ဘ၀ ဆိုတဲ့ ပ်ိဳးဥယ်ာဥ္

ဓာတ္ပုံ  အိမ္႔ခ်မ္းေျမ႕

-(၁) -
ပထမႏွစ္ အေ၀းသင္မ်ား ေရာက္ၿပီး တစ္လခန္႔ အၾကာမွာပင္ က်ေနာ္သည္ ထို ၀မ္းနည္း စိုးရြံ႕ရိပ္မ်ား စြန္းထင္းေနေသာ မ်က္၀န္းက်ယ္က်ယ္မ်ားကို  ပိုင္သည့္္ ေကာင္မေလး ႏွင့္ သူ စတင္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုႏွင့္ စတင္ ဆံုေတြ႕ခဲ့တာက ေက်ာင္း Canteen ထဲက အေအးဆိုင္ တစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။

“ဟဲ့ .. ေကာင္ေတြ … နင္တို႔ကို ငါ ၾကိဳေျပာထားတဲံ့ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္၊ သူက ဇာျခည္လြင္၊ သူက ေနာ္သန္႔ၾကည္၊ သူက “အမရာ ေမ” .. ဟဲ့ .. နင္တို႔လည္း မွတ္ထား .. ဒီေကာင္က ငယ္ေသြး၊ ဟို ဘက္က မ်က္မွန္ နဲ႔ ေလးလံုးက သက္ႏိုင္ထြန္း၊ ဒီေကာင္ က ခြက္ၾကီး၊ နာမယ္ရင္းက ဇင္ေမာင္သန္႔ … ဟုိေကာင္ေတြ နင္တို႔က ဒီၿမိဳ႔ခံေတြဆိုေတာ့ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လိုအပ္တာရွိရင္ ကူညီလိုက္ ၾကားလား ….. ”

“ေအးပါဟာ .. ေမဂ်ာ တူခ်င္း Roll နံပါတ္ကပ္လ်က္ေတြကို ငါ တို႔ ကူညီမွာေပါ့၊ နင္ကလည္း … ေျပာေနစရာ လား”

အတူတူထိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၾကားမွာ မ်က္လႊာေလး ပင့္ ၍ အသိအမွတ္ျပဳသလို ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္ အမရာ ေမ ၏ မ်က္၀န္း တစ္စံု၊ ပိရိေသသပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ား၊ ႏွာတံ ေပၚေပၚေလးႏွင့္  ဆံရွည္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္စင္းစင္းမ်ားကို က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ဖက္ခြဲျခၿပီး သနပ္ခါးရည္က်ဲ ပါးပါးေလးမ်ား လူးထားသည့္ ရိုးရွင္းသည့္ဟန္သည္ သူ႔ အတြက္ေတာ့ တဒဂၤအတြင္းမွာပင္ တစ္သက္တာ စြဲထင္ေစမည့္ ပံုရိပ္တစ္ခု ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့သည္။

ပါတိတ္ ၀မ္းဆက္မ်ားကိုသာ အျမတ္တႏိုး၀တ္ဆင္တတ္သည့္ ျမန္မာဆန္ေသာ ေမ သည္ .. အျခား ေခတ္မီမီ ၀တ္စား ဆင္ယင္တတ္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ဘာမွ မထူးျခားေသာ္လည္း သူ႔ရင္ကို ဆန္းျပားစြာ လႈတ္ခတ္ေစႏိုင္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေလသည္။


-(၂)-

ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္ၿပီး သေဘာေကာင္းပံုရေသာ ထို အုပ္စုထဲတြင္ ေမ သည္ ထို “ငယ္ေသြး” ဆိုေသာ ေကာင္ကေလးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခင္မင္မိသည္။ သူ႕ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ကူညီတတ္ပံုရၿပီး အၿမဲတမ္း လန္းဆန္းတတ္ၾကြေနတတ္သည္။ လူ တစ္ဖက္သားကိုလည္း ခင္ခင္မင္မင္ ေပါင္းသင္းတတ္ၿပီး အျခား ေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ အတန္းလစ္ျခင္း၊ ညဘက္ မိန္းကေလးေဆာင္ဘက္ ဂစ္တာတီးျခင္းမ်ား မရွိပဲ .. စာအုပ္မ်ားဖတ္ျခင္း၊ သစ္ပင္မ်ား အေၾကာင္းေဆြးေႏြးျခင္း မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သည္။

သူ ဘာေၾကာင့္ Botany ေမဂ်ာ ေရြးယူခဲ့ရပံုကို သူမအား ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပေတာ့ သူ႔ ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွင့္ ၀ါသနာကို သူမ ေလးစားမိသည္။

“ ေမ .. သိလား၊ သစ္ပင္ေတြ က အရမ္း စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်။ သူတို႔ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ လူသားေတြလို သက္ရွိေတြပဲေလ။ က်ေနာ္တို႔လူသားေတြ အသက္ရွင္ ရပ္တည္မႈ႔ နဲ႔ သူတို႔နဲ႔က ဆက္စပ္ေနတယ္။ အျပန္အလွန္ မွီခိုေနတယ္။ က်ေနာ္ တိုမွာ Metabolism ဆိုတဲ့ ဇီ၀ကမၸ ျဖစ္စဥ္ေတြ ရွိသလို၊ အပင္ေတြမွာလည္း Plant Biology ဆိုတာ ရွိတယ္။

က်ေနာ္က သစ္ပင္ စိုက္ရတာ ၀ါသနာပါတယ္၊ ၀ါသနာ ပါရုံတင္ မကဘူး၊ လူေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ သစ္ပင္ေတြ စိုက္ဖို႔ လိုက္ၿပီး တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္ခ်င္တယ္၊ ေမ ယံုမလားေတာ့ မသိဘူး။ လူေတြ ၾကားမွာ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္မႈ႔ တယ္လိီပသီ ဆိုတာ ရွိသလို၊ လူနဲ႔ သစ္ပင္ေတြ ၾကားထဲမွာလည္း ရွိတယ္။ ေမ မယံုရင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ရွင္သန္ေအာင္ စိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးထားၿပီး စိုက္ၾကည့္၊ အဲဒီ သစ္ပင္က ေသခ်ာေပါက္ ရွင္ကို ရွင္ရမယ္။ ေရခံ ေျမခံ နဲ႔ အညီစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္တဲ့ အပင္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့  Science of Plants Life ကို နားလည္ဖို႔လည္း လိုတာေပါ့။

ကမၻာႀကီးမွာ ႏွစ္စဥ္  သစ္ေတာဟက္တာေတြ အမ်ားၾကီး ေတာျပဳန္းေနၾကတယ္ ဆိုတာ BBC က လႊင့္တဲ့ Global warming  အစီအစဥ္ မွာ ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ျဖစ္လာတဲ့ ေျမလႊာျပတ္ေရြ႕မႈ႔ေတြ၊ ငလွ်င္ေတြ၊ မုန္တိုင္းေတြက သစ္ေတာျပဳန္းတီးျခင္းေတြရယ္၊ ဖန္လံုအိမ္ ဓါတ္ေငြ႔ ပမာဏဆိုတာေတြ နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္ေလဗ်ာ။ ဒါကို သိလို႔ ဖန္လံုးအိမ္ ဓါတ္ေငြ႔ေလွ်ာ့ခ်ေရးဆိုင္ရာတို႔၊  သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဆိုင္ရာ တို႔မွာ ဥပေဒေတြျပဳဖို႔ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကိဳးစားေနၾကတာေပါ့…… “

သူက အသက္တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းရႈ႔လိုက္ၿပီး ေမ့ကို တစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည္သည္။ ေမ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနတာကို ျမင္ေတာ့  .. တစ္ခ်က္ျပံဳးၿပီး ဆက္ေျပာသည္။

“မ်ားမ်ားမၾကည့္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး သစ္ေတာေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ျပဳန္းတီးသြားေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္း ၾကည့္၊  … ပင္လယ္နဲ႔ နီးတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္ ေပါတဲ့ ေဒသျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေဒသမွာ အပူ အေအး မမွ်တေတာ့ဘူး၊ မုိးမ်ားခ်င္ မ်ားလာတယ္၊ ပူခ်င္ရင္လည္း စင္တီဂရိတ္ အျမင့္ဆံုးထိ ေရာက္လာတတ္တယ္၊

