ေနာက္မက်ခ်င္သူ နွင့္ ေခတၱ ကြန္ဂို

တံခါးေခါက္သံ ခပ္တိုးတိုးနဲ႔အတူ သူမ နိုးလာေတာ့ ေမေမ့အသံဆိုတာ သိလိုက္တာနဲ႔ ကမန္းကတန္း ထလိုက္မိတယ္။ ကုတင္ေဘးက စားပဲြတင္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ငါးနာရီအတိ။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ”

“အေဖ့ လည္ပင္းမွာ ကပ္ထားတဲ့ ပလာစတာ ကြာသြားလို႔ ေမလည္း ျပန္ကပ္ေပးထားေပမယ့္ ခဏခဏျပန္ကြာျပီး ေသြးစေလးနည္းနည္းေတြ႕တာနဲ႔ လန္႔လို႔ သမီးကို လာနိႈးတာ”

ေမေမ့စကားကိုနားေထာင္ရင္းနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲက ကုလားထိုင္မွာထိုင္ရင္း သူမကိုလွမ္းေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ့ အားနာတဲ့မ်က္၀န္းအစံုက သူမရင္ကို ဆဲြဆုတ္လိုက္သလို နာက်င္ေစလြန္းခဲ့တယ္။ ေက်ာက္ကပ္ နွစ္ခုလံုးအားနည္းျပီး အေရးေပၚေက်ာက္ကပ္ေဆးဖို႔ ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္ပတ္ကမွ လည္ပင္းက ေသြးေၾကာမွာ ပိုက္တပ္ထားရသူမို႔ ေက်ာက္ကပ္ေဆးေနတုန္းမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ အႏၱရာယ္ကို  စိုးရိမ္ရတဲ့အျပင္ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကပ္ထားတဲ့ ပလာစတာ ကြာသြားမွာ ၊ ေသြးေၾကာကေန ေသြးေတြတရေ၀ါထြက္လာတတ္မွာ၊ အခန္႔မသင့္လို႔  ပိုး၀င္ျပီးေသြးဆိပ္တက္မွာ စတာေတြကို သူမတို႔ မိသားစု စိုးရိမ္ရတာ အျမဲပါပဲ။

“ဘယ္တုန္းက ကြာသြားတာလဲ ေဖေဖ”

“သိပ္မၾကာေသးပါဘူး သမီးရဲ့ သမီးအေမက စိုးရိမ္လို႔ပါ”

“ဘာ… ဘယ္တုန္းက မၾကာေသးရမတုန္း ေတာ္ ရဲ့ မနက္  ႏွစ္ နာရီကတည္းကေလ”

“ေစာေစာက နိႈးလိုက္ေရာေပါ့ ေမေမရယ္၊ ေတာ္ၾကာ ကြာေနတဲ့ အစ ကေန ေယာင္ျပီးဆဲြမိျပီး ေသြးေတြ ထြက္လာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ပိုအလုပ္ရႈပ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့ ”

ေဒါသေနွာျပီး သူမ ေစာဒက တက္မိေတာ့

“သမီးကို နိႈးမယ္လို႔ ေျပာတာကို ပင္ပန္းလို႔ိအိပ္တာ အိပ္ပါေစဆိုျပီး သမီးအေဖက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတာ အခုမွ နိႈးေပးပါဆိုလို႔ ”

“မင္း ကြာ …”

“…………………..”

“…………………………..”

လင္မယားနွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ တစ္ပ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာတာကို လစ္လ်ဴရႈရင္း ပလာစတာ ျပန္ကပ္ေပးေနျဖစ္သည္။ 

နွစ္ေယာက္သား ျငင္းခံုၾကတဲ့အေၾကာင္းက ေဆးရံုတက္တုန္းကလည္း ညတိုင္းေစာင့္အိပ္ခဲ့တဲ့ သူမကို အိပ္ေရးပ်က္မွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ။ အားလံုးျပီးလို႔ ျပန္အိပ္လို႔ရျပီလို႔ေျပာျပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ ရွိျပီျဖစ္တဲ့ မိဘနွစ္ပါးရဲ့ သမီး ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို အားနာလို႔ၾကည့္တဲ့မ်က္လံုးေတြ ေအာက္မွာ သူမ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။

တကယ္ဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်ဳခ်ာလြန္းခဲ့တဲ့ သူမကို ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ ေဆးရံုေဆးခန္း ကို ခဏခဏ ပို႔ခဲ့ရတဲ့ ေဖေဖ့ကို သူမ ဘယ္တုန္းကမွ အားမနာခဲ့မိပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတုန္းမွာ ညမိုးခ်ဳပ္ထိ စာဖတ္တတ္တဲ့ သူမကို ျခင္ကိုက္မွာစိုးလို႔ ၊ စာဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာစိုးလို႔ ေဘးနားက ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္တတ္တဲ ေမေမ့ကို သူမ ဘယ္တုန္းကမွ အားမနာျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ စဥ္းစားလိုက္မိေတာ့ သူမကိုယ္သူမ ရွက္လည္း ရွက္ ၀မ္းလည္းနည္းမိတာ အမွန္ပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူမရဲ့ ရက္ေတြကို ေဆးရံုေဆးခန္းမွာ ေဖေဖ့ရဲ့ လူနာေစာင့္အျဖစ္ ေမေမနဲ႔အတူ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး အခ်ိန္ကုန္ျဖစ္ခ့ဲတယ္။

အဲဒီတစ္ေန႔အထိေပါ့…

အဲဒီေန႔ဆိုတာ အာဖရိက အလယ္ပိုင္း နိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကြန္ဂို (DR congo) နိုင္ငံမွာ ကမာၻ႕ကုလသမဂၢအဖဲြ႕ၾကီးရဲ့ ေဆးကုဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ အလုပ္ခန္႔စာ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ေန႔ပါ။ ခန္႔စာအေၾကာင္း ခ်စ္ခင္တဲ့သူေတြကို ဖြင့္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖ့ကို ေျပာျပဖို႔ သူမမွာ အားမရွိခဲ့ဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္းနွစ္ေတြမွာ သူမကို အားကိုးတစ္ၾကီးရွိလာျပီး တစ္ပတ္ကို နွစ္ခါ ေက်ာက္ကပ္ေဆးေနရတဲ့ ေဖေဖ့ကို သူနဲ႔ေ၀းရာကို ခဲြသြားဦးမယ္လို႔ ဘယ္လိုမွ ေျပာမထြက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

အေၾကာင္းျပန္ဖို႔ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြ နီးလာတာနဲ႔အမွ် ရင္ေတြ ပူေလာင္ေနမိေတာ့တာပါပဲ။ နွစ္ရွည္ လမ်ား ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုနဲ႔ အလုပ္ခြင္ျပန္၀င္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီဆိုတာ သူမ နားလည္ ေပမယ့္ တစ္နွစ္ဆိုတာ အရာအားလံုးကို ေျပာင္းလဲဖို႔ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္မို႔ အိပ္မရတဲ့ ရက္ေတြ ဆိုတာလည္း ေန႔တိုင္းလိုလိုပဲေပါ့။

ေန႔တိုင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ေနေပမယ့္ သူမသိတာက သူမ ေဖေဖ့အနားမွာ ဒီလိုပဲေနခ်င္မိတယ္။ သူမေပးဆပ္လို႔ရသေလာက္ ေပးဆပ္ခ်င္တယ္လို႔ ေတြးမိတဲ့အခါ  ဘ၀ေနာင္ေရး ၊ အနာဂါတ္၊ တိုးတက္မႈဆိုတာေတြကို သူမ ဘာကိုမွ နားမလည္ခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္လြန္သြားခဲ့ေပမယ့္ သူမမွာ အေျဖဆိုတာ မရွိခဲ့နိင္ဘူး။

……………………………………………………………………………

“သမီး UN (United Nation) က အလုပ္ကို လက္ခံဖို႔ အေၾကာင္းမျပန္ ေသးဘူးလား”

စာၾကည့္စားပဲြမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ သူမကိုေျပာလာတဲ့စကားေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကို အ့ံၾသတၾကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ လက္ထဲမွာ ဟိုတပတ္က အၾကမ္းထုတ္ထားတဲ့ အလုပ္ခန္႔စာကို ကိုင္ထားတဲ့ ေဖေဖက...

“သမီးအတြက္ ေဖေဖ အျမဲတမ္း ဂုဏ္ယူေနမွာပါ။ ၉ လဆိုတာ ၾကာတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ျမန္ျမန္သြားေတာ့ ျမန္ျမန္ျပန္လာလို႔ရတာေပါ့ ” လို႔ ေျပာေတာ့ သူမ မ်က္ရည္ေတြ ေဖေဖ မျမင္ေအာင္ သိမ္းထားခ့ဲမိတယ္။

ေဖေဖ့ရဲ့စကားအဆံုးမွာ ကြန္ဂိုနိုင္ငံ ကင္ရွဆာ(Kinshasa) ဆိုတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးကို ခရီးထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ နားမေကာင္းလို႔ သူ႔ဘက္က မၾကားရေပမယ့္ ဖုန္းလာတိုင္း နားေထာင္ခ်င္တဲ့၊ ေနမေကာင္းေပမဲ့ အျမဲတက္ၾကြေနတဲ့ ေဖေဖ့အသံကို ၾကားဖို႔ ကြန္ဂိုရဲ့ ေန႔တိုင္းကို တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာဟာ သူမဘက္က မလြန္ဘူးထင္တာပါပဲ ။ အဆင္မေျပရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာဖို႔ အျမဲေျပာတတ္တဲ့ စိုးရိမ္တတ္တဲ့ ေမေမ့အသံကို သူမၾကားတိုင္းလည္း အိမ္နဲ႔ အိမ္ရဲ့အရိပ္ေတြကိုျမင္နိုင္တာမို႔ ဖုန္းမၾကာ မၾကာ ဆက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုတဲ့အခါ သူ႔သမီးအငယ္ဆံုးက ဘယ္မွာအလုပ္လုပ္ေနတယ္။ သူ႕အတြက္လည္း အစစအရာရာ ဘယ္လိုစီစဥ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုျပီး ေဖေဖက ခပ္ၾကြားၾကြား ခပ္ပိုပို ေျပာတတ္တယ္လို႔ ေမေမကတဆင့္ အားမနာတမ္း ၾကားရတတ္တဲ့အခါ သူမနွလံုးသားမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ကြန္ဂိုမွာသူမ ကြန္းခိုျဖစ္ခဲ့တာ ရက္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ ခဲ့ပါျပီ။ 

