ဝင္ကစြပ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ

သူမက အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ရုတ္တရက္ေရာက္လာတာကို အလိုမက်ေပမယ္႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သက္ေတာင္႔သက္သာျဖစ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဧည္႔ခန္းက အနည္းငယ္ရႈပ္ပြေနေပမယ္႔ ခမ္းနားတုန္း၊ ကၽြန္မက အလွျပင္ဆင္မထားေပမယ္႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေမာ႔ရွိေနတုန္းရယ္။ ဒါဟာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးလုိက္မိရဲ႕။

သူမကေတာ့ ကၽြန္မအိမ္က ဘယ္လုိလွေၾကာင္း၊ ကၽြန္မက ဘယ္လုိေခ်ာေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးေနတာေပါ့။ ဒါကေတာ့ သူမရဲ႕ လူတိုင္းကို စိတ္ေက်နပ္ေအာင္လုပ္တတ္တဲ႔ အက်င္႔မွန္းသိလည္း ႏွစ္လိုမိတာပါပဲ။ ကၽြန္မကလည္း သူမ အရင္လို လွဆဲလို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ သူမဟာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ေလးငါးႏွစ္ကလို ႏုပ်ိဳဆဲ ၾကည္႔ေကာင္းဆဲပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မေျပာခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းကို သူမ လမ္းဖြင္႔မေပးတာေၾကာင္႔ ခိုးလိုးခုလုျဖစ္မိတာ။ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး သူမ မေမးေသးဘူး။

ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မက “ အပ်ိဳႀကီးေတာ့ အားအားရွိ ေဝေလေလ လုပ္ေနတာပဲလား” လို႔ သာသာေလးႏွက္လုိက္ပါတယ္။ သူမက ရယ္ၿပီး “ဟုတ္တယ္ ငါက ရိုလာကိုစတာ စီးရတာ အခုထိႀကိဳက္တုန္း ။ ရိုးရွင္းၿငီးေငြ႔ရတာ သိပ္မုန္းတယ္။ ငါက တစ္ခ်ိန္လံုး အသည္းတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ရင္ဖို စိတ္လႈပ္ရွားခ်င္တာ။ အဲဒီလို ဘာမွမေတြးဘဲ အေၾကာက္နဲ႔ရဲရတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး သီတာ။ အေဆာင္မွာ ငါတုိ႔ေတြ သရဲကားၾကည္႔ၾကတာေတြ မွတ္မိတယ္ ။ နင္က မ်က္စိမိွတ္ထားတယ္။ ငါက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ၾကည္႔တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါက တစ္လလံုး အိပ္မရဘူး …” လို႔ ဆိုၿပီး တဟားဟားနဲ႔ ဆက္ရယ္ေနတယ္။ဒီလိုပဲ သူမရဲ႕ စကားတိုင္းဟာ ေဝ႔လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔ အနက္ကို စဥ္းစားယူရတာေတြကို ကၽြန္မ မႀကိဳက္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ပဲ သူမနဲ႔ ကၽြန္မဟာ တစ္ေဆာင္ထဲေနခဲ႔ၿပီး၊ အခင္္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မျဖစ္ခဲ႔ၾကတာ။ အရွင္းဆံုးေျပာရင္ ကၽြန္မ သူမကို နားမလည္ဘူး။ သူမရဲ႕ ေတြးေခၚပံုေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ပံုေတြ၊ အခု သူမျပင္သစ္သြားမယ္ဆိုတာက အစ နားမလည္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ “နင္က ဘာလုိ႔ သြားမွာလဲ” လုိ႔ ရွင္းရွင္းပဲ စပ္စုလုိက္တာ။ “ ျပင္သစ္ဆိုတာ အရင္တုန္းက အေမရိကန္ေတြ အပန္းေျဖထြက္တဲ႔ေနရာ၊ ေနာက္ ဂ်ပန္ေတြ ၊ ေဟာ အခု တရုတ္ေတြ။ျပင္သစ္မွ မေရာက္ဖူးဘဲ။ ငါမေသခ်င္ဘူး။ စိန္႕ဂ်ာမိန္းဆိုတဲ႔လမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္မယ္။ အဲဒီလမ္းမႀကီးေဘး လဟာျပင္မွာရွိတဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာလာထုိင္တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ပန္းခ်ီဆရာေတြအၾကားမွာ ေကာ္ဖီေသာက္မယ္ ။ လုဖ္ျပတုိက္ကစၿပီး စံုေအာင္သြားမယ္” လို႔ သူမက ၿပံဳးစစေျဖတယ္။ သူမေျပာတဲ႔ ေနရာေတြကို ကၽြန္မတစ္ခါမွ စိတ္ကူးမယဥ္ၾကည္႔ဖူးဘူး။