ဟိုး တေလာက ဂ်ပန္ပညာရွင္ တစ္ခ်ိဳ႔ရဲ႕ အကူညီနဲ႔ လပြတၱာဘက္မွာ လမုေတာေတြ ျပန္စိုက္မယ္ Survey လုပ္ေနၿပီ တဲ့၊ အဲဒီ သတင္းၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာမိတယ္၊ ကူညီမဲ့သူ ရွိရင္ က်ေနာ္တို႔က ရွင္သန္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရမယ္၊ ေတာင္ကိုရီးယား ရဲ႕ သစ္ေတာၾကိဳး၀ိုင္း ထိမ္းသိ္္မ္းမႈ႔ကို က်ေနာ္တို႔ နမူနာ ယူသင့္ရင္ ယူရမယ္။ လိုအပ္လာရင္ သူတို႔လို ေဘးမဲ့ သစ္ေတာၾကိဳး၀ိုင္းေတြ လုပ္ရမယ္။ အဲလိုပဲ သဘာ၀ ပါတ္၀န္းက်င္ တစ္ဖက္က ထိမ္းရင္း တစ္ဖက္ကလည္း စြမ္းအင္ အရင္းအျမစ္ ျပန္ရွာရမယ္။  ဒါမွ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ စိတ္ခ်ရတဲ့ သဘာ၀ အေမြအႏွစ္ တစ္ခု အျဖစ္ ခ်န္ထားႏိုင္မယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ …

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကဗ်ာ .. ကိုယ္တိုင္လည္း စိုက္မယ္၊ ပ်ိဳးဥယ်ဥ္ ၾကီး တစ္ခု ပိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္၊ သစ္ပင္စိုက္ျခင္းနဲ႔ ပါတ္သတ္တဲ့ Knowledges ေတြ ေ၀မွ်မယ္၊ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ ေမ ရယ္ .. က်ေနာ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ေဘာင္ေလးထဲကေန … Keep the World Alive” ေပါ့ .. “

သူက သူ႔ စိတ္ကူးေတြ ေျပာရင္း အားတတ္ေနပံုရသည္။ သူ မ်က္၀န္းမွာ အေရာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္လို႔ … သူ႔ စိတ္ကူး၊ ၀ါသနာ အေပၚမွာ ေလးစားအားက်ရင္း သူ ဆက္ေျပာေသာ ပေဟဠိ ဆန္ေသာ စကားတစ္ခ်ိဳ႔ အတြက္ သူမ အေျဖမရွာရဲေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

“အခုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သစ္ပင္ေတြထက္ ဂရုစိုက္ရမဲ့သူ တစ္ေယာက္ ရွိလာၿပီ ထင္ပါရဲ႕”

ေလးျဖဴ ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလး သီခ်င္းက လမ္းေဘး လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္းမွ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ ႏွစ္ဦးသား ကိုယ္စီ တိတ္ဆိတ္ရင္း စကားမဆက္ျဖစ္ၾက ….

“~~ ျမင္ႏိုင္ရင္ေလ ကိုယ့္ ရင္ထဲ .. တားဆီး ၾကည့္မေနနဲ႔ .. အံု႔ပုန္း ရဲ႕ ခ်စ္စိတ္ရိုင္း … ေလထုထဲမွာ လိုက္ရွာလိုက္ .. ၾကာရွည္ရင္ဆိုင္ သိပ္မလြယ္ဘူး .. တစ္ေယာက္ထဲ ဘ၀က အထီးက်န္လို႔ … ေရွ႕တိုးရင္းနဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ … ”

-(၃)-


အေ၀းသင္ရက္မ်ားအတြင္း သူ နဲ႔ က်ေနာ့္ ၾကား သံေယာဇဥ္က ပိုပို ခိုင္မာလာခဲ့သည္။ သူ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လိုက္ၿပီး ျဖည့္ဆီးေပးေနရတာ၊ အဲဒီ ေမ ဆိုေသာ ေကာင္မေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဂရုစိုက္ေနရတာ ကိုက က်ေနာ့္အတြက္ ဘ၀ ျဖစ္လာခဲ့သည္ထင္သည္။ တစ္ျခား မိန္းကေလးမ်ားလို လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပညာသင္ၾကားေနရမည့္ အရြယ္မွာ သူမသည္ မိသားစု တာ၀န္ၾကီးၾကီးမားမား တစ္ခုကို အိမ္ေထာင္ ဦးစီး တစ္ေယာက္လို ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့ရသည္။

“က်မ က အိမ္မွာ ဒုတိယ သမီးဆိုေပမဲ့ အၾကီးဆံုး တစ္ေယာက္လိုပဲ ..  အိမ္က အစ္မ က သူ႔ အိမ္ေထာင္နဲ႔ အဆင္မေျပဘူး၊ သူတို႔ ေမြးတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က လူမမယ္ေလးေတြ၊ အိမ္ခြဲေနတယ္ ဆိုေပမဲ့ ကေလးေတြက က်မ တို႔နဲ႔ အတူေနတာ၊ လူမမယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ေက်ာင္းတတ္ေနရတဲ့ လူပ်ိဳေပါက္ ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ရယ္၊ ေဆြမကင္း၊ မ်ိဳးမကင္း အိမ္မွာ ေခၚထားတဲ့ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရယ္ ..အားလံုးက က်မ တာ၀န္ပဲေလ။ အေဖ က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ဦးစီးဖို႔ က်မ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူး။ အခု ဒီမွာလာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ အိမ္ကို သိပ္ စိတ္မခ်ဘူး”

ဒီ စကားေတြကို ရင္းႏွီးခင္မင္လြန္းေသာ သူ႔ အေပၚတြင္သာ သူမ ေျပာျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။


-(၄)-

“ ေမရယ္ … ေမရယ္ .. ေက်ာ္ေတာ့ ေလွသူၾကီးပါကြယ္ .. ညားေတာ့လည္း ေလွထိုးသားနဲ႔ရယ္ .. ျဖစ္ေနမယ္ေနာ္ ေမာင္ငယ္ .. မင္း … ေမ့ ကို ဘယ္ေတာ့ ဖြင့္ေျပာမွာလည္း၊ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဒီေလာက္ နားလည္မႈ႔ေတြ ရွိေနတာပဲ ကြာ …”

နားလည္မႈ႔မ်ားစြာရွိရုံျဖင့္ အခ်စ္တစ္ခုတည္ေဆာက္ရန္ လံုေလာက္သည္လား .. က်ေနာ္ မေတြးခဲ့မိေသာ ေမးခြန္းတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

“သူ႔ အေပၚမွာ ငါ တကယ္ Serious ျဖစ္တာ မွန္ေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖဴျဖဴစင္စင္ နဲ႔ပဲ သူ႔ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္ကြာ”

“ေအး .. မင္းကသာ ျဖဴစင္ေန … ဟိုဘက္ ေမဂ်ာက တစ္ေကာင္ ေမ ကို အီေနတယ္ေနာ္ .. ပါသြားမွ ေမာင္က်န္ရစ္ ၾကီး ျဖစ္လိ္မ့္မယ္။”

“ဟူး….”

ေမ ကို သူ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈ႔ႏွင့္အတူ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္မွာ တြဲဖက္ျဖစ္တည္လာတတ္သည့္ လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးရမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ ဆိုတာကိုေရာ .. ေမ က သူ႔အတြက္ စာနာ နားလည္ေပးႏိုင္ပါ့မလား။ မနက္ျဖန္တို႔ကို ရင္ေမာစြာ ျဖတ္သန္းရေပဦးမည္။

-(၅)-


“ေမ ေရ .. က်ေနာ္ စကားေျပာခ်င္လို႔ ၀ရန္တာ ခဏ ထြက္ခဲ့ပါဦး …”
“ဟဲ့ေကာင္ .. ဘာေတြ လာေအာ္ေနတာလည္း .. မနက္ထဲက ေမ က ေမြးေန႔အတြက္ ဘုရား ဆြမ္းကပ္တာနဲ႔ .. ငါတို႔ အုပ္စုကို လိုက္ေကြ်းရတာနဲ႔ .. အခု ခဏ အိပ္ေနတယ္၊ နင္ ဘာေျပာမလို႔လည္း …”
“ေအး ..ငါ နားလည္ပါတယ္။ မနက္က လက္ေဆာင္ မေပးရလို႔ အခုမွ ငါ လက္ေဆာင္ေပးမလို႔ သူ႔ကို လာေခၚတာ”

ေမသည္ အိပ္ရာထဲမွ ေန၍ အသံေတြကို နားေထာင္ရင္း သူ႔ အသံကုိ ၾကားေနရသည္။ ၾကည့္ရတာ သူမ ထြက္မလာမခ်င္း ျပန္မည့္ပံု မေပၚ။

“ဘာလို႔ အဲေလာက္ ေအာ္ ေနတာလည္း၊ ေပးစရာရွိ မနက္ထဲက တစ္ခါထဲ ေပးေပါ့”
“အာ .. အဲလို ထုတ္ပိုးၿပီး ေပးလို႔ရတဲ့ လက္ေဆာင္မ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဗ်။အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ကူးတစ္က လာေခၚတာေပါ့၊ လာပါ လိုက္ခဲ့ .. က်ေနာ္ မေမွာင္ခင္ ျပန္ပို႔ေပးမယ္၊ က်ေနာ္တို႔ မင္းဧရာ တံတားဘက္ ခဏ သြားရေအာင္”

မင္းဧရာ တံတားက၊ ေထြအုပ္ရုံးေရွ႕တြင္ ရွိၿပီး သူမ တို႔အေဆာင္ႏွင့္ သိပ္မေ၀းပါ။ စက္ဘီး ႏွင့္ ခဏ သြားလိုက္ရုံႏွင့္ေရာက္သည္။ တံတားေပၚမွာ ထူးထူးျခားျခားလူရွင္းေနၿပီး တိုးျမစ္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအး တစ္ခ်ိဳ႔က သူ ႏွင့္ ေမ အၾကား က်ီစယ္သြားသည္။ ေလ ႏွင့္ အတူ လြင့္၀ဲလိုက္ပါလာေသာ ဗာဒံရြက္ေၾကြ အခ်ိဳ႔က တံတားေပၚမွာ ျပန္႔ၾကဲေနသည္။

“ခဏေနာ္ .. က်ေနာ္ ဂစ္တာ သြားယူဦးမယ္” သူက ကေလးတစ္ေယာက္လို လွစ္ကနဲ ေျပးထြက္လာၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ဂစ္တာ တစ္လက္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။

“လာ .. ဒီမွာ ထိုင္ .. ေမ့ကို က်ေနာ္ သီခ်င္းဆိုျပမလို႔ ….”