အနည္မထိုင္ေသးတဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အလုပ္တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ရင္း အိမ္လြမ္းတဲ့ရက္ေတြကိုလည္း ျပကၡဒိန္မွာ ေရးျခစ္ေနရတုန္းပါပဲ။ ခုေတာ့ ကြန္ဂိုရဲ့ နို၀င္ဘာကိုေတာင္ သူမ ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့။ နို၀င္ဘာလ လယ္ေလာက္ကစျပီး ကြန္ဂိုနိုင္ငံ ျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ကင္ရွဆာ (Kinshasa) ရဲ့ လံုျခံဳေရးအေျခအေနဟာ ေန႔စဥ္လိုပဲ ေျပာင္းလဲလို႔ လံုျခံဳေရးတင္းက်ပ္ျပီး အလုပ္ခြင္ျပင္ပကို ထြက္ခြင့္ မရတဲ့ နာရီေတြနဲ႔လည္း သူမ ၾကံဳခဲ့ရဖူးျပီေလ။ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မို႔ အေရးေပၚ အေျခအေနေပၚလာတဲ့အခါ အေရးေပၚကားနဲ႔အတူ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ ျမိဳ႔ရဲ့လမ္းမေပၚ ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း သူမရဲရဲရင့္ရင့္ေနတတ္ခဲ့ျပီ။ ဘယ္လိုပဲ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲပါေစ ကြန္ဂိုဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ျပီး သူမအတြက္ လင္းေပးေနတဲ့ ေနနဲ႔ လ က သူမရဲ့ေန႔ေတြ ညေတြကို လမ္းျပေပးေနဆဲပါပဲ။ သူမကလည္း အဲဒီအလင္းေတြ ကို အားမနာတမ္း ယူရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနျဖစ္ခဲ့တယ္။

လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ သူမအတြက္ မနက္တိုင္း ေနထြက္ခ်ိန္ကို ၾကည့္ဖို႔အခ်ိန္ မရွိခဲ့သလို ေန၀င္ခ်ိန္ကို ခံစားဖို႔ အခြင့္မရွိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြန္ဂိုရဲ့ ေန႔ေတြညေတြတိုင္းမွာ ဆႏၵေလးတစ္ခုေတာ့ အျမဲရွိေနခဲ့တယ္။  သူမ ေနာက္မက်ခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီ ေ၀းရတဲ့ ရက္ေတြကို သူမအျမန္ကုန္ဆံုးခ်င္ျပီ...။

(ေဖေဖက သူမကို ေနတစ္စင္းျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူမကေတာ့ ေဖေဖေၾကာင့္ လင္းတဲ့ လတစ္စင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ )

မြန္းသက္ပန္ (ေဆး-၁)
စရဏမဂၢဇင္း
၂၀၁၃ခုနွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ

မွတ္ခ်က္

ဆရာမ မြန္းသက္ပန္ရဲ႕  "ေနာက္မက်ခ်င္သူႏွင္႔ ေခတၱကြန္ဂုိ" စာမူရဲ႕ ဒီဇုိင္းဟာ ဆရာမတာ၀န္က်ရာ အာဖရိကႏုိင္ငံမွာ တာ၀န္က်စဥ္က အာဖရိကကေလးငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔အတူ ရုိက္ထားသည္႔ပုံျဖစ္ၿပီး ။ ဓာတ္ပုံအား ခဲျခစ္ဒီဇုိင္းအျဖစ္ ပုံစံေဖာ္ေပးထားျခင္းသာျဖစ္သည္

Read More

ေရႊေရာင္အိပ္မက္

သံသာပ်ံဝဲ ေဝဟင္ထဲမွာ
သာယာေပ်ာ့ေပ်ာင္း သတင္းေကာင္းေတြ
ခ်ိဳးျဖဴခမ်ာ အားငယ္ရွာေပါ့..။
ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းခတ္ဖို ့
တို ့ေတြ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရတာၾကာၿပီ
ၾကည့္ေလာ့...
မီးေလာင္တိုက္ထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ဂီတတျခား ေတးသံတျခားနဲ ့..။

ျပည္တြင္းစစ္က အဆုတ္ အတက္ အတြက္
က်ားကြက္ေရြ ့ကစားခုံတစ္ခုေလလား..
ျပားျပားေမွာက္ လူမႈဒုကၡေအာက္က ငါ့တို ့မွာ
ေျမဇာပင္ကို အသနားႀကီးသနားတယ္...
ေသနတ္သံတိတ္ဆိတ္ ရြာလမ္းထိပ္ကမူလတန္းေက်ာင္းကို
ျပန္တက္ခ်င္တဲ့ က်ဳပ္သားေလးကိုလည္း သနားတယ္..။

ပက္ပက္စက္စက္ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ စစ္မီးလွ်ံေအာက္
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ ၾကယ္စင္ေတြဆို ေရတြက္မရေတာ့ဘူး
ေသာကေတြပါရဗြနဲ ့ မိဘမ်ားရဲ ့ ငိုေၾကြးသံ
ေကာင္းကင္နံရံမွာ ပဲ့တင္ထပ္လုိ ့..
"အနာဂတ္သခင္ေတြ အသက္ေခၽြ 'စစ္' ေၾကာင့္ေၾကြ.." တဲ့။

မင္းတာရာ

Read More

ဇာတ္လိုက္

ေဟ့ - ဇာတ္လိုက္
ကေလာ G T I  မွာ အမည္မသိ ေက်ာင္းသားခ်င္း ဒီလိုေခၚခဲ့ၾကတယ္
ကိုယ္က ေခၚလိုက္တယ္ ၊ ေခၚသံေတြ ျပန္ၾကားရတယ္

ေဟ့ - ဇာတ္လိုက္
ပေဟဠိနန္းေတာ္ရဲ႕  ပထမပိုင္းမွာပဲ တ၀ဲလည္လည္
ေျမြေတြ တစ္ေကာင္ရဲ႕ အၿမီးကို တစ္ေကာင္က ၿမိဳသလို
ပူေဖာင္း အေဖာက္ ခံရတတ္သလို
ႏွလုံးသားနဲ႔ ဦးေႏွာက္ကိုလည္း အေဖာက္ခံရတတ္တယ္
ကေနာင္ေဆာင္ ၊ မိႈင္းလုံးဆာင္ ၊ မွန္ေဆာင္ေတြလည္း ဇာတ္လိုက္

ေဟ့ - ဇာတ္လိုက္
ပါးအရိုက္ခံရၿပီး ဂ်ပန္မွာ စစ္ပညာသင္ယူေနၾကသေလာက္ မပင္ပန္းပါဘူး
မင္းအတြက္ ၊ ငါ့အတြက္ ၊ မိသားစုအတြက္ ၊ ဒီေလာက္ပါပဲ
ဘူတာရုံ ၊ သိမ္ေတာင္ ၊ ၿမိဳ႔မလမ္း တို႔ကလည္း ဇာတ္လိုက္

ေဟ့ - ဇာတ္လိုက္
မင္းနဲ႔ ငါတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ လူမႈေရးစစ္ေတြ
လူ႕အသက္ကို ရင္းတဲ့ စစ္ပြဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး
မဟုတ္လား ၊ ဟုတ္မလား ၊ လားမဟုတ္
လားမဟုတ္ေပမယ့္ လူတိုင္းလည္း ၀န္ကိုရုန္းလို႔ ပါ၀င္
က်ရာေဆးစက္ဟာ ဇာတ္ရုပ္ပဲ ျဖစ္မယ္
ခ်ယ္ရီ ၊ စိန္ပန္းျပာ ၊ စြယ္ေတာ္ ပန္းေတြကလည္း ဇာတ္လိုက္

ေဟ့ - ဇာတ္လိုက္
ကစားရဲရမယ္ ၊ ၿပိဳင္ရဲရမယ္ ၊ ေခၚရဲရမယ္ ၊ ၾကားရဲရမယ္
က်ား ရဲ မ်ားတဲ့ေတာမွာ ၾကမၼာက ေမာစရာ

ေဟ့ - ဇာတ္လိုက္
ဘယ္ေလာက္ လည္လည္ ၊ ဘယ္ေလာက္ လႊင့္လႊင့္
တစ္ေခါက္စာ အဲဒီအသံ

ေဟ့ - ဇာတ္လိုက္
“မနက္ခင္းတစ္ခု ေမြးဖြားျခင္း ” ကို
မ်ိဳးႀကီး ၊ ႏိုင္းႏိုင္ တို႔နဲ႔အတူ စုေပါင္းဆိုလိုက္ၾကမလား ... ။

ၿငိမ္းစိုးဦး

(၁၈၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ၊ ၂၀၁၃ )

Read More

အတၱဆူး

“အတၱ” ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလိုပင္ ရွိၾကစၿမဲပါ။ ကိေလသာကို မပယ္သတ္ႏိုင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး အတၱ နဲ႔မကင္းႏိုင္ၾကပါဘူး၊ အတၱ ဆိုတာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထက္ ေက်ာ္လြန္သြားရင္ “ အတၱ လြန္ကဲသူ” ေတြ (တစ္ကိုယ္ေကာင္း သမား၊ တစ္ဘုိ႔တည္း ၾကည့္သူ၊ ကိုယ့္အတြက္ကိုသာ ၾကည့္တတ္သူ) ျဖစ္ သြားရပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ အရာရာမွာ ကိုယ့္သေဘာ၊ ကိုယ့္ဆႏၵ၊ ကိုယ့္ အက်ိဳးေတြကိုသာ ေရွ႕တန္း တင္တတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ လူတိုင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တတ္ ၾကသူခ်ည္းပါ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာရ သလဲဆို ေယဘုယ် အားျဖင့္ အသက္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ေဘးအႏၲရာယ္ တစ္ခုခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာဆို အရင္ဆံုး ကိုယ္လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔အတြက္သာ အရင္ဦးဆံုး ဦးေႏွာက္ထဲေရာက္ လာတတ္တာပါ၊ ေနာက္မွသာ တျခားသူ မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ ပူပမ္မိတတ္ၾကတတ္ၾကတဲ့ သေဘာတရား ရွိတတ္ပါတယ္ ။

“အတၱ” ဆိုတာကေတာ့ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရွိတတ္ ၾကပါတယ္၊