စဥ္းစားၾကည္႔ပါဦး။ လမ္းေပၚကလူေတြက ဘယ္သူမ်ား ဗင္းဆန္႔ဗင္ဂိုးတို႔ လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီတုိ႔ကို အေရးတယူလုပ္ေနလုိ႔လဲ ။ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကိုင္အိတ္ကိုပဲ တမက္တေမာၾကည္႔ၾကတာမဟုတ္လား။ အဲဒါေၾကာင္႔ “ခုေခတ္စားေနတဲ႔ နယူးဇီလန္ပဲ သြားတာမဟုတ္ဘူး။ ရႈခင္းေတြလွမွလွ။ ဓာတ္ပံုရိုက္လုိ႔ေကာင္းမွေကာင္း။ ငါတို႔ သြားတုန္းက facebook မွာ ပံု ၁၀၀ေက်ာ္ တင္လုိက္ရတယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး ကၽြန္မရယ္ေတာ့ သူမကလည္း လုိက္ရယ္တယ္။ စိတ္ထဲလည္း ေပါ့ပါးသြားသလုိပဲ။“ေအးေလ…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္သြားေတာ့လည္း ငါမွာလို႔ ရတာေပါ႔” လုိ႔ ဆိုၿပီး ကၽြန္မေရးထားတဲ႔ အမွာပစၥည္းစာရင္းနဲ႔ သူမအတြက္လက္ေဆာင္ကို ေပးလုိက္တယ္။ သူမက စာရင္းကို ၾကည္႔ၿပီး “နင္က brand ရဲ႕ code number ေတြ ေရးမထားပါလား။ ငါ ႀကိဳက္တာ ဝယ္လုိက္ရမွာလား” လို႔ ေမးေတာ့ “ေအး၊ဟုတ္တယ္၊ နင္က အျမင္ရွိတယ္ေလ” လို႔ေျမွာက္ေျပာလိုက္တယ္။ တကယ္ပဲ သူမက ဟန္ပန္နဲ႔ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္မရွိ ဝတ္ခ်င္သလိုဝတ္တတ္ေပမယ္႔ ဖက္ရွင္ေရစီးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္နားလည္တာ။ သူမက “ၿပီးေရာေလ” လုိ႔ ေျပာၿပီး “နင္ သိပ္ခ်မ္းသာပါလား သီတာ၊ နင္ေယာက္်ားအရေတာ္တယ္” လုိ ဆိုေတာ႔မွ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာသြားၿပီး တဟင္းဟင္းရယ္မိတယ္။ ဒီစကားကို ကၽြန္မအၾကားခ်င္ဆံုးပဲေလ။ ဒါေပမယ္႔ သိပ္မ႑ပ္တိုင္္ တက္လုိ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ “ဒီလိုေပါ့ဟာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔ကို ခုထိခ်စ္ေအာင္လည္း ေနရတာေပါ့။ အခုေခတ္ေကာင္မေလးေတြက မလြယ္ဘူးဟ” လို႔ သူ ကၽြန္မကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲ ဆိုတာေလးပါ ထည္႔ေျပာရင္း ၾကားေကာင္းေအာင္ ဆုိရေသးတာ။