သူ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုတာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ေမ့ အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းတစ္ခုျဖစ္သည္။

“ဒီေန႔ ေမ့ ေမြးေန႔အမွတ္တရအတြက္ က်ေနာ္ လက္ေဆာင္ႏွစ္ခု ေပးမယ္၊ ပထမ တစ္ခုက သီခ်င္းဆိုျပမွာ ..
ေမ Santa Esmeralda  ရဲ႕ You're my everything ဆိုတာ သိလား .. က်ေနာ္ အဲဒါ ဆိုျပမယ္ေနာ္ ..”

သူက ဂစ္တာကို ေခတၱႀကိဳးညွိၿပီး မၾကာခင္ … ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ သံစဥ္တစ္ခုႏွင့္ အဂၤလိပ္သီခ်င္း တိုးတိုးက သူ႔ ႏႈတ္မွ ထြက္က်လာသည္။

Na na na na …….
You're my everything …..The sun that shines above you makes the blue bird sing
The stars that twinkle way up in the sky

Tell me I'm in love, when I kiss your lips  … I feel the rolling thunder to my finger tips
And all the while my head in a spin … Deep with in I'm in love ….


သူမကို မၾကည့္ဘဲ .. ေခါင္းေလး အသာ ဘယ္ညာရမ္း ၍ သူ သီဆိုေနေသာပံုမွာ တစ္ေလာကလံုးမွာ သူ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိသည့္အလား ေအးေဆး တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။ သူ သီဆိုေနေသာ သီခ်င္းမွာ ခံစားရင္း ေမ ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကည္ႏူး ႏွစ္သက္လာမိသည္။ သူကပဲ သီခ်င္းဆို ေကာင္းသည္လား .. သီခ်င္းကပဲ ေကာင္းလြန္းသလား မသိပါ .. သူမ ကိုယ္တိုင္ပင္ သီခ်င္းထဲမွာ နစ္ေျမာေနမိသည္ ..

You're my everything and nothing  …. Really matters but the love you bring
You're my everything  .. To see you in the morning with those big brown eyes
You're my everything  … Forever and the day  … I need you close to me

You're my everything  … You never have to worry never fear
For I am near when I hold you tight  … there's nothing that can harm you in the lonely night
I'll come to you and keep you safe and warm  .. Yes, so strong my love

ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္၍   တိုက္ခတ္လာေသာ ေလသည္ သူ႔ သီခ်င္းသံမ်ားကို သူမ ႏွလံုးသားဆီသို႔ သယ္ေဆာင္သြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ အခုလို ညေနခင္း တစ္ခုမွာ တစိမ္းအမ်ိဳးသား တစ္ဦး ၏ သီခ်င္းသံကို အခုလို နီးနီးကပ္ကပ္ နားေထာင္ ရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ  ေမ  ထင္မထားခဲ့ …

You're my everything  …. I live upon the land and see the sky above
I'll swim within oceans sweet and warm  …There's no storm my love

You're my everything ….I live upon the land and see the sky above
I'll swim within oceans sweet and warm  …There's no storm my love


သီခ်င္း ၿပီးဆံုးသြားခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား အတန္ငယ္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့မိသည္။

“ သီခ်င္း Chord ေတြ ဘယ္လို သိတာလည္း …”

“ က်ေနာ္ အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလ .. ၿပီးေတာ့ ဒီသံစဥ္အတိုင္း ကို စိုးသူ ျပန္ဆိုထားတာ ရွိတယ္။ သီခ်င္း နာမယ္က “အရာရာ မင္းပါ ေမ” တဲ့”

သူ႔ စကားအဆံုးမွာ သူက ဂစ္တာကို ေဘးသို႔ခ် ၍ သူမ ပုခံုေလးမ်ားကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္းရင္း ေမ ဆံစေလးမ်ားကို ရုတ္တရက္ ငံု႔နမ္းလိုက္သည္။ ထို တဒဂၤသည္ သူမ ဘယ္လိုမွ ေတြးထင္မထားခဲ့သည့္ ..  တိမ္းမူးဖြယ္ … ႏူးညံ့ရီေ၀ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည့္သိပ္ေနသည့္ အခ်ိန္ခဏေလးလည္း ျဖစ္သည္။ သူမ ၾကည္ႏူးသာယာစြာ သူ႔ ရင္ခြင္အတြင္း အခ်ိန္ အနည္းငယ္ မွီတြဲေနလိုက္ၿပီး သတိ ျပန္၀င္လာမွ ဆတ္ကနဲ တြန္းဖယ္ပစ္လိုက္သည္။

“အို .. ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလည္း .. က်မ ကို အဲဒီေလလာက္ ေလွ်ာ့တြက္ထားတာလား .. သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ ဆိုၿပၿပီး ရွင့္ စိတ္ထဲရွိသလို ျပဳမူလို႔ ရမယ္လို႔မ်ား ရွင္ထင္ေနသလားဟင္ .. ရွင္ ေပးမဲ့ လက္ေဆာင္ဆိုတာ ဒါလား”

သူမ ရွက္ရြံ႕ေဒါသထြက္စြာေျပာေတာ့ သူ ျပာျပာသလည္း ျငင္းသည္။

“ဟာ .. မဟုတ္ပါဘူး ေမ ရယ္၊ က်ေနာ္ စိတ္က လႊတ္ကနဲ ျဖစ္သြားလို႔ပါ။ က်ေနာ္ ေပးမဲ့ ဒုတိယ လက္ေဆာင္ဆိုတာ က်ေနာ္ ပ်ိဳးထားတဲ့ ပန္းအိုးေလး တစ္ခုပါ၊ အရမ္း ေဒါသထြက္သြားၿပီ ထင္တယ္၊ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ေမ ေက်နပ္တဲ့ အထိ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို တစ္ခုခု ျပန္ေျပာပါဦး”

“အခုေတာ့ ဘာမွ ကို ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ က်မ ကို ျပန္ပို႔ေပးပါေတာ့”

“အခု ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္ .. စိတ္ေတာ့မဆိုးပါနဲ႔ ေမ ရယ္ .. က်ေနာ္ တစ္ကယ္ကို အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ပန္းအိုးေလးကို ေက်ာင္းသြားရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ယူလာခဲ့မယ္ေနာ္”

ေနလံုးသည္ တိုးျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ ေမးတင္ရင္း .. တစ္ေန႔တာကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္လို႔ေနသည္။ ဗာဒံရြက္အေၾကြေတြေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ႏွစ္ဦးသား ကိုယ္စီ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၾကသည္။

-(၆)-

အခ်ိန္ဟူသည္ အၿမဲမျပတ္လည္ပါတ္ေနေသာ အဆံုးမရွိသည့္ ရပ္၀န္းႀကီးဟု ဒသန ဆရာတို႔က ဖြင့္ဆိုၾကသည္။ က်ေနာ္ ႏွင့္ ေမသည္ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္ရက္မ်ားအတြင္း ထိုရပ္၀န္းၾကီးတြင္ အတူတကြ ျဖတ္သန္းရင္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္။

“ေဟ့ေကာင္ … ေမ နယ္ကို ျပန္သြားတာ .. ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ရွိၿပီေနာ္။ မင္း ဖုန္းေလး ဘာေလး ဆက္မၾကည့္ဘူးလား”
“သူ႔ အဖိုးၾကီး ေလျဖန္းသလို ျဖစ္သြားလို႔တဲ့ကြာ .. ပထမ တစ္ေခါက္တုန္းက သူကိုယ္တိုင္ လာေခၚၿပီး ေျပာတယ္၊ ေနာက္ တစ္ခါ ထပ္ေခၚေတာ့ ေစ်းသြားေနလို႔တဲ့ … ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္လာကိုင္တယ္။ ငါ နဲ႔ မေျပာခ်င္လို႔ ေရွာင္ေနတာလား မသိပါဘူး”