“ မိဘက သား၊သမီးအေပၚ ထားတဲ့ အတၱ “

ကိုယ့္သား၊ သမီး ေကာင္းစားတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္သူဆိုတာကေတာ့ မိဘတိုင္းရဲ႕ ရင္တြင္းဆႏၵေတြခ်ည္းပါပဲ။ သုိ႔ ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာ မိဘမ်ားက ကိုယ့္ သား၊သမီးမွ ေတာ္တယ္၊ တတ္တယ္၊ ကိုယ့္သား၊ သမီးမွ အသံုးက်တယ္၊ ေနာက္ဆံုး ယုတ္အစြဆံုး ခ်စ္သူ၊ ရည္သူရည္းစားထားၾကတယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ကိုယ့္သား၊သမီး မွားေနခဲ့လွ်င္ေတာင္ ကိုယ့္သား၊ သမီးေျပာတာကိုပဲ ဇြတ္မွိတ္ယံုၿပီး ကိုယ့္သား၊သမီးမွ အမွန္လုပ္တတ္သူလုိ႔ မွတ္ယူသူ မိဘေတြလည္း ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးကိုေတာ့ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အတၱထက္လြန္ကဲသူ တစ္ဘုိ႔တည္းၾကည့္သူအျဖစ္သာ သတ္မွတ္လုိ႔ ရပါတယ္။ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ သား၊သမီးတိုင္းကို မိဘတိုင္းက ခ်စ္တတ္ၾကတာပါပဲ၊ ေတာင္းဆိုး၊ ပလံုးဆိုး ကိုသာ ပစ္ရိုးထံုးစံရွိတယ္၊ သားဆိုး၊ သမီးဆိုးကို ပစ္ပယ္သြားတဲ့ မိဘဆိုတာ မရွိပါဘူး။ သုိ႔ေပသည့္ မိဘတိုင္း သား၊ သမီးတိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ မိဘ၊ ကိုယ့္သား၊ သမီးကို ခ်စ္တတ္ၾကသူခ်ည္း ဆိုတာကို သိထား တယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ “ငါ့သား၊သမီးမွ” ဆိုတာ ရွိလာလိမ့္မယ္ မထင္မိပါဘူး ။ ကၽြန္မ သတ္မွတ္ထားတဲ့ “မိဘ“ ဆို တာ “ ကိုယ့္သား၊ သမီးမဟုတ္တဲ့ တျခားသူေတြရဲ႕ သား၊ သမီးေတြကိုလည္း ကိုယ့္ သား၊သမီးပမာခ်စ္တဲ့သူမ်ိဳး “ ကိုသာ မိဘလုိ႔ သတ္မွတ္ထားတာပါ ။

“ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း အခ်င္းခ်င္းထားတဲ့အတၱ “

ဒါလည္း အေပၚက မိဘက သား၊သမီးအေပၚထားတဲ့အတၱနဲ႔ ဆင္ဆင္ပါပဲ။ တစ္ေလာကလံုးမွာ ကိုယ့္ ေမာင္ႏွမ လုပ္သမွ်၊ ေျပာသမွ်သာလွ်င္ မွန္တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားၿပီး တရားမွ်တမႈ ရွိတယ္၊ မရွိဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူသားတိုင္းက အေသြးနဲ႔ကိုယ္၊ အသားနဲ႔ကိုယ္ တည္ေဆာက္ထားသူေတြမုိ႔ သူ႔ေမာင္၊ သူ႔ညီမ၊ ကိုယ့္ေမာင္၊ ကိုယ့္ ညီမ ထိရင္ နာတတ္သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ထိပ္ကို ဆိတ္ၾကည့္လုိ႔ နာတတ္တယ္ဆိုရင္ သူမ်ားေတြလည္း ကိုယ္လိုနည္းတူ နာတတ္တယ္ဆိုတာ သိထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲလုိ႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္ ။

“ အခ်စ္အေပၚထားတဲ့ အတၱ “

အခ်စ္ ဆိုတာ တကယ္တမ္းေတာ့ ရိုးစင္းတဲ့အျပင္ ျဖဴစင္တယ္လုိ႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္၊ ခ်စ္တဲ့သူေတြေပၚသာမူတည္ၿပီး အေရာင္ေတြ ကြဲျပားသြားၾကတာပါ။ ခ်စ္တတ္ျခင္းဆိုတာ သူ႔အလိုလုိျဖစ္တည္လာတဲ့ သေဘာတရားတစ္ခုလုိ႔ သတ္မွတ္ထားသူပါ။ အခ်စ္တစ္ခုမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္လည္း မရွိသလို၊ အတၱလည္း ကင္းပါတယ္။ ခ်စ္ၾကတဲ့ သူတိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူ ကိုယ့္ကို ခ်စ္တာကိုပဲ လိုလားၾကသူပဲေလ၊ ေနာက္ ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ပဲ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုဘ၀ေလးကို ထူေထာင္ခ်င္ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။ ဒီလို ေႏြးေထြးတဲ့မိသားစုဘ၀ တစ္ခုျဖစ္လာဖုိ႔ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္အေပၚမွာလည္း မူတည္သလို သူ႔ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔လည္း တနည္းတဖံု ဆက္စပ္ ေနတာပါ။ မတူညီတဲ့ လူသားႏွစ္ဦး ေပါင္းဖက္မႈမွာ ကာယကံရွင္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးက ေပါင္းကူးတံတား မွ်သာပါ၊ တကယ္တမ္းေတာ့ ကာယကံရွင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ခု ေပါင္းစပ္မႈအျပင္ မတူညီတဲ့ အသိုင္းအ၀န္း ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္မႈပါ။ “ခ်စ္သူ” ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ သတ္မွတ္လုိ႔ မရပါဘူး၊ ခ်စ္သူ ဆိုတာ လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ႏွစ္သက္မိသြားတာ၊ ျမတ္ႏိုးမိသြားတာ၊ တန္ဘိုးထားတတ္သြားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူေတြ ခ်စ္ၾကတဲ့အခါမွာ “အတၱကင္းတဲ့အခ်စ္” ျဖစ္ဖုိ႔လိုအပ္ပါသည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ထူေထာင္လိုက္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကလည္း အတၱကင္းတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ဘ၀တစ္ခုျဖစ္ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ ဆႏၵခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔ ဆႏၵကိုပါ ကိုယ္က ျဖစ္ခြင့္ေပးရမယ္ေလ၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဆႏၵခ်ည္းကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္မယ္ဆိုလွ်င္ ခ်စ္တာ ေတာ့ခ်စ္တာပါပဲ ဒါေပမယ့္ လိုခ်င္မႈ ရမၼနဲ႔ ကိုယ့္လိုအင္ဆႏၵျပည့္ဖုိ႔အတြက္ကိုသာ ဦးတည္သြားတဲ့ အတၱဆန္ တဲ့အခ်စ္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္ ။

“ေခါင္းေဆာင္မႈမွာ မထားရွိသင့္တဲ့ အတၱ”

ေခါင္းေဆာင္ လို႔ဆိုတဲ့အခါမွာ လက္ရံုးရည္၊ ႏွလံုးရည္ျပည့္၀ရံုသာမက ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ အေပၚ မွာပါ ကိုယ့္ရဲ႕ သား၊သမီးေတြလို ေမတၱာေရွ႕ထား အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သူမ်ိဳးမွသာ ေခါင္းေဆာင္ လုိ႔သတ္မွတ္လုိ႔ရတာပါ။ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္မႈ အရည္အခ်င္းက အသက္အရြယ္နဲ႔ လံုး၀သက္ဆိုင္ျခင္းမရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာပါ။ ပင္ကိုယ္ရွိ ရင္းစြဲ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈအရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုသူမွသာလွ်င္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္မွာပါ။ စီမံခန္႔ခြဲမႈပညာရပ္ဆိုတာ သင္ယူႏိုင္ေပမယ့္ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈအရည္အခ်င္းဆိုတာ ပင္ကိုယ္ပါလာတဲ့ ပါရမီ တစ္မ်ိဳး ပါ။ ေခါင္းေဆာင္ လုိ႔သတ္မွတ္ထားတိုင္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ စတာေတြကို ေျပာခ်င္သလုိ ေျပာ၊ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ ေနလုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ခံစားခ်က္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ထားရတာမ်ားပါတယ္၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္း တင္မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ေနရာကို ေရာက္ေနတဲ့သူသာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုတာလည္း အတၱႀကီးလြန္းသူ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ဟာ အတၱႀကီး လြန္းသူျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆိုလွ်င္ လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးမႈ မ်ားမွာပင္ျဖစ္ပါတယ္ ။

“အတၱႀကီးလြန္းသူ”

လူတစ္ေယာက္ဟာ “ပင္ကိုယ္ ဗီဇ” ဆိုတာ ေမြးလာကတည္းက ပါလာတတ္ေလ့ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ထုိ႔နည္းတူ “အက်င့္” ဆိုတာကိုလည္း ေမြးဖြာလာစဥ္ကတည္းက စနစ္တက်ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္လိုသလို ျပဳစုျပဳပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ ေကာင္းတဲ့အက်င့္၊ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ စတဲ့ အက်င့္ တစ္ခုကိုေတာ့ ပိုင္ဆိုင္သြားမွာပါ။ လူတိုင္းမွာကေတာ့ ၿပီးျပည့္စံုျခင္း “Perfect” ဆိုတာ မရွိၾကပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္မွာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ရွိသလို မေကာင္းတဲ့ အက်င့္လည္းရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ေကာင္းတဲ့ဗီဇ ဓါတ္ခံရွိသလုိ၊ မေကာင္းတဲ့ ဗီဇဓါတ္ခံလည္း ရွိတဲ့သူ ရွိၾကပါတယ္။

တခ်ိဳ႕သူေတြက ကိုယ့္တစ္ဘုိ႔အတြက္သာ ၾကည့္တတ္သူေတြပါ။ လူတစ္ေယာက္မွာ ရွိတဲ့ အတၱတစ္ခုထက္ ေက်ာ္ လြန္ၿပီး ကိုယ့္သေဘာ၊ ကိုယ့္ ဆႏၵေတြကိုသာ အရာရာမွာ ေရွ႕တန္းတင္လြန္းသူေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီလိုသူမ်ိဳး ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရသူ အနည္း၊ အမ်ားကေတာ့ စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္ျခင္း၊ ေနရထိုင္ရ ဆက္ဆံရတာ အဆင္မေျပ မႈမ်ားနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ျခင္း စတာေတြကို ေတြ႕ႀကံဳရမွာပါ။ ေနာက္ အတၱႀကီးလြန္းသူေတြနားမွာ မိတ္ေဆြ ၿမဲၿမံေနတယ္ ဆိုတာ ရွားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရာရာမွာ ကိုယ္အႏိုင္ရၿပီးေရာ ကိုယ့္ရဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အတၱတစ္ခုကို ေရွ႕တန္းတင္ လြန္းသူေတြကိုေတာ့ အတၱႀကီးလြန္းသူ အျဖစ္ သတ္မွတ္လုိ႔ရပါတယ္ ။ အတၱႀကီးလြန္းသူေတြဟာ တစ္ဖက္ သတ္တည္း ၾကည့္တတ္သူေတြမ်ားပါတယ္ ။

