုက္ရမွာလဲ...!! အလင္းစတခ်ိဳ႕ကို စီးေမ်ာရင္းလား..!! ဒါမွမဟုတ္ ေနဝင္ခ်ိန္တခ်ိဳ႕ကို မီးညွိရင္းလား..!! ဟင့္အင္း..!! ျပန္မရေတာ့မဲ့ ညေလးထဲက စကၠန္႔ေတြကို လမ္းခင္းရင္း စကၠန္႔အသစ္ေလးထဲကို တိုးဝင္ဖို႔ သတၱိကို ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးက ရႏိုင္မွာလဲ။ ေလာကႀကီးကို ေခ်ာ့သိပ္ဖို႔ ကၽြန္မ ကမၻာေလးကို သာယာေစဖို႔ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ ပန္းသီးေလးတစ္လံုးနဲ႔ အျပာေရာင္နွင္းဆီေလး တစ္ပြင့္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေဆာင္ထားခ်င္ေသးတယ္။ ရီေဝေဝ ကၽြန္မအိပ္ခန္းေလးကေတာ့ တိမ္တိုက္ေတြ အျပည့္နဲ႔။ စားပြဲေပၚမွာ ထြန္းညွိထားတဲ့ျပာလဲ့လဲ့ ဖန္ခြက္ထဲက ဖေယာင္းတိုင္ မီးညြန္႔ေလးထဲမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္မ်ား ပ်ံသန္းေနေလမလား ကၽြန္မေစာင့္ၾကည့္ ေနမိျပန္ေပါ့။

သီးသန္႔ညေလးထဲမွာ သီးသန္႔ရင္ခုန္မႈေလးကို သီးသန္႔ေလး ခုန္မင္ေနရတာ စံပယ္ျဖဴေလးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ပြင့္ေနသလိုပဲ ဘယ္ေလာက္ ရွင္းသန္႔ ေမႊးပ်ံ႕လိုက္လည္း။ ဆံုမွတ္ဆိုတာ အဲ့ဒီအရာေလးေပၚမွာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေျခအစံုကိုခ်လို႔ ရပ္ပစ္လိုက္မွ ဆံုမွတ္လို႔ ေခၚႏိုင္တာမ်ိဳးလားဟင္..!! ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ညေလးေတြ ရွိေနသ၍ ညေတြတိုင္းဟာေျခရာေတြ ဆံုဖို႔မလိုတဲ့ ဆံုမွတ္ေလးတစ္ခုပဲေပါ့။ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ... ေႏွာင္ႀကိဳးေလးေတြ။ သက္ေရာက္အား ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထံုးဖြဲ႕ ထားေနၿပီးသားလဲ..!! အုိ...  ကၽြန္မ မေတြးရဲဘူးေလ။ မေတြးရဘူးေလ။ မေတြးသင့္ဘူးေလ။
ု
သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ ေနေကာင္းေနပါရဲ႕လား။ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ခ်မ္းေျမ့ေနပါရဲ႕လား။ သတင္းေလးတစ္ပုုဒ္ သင္းပ်ံ႕ေမႊးခ်ိဳေနပါရဲ႕လား။ ဂစ္တာေလးတစ္လက္ ေတာက္ေျပာင္လက္ေနပါရဲ႕လား။ စာတန္းအနီေလးေတြနဲ႔ အျဖဴေရာင္ ဦးထုပ္ေလးတစ္လံုး ေပ်ာ္႐ႊင္ေနပါရဲ႕လား။ မိုးစက္မိုးေပါက္ေလးေတြ က်န္းမာၾကည္စင္ေနပါရဲ႕လား။ အဘိဓါန္တစ္အုပ္လို ကၽြန္မစိတ္ေတြကို အမွန္ကန္ဆံုး နားခ်ပါဦး “ေဖေဖ”။ တရားဓမၼတစ္ပုဒ္လို ကၽြန္မကို ေႏြးေထြးၿငိမ္းေအးစြာ ၾကားနာေစပါဦး “ေမေမ”။ သူ႔ရင္ခြင္ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ ႐ြာခ်လိုက္တဲ့ ႏွင္းမိုးဟာ ကၽြန္မျဖစ္လိုမိေပမဲ့....။ ႐ွတတႀကိဳးတစ္စရဲ႕ ရစ္ဘီးလံုးေလးဟာ ကၽြန္မ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေနာ္။ စြန္ေလးေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလထဲမွာ ဝဲလြင့္ေနပါေစ။ တိုးတိတ္တိတ္ေလး လြမ္းခ်င္းကို ဖြဲ႕သီေနတဲ့ ျပတင္းတံခါးေလးေတာ့ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ပါေစေပါ့..။ 