ႏွလံုးသားကို ေလာင္ကြ်မ္းေစေသာ အပူမီးမ်ားထဲတြင္ အခ်စ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာ အပူသည္ အရွိန္အျပင္းဆံုး ျဖစ္မည္ထင္သည္။

-(၇)-

နယ္ ျပန ္၍  ဖခင္ ကို ျပဳစုေနရေသာ ရက္မ်ားအတြင္း ေမသည္ သူ႔ ပံုရိပ္မ်ားကို ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူက ညင္သာႏူးညံ့စြာ သူမ ဘ၀ထဲ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း ၀င္ေရာက္လာႏိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဆႏၵ ႏွင့္ ဘ၀ ထပ္တူ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ေမ ရဲ႕ ဘ၀ သည္ အခ်စ္ကို ဦးစားမေပးႏိုင္သည့္ ဘ၀မ်ိဳးပါလား။ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ ဘ၀တစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္သည့္ အရာမ်ားစြာက ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ သူမ ဘ၀ကို ငယ္ေသြးနားလည္ေပးႏိုင္ပါ့မလား။ ေမသည္ သူ႔ပံုရိပ္မ်ားကို ျမင္ေယာင္ရင္း သက္ျပင္းသာ အခါခါ ခ်ေနမိခဲ့သည္။

ေမ ေက်ာင္းတတ္ဖို႔ ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း အေပ်ာ္ဆံုးလူမွာ ငယ္ေသြး ဆိုေသာ ထိုသူပင္ ျဖစ္သည္။

“ဟာ .. ေမ ျပန္ေရာက္လာတာ ဖုန္းေတာင္ ၾကိဳ မဆက္ဘူးဗ်ာ ..က်ေနာ္ ကားဂိတ္မွာ လာႀကိဳမွာေပါ့။ ဦးေလးေကာ သက္သာသြားၿပီလား .. ေမ .. အိမ္ျပန္သြားတဲ့ ရက္ေတြ ဘာမွအတြက္ မပူနဲ႔ေနာ္ ..  က်ေနာ္ Lecture ေတြ အကုန္ လိုက္ကူးေပးထားတယ္၊ ေမ့ အတြက္ assignment ေတြလည္း ကူလုပ္ေပးထားတယ္။ ေမ ဘာမွ စိတ္မညစ္နဲ႔ေနာ္”

သံေယာဇဥ္ ႏြံအတြင္း ရုန္းထြက္ရ ခက္လွခ်ည့္။ သူ ေမတ ႏွင့္ သံေယာဇဥ္ သည္ ေမ့ကို လႈပ္ေလ ျမဳပ္ေလ ေရေသအိုင္ၾကီးတြင္း ဆြဲသြင္းရစ္ပါတ္ေနသည့္အလား။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်မ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ကုန္ခါနီးမို႔သာ သည္းခံၿပီး ေန ေနရတယ္။ အိမ္ ရယ္၊ အေဖ ရယ္၊ ကေလးေတြ ရယ္၊ မိသားစု စီးပြားေရးက တစ္ဖက္နဲ႔ အားလံုးကို ပစ္ထားရတာ ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ဘူး။ ေက်ာင္းကို အၿပီး ထြက္ပစ္ခ်င္တာ”

“ဟာ .. အဲလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ ေမ ရယ္ … လူတိုင္းမွာ အခက္အခဲ ကိုယ္စီ ရွိၾကတာပဲေလ။ ေမ အားတင္းထားစမ္းပါ။ က်ေနာ္ ေျပာဖူးတယ္ေလ ေမ ရဲ႕ .. Life is a journey.But it is not over a level road. Sometimes, it is rough and at the other time, it is smooth ဆိုတာေလ … က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတယ္ေလ။”

“ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ေတာ့ က်မ ဆက္တတ္မွာပါ။ စာေမးပြဲကလည္း သိပ္မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ကူညီေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မ အၿမဲ ေက်းဇူးတင္ သတိရေနမွာပါ”

-(၈)-

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲမ်ားသည္ က်ေနာ္ နဲ႔ သူမ ကို ခြဲခြာပစ္ဖို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ပံုရသည္။ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္ ေမ ေျဖႏိုင္ရဲ႕လား၊ စာေမးပြဲကာလတစ္ခုလံုးအတြင္း မေတြ႔ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ ေမ ရွိရင္ အေျပးလာခဲ့မိသည္။

“ကိုငယ္ .. က်မ မနက္ျဖန္ နယ္ ျပန္ေတာ့မွာမို႔ ေစာင့္ေနတာ .. စကား ေအးေဆးေျပာရေအာင္ေလ ..  မင္းဧရာ တံတားေပၚ သြားရေအာင္”

ေမ ရယ္ .. စာေမးပြဲအၿပီး ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ေတာင္ .. အခ်ိန္ခဏေလး မရေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ေမ့ကို စက္ဘီးႏွင့္ တင္ေခၚလာခဲ့ေသာ အခ်ိန္အတြင္း က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာ ျပည့္သိပ္ေနေသာ စကားတို႔ကို က်ိတ္မိွိတ္ၿမိဳခ်ရင္း အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႔ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ေနခဲ့ရသည္။

“က်မ ကို ကူညီေပးခဲ့တာေတြ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တာေတြ .. အေ၀းသင္ လာတတ္တဲ့ ရက္ေတြတိုင္းမွာ အေဖာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္လို ရွိေနေပးခဲ့တာေတြ အားလံုးအတြက္ ကိုငယ့္ကို ေက်းဇူးအၿမဲ တင္ေနမွာပါ။ က်မ မနက္ျဖန္ဆို နယ္ျပန္ေတာ့မွာမို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ အၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာပါ”

“ ေမ ”

“က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာ ေမ့ကို ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ “

“ေက်းဇူးျပဳၿပီး မေျပာပါနဲ႔၊ က်မ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး၊ နား မေထာင္ခ်င္တာထက္ .. က်မ မွာ နားေထာင္ေပးဖို႔ အင္အား မရွိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႔ စကားေတြက ထုတ္ေျပာလိုက္တာထက္ … ရင္ထဲမွာ ထားတာက ပို တန္ဖိုးရွိပါတယ္”

“ ေျပာမဲ့သူရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အဲဒီ တန္ဖိုးရွိပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကားေတြက ျပည့္သိပ္ၿပီး မီးေတာင္ တစ္ခု ေပါက္ကြဲသလို ေခ်ာ္ရည္ပူေတြလို  စီးဆင္း ေပါက္ကြဲသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုေရာ ေမ သိ ရဲ႕လားဟင္ … က်ေနာ္ေလ .. ေမ ကို …”

ေမ က စကားျဖတ္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းလႊဲတာ အလြန္ကြ်မ္းက်င္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

“က်မ ဘ၀မွာ ဟိုး သိတတ္စ ထဲက က်မ ဆႏၵအတိုင္း ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူမ်ားေတြ ျပည့္စံုဖို႔ အတြက္ ျဖည့္ဆီးေပးခဲ့ရတဲ့ သူပဲ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ က်မ မိသားစု ကို က်မ မ်က္ႏွာမလြဲခ်င္ဘူး။ က်မ မရွိရင္ မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနမိ်ဳးမွာ သူတို႔ကို ဘယ္လိုမွ မ်က္ႏွာလႊဲမသြားရက္ဘူး ဆိုတာ ကိုငယ္ နားလည္ေပးပါ။ ဒါဆို ကိုငယ္ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ေမ ဘာလို႔ နားမေထာင္ခ်င္လည္း ကိုငယ္ သိမွာပါ”

“ဒါေပမဲ့ ေမ ရယ္ .. က်ေနာ့္ဘက္က ..”

“က်မ အတြက္ကေတာ့ Life is a journey ဆိုရင္ေတာင္ it was never been smooth, and it will always be rough ျဖစ္ေနဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕ ကိုငယ္၊ က်မကို အေဆာင္ ျပန္ပို႔ေပးပါေတာ့”

ထုထည္ၾကီးမားစြာ တည္ေဆာက္ခဲ့ရေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အစိုင္အခဲသည္ ထို တဒဂၤမွာပင္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ၿပိဳကြဲသြားသည္။ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ျခင္း၊ စာနာ နားလည္ျခင္း၊ သနားျခင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာျခင္းတို႔ ေရာၿပြမ္းျပည့္ ႏွက္ ေနသည္။ စိတ္ညစ္စရာေတြမ်ားတဲ့ ေမ ဘ၀မွာ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ထပ္ၿပီး စိတ္မညစ္ပါေစနဲ႔ေတာ့ ….