အတၱႀကီးလြန္းသြားရင္ ပူေလာင္လြန္းသြားပါတယ္။

လူတိုင္းမွာ ဆႏၵ ဆိုတာရွိၾကပါတယ္။ ကိုယ့္မွာလည္း ဆႏၵ ရွိသလို၊ တစ္ဖက္သားဘက္မွာလည္း ဆႏၵ ဆိုတာ ရွိၾက ပါတယ္ဆိုတာကို နားလည္လက္ခံ က်င့္သံုးထားလိုက္မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ကိုယ့္ အတၱႀကီးမႈေၾကာင့္ တစ္ဖက္သားမွာ ထိခိုက္ သြားစရာ၊ နစ္နာသြားစရာအေၾကာင္း နည္းပါးသြားမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကိုယ္တိုင္သည္လည္း အတၱ တစ္ခုကို စည္းတစ္ခုထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး က်င့္သံုးသူမျဖစ္ေတာ့ပါဘူးရွင္ ။

ေနာက္တစ္ခ်က္က “ငါစြဲ အတၱ ၀ါဒီ” နဲ႔ “အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအေပၚထားတဲ့ အတၱ၀ါဒီ” ပါ။ ေနရာတိုင္းမွာ ငါ၊ ငါ့မိသားစု၊ ငါ့အတြက္ဆိုတဲ့ ငါစြဲ အတၱ၀ါဒီ ကိုယ့္တစ္ဦးတည္း ေကာင္းစားဖုိ႔အတြက္သာၾကည့္ေသာ အတၱမ်ိဳးထက္ ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္၊ ငါ့အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာအေပၚမွာ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ထားတဲ့ အတၱက မိမိအတြက္မဟုတ္တဲ့ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းခံတဲ့ အတၱမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱ ခ်င္းတူေပမယ့္ ထားရွိတဲ့ စိတ္ထား ကြဲျပားသြားတာနဲ႔ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြဟာ အမ်ားႀကီးကြဲျပားသြားပါတယ္။ အတၱ ဆိုတာကေတာ့ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုထက္ ေက်ာ္လြန္သြားရင္ မေကာင္းပါဘူး ။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ တစ္ဖက္သားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ပူေလာင္မႈေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္ ။

ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ အတၱ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္လြန္းအားႀကီးတာပါ။ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ တဲ့အခ်စ္က ရွိသင့္တဲ့၊ ခ်စ္သင့္တဲ့ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထက္ ေက်ာ္လြန္သြားတာပါ။ ဒီမွာ တစ္ဖက္သတ္ အျမင္၊ သေဘာထား၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာပါ။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ “အတၱ” ကို အမ်ား အတြက္၊ အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ေလာင္ကၽြမ္းေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ေကာင္းမြန္တဲ့အတိုင္းအတာ တစ္ခု ထိေတာ့ အမ်ိဳး၊ဘာသာ၊ သာသနာ အတြက္ ေလာင္ကၽြမ္းေနမွာပါ ။

ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုထက္ ေက်ာ္လြန္သြားရင္ ဘာအရာမွ မေကာင္းပါဘူး၊ ခ်စ္လြန္းတာလည္း မေကာင္းပါဘူး၊ မုန္းလြန္းတာလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္လြန္းအားႀကီးသြားရင္ အတၱဆိုတဲ့ ဆူးက ကိုယ္ကိုယ္ကို ျပန္စူး တတ္တယ္ဆိုတာပါပဲ ။

"အတၱဆူး"

ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ လိုခ်င္မႈထက္လြန္ကဲလြန္းသြားရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ စူးတတ္တယ္ ..

ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ပညတ္ခ်က္ေတာ္ ႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ “အတၱာ ဟိ အတၱေနာ နာေထာ” နဲ႔ “အတၱသမံ ေပမံ နတၳိ” စကား ေတာ္ကို တခ်ိဳ႕သူတို႔သည္ အဓိပၸါယ္လြဲမွားစြာ မွတ္ယူက်င့္သံုးေနတာကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားမိန္႔ဆိုခဲ့သည့္ ဤ ပညတ္စကားေတာ္ႏွစ္ရပ္ရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္အဓိပၸါယ္က ေလာကလူသား ေတြအဖို႔ ရွင္သန္မႈျဖစ္လာသမွ် ေလာကဓံတရားကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းၾကရာမွာ ကိုယ့္ခြန္၊ ကိုယ့္အားနဲ႔သာ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းနည္းသည္သာ အမွန္ကန္အသင့္ေလွ်ာ္ဆံုး နည္းလမ္းႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့သူ မ်ားျဖစ္ၾကသူမ်ားဆိုလ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကိေလသာ တရားေတြကို ပယ္သတ္ႏိုင္တဲ့သူျဖစ္ေအာင္ (မိမိကိုယ္ကို ေအာင္ႏိုင္တဲ့သူအျဖစ္) ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖုိ႔ ပညတ္ခ်က္ထားခဲ့ ေတာ္မူျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားက အတၱာ ဟိ အတၱေနာ နာေထာ “မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ၊ မိမိကိုယ္သာ အားထားရာ” ပညတ္ခ်က္ကို တလြဲမွတ္ယူၿပီး အရာရာမွာ ကိုယ့္စိတ္ဆႏၵ ကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္သူေတြ နဲ႔  အတၱသမံ ေပမံ နတၳိ “မိမိနဲ႔တူေသာ ခ်စ္ျခင္းမည္သည္ မရွိ။(တနည္း -) မိမိကုိယ္ သာ မိမိအခ်စ္ဆုံး ”  လုိ႔ ဆိုရာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတဲ့ “ငါစြဲ အတၱ” ကို လြဲမွားက်င့္သံုး တာေတြလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။

အတၱာ ဟိ အတၱေနာ နာေထာ
“မိမိကုိယ္သာ ကုိးကြယ္ရာ။ မိမိကုိယ္သာ အားထားရာ။” ဆိုရာတြင္ -

အတၱာ ဟိ အတၱေနာ နာေထာ ဆိုတာ မိမိသာလွ်င္ မိမိ၏ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္တယ္ လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ဒါက ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားတဲ့စကားျဖစ္တယ္။ ေလာက လူသားေတြက အဲ့ဒီအတိုင္း မိမိသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ ရာဟု ဒီလိုသတ္မွတ္ၾကသလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ မိမိမွတစ္ပါး အားကိုးရာ တစ္ခုရွာၿပီး ထားၾကတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကို အားကိုးၾကသလဲ မိဘ၊ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြကို အားကိုးၾကတယ္၊ ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ၊ ကိုယ္နဲ႔ ခင္မင္ရာ ပုဂိၢဳလ္ေတြကို အားကိုးၾကတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားက ငါ့ အားကိုးၾကလုိ႔ ေဟာထားတာမရွိပါဘူး၊ သို႔ေသာ္ လူေတြက ဘာကို အားကိုးရွာၾကသလဲဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ မိသားစုထဲက ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦး ဦးကို အားကိုးရွာ ၾကတယ္။ ပုဂိၢဳလ္ဆိုတာ တကယ္အားကိုးရာ မဟုတ္ပါဘူး ၊ ျမတ္စြာ ဘုရားက ထာဝရအားကိုးရာဟာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုသာျဖစ္တယ္လုိ႔ ေဟာထားတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ အားကိုးရာအစစ္က မိမိမွတစ္ပါး ဘယ္သူမွ အားကိုးရာ အစစ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

အတၱသမံ ေပမံ နတၳိ

“ မိမိနဲ႔တူေသာ ခ်စ္ျခင္းမည္သည္မရွိ။(တနည္း -) မိမိကုိယ္သာ မိမိအခ်စ္ဆုံး။” ဆိုရာတြင္ -

ဒီစကားက ပုထုဇဥ္သတၱဝါမ်ား ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာကုိ ေျပာထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္သတၱဝါေတြဟာ တဏွာမာနဒိ႒ိ တရားမ်ားရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ အျမဲေရွးတန္းတင္ကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဦးစားေပး မႈေတြရွိတတ္တဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အခ်စ္ဆုံးလုိ႔ ထင္ေနတတ္တဲ့ သေဘာကုိ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတဏွာမာနစတဲ့ တရားေတြေၾကာင့္ မိမိရဲ႕႐ုပ္နာမ္ေတြမွာ တဏွာနဲ႔စြဲလမ္းခ်စ္ခင္ တြယ္တာေနၿပီး အဲဒီလုိ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္ခင္မႈေၾကာင့္ပဲ မိမိနဲ႔ပတ္သက္ရာ၊ မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိး ေလးစားရာ ေတြမွာလည္း ခ်စ္ခင္တြယ္တာေနမိေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱဝါအမ်ား ခ်စ္ေလ့ရွိတာက ငါဆုိတဲ့အတၱကုိ ခ်စ္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အခ်စ္က အတၱကုန္ရာ၊ တဏွာကုန္ရာကုိ ခ်စ္ေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က မိမိကုိယ္ကုိ တကယ္ခ်စ္တယ္လုိ႔ဆုိရင္ ထုိမိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာေစာင့္ ေရွာက္ရာ၏လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားေတာ္က ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ တကယ္ခ်စ္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္ေတြက ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး အက်င့္ သီလကုိ ေကာင္းစြာေစာင့္ထိန္းကာ ကိေလသာကုန္ရာကုိ သုတ္သင္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းေတာ္မူထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ယခုေဖာ္ျပခဲ့သည့္ “အတၱာ ဟိ အတၱေနာ နာေထာ” နဲ႔ “အတၱသမံ ေပမံ နတၳိ”  ျမတ္စြာဘုရား၏ ပညတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္၏ မူရင္း အဓိပၸါယ္ အႏွစ္သာရပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ကိေလသာမကုန္ခမ္းေသးသေရြ႕ လူသားမွန္သမွ် အတၱ သမားမ်ားသာျဖစ္ၾကတာမုိ႔ တစ္ဘုိ႔တည္းတာ ၾကည့္ တတ္သူ ငါစြဲ အတၱဝါဒီ လက္ကိုင္ထားသူမ်ား မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆႏၵျပဳရင္းျဖင့္ မိမိသည္လည္း မည္သည့္ အမ်ိဳးအစားထဲတြင္ ပါ၀င္ေနသည္ကို ကိုယ္တိုင္သံုးသပ္၊ ၾကည့္ျမင္တတ္ၾကပါေစလုိ႔ ။

ပန္းအိ

February 18, 2013

ကိုးကား

အတၱာဟိ၊ အတၱာေနာ နာေထာ၊ ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)၏ တရားအလွဴေတာ္ မွတ္တမ္း PDF