ဒီလိုနဲ႔ပါပဲ.. ကၽြန္မ သတိရလာတယ္။ သိပ္ကို သတိရေနမိတယ္။ စကားေတြကို တဖြဖြေျပာခ် လိုက္ခ်င္စိတ္က အေတြးထဲမွာပဲ တ႐ွိန္ထိုးနဲ႔ ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းေတြရွိရာကို အေျပးအလႊား..။ ကၽြန္မ ေၾကာက္ေနတယ္။ ကၽြန္မ စိုးရိမ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ဒဏ္ရာေတြရခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္မ ဒဏ္ရာေတြက်က္ဖို႔ ေဆးကုထားရတယ္။ ကၽြန္မ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ရွင္သန္ျခင္းကို ကၽြန္မတိတ္တခိုး ၿငီးေငြ႕ေနတယ္။ ကၽြန္မ ထံုထိုင္းေတြေဝ ဆြံ႕အ ေနတယ္။ ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္ေနဆဲဘဲ။ တိုးသဲ့သဲ့ အသံလိႈင္းေလးကို ကၽြန္မ တမ္းတေနပါတယ္။ ျပန္မလာပါနဲ႔ေတာ့။ ဘယ္ေတာ့မွ...။ တကယ္ပါ။ ဘယ္ေသာအခါမွပါ။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္။ လြန္ဆြဲေနတဲ့ အရာေတြနဲ႔ ကၽြန္မ အစြန္းတစ္ဖက္မွာ ရပ္ေနမိပါၿပီ။ ဝန္ခံပါရေစေတာ့.. ကၽြန္မ သူ႔ကို နားလည္မႈေတြနဲ႔ တမ္းတလြမ္းဆြတ္ေန လြန္းပါတယ္။

ညင္သာလိႈက္ေမာမႈ ဂီတနဲ႔
အျပာေရာင္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကို ေငးရင္း
ၿမဲျခင္း မၿမဲျခင္း ရသမွာ
အိပ္မက္နဲ႔အတူ
တိမ္ေတြလိုဘဲ
အေသခ်ာဆံုး ေမ်ာလြင့္မလို႔
တေငြ႕ေငြ႕ေလး ေထြးပိုက္ထားပါ။

လက္ေတြ႕ဘဝထဲမွာ ယုယေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခုန္ျခင္းေတြကို အေတာင္ပံေလးတစ္စံု တပ္ေပးလိုက္ဖို႔ ကၽြန္မ သတၱိမရွိႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ... အိပ္မက္ေတြနဲ႔ တစ္သက္လံုးေပါ့။ အိပ္မက္ေတြထဲမွာဘဲ တစ္သက္စာလံုးေပါ့။ ကၽြန္မကို.... တေငြ႕ေငြ႕ေလး.... ေထြးပိုက္ထား လိုက္ပါေတာ့ေနာ္။

(ခင္ေလးငယ္)

မွတ္ခ်က္။။ သရုပ္ေဖာ္ ပံုေလးကို ေမာင္ေလး မိုးၾကယ္က ခ်စ္ခင္ျခင္းအားျဖင့္ ေရးဆြဲေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

Posted in: ၀တၴဳ