“က်ေနာ္ သတိရရင္ ဖုန္း ေခၚမယ္ေနာ္”

“အေၾကာင္းထူး မရွိရင္ မေခၚပါနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႔ကလူေတြ တမ်ိဳးမထင္ရေအာင္ က်မ ဆီလည္း ဘယ္ေတာ့မွ လိုက္လာၿပီး လာမေတြ႔ပါနဲ႔၊ က်မ ေတာင္းပန္တာပါ”

ေမရယ္ …  ဘ၀မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထဲကိုသာ ရည္ရြယ္ၿပီးး  အခ်စ္ၾကီး ခ်စ္ခဲ့မိတယ္ဆိုရင္ ..  ထို သူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရက္စက္စြာ ျဖတ္ေတာက္ စြန္႔ပါယ္မႈ႔ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေမ ဆီက ဒီလိုမ်ိဳးေတြ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ မွာ ၾကံဳေတြ႔ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ သိသိလ်က္နဲ႔ ေမ်ာ္လင့္ၿပီး ရူးသြပ္ေနခဲ့တဲ့သူပါ။

-(၉)-

ေ၀ဒနာ တစ္ခုကို ကုစားဖို႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာျမင့္သည္ မသိပါ။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ထို ဒါဏ္ရာက အတြင္းလိႈက္စားေနသျဖင့္ အေပၚယံ အေရျပားမွာ အရာမထင္သည့္တိုင္  အတြင္းမွ တဆစ္ဆစ္ျဖင့္  လိႈက္စားေနသည့္ ဒါဏ္ကို နာက်င္ခံစားေနလိမ့္ဦးမည္ ထင္သည္။ အလြမ္းဆိပ္တတ္လွ်င္ ေျဖေဆးမရွိ ဆိုတာ ဒီလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးလား က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မသိေတာ့ပါ။ အရိုးရွင္းဆံုး ေျပာျပရလွ်င္ …

က်ေနာ္ ေမ ကို အရမ္းလြမ္းေနခဲ့သည္။

------------ +++ ------------

(၅) ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာ္ ………
_______________________ +++ _________________________


(……..) ၿမိဳ႔ကို မျဖစ္မေန အေၾကာင္း ကိစတစ္ခုနဲ႔ လာရမည္ဆိုေတာ့ ေမသည္ သူ႔ကို သာ အရင္ဆံုး သတိရမိသည္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာခဲ့ေပမဲ့ မေန႔တစ္ေန႔ကလို အေတြးထဲမွာ ရွိေနခဲ့တယ္ဆိုတာ က်မ ေျပာရင္ ရွင္ယံုႏိုင္ပါ့မလား။ သူမ သည္ သူ႔ကို တစ္ေန႔ေလးမွ ေမ့လို႔မရ။ သူ႔ အေၾကာင္း မစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့သည့္ ေန႔ရက္ ရယ္လိုပင္ မရွိခဲ့။ သူ ေခၚခဲ့ေသာ ဖုန္းမ်ားကို မကိုင္၊ သူ႔ ကို ဘာမွ အဆက္သြယ္ မလုပ္ဘဲ ေနခဲ့ရေပမဲ့ စိတ္ထဲတြင္ အေတာ္ နာက်င္ခဲ့ရသည္။ ငယ္ေသြး Qualified ၀င္ေသာ္လည္း မာစတာ ဆက္ မတတ္ျဖစ္တာ၊ ပရဟိတ အဖြဲ႔ေတြႏွင့္ ခရီးေတြ ထြက္တဲ့အခါ လိုက္ပါသြားတတ္တာ စသည့္ သတင္းမ်ားကို ျပန္ၾကားရသည္။သူ႔ဆီ အေျပးလိုက္သြားၿပီး ေတြ႔ခ်င္စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း အထီးက်န္ရက္စြဲမ်ားကို မိသားစုအား အခ်ိန္ေပးၿပီး ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။

(………) ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ သူမ ေက်ာင္းတတ္စဥ္ကလိုပင္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ မင္းလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ ေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား၏ တတ္ၾကြေသာ အျပံဳးတို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လွ်က္ …

“ဟာ .. ေမ၊ ၾကည့္စမ္း .. က်ေနာ္ အေ၀းၾကီးထဲက ေမ ပါလားလို႔ ၾကည့္ေနတာဗ်ာ၊ ေမ ဘယ္တုန္းက ေရာက္လည္း၊ ဒီကိုလာတာကို က်ေနာ့္ကိုေတာင္ အေၾကာင္းမၾကားဘူးဗ်ာ”

သူ ႏွင့္ သူမၾကားရွိ တိုက္ပဲ တိုက္ဆိုင္လြန္းစြာ ဆံုေတြ႔ခြင့္ေပးေသာ ကံၾက(မာ)ကို အျပစ္ပဲ တင္ရမည္လား၊ ေက်းဇူးတင္ရမည္လား မသိပါ။  စပို႔ရွပ္ နက္ျပာ တစ္ပါတ္ႏြမ္းႏွင့္ သူ႔ အသားေတြ အနည္းငယ္ ညိဳ သြားသည္မွာ လြဲ (ေရြ႕) သူ႔ပံုစံက ေက်ာင္းတတ္တုန္းကလို လန္းဆန္းလတ္ဆတ္လို႔ေနသည္။ သူ႔ အေပၚ အားက် အထင္ၾကီးခဲ့ရသည့္ အထဲတြင္ ထို အခ်က္လည္း ပါသည္။ သူသည္ မည္သည့္နာက်င္မႈ႔မ်ိဳးကို မဆို ကုစားႏိုင္ၿပီး ဘ၀ ကို လက္ေတြ႔က်က် ရင္ဆိုင္ရဲေသာ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေလသည္။

“ အေရးၾကီး ကိစ တစ္ခုနဲ႔ လာတာပါ။ ခ်က္ျခင္း မျပန္ျဖစ္တာက တည္းတဲ့ အိမ္က ကေလးမ တစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္နဲ႔ တိုးေနလို႔လို႔ .. အဲဒါၿပီးမွ ျပန္ပါဆိုလို႔ အဲဒါၿပီးေအာင္ ေစာင့္ေနတာ .. မနက္ျဖန္ ျပန္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္”

“ဟာ .. ခ်က္ျခင္းၾကီးပဲလား ေမ ရဲ႕၊ က်ေနာ္ အခု ျခံ တစ္ျခံ ၀ယ္ၿပီး သစ္ပင္ေတြ စိုက္ထားတယ္ဗ်။ ပ်ိဳးဥယ်ာဥ္ေလးေပါ့။ ေမ့ကို ျပခ်င္ေနတာ .. ေမ ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ အခ်ိန္ေပးၿပီး ခဏေလာက္ လာၾကည့္ပါလားဗ်ာ။ ေမ တစ္ေယာက္ထဲ မလာခ်င္ရင္ အေဖာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေခၚလာခဲ့ပါ”

ျငင္းဖုိ႔ စိတ္က ဟန္ျပင္မိေပမဲ့ သူမ ကိုယ္တိုင္လည္းသစ္ပင္မ်ားႏွင့္ ပါတ္သတ္ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးေသာ သူ႔ ျခံကို ၾကည့္ခ်င္ေနမိသည္။

“ဒါဆို ေမ သန္ဘက္ခါ ျပန္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မနက္ျဖန္ လာၾကည့္မယ္ေနာ္၊”

“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္ အခု ေျမၾသဇာ လာ၀ယ္တာေလ၊  ၾကံဳတုန္း ေမ့ကို တစ္ခုခု လိုက္ေကြ်းဦးမယ္၊ အခ်ိန္ရတယ္ မဟုတ္လား”

“မရေတာ့ဘူး ကိုငယ္ ရဲ႕၊ ရုံး လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းၿပီး လုပ္ရတာဆိုေတာ့ က်မ သြားရေတာ့မယ္၊ ”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ဒါဆို မနက္ျဖန္ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္၊ ဒါနဲ႔ ေမ .. အမ်ိဳးသားက ေမ နဲ႔ အတူ လိုက္မလာဖူးလားဟင္ ”

သူ စကားႏိႈက္ေမးလိုက္တာ ကို သိလို႔ ေမ ျပံဳးမိသည္။

“က်မ အိမ္ေထာင္မျပဳျဖစ္ေသးပါဘူး ကိုငယ္ ရဲ႕၊ က်မ သြားေတာ့မယ္ေနာ္”



--------------- +++ --------------

(နိဂံုး)



သူ ေျပာခဲ့ေသာ လိပ္စာက ၿမိဳ႔စြန္ ေပၚေတာ္မူ တာ ဘက္မွ ျဖစ္ၿပီး အေတာ္ရွာရေလသည္။ မေတြ႔၊ လမ္းမွာေတြ႔ေသာ လူ တစ္ေယာက္ကိုပင္ ေမးရေတာ့မည္။

“ေၾသာ္ .. အစ္မ က ကိုငယ္ ျခံ သြားမလို႔လား၊ ဒီနားတင္ပဲ အစ္မ၊ က်ေနာ္ လိုက္ျပမယ္”

ရည္မြန္ပံုရေသာ လူငယ္ေလးက သူမ ကို သူ႔ျခံလိုက္ပို႔ရင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေျပာလာခဲ့သည္။