ယခုေရးသားသည့္ “အတၱဆူး” အမည္ရွိ ေဆာင္းပါးသည္ အတၱႀကီးလြန္းသူမ်ားအေၾကာင္းကိုသာ မိမိ ျမင္ေတြ႕၊ ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွ တဆင့္ ျပန္လည္ေရးသားမွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိႏွင့္ အေတြးအျမင္တူသည္မ်ား လည္း ရွိႏိုင္သလုိ၊ မတူညီသူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ထုိ႔အတြက္ အျမင္တစ္ခုအား ခ်ျပမွ်ေ၀ျခင္းဟု မွတ္ယူေပးပါ ရန္ ။

Read More

ျပန္လိုခ်င္မိေသာ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံု

ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္ယာမွ ႏိုးလာသည္။ သူမ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုရြန္းရြန္း စားစား ၾကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

"ကေလး မအိပ္ဘူးလား ဘာလို႔ ကိုကို႔ကို ၾကည့္ေနတာလဲ"

"ကေလး မအိပ္ခ်င္ပါဘူး ကိုကိုအိပ္ေနတာၾကည့္ေကာင္းလို႔ ထုိင္ၾကည့္ေနတာ"

ကိုေက်ာ္စြာ ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္လွ်က္သူမကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေထြးေပြ႕ထားလိုက္ရင္း

"ကေလးရယ္ ကိုကိုေလ ကေလးအရင္ရည္းစားေတြ အမ်ားၾကီးထားခဲ့ဘူးပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုအိပ္ေန ရင္ ကေလးလိုမ်ိဳး ကိုကို႔ကိုၾကည့္ေနတတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးတခါမွ မေတြ႔ဘူးဘူး"

"ဘာလဲ ကိုကိုက ကေလးကို သူတို႔နဲ႔ တတန္းတည္းထားတာလား"

"အာ ကေလးကေတာ့ လုပ္ျပီ ရစ္ျပီ အရူးမေလး"

ကိုေက်ာ္စြာ ကေလး လက္ေမာင္းကေလးကို ဖြဖြေလးဆုပ္ညွစ္လိုက္ျပီး နဖူးေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္း လိုက္ေလသည္။

ကိုေက်ာ္စြာက ေဆးေက်ာင္းျပီးထားတာ ငါးႏွစ္ရွိျပီ။ ဘြဲ႕သာယူထားေသာ္လည္း ေဆးကုသည့္အလုပ္ ကို သူ မလုပ္ခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ NGO တစ္ခုမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသူ။ ကေလးက သူနဲ႔ေတာ္ေတာ္ အသက္ ကြာသည္။ ယခုမွ တကၠသို္လ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္စြာ့ မိဘေတြက နယ္ျမိဳ႔ကေလးမွာ စီးပြား ေရးအတန္ငယ္ေျပလည္သျဖင့္ ကိုေက်ာ္စြာက ရန္ကုန္မွာ အပူအပင္မရွိပဲ မိဘပိုင္ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္းေလးမွာ ေနထိုင္သူ။ ကေလးကေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ဆင္ေျခဖုန္း ရပ္ကြက္ကေလးမွ ျဖစ္သည္။ လူလတ္တန္းစား မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ္လည္း တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ကအလိုလိုက္ ထားသူေလးျဖစ္ သည္။

ကေလးႏွင့္ကိုေက်ာ္စြာ စသိခဲ့တာက အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္မွာ သူစိမ္း ေတြ အသိအကၽြမ္းမ်ားျဖစ္သြားတတ္တဲ့ သၾကၤန္မွာပါ။ ကိုေက်ာ္စြာတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မ႑ပ္စုေဆာက္ၾက သည္။ ကေလးတို႕ (၁၀)တန္းေအာင္ျပီးစ ေက်ာင္းသူေလးတစ္စုက မ႑ပ္လာထိုင္ၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ထူးမျခား နားသၾကၤန္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ကိုေက်ာ္စြာက ကေလးမတိုင္မွီ ရည္းစားေတြက မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြက တစ္ႏွစ္ ခန္႔ တခ်ိဳ႕ေတြက တစ္လခန္႔ စသျဖင့္ တြဲဖူးသူေတြ မ်ားျပားလွသည္။ အခ်စ္ဆိုတာကို ကိုေက်ာ္စြာမယံု။ အသည္းလဲမကြဲဖူးရံုမက မိန္းမေတြကို ေယာက်္ားေတြ၏ အသံုးေတာ္ခံအျဖစ္သာ သူသတ္မွတ္ခဲ့သည္။ သံေယာဇဥ္ကို မယံု။ ရမၼက္ကိုသာယံုသည္။ မိန္းကေလးေတြကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမည္ကို သူေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ကေလးဆံုေတြ႕လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

ကေလးႏွင့္စတင္ခ်စ္ၾကိဳက္စဥ္က ကိုေက်ာ္စြာအတြက္မူ သာမန္ခံစားမွဳသာရွိသည္။ အရင္ရည္းစား ခ်စ္သူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ မနက္တိုင္းညတိုင္း ဖုန္းေျပာ၊ အားရင္ေက်ာင္းသြားၾကိဳသည္၊ မုန္႔သြားပို႔သည္။ ဒါကသူ႔အ တြက္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ကိစၥေတြမဟုတ္။ သူသာမာန္သြားလာေနထိုင္ရာ ဘ၀ထဲသို႔ ကေလးကို ခဏအလည္ေခၚ လိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

ကေလးအတြက္ကေတာ့ ကိုေက်ာ္စြာသည္ သူမ၏ဘ၀ျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္စြာႏွင့္ရန္ျဖစ္ျပီး သူမ ငိုရ ေသာမ်က္ရည္မ်ားက သက္ေသပင္။ ရုပ္ေခ်ာ ပညာတတ္ ဥစၥာေပါရည္းစား တစ္ေယာက္ကို လက္၀ယ္ပိုင္ဆိုင္ ျခင္း က သူမအတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားတြင္ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္သည္။ သူမ ဗိုက္ဆာလွ်င္ဖုန္းဆက္လိုက္ရံု ကိုေက်ာ္စြာက ေက်ာင္း၀င္းထဲထိ ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ မုန္႔လာေပးသူ။ သူမ ဘာေျပာေျပာ စိတ္ရွည္သည္းခံ နား ေထာင္ေပးသူ၊ သူမဆိုးသမွ် အႏြံတာခံသူ ကိုေက်ာ္စြာ သည္ သူမ၏ အခ်စ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ အိမ္ကစိတ္ညစ္ စရာ မ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အတင္းအဖ်င္းမ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နားေထာင္ေပးေသာ ကိုေက်ာ္စြာကို သူမ အလြန္တြယ္တာသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သျဖင့္ အေဖာ္မက္ေသာသူမ အတြက္ ကိုေက်ာ္စြာသည္ သူမ၏ ဒုတိယကိုယ္ပြားျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္စြာမရွိလွ်င္သူမတစ္ေယာက္ေလာကၾကီးထဲ မွာပင္ ဆက္လက္ေန ထိုင္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ဒါေတြအားလံုးေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္စြာ ေျပာသမွ် သူမဘက္မွ ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ ေပးခဲ့သည္။ ယုတ္ဆြအဆံုး သူမတို႔ခ်စ္သူသက္တမ္း ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာပင္ သူမ ဘ၀ကို ကိုေက်ာ္စြာ့ လက္ထဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးေပးအပ္ခဲ့ေလသည္။

****************************

ဒီလိုႏွင ့္ကေလးတို႔ ခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ေက်ာ္လာသည္။ ကေလးအတြက္က ကိုေက်ာ္စြာ မရွိမျဖစ္ျဖစ္သကဲ့သို႔ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္သည္ထင္သည္။ ကိုေက်ာ္စြာ ကေလးကို သံေယာဇဥ္ပိုလာ၏။ အတူေနေသာကာလၾကာရွည္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကိုေက်ာ္စြာ အခ်စ္ဆိုေသာအရာကို လက္ခံလာမိသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ တီဗီြထိုင္ၾကည့္ေနလွ်င္ ကေလးကိုေျပာစရာမလို ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လာေပး၏။ ကိုေက်ာ္စြာကို မခံခ်င္ ေအာင္ စေနာက္တတ္ျပီး အိပ္ခန္းေလးထဲတြင္ စိန္ေျပးလိုက္တမ္းကစားေနတတ္သည္။ အလြန္ယားတတ္ေသာ ကေလးကို ကိုေက်ာ္စြာက ကလိလိုက္ထိုးေနတတ္သည္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ကိုေက်ာ္စြာ ႏွင့္ အတူတိုက္ခန္းေအာက္က ထမင္းဆိုင္ေလးမွာ သြားစားၾက၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကား ညဘက္အတူမရွိတာသာ ကြာသည္။ ညားကားစ လင္မယားလိုပင္ျဖစ္ေနၾက၏။ ကေလးက ေက်ာင္းေျပးျပီး ကိုေက်ာ္စြာ တိုက္ခန္းကို လာ လာေနသည္။ ကိုေက်ာ္စြာကလည္း NGO ကိစၥ ခရီးထြက္ရက္မွ အပ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ အိမ္မွာရွိတာမ်ား သည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးမွာ တေန႔ထက္တေန႔ ျမဲျမံလာေသာ အခါတြင္ေတာ့……..။

အရင္က သ၀န္မတိုဘူးေသာ ကိုေက်ာ္စြာ ကေလးအတြက္ သ၀န္တိုရသည္။ အရင္က မိန္းမရွဳပ္ေသာ ကိုေက်ာ္စြာ ကေလးကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွခံစားလို႔မရေတာ့ပါ။ တေန႔တေန႔ သူ၏ အေတြးမ်ားအတြင္း ကေလး သာစိုးမိုးထားသည္။ ကေလးေမြးေန႔ ကေလးႏွင့္သူ၏ ႏွစ္ပတ္လည္ စသျဖင့္ အထိန္းအမွတ္ေတြက သူ႔ကိုေက် ၾကည္ႏူးစြာ စိုးမိုးလာေတာ့သည္။ ကိုေက်ာ္စြာ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို လက္ခံလိုက္ရပါျပီ။ သူေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္္။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ဆို ကေလးကို သူလက္ထပ္ေတာ့မည္။ ကေလးကလြဲျပီး သူဘယ္ သူ႔ကိုမွ လက္ထပ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပးခဲ့သလို သူ႔၏ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္တြင္ ကေလး၏ နာမည္အတိုေကာက္ကို forever ဆိုတဲ့စာလံုးေလးႏွင့္ေပါင္းျပီး တက္တူးထိုးထားလိုက္သည္။

ကေလးနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး မွတ္မွတ္ရရရွိေနသည္က ကေလး၏ အျပစ္ကင္းစင္ျပီးလွပေသာ မ်က္လံုးေလး ေတြျဖစ္သည္။ သူမ မ်က္၀န္းေလးေတြက ကိုေက်ာ္စြာေတြ႔ဖူးသမွ်ထဲတြင္ေတာ့ အလွဆံုးျဖစ္သည္။ မ်က္၀န္း မ်က္ဖန္ေကာင္းရံုမက မ်က္ေတာင္ေလးေတြက ေကာ့စင္းေနသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္ေမာ က်ေနေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကေလးက ကိုေက်ာ္စြာကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ရြန္းရြန္းစားစားေလး ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္  ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုမ်က္၀န္းေလးမ်ားကို ကိုေက်ာ္စြာ အလြန္ျမတ္ႏိုးသည္။ ဘယ္မိန္းမကမွ် ကိုေက်ာ္စြာကို ထိုသို႔ မၾကည့္ဖူးပါေခ်။ ထိုမ်က္၀န္းေလးမ်ားကပင္ ဘီလူးၾကီးေက်ာ္စြာကို အခ်စ္ႏြံထဲဆြဲခ်သြားႏိုင္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။

************************

သို႔ႏွင့္ သူတို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ကမၻာေလးထဲသို႔ တစ္ေန႔ေသာအခါ မထင္မွတ္ေသာ ကိစၥတစ္ခု ၀င္ ေရာက္လာခဲ့သည္။

"ကိုကို ကေလး ရက္ေက်ာ္ေနတာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိျပီ ေနရတာလည္းတမ်ိဳးၾကီးပဲ"

NGO က ခရီးေရာက္မဆိုက္ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္စြာ လန္႔ဖ်န္႔သြားရသည္။

"ကေလးကလည္း ကို႔ကိုဘာလို႔မေျပာလည္းကြာ ဒါအေရးၾကီးတယ္ေနာ္ ဖုန္းဆက္ေနတာပဲ ဘာလို႔မေျပာတာလဲ"

"ကိုကိုကလည္း ကို႔ကိုဖုန္းကေခၚလို႔မွမရတာ ျပီးေတာ့ဖုန္းဆက္တုိင္း ကိုိကိုပဲ ေရးၾကီးသုတ္ျပာ ႏိုင္လြန္းလို႔"

"ဒါအေရးၾကီးတယ္ေလကြာ ကေလးကေတာ့လုပ္ျပီ နည္းနည္းေလးလူၾကီးစိတ္ေမြးဦး ေနရာတကာ ကိုကို႔ကိုခ်ည္း အားကိုးေနရင္မွားမွာေပါ့ @#$%@"

"ကိုကို ကေလးကိုအဲ့လိုမေအာ္နဲ႔ ကေလးမၾကိဳက္ဘူး"

"ဟာ ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ .......... ကဲ ဘာမွထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ကေလး ေရာ့ ဒီဆီးစစ္တာေလး ေတြယူသြား ေနာက္တေန႔မနက္ေစာေစာ ကိုကိုဖုန္းဆက္မယ္ ဖုန္းကိုင္ပါ ျပီးေတာ့ ဒီပစၥည္းေလးေတြကို အန္တီၤ တို႔မျမင္ေစနဲ႔ ၾကားလား"

"ဟုတ္ကဲ့ပါခ်ာ၀န္ၾကီး" ကေလးက စပ္ျဖီးျဖီးျဖင့္ ေနာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ကိုေက်ာ္စြာကေတာ့ တစ္စံုတခု ကိုေတြးပူေနမိေလေတာ့သည္။

ထိုညက ခရီးပန္းလာေသာ္လည္း ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ေခါင္းထဲတြင္ စူပါကြန္ပ်ဴတာကဲ့သို႔ တ ခ်က္ခ်က္တြက္ခ်က္ေနသည္။ မျဖစ္ပါ ကိုယ္၀န္ရွိသြားလို႔မျဖစ္ပါ။ ခေလးကို သူခ်စ္တာမွန္ေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ သူ ပိုခ်စ္သည္။ သူ႕ဘ၀မွာလုပ္စရာေတြ ဒုႏွင့္ေဒး။ ခုလုပ္ေနတဲ့ NGO က သူ႕ကိုႏိုင္ငံျခားလႊတ္ေတာ့မည္။ သံုး ႏွစ္ေလာက္ၾကာလိမ့္မည္။ သူကေလးကိုခ်စ္ေသာ္လည္း ဟိုမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္မေတြ႕ႏိုင္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္။ ျပီးေတာ့ အခုသူ႔ကိုလႊတ္တယ္ဆိုတာကလည္း လူပ်ိဳလူလြတ္ျဖစ္သျဖင့္လႊတ္တာျဖစ္သည္။ ကေလးကလည္း ခုမွ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူ။ ကေလးမိဘမ်ားက ကေလးကို တကယ့္ကေလးေလးထင္ေနတာပါ။ ရည္းစားရွိတာလဲ မသိပါဘူး။ ဒါဆိုတကယ္လို႔ မေျပာေကာင္းေျပာေကာင္း မနက္ထြက္လာမည့္……….         အေျဖ က  .  . . .  . . . . . . .။

ကိုေက်ာ္စြာ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။

ကိုေက်ာ္စြာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္၀န္တားနည္းေတြကို သူမ်ားေတြထက္ပိုသိသည္။ NGO မွာလည္း သားဆက္ျခားစီမံကိန္း ပညာေပး တာ၀န္ယူထားသူျဖစ္သည္။ ဒီကိစၥေတြကိုပဲ ေန႔စဥ္ေျပာေနရ သည့္သူျဖစ္၏။ ဒါေပမယ့္ ေဆးပညာဆိုသည္မွာ ဘယ္အရာမဆို ခြ်င္းခ်က္ရွိသည္။ ကိုေက်ာ္စြာတို႔ေခတ္က အရင္တုန္းကထက္ပိုပြင့္လင္းလာသည္။ အေရးေပၚတားေဆးေတြက ဘယ္ဆိုင္မွာမဆို ၀ယ္ေသာက္လို႔ရသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ဒါက ရန္ကုန္ျဖစ္သည္။  ေဆးဆိုင္တစ္ခုမွာ ၀ယ္ျပီးထိုေဆးေရာင္းသူႏွင့္ ေနာင္တစ္ၾကိမ္ဆံုရန္မလြယ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာပူစရာလဲမလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ခေလးကို ခ်စ္ေသာကိုေက်ာ္စြာ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ားေသာ ထိုေဆးမ်ားကို ခဏ ခဏ မတိုက္ရက္ပါ။

ထိုေန႔က သူခရီးမထြက္ခင္တရက္ကျဖစ္သည္။ ရက္တြက္လိုက္ေသာအခါ safety period ထဲမွာပဲျဖစ္ သည္။ ရာသီစလာျပီး ေျခာက္ရက္ထဲမွာပါ။ ကိုေက်ာ္စြာ ေပါ့ေပါ့ပဲတြက္လိုက္မိသည္။ သူတို႔ေနလာတာ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ျပီ။ ဒီလိုမ်ိဳးေန႔ေတြ မ်ားစြာကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီးျပီျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ ေဆးမတိုက္ခဲ့ပါေခ်။ ခရီးစဥ္တခုလံုး အလုပ္နဲ႔သာ ပိေနသျဖင့္ ကိုေက်ာ္စြာ ထိုကိစၥကို ဂရုမစိုက္အား။ ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ကေလးက မေျပာျပ။ သူလည္းထင္ထားပံုမရ။ ဒီလိုနဲ႔တစ္လေက်ာ္ခဲ့ေလသည္။ ယခုျပသာနာစျပီ........။

မနက္ ၈ နာရီ ။ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္စြာ လန္႔ႏိုးလာသည္။ အပ်င္းဆန္႔လိုက္ျပီးမွ မေန႔က ကိစၥ သတိရျပီး ဖုန္းကို ကမန္းကတန္း ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

"ဘယ္လိုလဲ ကေလး" အသံကို ထိန္းေျပာေနေသာ္လည္း တုန္ေနမွန္းေတာ့ သိသာသည္။

"ကိုကို ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚေနတယ္ ကိုကိုေပးလိုက္တဲ့ သံုးခုစလံုးပဲ"

"ဘာ ဘယ္လို" ကိုေက်ာ္စြာ ရင္၀ကိုေျခႏွင့္ေဆာင့္ကန္ခံရသလို ျဖစ္သြားသည္။ တုန္ရီေနေသာ လက္ အစံုျဖင့္ ဖုန္းကိုလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ရင္း

"ကေလး ကိုကို ျပီးမွ ဖုန္းျပန္ေခၚမယ္ေနာ္ အဲ့ဒါေလးေတြ လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ေနာ္ လူမျမင္ေစနဲ႔ ဒါပဲေနာ္ခ်စ္ဆံုး" အသံကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းျပီး ဖုန္းခ်လိုက္သည္။

မျဖစ္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ ဒီကေလးေမြးလာလို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္။ သူေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ ေရႊအိပ္မက္ေတြ ဒီကေလးေၾကာင့္ အပ်က္မခံႏိုင္ပါ။ သူ႕မွာလုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ယူဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ ပါတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အလုပ္ကလူေတြ မ်က္ႏွာမ်ားကို သူတစ္ခုျခင္းစီ ျမင္ေယာင္လာသည္။ ျမင္ကြင္းထဲမွာပင္ ထိုလူေတြက သူ႔ကို လက္ညွိဳးထိုးဟားတိုက္ရယ္ေမာေနၾကျပီ။

ကေလးအေဖၾကီး ကေလးအေဖၾကီး ..................။

မျဖစ္ပါဘူး။ အိမ္ကိုလည္း ဘယ္လိုမ်က္ႏွာႏွင့္သြားေျပာရမည္ကို သူမေတြးတတ္ေတာ့။ ကေလး အိမ္ ကေရာ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။ ဒါဆို ဒီကိုယ္၀န္ကို ယူမွာလား မယူဘူးလား။ မယူခ်င္ပါ သူ မည္သို႔မွ် မယူခ်င္ပါ။ သူယံုတာ သူအတၱ တစ္ခုသာရွိသည္။ ကေလးကို ခ်စ္ေသာ္လည္း ဒီကိစၥကိုေတာ့ သူလက္မခံခ်င္ေတာ့။ ျပီး ေတာ့ ကေလးက အခုမွ ၁ရႏွစ္ပဲရွိေသးတာ ၁၈ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသး။ ျပသာနာတစ္ခုခုတက္လွ်င္ ဥပေဒ အရ သူ႔ဘ၀ တစ္ခန္းရပ္သြားႏိုင္သည္။