ကၽြန္မ မေမွ်ာ္လင္႔ထားတာက သူမ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာပဲ။ “ အင္းေနာ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို ထာဝစဥ္ၿမဲေအာင္လုပ္ထားရတာ မလြယ္ဘူးေနာ္” လို႔ ကၽြန္မကို မၾကည္႔ဘဲ တိုးတုိးေျပာတာ။ ကၽြန္မ မရည္ရြယ္ဘဲ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ႔ ဗိုက္အဆီက်တယ္ဆုိတဲ႔ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကို ရုတ္ခ်ည္းယူေသာက္လုိက္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “နင္ ထမင္းစားသြားေလ။ ငါျပင္လုိက္မယ္” လို႔ ေျပာၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္ရတာ။သူမက “ ငါ ႏြယ္နီတုိ႔နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ဟ ။သြားေတာ့မယ္ ။ နင္႔ဆီေတာင္ လမ္းႀကံဳလုိ႔ မနည္းဝင္လာတာ။ အခုရက္ပိုင္း အလုပ္ရႈပ္ေနလုိ႔ေလ” လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။ ကၽြန္မသက္သာရာ ရသြားၿပီး “ေအး …နင္ ဟုိမွာ ယူရင္လည္း ငါ႔ဆီ ဖိတ္စာပို႔လုိက္ဦးေနာ္”လို႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ သူမက ထံုးစံအတိုင္း တဟားဟားရယ္ၿပီး “အေပ်ာ္ႀကံတာပါဟာ သိတယ္မဟုတ္လား” လို႔ ေျပာၿပီး ၿပံဳးေနတယ္။ “ဘယ္သူလဲ သူကလား၊ နင္ကလား” လို႔ သူမရဲ႕ရည္စား အေနာက္တိုင္းသားကို ရည္စူးၿပီးေမးေတာ့ သူမက “ႏွစ္ေယာက္စလံုး” လုိ႔ ေျပာၿပီးရယ္ျပန္တယ္။ ကၽြန္မက “ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ ။ နင္က အေျခမခ်ေသးဘူးလား” လို႔ အႀကံေပးသလုိ မာန္လိုက္ေတာ့ သူမက ကၽြန္မကို ခပ္စူးစူးလွမ္းၾကည္႔ၿပီး “ ငါက ဒီလည္း ျပန္လာခ်င္မွ လာေတာ႔မွာ၊ ဟိုမွာ ေနရင္းလည္း မေတာ္တဆေသခ်င္ေသသြားႏုိင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ငါနင္႔ကို လာေတြ႔တာပဲ” တည္တည္တ႔ံတ႔ံေျပာတယ္။

ကၽြန္မက အံ႔ၾသၿပီး “ နင္ ဘာေျပာတာလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူမက ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ ဖိနပ္ကို ဂရုတစိုက္စီးေနပါတယ္။ “ ဒီလိုေလ။ နင္ျမတ္ေသာ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားႏုိင္တာ ငါဝမ္းသာပါတယ္။ ငါသာဆို သူ႔ကို အလုိလုိက္အႀကိဳက္ေဆာင္ၿပီး ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူေရာ ငါေရာ အခုနင္တို႔ေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ နင္႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။”ၾကည္႔စမ္း။ ဒီမိန္းမ။ ကၽြန္မ ေယာက္်ားကို ခုထိမေမ႔ေသးပါလား။ ကၽြန္မ သံပန္းတံခါးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။ သူမက ေအးေဆးသက္သာပဲ ဆက္ေျပာတယ္။ “ငါ သူ႔ကို လမ္းခြဲတုန္းက အသည္းကြဲေပမယ္႔ နင္႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူက ငါ႔ကို သစၥာေဖာက္ခဲ႔သလို ၊ နင္႔ကိုလည္း သစၥာေဖာက္မွာပဲလုိ႔ ထင္ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ခ်စ္တတ္တဲ႔ သစၥာမေစာင္႔သိတဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ တစ္သက္လံုးဒီလုိပဲ သြားမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ႔တယ္။ နင္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ တကယ္ပဲ ဝမ္းသာပါတယ္။” လို႔ သူမက တစ္လံုးခ်င္းေျပာတယ္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” လုိ႔ေတာင္ ကၽြန္မ ဟန္ေဆာင္မေျပာႏုိင္ဘူး။ အၿပံဳးမ်က္ႏွာဖံုးဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြာက်သြားတယ္။ သူမကေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပဲ ။ “ငါနင္႔ကို တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါ သူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ လပ္မထပ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ နင္သာ သူ႔ကို မယူခဲ႔ရင္ သူနဲ႔ငါဟာ ငါတစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္လို႔ ကြဲရေတာ့မွာ။ အဲဒါေၾကာင္႔ အၿမဲေက်းဇူးတင္တယ္” လို႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေျပာၿပီး “ နင္မွာတဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ငါဆက္ဆက္ပို႔လုိက္ပါ႔မယ္ စိတ္ခ်” ဆုိၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္ခြာသြားေလရဲ႕။ အိမ္တံခါးဝမွာ ကၽြန္မ အတန္ၾကာထိုင္ေနမိတာ။ ငိုေနမိသလား ။ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒါသထြက္လြန္းလုိ႔ က်လာတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြပါ။ ကၽြန္မက သူမကို တစ္သက္လံုးႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္ထားခဲ႔တာ။ အဲဒါေၾကာင္႔ သူမကို သနားသလုိနဲ႔ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ၿပီး အတင္းလုံးလုိ႔ ေပါင္းသင္းခဲ႔တာ။ အခု ကၽြန္မ မႏိုင္ေတာ႔ဘူးလား။ ဟင္႔အင္း ။ကၽြန္မ ႏုိင္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ။ သူမကိုယ္တုိင္ ကၽြန္မကို ေအာင္ျမင္သူပါလုိ႔ လက္ခံသြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ မ်က္ရည္သုတ္လုိ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ၿပံဳးလိုက္တယ္။