“ကိုငယ္က သစ္ပင္စိုက္တာ အရမ္းေတာ္တာ အစ္မ ရဲ႕၊ သူ႔ ျခံက ဒီၿမိဳ႔မွာ နာမယ္ၾကီးပဲ၊ သူက စီးပြားျဖစ္ ျပန္ေရာင္းတာ အနည္းအက်ဥ္းရွိေပမဲ့ အလကားေပးတာမ်ားတယ္၊ သူ႔ ျခံထဲက ထြက္တဲ့ မ်ိဳးကြဲေတြ ျပန္စိုက္ၾကတာကို မနည္းဘူး။ က်ေနာ္ေတာင္ သူ႔ဆီမွာ ေန႔စား ဆင္းေပးဖူးတယ္”

“ဟင္ .. သူ႔ ျခံက အဲေလာက္ထိ လုပ္ငန္းၾကီးလား”

“ဟုတ္တယ္ အစ္မ .. ျခံၾကီးက နဂိုထဲက အက်ယ္ၾကီး၊ အပင္ေတြလည္း စိုက္ထားတာ စံုလို႔၊ ကိုငယ္ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ အဲနားကပ္လ်က္ေျမကြက္ေတြပါ ကိုငယ္က လိုက္၀ယ္တာ .. အခု အဲမွာ အလုပ္သမားေတြကို အေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ နီးပါး ေလာက္ရွိမယ္၊ အမ ဟုိေရာက္ရင္ ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။”

သာမန္ ပ်ိဳးဥယ်ဥ္ (Nursery) ေသးေသးေလး တစ္ခုလို႔ ထင္ထားခဲ့ေသာ သူမ သည္ ထို ေကာင္ေလး ေျပာေသာ စကားမ်ား ေၾကာင့္ အေတာ္ေလး အံ့အားသင့္မိသည္။

ပု႑ားရိပ္ပင္ေတြ ႏွင့္ အရိပ္ရပင္ေတြ ကပ္စိုက္ထားေသာ ေဘး ေျမလမ္းေလးမွ ေလွ်ာက္ရင္း
“လာ အစ္မ .. ဒီ ေဘးဘက္မွာ ေရတင္လို႔ အဆင္မေျပတဲ့ အခါ  ေရတြင္းဘက္ကို သြားဖို႔ ေဖာက္ထားတဲ့ ေဘးေပါက္ရွိတယ္။ အဲဒီက ၀င္မယ္။ ေရွ႕ကဆို အေတာ္ ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။”

ပ႑ားရိပ္ပင္ၾကားထဲတြင္ လူႏွစ္ေယာက္၀င္ရုံ က်ယ္ေသာ ေနရာတစ္ခုမွာ သစ္သားတံခါးတစ္ခုကို ေစ့ရုံသာ မွီ ကာထားသည္။

“ကိုငယ္ .. ေရ၊ ဒီမွာ ဧည့္သည္ ပါလာတယ္ ခင္ဗ်”
ထို ေကာင္ေလးႏွင့္ အသက္အရြယ္ မတိမ္းမယိမ္း ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ တံခါးလာဖြင့္သည္။

“ဘယ္သူ ပါလာတာလည္း ေအာင္ၾကီးရ၊ ေၾသာ္… အမ ေလး တစ္ေယာက္လာမယ္လို႔ အကိုေျပာထားတယ္ဗ်။ လာ အမ ၀င္ပါ။ အကိုက သစ္ခြေတြဘက္ေရာက္ေနတယ္၊ က်ေနာ္ လိုက္ပို႔ပါ့မယ္”

သူ႔ျခံသည္ အေတာ္ကို က်ယ္ပါသည္။ ျခံထဲတြင္ အရိပ္ရပင္မ်ား၊ ပန္းပင္မ်ား၊ ေျမအိုးေလးမ်ားႏွႈင့္ စနစ္တက် ပ်ိဳးယူထားသည့္ ပန္းပင္ေပါက္ေလးမ်ား၊ သီးပင္စားပင္မ်ား၊ စဥ္ ထိုးစိုက္ရသည့္ ႏြယ္ပင္ အမ်ိဳးအစားမ်ား၊  .. အပင္ေပါက္ ေသးေသးေလးမ်ားကို သူ႔ ေနရာႏွင့္သူ စနစ္တက်ခြဲစိုက္ထားသည္။ ျခံထဲတြင္ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္းလုပ္ေနေသာ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

သစ္ခြမ်ိဳးစံုကို အုန္းပင္မ်ားတြင္ ခ်ည္ကပ္စိုက္ထားသည့္ … ေနရာတစ္ခုမွာ သူက အပင္ၾကားထဲသို႔ ပိုးသပ္ေဆးဗူးေလးကို ျဖန္းေနသည္မို႔ သူမတို႔လာသည္ကို သူ ျမင္ဟန္ မတူ …

“ကိုငယ္ .. ဒီမွာ ဧည့္သည္”
“ ေဟာ … ေမ .. တစ္ေယာက္ထဲလား၊ က်ေနာ္ မနက္ထဲက ေစာင့္ေနတာ၊ လာ .. ေမ .. ေနပူေနဦးမယ္၊ ဒီ ၀ါးထုပ္ဦးေလး ေဆာင္းထား၊ နည္းနည္းပူတယ္”

သူသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ သူမ ကုိ ကေလးတစ္ေယာက္လို … ဂရုစိုက္ေနတုန္းပင္ျဖစ္သည္။

“အကိုႀကီး .. ဒါဆို က်ေနာ္ အမေလး အတြက္ သေဘၤာသီး သြားစိတ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္” ေကာင္ေလးက သူ႔ကို ခြင့္ေတာင္းသလို ေျပာေတာ့ သူ တခ်က္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း …

“ လာ .. ေမ့ကို အရင္ဆံုး ဒီ သစ္ခြေတြ ျပရမယ္။ ဒါ က်ေနာ္ ကရင္ျပည္နယ္ ဘက္က ကို သြားမွာၿပီး တကူးတက ေစာင့္ယူရတာ၊ ပင့္ကူသစ္ခြမ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ ဆင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အမ်ိဳးအစားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။  စစ ခ်င္းတုန္းက က်ေနာ္က အုန္းဆံခြံထဲ ထည့္ၿပီး အရိပ္ရတဲ့ ေနရာမွာ စိုက္တာ .. မရွင္ဘူး။ သူက အပင္ေတြမွာပဲ တြယ္ကပ္ေပါက္တဲ့ သဘာ၀ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ အုန္းပင္ေတြမွာ ခ်ည္စိုက္ေတာ့ ပင္စည္ေတြကို အျမစ္ေတြက တြယ္ၿပီး ေရစုပ္တာထင္တယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ ေနေရာင္ထိမွလည္း ရတယ္။ မ်ိဳးပြားၿပီး ခြဲစိုက္လို႔လည္း ရတယ္ ”

ဟုတ္ပါရဲ႕ သစ္ခြေတြက လွ လိုက္တာ။ အုန္းပင္ေလးေတြမွာ ေျမျပင္ကေန အကြာအေ၀း အတိအက် တိုင္းၿပီး စနစ္တက် စိုက္ထားလိုက္တာ .. အပင္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာေနေသာ သူ႔ပံုစံသည္ တ(က)သိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ က သူ႔ အိပ္မက္မ်ားကို ေျပာျပခဲ့ေသာ ငယ္ေသြး ဆိုသည့္ ထို ေကာင္ေလးအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

“ဒီ သစ္ခြေတြကိုေတာ့ ေမ သိမယ္။ Paphiopedilum villosum လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီ သစ္ခြမ်ိဳးေတြက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အရမ္း သေဘာက်တာ ေမရဲ႕။ (၂၀၀၈) တုန္းက  တိုင္၀မ္ မွာ ႏိုင္ငံတကာ သစ္ခြပန္းျပပြဲ (၁၀) ရက္လုပ္တယ္။ လာေရာက္ လည္ပါတ္တဲ့သူ (၂) သိန္းနီးပါးကို သစ္ခြ ေရာင္းရေငြဟာ ခန္႔မွန္းေခ် အေမရိကန္ ေဒၚလာ (၆၄) သန္း ရွိတယ္ တဲ့ .. အဲလို ေစ်းအရမ္းၾကီးတဲ့ ရွားပါးသစ္ခြေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ကရင္ျပည္နယ္ ေတာနက္ေတြထဲက သစ္ပင္ႀကီးေတြရဲ႕ အကိုင္းအခတ္ေတြ၊ ခြ ၾကားေတြမွာ အမ်ားႀကီး တြယ္ကပ္ေပါက္ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ေမ သိရဲ႕လား …. ”

ပ်ိဳးေဘာင္ေလးေတြ ၾကားထဲ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းမွ သူက ဆက္ေျပာသည္။