သူႏွင့္ မဆိုင္ပါလို႔ေတာ့ မျငင္းလိုက္ခ်င္ပါ။ သူ ကေလးကို ခ်စ္သည္။ ကေလး ကို တစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္။ ျပီးေတာ့ တကယ္တမ္းျဖစ္လာလွ်င္ ကေလးအိမ္က ေနမွာမဟုတ္ ျပသာနာက သူ႔ဆီ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာမွာ ျဖစ္သည္။

ဒါဆို ဖ်က္ခ်လိုက္ရင္ေကာ.......ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္က ဖ်က္ခ်ေစ ခ်င္လွ်င္ တရား၀င္ဖ်က္ခ်ခြင့္ရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒါကလူသတ္မွဳျဖစ္သည္။ ဘယ္ဥပေဒကမွ ခြင့္ျပဳ မထား။ ဘယ္ဆရာ၀န္မွ လုပ္ခြင့္မရွိ။ တရားဥပေဒေရာ ဘာသာေရးအရပါ တားျမစ္ထားသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ ေရွးဦးစြာ တရားရံုးေတာ္ၾကီးကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သံတိုင္မ်ား…….။

တျဖည္းျဖည္း ညက နက္လာသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေသး။ ဘာလုပ္ရမလဲ ဘာလုပ္သင့္ သလဲ။ သူ႕ေရွ႕မွ စာရြက္မ်ားတြင္လည္း စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ျခစ္ေနမိသည္။ air-con ခန္းထဲတြင္ သူေခၽြး တလံုးလံုးျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ သူ၏အခန္းထဲမွ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ကာ ဂူးဂယ္လ္ တြင္ ေအာက္ပါစာလံုးကို ရိုက္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။

"THERAPEUTIC ABORTION"

ကေလး ကိုကို႔ကို အံ့ၾသစြာၾကည့္ေနမိသည္။ ကိုကို ဒီေလာက္ပ်ာယာခတ္ေနတာ တခါမွမေတြ႕ဘူးပါ။ ကိုကို သည္အျမဲတမ္း ေအးေဆးစြာေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ဘယ္ကိစၥမဆို ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖရွင္းတတ္ သည္။ ကိုကို႔ကိုခ်စ္ေသာအခ်က္ေတြ မ်ားစြာထဲမွာ ဒီအခ်က္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခု သူ႔ေရွ႔ မွာရွိေနေသာ ကိုကိုသည္ ယခင္သူ႔ခ်စ္သူ မဟုတ္သလို ထူးျခားေနသည္။ တစ္စံုတစ္ခုခုကို ေၾကာက္ရြံေနဟန္ လကၡဏာျဖစ္ေနသည္။ ကေလးကေတာ့ ဘာမွမေၾကာက္ပါ သူ႔အနားမွာ ကိုကို ရွိေနပါက အရာရာ ျပီးျပည့္စံုေန ပါျပီ။ ဘာဆိုဘာမွကို မလိုအပ္တာပါ။ ကေလး အတြက္ ကိုကို က နတ္ဘုရားတစ္ပါးပါပဲ။

ကိုယ္၀န္ရွိျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ကာ သူမ အနည္းငယ္ေတာ့ ဗဟုသုတရွိသည္။ ေက်ာင္းသူအခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုေနၾကသည္ေတာ့ သူမၾကာခဏ ၾကားဖူးေနသည္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလဲေတြ႔ဖူးသည္။ တကယ့္တတ္သိ နားလည္သူေတြေျပာတာေတာ့ နားမေထာင္ဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကို သူမ မလိုအပ္ပါ။ သူမအတြက္ ကိုကို ကသာ တတ္သိနားလည္သ၊ူ ကိုကိုကသာ အဘိဓာန္ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေျပာေသာ စကားမ်ား ဆရာမ မ်ားေျပာေသာစကား ၊ယုတ္ဆြအဆံုး မိဘ စကားထက္ ကိုကို႔စကားကို သူပိုယံုသည္။

ကိုယ္၀န္ရွိေနရင္ေတာ့ ေၾကာက္ရမွာေတြရွိသည္။ ပထမ သူမ၏ မိဘႏွစ္ပါး ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ေနာက္ ေတာ့ သူမ အတန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းမ်ား ဒါေတြကိုေတာ့ ေတြးပူမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို႔ဓါတ္ပံုထုတ္ၾကည့္လိုက္ လွ်င္ ထိုေတြးပူသမွ် ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္သည္။ ကိုကို ရွိေနတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုကိုက ပစ္သြားမွာ မဟုတ္ေၾကာင္းကို သူမေလးေလးနက္နက္ၾကီး ယံုၾကည္သည္။ ယခုကိုကို႔ပံုစံၾကည့္ရတာ ကေလး လံုး၀လိုခ်င္ပံုမေပၚ စိတ္အိုက္ေနေသာလကၡဏာရွိသည္။ ကိုကို႔ကို ၾကည့္ျပီး သူမ အားနာလာသည္။ ကိုကို စိတ္ရွဳပ္ေအာင္လုပ္မိေသာ မိမိကိုယ္ကို ကေလးရလာသည္ကို ပင္ အျပစ္တင္မိသည္။ ကိုကို သူ႕ေၾကာင့္ဘယ္ ေသာအခါမွ စိတ္မညစ္ေစခ်င္ပါ။

ဒီေန႔ေတြ႕ေတာ့ ကိုကို သူမကို ေဆးအမ်ားၾကီးတိုက္လိုက္သည္။ သူမ သံသယ စိုးစဥ္းမွ်မရွိပါပဲ ေသာက္ ခ်လိုက္သည္။ ဘာအတြက္ တိုက္သည္ဆိုသည္ကိုပင္ သူမ မေမးပါ။ ကိုကိုက သူမ ဒုကၡေရာက္ မည့္အလုပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူမ အၾကြင္းမဲ့ယံုသည္။ ေနာက္ ျပန္ခါနီး ေဆးကဒ္ ႏွစ္ကဒ္ေပးလိုက္ သည္။ ဒါေတြကို ဘယ္သူမွမေတြ႕ေစရန္ တဖြဖြမွာေနရင္း သူမ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက အံ၀ွက္ကေလးထဲသို႔ သူကုိယ္ တိုင္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ညေနေက်ာင္းျပန္ေတာ့ ကိုကိုက လိုက္ပို႔ေပး၏။ ေက်ာင္းကားေပၚေသခ်ာလိုက္ပို႔ျပီး ကိုကို ျပန္သြားသည္။ ေက်ာင္းကားေပၚမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေခ်ာေမာခန္႔ညားေသာ ကိုကို႔ကို ၀ိုင္းေငးေနၾက သျဖင့္  ကိုကို႔ လက္ကိုအတင္းတြဲကာ သူမ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း ျပခဲ့ရေသးသည္။

ထိုေန႔က သူမ မွတ္မွတ္ရရ ေသာၾကာေန႔ ညေနခင္းေလးတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။

ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္မေပ်ာ္တာ သံုးရက္ခန္႔ရွိေနျပီ။ ကေလးကို တိုက္လိုက္ေသာ ေဆးမ်ား၏ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးေတြကို သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေသာၾကာေန႔ကတိုက္လိုက္ေသာေဆးေတြ အျပင္ စေနေန႔က ဖုန္းဆက္ကာထပ္ေသာက္ခိုင္းလိုက္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္တနဂၤေႏြေန႔ေရာက္လာျပီ။ ဘာမွမထူးျခားေသးသျဖင့္ သူ စိတ္ပူလာသည္။ မေတာ္တဆ မပ်က္က်ပါပဲ အထဲမွာတင္ ကေလးေသသြားလွ်င္၄င္း ေျခလက္မစံု ထြက္ လာလွ်င္ ၄င္း ပိုဒုကၡမ်ားေပလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကို သူတင္းထားလိုက္သည္။

မိုက္မယ့္မိုက္ ကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္ေတာ့မယ္။

ငါေကာင္းဖို႔အတြက္ လုပ္ေနတာ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ႏိုင္ဘူးကြာ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မပ်က္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။

ေနာက္ဆံုးမရေတာ့လွ်င္ D&C ေခၚ သားအိမ္ျခစ္သည္ အထိ သူစဥ္းစားထားျပီးသားျဖစ္သည္။

တနဂၤေႏြ ညေန(၄)နာရီ အတိတြင္ျဖစ္သည္။

ဖုန္းျမည္လာသံေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္စြာ ဖုန္းကို အေရးတၾကီး ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

တစ္ဖက္မွ ကေလးအသံက အားေလ်ာ့ေနတာ သိသာလွသည္။

"ကိုကို ကေလးေသြးေတြ အမ်ားၾကီးဆင္းေနတယ္ကိုကို အရမ္းလည္းမူးလာတယ္ တစ္ခါမွ အဲ့ေလာက္ မဆင္းဖူးဘူး"

တဖက္မွ ကေလး အသံက ႏြမ္းလ်ေနေသာ္လည္း ကိုေက်ာ္စြာ့အသံကား ခ်က္ခ်င္းရႊင္လန္း တက္ၾကြ သြားသည္။ ရျပီ ဆင္းသြားျပီ အကုသိုလ္ေလးသြားျပီ ဟု က်ိတ္ကာေျပာေနမိသည္။

"ဟုတ္လား ကေလး ေအး နားေနလိုက္ နားေနလုိက္ ေၾသာ္ေအးေအး ေနဦး ေနဦး အာ ေနပါဦး ဘာေျပာမလို႔ပါလိမ့္ ေၾသာ္သိျပီ ကေလးကို ေပးထားတဲ့ ေဆးေတြ ေအးေအး အဲ့ဒါေတြ အခုပဲ လႊင့္ပစ္ လိုက္ေတာ့ေနာ္ ၾကားလား"

၀မ္းသာအားရ ႏွင့္ေျပာဆိုေနသျဖင့္ စကားမ်ားပင္ ထစ္ေနေသးသည္။ ဟုတ္သည္ေလ ဒါေတြက တကယ့္ျပသာနာေတြ ျဖစ္သည္။ ဒါေတြကို လူၾကီးေတြ ေတြ႕သြားလို႔ မျဖစ္ပါ။ Medical Profession ေတြအကုန္ ဒီေဆးကို ျမင္တာနဲ႔ ဘာမွန္းတန္းသိတယ္ေလ။ သိလို႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ပါ။

"အင္း ပစ္လိုက္ပါ့မယ္ ကိုကို အခုေတာ့ေလ အရမ္းမူးေနလို႔ ေနာက္မွ သြားပစ္လိုက္မယ္ေလ"

"အာ ......... ကိုကိုပစ္ခိုင္းတာကို ခ်က္ျခင္းသြားပစ္စမ္း ကေလး ခုသြားပစ္စမ္း"