ေျပာပါဦး။ ေလာကမွာ ဘာအေရးႀကီးဆံုးလဲ။ လူတုိင္းက ကိုယ္႔ကို ေမာ႔ၾကည္႔ဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မေယာက္်ားက ဘယ္သူေလလို႔ ေျပာတဲ႔အခါ လူေတြက အားက်တဲ႔အၾကည္႔နဲ႔ ၾကည္႔ၾကတယ္။ ကၽြန္မ သမီးနဲ႔သားအတြက္ ခ်ီးက်ဴးစကားနဲ႔ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္။ ကၽြန္မ လုပ္တဲ႔လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြက ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ႔အၾကည္႔ေတြ ရတယ္ ။ ဘာလုိဦးမွာလဲ။ မၾကာခင္ပဲ သူ အိမ္ျပန္လာေတာ႔မယ္။ အဲဒီအခါ “ေမာလာလား ကို။ ကို႔မ်က္ႏွာေလးမၿပံဳးရင္ စိတ္မေကာင္းလြန္းလုိ႔” လို႔ ေျပာၿပီး သူမရွိရင္ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့သေယာင္ ခၽြဲႏြဲ႕လိုက္ဦးမယ္။ ဒီနည္းနဲ႔သာ သူ႔ကို ကၽြန္မ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခဲ႔တာ။ ေနာက္လည္း အသံုးတည္႔မဲ႔ စနစ္ပါပဲ ။ ေတြးရင္းနဲ႔ ၿပံဳးလုိက္မိတယ္။ အေတြးထဲက သူမရဲ႕ သေရာ္ေတာ္ေတာ္အၾကည္႔ကို ေဖ်ာက္လုိက္ရင္း ကၽြန္မ အသက္ရွင္ေနတာ မိသားစုေၾကာင္႔ပါပဲလုိ႔ အမ်ားယံုေအာင္ေျပာၿပီး ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မလည္း အယံုသြင္းဦးမယ္။ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာ အထီးက်န္သူေတြ သံုးေနက်ဆင္ေျခပါ။ ေလာကမွာ ကိုယ္မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ ေျပာတဲ႔၊ ကုိယ္႔ကို လုိအပ္တယ္ဆိုတဲ႔ ႀကိဳးေတြကသာ အသက္ရွင္ျခင္းကို အဓိပၸါယ္ရွိေစတာ မဟုတ္လား။

သူမဆီက ပစၥည္းေတြ ပို႔လာတဲ႔အခါ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာရင္း ဒီအေၾကာင္းေတြကို မသိမသာေလးထည္႔ေရးရဦးမယ္။ ကၽြန္မက အားနာတတ္သူ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ေပ်ာ္ရႊင္လိုသူ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အရယူမယ္႔သူ ျဖစ္တယ္။အေသအခ်ာေပါ့။ ကၽြန္မ အႏိုင္ရေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ဆုိတာ တစ္ေလာကလံုးသိၿပီး လက္ခံေစရမယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ႔ သူမကေတာ႔ “ဘဝအဓိပၸါယ္” ဆိုတဲ႔ စကားလံုးနဲ႔ အခုထိရူးေနတာ သနားစရာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ရင္ခုန္ျမန္လာတာကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏုိင္ၿပီး “ကၽြန္မ ေယာက္်ားက ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္တာေလ” ဆိုတဲ႔စကားကို အသံတစ္ခ်က္မပ်က္ဘဲ အျပစ္ကင္းစင္ဟန္ ၿပံဳးေျပာႏုိင္ဖို႔သာ ေလာကမွာ အဓိကမဟုတ္လား။…။

မယ္ကုိး

Posted in: ၀တၴဳ