“ အရိပ္ရ ပင္ေတြကိုေတာ့ ျခံစည္းရိုးဘက္ ကပ္စိုက္ျဖစ္တယ္။ ဒီဘက္ ျခမ္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ ပန္းေတြ စုိက္တယ္။ ဂႏၶမာ၊ စိန္ခ်ယ္၊ ႏွင္းဆီ အစံုပဲ၊ စံပါယ္၊ ဇီဇ၀ါ က အစ ပါတယ္။ ရြာက ကေလးေတြ ေက်ာင္းတတ္ရင္း သူတို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ လာ ကူလုပ္ေပးတာရွိတယ္။ သူတို႔က ေစတနာလည္းပါေတာ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က မုန္႔ဖိုး၊ ပဲဖိုး စာေရး ကိရိယာဖိုး ျပန္ေပးေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပတယ္ေလ၊ စီးပြားေရးအရ လုပ္တာထက္ ..
ေစတနာ၊ ေမတၱာ အရင္းခံလုပ္လို႔ ရတဲ့ ပီတိ က ပိုပါတယ္ ေမရယ္”

ဟုတ္မွာ .. သူ႔ ပံုစံသည္ ဟိုး တကသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကလိုပဲ ႏုပ်ိဳလတ္ဆတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။

“ကိုငယ္ ကိုေတာ့ အားက်တယ္သိလား၊ အၿမဲ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းေနတာပဲေလ”

“ေမလည္း ၾကားဖူးမွာေပါ့၊ တစ္ရက္ ေပ်ာ္ခ်င္ရင္ အရက္ေသာက္၊ တစ္လ ေပ်ာ္ခ်င္ရင္ မိန္းမယူ၊ တစ္သက္လံုး ေပ်ာ္ခ်င္ရင္ သစ္ပင္စိုက္တဲ့။ က်ေနာ္က တစ္သက္လံုး ေပ်ာ္ရတဲ့ အလုပ္ကို ေရြးခဲ့တာေလ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေမ ရယ္ … အရာရာ ျပည့္စံုေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဆီမွာ အၾကီးမားဆံုး လိုအပ္ခ်က္ၾကီး တစ္ခုက လြယ္လြယ္ အစားထိုးလို႔ မရတဲ့ ကြက္လပ္ၾကီး တစ္ခု အျဖစ္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးေလ”

သူ႔ စကား ဘာကို ဆိုလိုခ်င္လည္း ေမ သိပါသည္။ သူ႔ ရင္ထဲက ေမတၱာသည္ ေလးနက္ ခိုင္မာလြန္းတာကို  ေမ အံ့ၾသၾကည္ႏူးမိသလို၊ သူမ ကိုယ္တိုင္ အျပစ္ရွိသူ တစ္ေယာက္လိုလည္းခံစားေနရသည္။

“အပင္ေလးေတြက စိမ္းစိမ္းစိုစုိ နဲ႔ အရမ္း ေအာင္ျမင္တာပဲေနာ္၊ ကိုငယ္က ဒီ အလုပ္နဲ႔ အက်ိဳးေပးတယ္ ထင္တယ္ ..”  စကားျမန္ျမန္လြဲမွ ျဖစ္မည္။ သူ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေမ နားလည္သည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔ ထံမွ ေမ ေၾကကြဲ နာက်င္စရာေတြကို ္ မၾကားခ်င္ေတာ့ .. ထပ္ၾကားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ ..…

“အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး လုပ္တာ မဟုတ္ရင္ ဘယ္အလုပ္မဆို ေအာင္ျမင္တာပဲ ေမရဲ႕ …Liberty Hyde ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္  …  “A garden requires patient labor and attention. Plants do not grow merely to satisfy ambitions or to fulfill good intentions. They thrive because someone expended effort on them. ” -  ဥယ်ာဥ္တစ္ခုမွာ စိတ္ရွည္တဲ့ လုပ္သားေတြနဲ႔ အာရုံစိုက္မႈ႔ေတြ လိုတယ္။ အပင္ေတြဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းေတြကို ျဖည့္ဆီးေပးဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အလို ဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆီးေပးဖို႔ ရွင္သန္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ရဲ႕ သူတို႔ အေပၚ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အားစိုက္ထုတ္မႈ႔(ကရုဏာ) ေၾကာင့္သာ ရွင္သန္ၾကီးထြားလာၾကတယ္ တဲ့….. ”

ဟုတ္တာေပါ့၊ ရွင့္ ၀ါသနာနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ဟိုး   ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက က်မ သိေနခဲ့တာပဲ ကိုငယ္ ရယ္ ..

“ဒါနဲ႔ ဒီျခံၾကီးကို ဘယ္လို ၀ယ္ျဖစ္သြားတာလည္း”

“က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ၿပီး စု ရတာ၊ ေဖေဖ့ဆီကလည္း ေတာင္းတယ္၊ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အေဒၚဆီကလည္း ေတာင္းတယ္၊ အဲ ပိုက္ဆံေတြ စုၿပီး ၀ယ္ျဖစ္တာ … ဒီျခံၾကီးက က်ေနာ္ ကေလး ဘ၀ထဲက လိုခ်င္ခဲ့တဲ့ ျခံၾကီးေလ၊ အရင္ထဲက ေနရာလည္း သန္႔၊ ေလေကာင္းေလသန္႔လည္းရေတာ့ က်ေနာ္ လိုခ်င္ေနခဲ့တာ .. သူတို႔က ေရာင္းမယ္ဆိုေပမဲ့ ေစ်းအရမ္း တင္ခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္အေၾကာင္းလည္း သိထားေတာ့ ၀ယ္လက္ေတြၾကားထဲမွာ က်ေနာ့္ကိုပဲ ေပးခဲ့တာ၊ ေဘးျခံကေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္၀ယ္လိုက္တာ သိပ္မၾကာေသးဘူး၊ ႏွစ္ျခံေပါင္း ျဖစ္သြားလို႔ ပိုက်ယ္သြားတယ္။ ဒီက လွမ္းၾကည့္ရင္ … လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဖ်ာပံု၊ က်ိဳက္လတ္ ဘက္ကို သြားတဲ့ အေ၀းေျပးလမ္းမ ကို ျမင္ရတယ္။  တစ္ဖက္မွာက တာကို ေက်ာ္လိုက္ရင္  တိုးျမစ္ ရွိတယ္။ ေရွ႕နည္းနည္း ဆက္သြားရင္ ပံတပြတ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ရြာရွိတယ္၊ ”

“ဒါဆို … အခု ငယ္ေသြးက ငယ္ေသြးျဖစ္ခ်င္တဲ့ ျခံ ပိုင္ရွင္ ၾကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့ …” ျပံဳးစစ ျဖင့္ သူမ ေမးေတာ့ .. သူ ျပံဳးရင္း ေတြသြားသည္။

“ျခံပိုင္ရွင္ … ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ျခံပိုင္ရွင္က က်ေနာ္ မဟုတ္ဘူးဗ် .. ေမ ရဲ႕၊ ေမ လာတုန္းက ျခံ ေဘးေပါက္က ၀င္လာတာ ဆိုေတာ့ ျခံပိုင္ရွင္ကို ဘယ္ျမင္ခဲ့မလည္း … လာ .. လာ က်ေနာ္ ျပမယ္။ က်ေနာ္က ဒီျခံမွာ Gardener ဥယ်ာဥ္မႈးပါ၊”

သူ ဦးေဆာင္ ေခၚရာ ျခံေရွ႕သို႔လိုက္လာရင္း ေမ့ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္လို လူပါလိမ့္။ သူ႔ ၀ါသနာအတိုင္း၊ သူ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ပိုက္ဆံစုၿပီး ၀ယ္ခဲ့ေသာ ျခံ ပါဟုလည္း ေျပာသည္။ ျခံပိုင္ရွင္က သူ မဟုတ္ပါတဲ့။

“ေမ .. ဟိုးမွာ ေတြ႔လား .. ျခံ၀ က ပ်ိဳးဥယ်ဥ္ဆိုင္းဘုတ္ေလး .. ေပၚလစ္သုတ္ထားတဲ့ ကြ်န္းသာေလးေပၚမွာ ပိုင္ရွင္ နာမယ္ရွိတယ္ … ေမ ဖတ္ၾကည့္လိုက္”

ေမသည္ ျခံ၀မွာ ထံုးျဖဴသုတ္ထားေသာ သံတိုင္ေလးျဖင့္ တြဲရရြဲ ခ်ိတ္ထားေသာ သစ္သားခ်ပ္ေလးေပၚမွ စာသားတစ္ခ်ိဳ႔ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ေမ - ပ်ိဳးဥယ်ဥ္
(May - Nursery)”

တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာေသာ ရင္ခုန္သံကို ထိမ္းခ်ဳပ္မဲ့စြာ သတိျပဳႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ေမ သည္ … ဆိုင္းဘုတ္ေလး ေအာက္ရွိ ကြပ္ျပစ္ေလးေပၚ အင္အားမဲ့စြာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အစြဲအလမ္းၾကီးလွခ်ည္လား ငယ္ေသြး ရယ္ ….

“ဟုတ္တယ္ .. ေမ၊ အဲဒါ ဒီ ျခံပိုင္ရွင္ပဲ .. သူ႔ အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး က်ေနာ္ ဒီ ျခံကို ၀ယ္ခဲ့တာ၊ သူ႔ အတြက္ပဲ ဒီ အပင္ေတြ မ်ားစြာကို  က်ေနာ္ ပ်ိဳးထားခဲ့တာ၊ သူ ဘယ္ေတာ့ ဒီျခံကို လာမယ္ဆိုတာ မသိေပမဲ့ က်ေနာ္ အၿမဲတမ္း ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဧ၀ မရွိတဲ့ ဧဒင္ ၾကီးေပါ့ ေမရယ္။  က်ေနာ္က ဒီ ျခံရဲ႕  အၿမဲတမ္း ဥယ်ာဥ္မႈးေပါ့။”

ေမ သည္ သူ႕ စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ၾကည္ႏူးေၾကကြဲစိတ္ျဖင့္ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့သီလာခဲ့သည္။ ကိုငယ္ ရယ္ .. ရွင္ က်မ အေပၚ ဒီေလာက္ထိ ခ်စ္ခဲ့သည္လား … သူသည္ ေမ ေဘးကပ္လ်က္မွာ ၀င္ထိုင္ရင္း …

“ေမ့ ကို က်ေနာ္ တဂိုလ္း ရဲ႕ ကဗ်ာ အပိုင္းအစေလး တစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပမယ္ေနာ္ … ေမ နားေထာင္ၾကည့္ပါ။ ကဗ်ာ နာမယ္က ဥယ်ာဥ္မွဴး တဲ့”


[အမႈထမ္း ။ အရွင့္ ပန္းဥယ်ာဥ္မွာ
အကၽြန္႕ကို ဥယ်ာဥ္မွဴး ခန္႕ေတာ္မႈပါ ။

ဧကရီ ။           ။ ၾကံၾကီးစည္ရာကြယ္။

အမႈထမ္း ။         ။အကၽြန္႕ရဲ႕တျခားအလုပ္တာ၀န္ေတြကို စြန္႕လႊတ္ပါရေစ ။
အကၽြန္႕ ဓားလွံေတြ ေျမေပၚ ခ်လိုက္ေတာ့မယ္။
တိုက္ပဲြသစ္ေတြလည္း မတိုက္ခိုက္ပါနဲ႔ေတာ့ ။
အရွင့္ပန္းဥယ်ာဥ္မွာ ဥယ်ာဥ္မွဴးအျဖစ္သာ
အကၽြန္႕ကို ခန္႕ထားေတာ္မူပါ ။

ဧကရီ ။           ။အလုပ္၀တၱရားေတြကို ဆိုပါဦး ။

အမႈထမ္း ။      ။ အရွင္ ျငီးေငြ႕တဲ့ေန႕ေတြမွာ အမႈေတာ္ ထမ္းဖို႕ပါ။
မနက္ဖက္ အရွင္ ထြက္ေတာမႈမယ့္ ျမက္ခင္းလမ္းကို
စိမ္းစိုေအာင္ အကၽြန္႕ထားမယ္။
အရွင့္ေျခလွမ္းေတာ္တိုင္းကို ဂုဏ္ျပဳရင္း
အေသခံ ေၾကြဆင္းဖို႕ ၀န္မေလးတဲ့ ပန္းပြင္ေတြနဲ႔
အရွင့္ေျခအစံုကို ၾကိဳဆိုေစမယ္ ။
စရည္ပင္ကိုင္းေတြမွာ ဒန္းဆင္လို႕ အရွင့္ကို လဲြေပးပ့ါမယ္ ။
အဲဒီမွာ အရွင့္ခါ၀တ္ေတာ္စကို နမ္းရေအာင္ ဆိုျပီး
ညည့္ဦးယံ ဖိုးေရႊလဟာ သစ္ရြက္ေတြၾကားက
အတင္း အလုအယက္ တိုးထြက္လာလိမ့္မယ္။
အရွင္စက္ရာ သလြန္ေဘးမွာ ထြန္းလင္းတဲ့ မီးအိမ္ကို
ဆီေမႊးနဲ႔သာ ထပ္ကာ ျဖည့္ပါ့မယ္။
အရွင့္ ေျခနင္းခံုကိုလည္း အေက်ာ္ ကရမက္ေတြ အိုင္အိုင္ေသြးျပီး
ရႈေမာစရာ ပံုအသြယ္သြယ္ လိမ္းျခယ္ေပးပါ့မယ္ ။

ဧကရီ ။ အဖိုးအခ အေနနဲ႔ သင္ဘာကို လိုခ်င္သလဲ ။

အမႈထမ္း ။          ။ ညံ့သက္ညႊတ္နူး ၾကာမံုဖူးနဲ႔တူတဲ့
အရွင့္ လက္ဆုပ္ကေလးေတြကို ကိုင္ျပီး
လက္ေကာက္၀တ္မွာ ပန္းကံုးေတြ ဆင္ျမန္းေပးခြင့္ -
အရွင့္ ေျခဖ၀ါးအစံုကို အေသာက ပြင့္ဖတ္လႊာေတြရဲ႕
ပန္းဆီနီနီနဲ႔ ျခယ္သခြင့္ - ဒါျပင္
ဖုန္စ ဖုန္နေတြ ကပ္ေနအံုးမည္ဆိုရင္
နမ္းပစ္ခြင့္ကို ေပးသနားပါ ။]

ကဗ်ာကို သူ ဆက္ရြတ္ဖို႔ အားယူေနသည္လား၊ သူမ ကို စိုက္ၾကည့္ေနသလား မကြဲျပားပါ။ သူ႔ အသက္ရႈသံ ျပင္းျပင္းကို ၾကားေနရသည္။ သူသည္လည္း နာက်င္ ထိခိုက္ေနသည့္ အေျခအေနကို ၾကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည္ ႏွင့္ တူသည္။ ေမသည္လည္း နာက်င္ ေၾကကြဲမႈ႔မ်ား ႏွင့္ ထိရွေနေသာ စိတ္အစံုေၾကာင့္ အသက္ ၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနသူ တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနသည္။

“ေမ …..”  သူက ညင္ညင္သာသာ ေခၚသည္။

“က်ေနာ္ကေတာ့ ဥယ်ာဥ္မႈး တစ္ေယာက္ေပမဲ့ ဘာ အဖိုးအခမွ မေတာင္းဆို၊ မရယူခဲ့ပါဘူး ေမ ရယ္ …  က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ေမ ဆိုတဲ့ ဧကရီတစ္ေယာက္ အေပၚ ဘယ္ေလာက္ထိ ယစ္မူး ရူးသြပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သူ သိရင္ က်ေနာ္ ေက်နပ္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ တစ္ခါ ဆိုျပခဲ့ဖူးတဲ့ “အရာရာ မင္းပါ ေမ” သီခ်င္းလိုပါပဲ .. က်ေနာ္ နဲ႔ ပါတ္သတ္သမွ် အရာရာတိုင္းဟာ “ေမ” ပါပဲ။ ”

“ေတာ္ပါေတာ့ ကိုငယ္ေသြး ရယ္ .. က်မ ေလ …”

ေမသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငယ္ေသြးရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုး၀င္၊ ငယ္ေသြး လည္ပင္းမ်ားကို သိုင္းဖက္ရင္း ခႏၵာကိုယ္ေလး တသိမ့္သိမ့္ တုန္ေအာင္ ရိႈက္ၾကီး တငင္ ငိုေၾကြးေလသည္။  ငယ္ေသြးသည္ ရုတ္တရက္ ေမ့ကို ဘယ္လို ႏွစ္သိမ့္ရမည္ကို မသိ၊ ေမ ပုခံုးေလးမ်ားကို ပြတ္သြပ္ရင္း ျပန္ ေခ်ာ့ေနမိသည္။

“တိတ္ပါ ေမ ရယ္၊  က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လူခ်င္း မနီးစပ္ခဲ့ေပမဲ့ စိတ္ခ်င္းေတာ့ အၿမဲ နီးေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား၊ ေမ့ကို က်ေနာ္ နားလည္ပါတယ္။   ဘ၀ ဆိုတာ ဆႏၵရွိသလို ပံုေဖာ္ ပ်ိဳးေထာင္လို႔ရတဲ့ ပ်ိဳးဥယ်ာဥ္တစ္ခုမွ မဟုတ္တာ … အဲလို သာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေမ ဆိုတဲ့ ပန္းေလးကို က်ေနာ့္ ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ တစ္သက္လံုး မညိဳးႏြမ္းေအာင္ က်ေနာ္ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္မွာေပါ့၊ တိတ္ပါေမရယ္ …. တိတ္ပါေတာ့ေနာ္ .. ”

ေမသည္ .. ထိုေန႔က ငယ္ေသြးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ နယ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ ႏွလံုးသားမပါေသာ စက္ရုပ္ကဲ့သို႔ ေမ အျဖစ္ ျပန္လာခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ သူမ၏ ႏွလံုးသားသည္ (……….) ၿမိဳ႔စြန္ ျခံက်ယ္ၾကီးတစ္ခုရွိ ပ်ိဳးဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ အၿပီး ျမဳပ္ႏွံပစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

၀ဏၰသန္းထြန္း

Posted in: ၀တၴဳ