"မေအာ္ပါနဲ႔ ကိုကိုရယ္ ကေလးကို မေအာ္ပါနဲ႔ ကိုကိုသြားပစ္ဆုိ သြားပစ္ပါ့မယ္"

"ေအး ပစ္ျပီးရင္ ကိုကိုဆီ ဖုန္းျပန္ဆက္ ၾကားလား"

ခဏေနေတာ့ ဖုန္းျပန္ျမည္လာသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ခုန္ေပါက္သီခ်င္းဆိုေနရာမွ ကိုေက်ာ္စြာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

"ပစ္ျပီးပါျပီ ကိုကို ဒါေပမယ့္ေလ အခု ကေလး အရမ္းမူးတာပဲ ေသြးေတြကလည္း အခဲလိုက္ဆင္းတယ္ ကိုကို တစ္ခါမွ အဲ့လိုမျဖစ္ဖူးဘူး ကေလးေၾကာက္လာျပီ"

"မေၾကာက္ပါနဲ႔ကြာ ကိုကို တစ္ေယာက္လံုး အနားမွာရွိပါတယ္ တစ္ခုခုဆို ကိုကို႔ကိုေျပာပါေနာ္။ ဟုတ္ျပီလား ေသြးဆင္းတာက ခဏေနရင္ ရပ္သြားမွာပါ အခုအိပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္ ေၾသာ္ေနဦး မအိပ္ခင္ အခ်ိဳရည္ တစ္ခုခုေသာက္လိုက္ ဟုတ္ျပီလား"

"ကိုကို ကေလးမရေတာ့ဘူး အသက္ရွဴရလည္း က်ပ္ေနတယ္ အေမ့ကိုေျပာျပီး ေဆးခန္းသြားျပ...."

"ဟာ မေျပာနဲ႔ မေျပာနဲ႔ ဘယ္သူကိုမွလည္း မေျပာနဲ႔ ဘယ္မွမျပနဲ႔ ျပစရာ ေျပာစရာလည္း မလိုဘူး"

"ကိုကို ကလည္း ကေလးမွ မေနႏိုင္ေတာ့တာ အရမ္းမူးျပီး အရမ္းလဲ အားျပတ္ေနတယ္ေလ ဟိုတစ္ ခါလို အားေဆးသြားသြင္းရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူးေနာ္"

" ဟာ မလိုပါဘူးဆိုမွကြာ ေအး း း း း နင္ေနာ္ ငါ့မၾကိဳက္တာကို လုပ္ရင္ နင္နဲ႔ငါျပတ္ျပီ ငါ့ကို တစ္သက္ လံုးလာမေတြ႕နဲ႔ ငါ့ကို ဘာမွတ္ေနလဲ ငါဆိုတဲ့....."

"မေအာ္ပါနဲ႔ ကိုကို ရယ္ မေအာ္ပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးကို မေအာ္ပါနဲ႔ ကိုကိုမုန္းမွာ ေၾကာက္ လြန္းလို႔ ကေလးကိုကို ခိုင္းသမွ် အကုန္လိုက္လုပ္ေပးခဲ့တာပါ ကိုကိုရယ္ ခု ကေလး ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေန တာပါ ခေလးကို မေအာ္ပါနဲ႔ ကေလး ကိုကို မေျပာနဲ႔ ဆို မေျပာေတာ့ပါဘူး အီးဟီးဟီး"

ကေလး စိတ္ရွိလက္ရွိ ေအာ္ငိုပစ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႔ထြက္မလာပါ။ သူမ ေမာေနပါျပီ။ ထိုအခါမွ သူမလက္အစံုကိုျပန္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ျဖဴေဖြးေသြးဆုတ္လွ်က္ ေၾကာက္မက္ ဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ လက္သည္းမ်ားသည္ပင္ အျဖဴေရာင္ကၽြတ္ဆပ္ဆပ္ ပံုစံေပါက္ေနသည္။ သူမ အားငယ္လာ သည္။ အေရးထဲတြင္ ကိုကိုက ေအာ္လိုက္သျဖင့္ ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္သြားရသည္။ ကိုကိုဆီက ျပတ္စဲမည္ဆို ေသာ စကားကို သူမ ပထမဆံုးၾကားလိုက္ရသျဖင့္ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားရသည္။ ကိုကို မရွိလို႔မျဖစ္ပါ။ ကိုကိုသာ သူမဘ၀ျဖစ္သည္။ ကိုကိုမရွိလွ်င္ သူမဘ၀ရွင္လွ်က္ႏွင့္ ေသဆံုးသြားသလိုပင္ျဖစ္ေနေတာ့မည္။

ကေလးငိုေနသံၾကားသျဖင့္ ကိုေက်ာ္စြာ စိတ္မေကာင္းပါ သို႔ေသာ္ သူစိတ္ကိုတင္းထားသည္။ တျခား သူေတြ သိလို႔ေတာ့မျဖစ္ ကေလးဖ်က္ခ်တာက လူသတ္မွဳျဖစ္သည္။ ကေလး အေမက ကေလးကို ေဆးခန္း သြားျပပါက ေဆးခန္းရွိဆရာ၀န္က သိလွ်က္ႏွင့္ေတာ့ ျငိမ္ေနမွာမဟုတ္။ သူ႔က်င့္၀တ္အရ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္ လုပ္ေနလွ်င္ မိမိ ေထာင္ထဲသို႔ တန္းကနဲ ေရာက္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို ေအးေအးသာထိုင္ ေနေစခ်င္သည္။ အတၱကိုေရွ႕တန္းတင္ထားေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ မိမိေထာင္ က်ခံမည္လား၊ ကေလးကိုအေသခံခို္င္းမလား ဆုိလွ်င္ တစ္ခုကိုပင္ အၾကြင္းမရွိေရြးခ်ယ္မည္ျဖစ္သည္။

ထိုအခိုက္မွာပင္ ဖုန္းထဲသို႔ ကေလးအေမ၏ အသံ၀င္လာသည္။

"သမီး တံခါးဖြင့္ပါဦး ထမင္းလဲ လာမစားဘူး ေနမေကာင္းဘူးလား တံခါးဖြင့္စမ္းပါဦး သမီးရဲ႕"

ကိုေက်ာ္စြာ ရင္ဘတ္ထဲသို႔ လက္ပစ္ဗံုးတစ္လံုးပစ္သြင္းလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္

ဘာေျပာရမွန္း မသိခင္မွာပင္ ကေလးက အားတင္းျပီး အိပ္ေနေၾကာင္း မႏိွဳးပါနဲ႔ ဟုေျပာလိုက္သံကို ဖုန္းထဲကၾကားလုိက္ရေတာ့မွ သက္ျပင္းတခ်က္ ေလးပင္စြာ မွဳတ္ထုတ္လိုက္ရသည္။

ေတာ္ေသးတာေပါ့

"ကေလး အရမ္းလိမၼာတယ္ကြာ ကိုကို အရမ္းခ်စ္သြားျပီ"

"ဟုတ္ကဲ့ကိုကို အခု ကေလး အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနျပီ အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္ ကိုကိုရယ။ ႏိုးမွပဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ ကိုကို ကေလးကိုထားမသြားပါနဲ႔ေနာ္ ခေလး ကိုကိုထားခဲ့ရင္ေသမွာပဲ ေနာ္ကိုကိုေနာ္"

အားတင္းကာေျပာေနေသာ္လည္း ကေလး အသံက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္ျပီး

"ကေလးရယ္ ဒီေလာကၾကီးမွာေလ ကေလးကလြဲရင္ ကိုကို ဘယ္သူ႕ကုိမွ ခ်စ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလး တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္ျပီး ကေလးတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ လက္ထပ္မွာပါ။ ကဲကဲ ကိုကို႔ စကား နားေထာင္ တဲ့ခေလးကို ကိုကိုက ဆုခ်မယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ခေလးေက်ာင္းကို ခေလးၾကိဳက္တဲ့ 77က cheese ကိတ္လာ ပို႔ မယ္   သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေ၀စားေပါ့ ကိုကိုလာပို႔တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ၾကြားလိုက္ဦး ၾကားလား"

"ဟုတ္ကဲ့ကိုကို"

"ဟာ ၾကည့္စမ္း ကိုကို ကေလးက လိမၼာတယ။ ကဲ မ်က္စိမွိတ္ထား ေရာ့ အာာာာာဘြားးးးးးးးးး ဟားးးးး ခါးခါးနံ႔ေလးက ေမႊးေနတာပဲ ၾကည့္စမ္း"

"ကိုကို႔ကိုလည္း အာာာာဘြားးးးးး ကိုကို ကေလးအိပ္ျပီ ဘိုင့္ဘိုင္"

"ႏိုးရင္ဖုန္းဆက္ပါ ခ်စ္ဆံုး"

"ဟုတ္ကဲ့ကိုကို"

".................."

ႏွဳတ္ဆက္ျပီးအိပ္သြားျပီးေနာက္   ကေလး ဘယ္ေသာအခါမွ မႏိုးေတာ့ႏိုင္ပါ။ ေလာကၾကီးကို ထာ၀ရ ႏွဳတ္ဆက္သြားျပီ ျဖစ္သည္္။ ေသြးဆင္းမ်ားလြန္းသျဖင့္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ အလြန္အမင္းက်ဆင္းျပီး လူမသိ သူမသိ အသက္ပါသြားခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔႔ ကိုေက်ာ္စြာ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ကိတ္မုန္႔ဘူးနဲ႔ လာေစာင့္ေန ေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္ လာမယူႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိတ္မုန္႔ဘူးနဲ႔ တေနကုန္ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း ကေလး တစ္ေယာက္ မလာႏိုင္တာေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္ေနေပမယ့္ ဖုန္းကိုင္မယ့္သူလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ညေနေစာင္း ေရာက္မွ ခေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ တရံုးရံုးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူအေၾကာင္းစံုသိသြား ပါ ေတာ့ သည္။

ကိုေက်ာ္စြာ တစ္ေယာက္ လမ္းမေပၚမွာပဲ ဒူးေထာက္က်သြားပါတယ္။ သူခ်စ္ရတဲ့ကေလး အတြက္ ယူလာခဲ့တဲ့ ကိတ္မုန္႔ဗူးနဲ႔ ေခ်ာကလက္ေဖ်ာ္ရည္ ဟာလည္း လမ္းမေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲလို႔ေပါ့။ အျဖစ္မွန္ကို အသိဆံုး သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ပိုျပီးေတာ့ ရင္နင့္ေစရပါသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းသူေလးေတြ ၾကား ထဲ မွာ သူ မရွက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျခံဳးပြဲခ်ငိုေၾကြးေနပါသည္။ စိတ္ထဲက တိတ္တဆိတ္ ေအာ္ဟစ္ေနမိရင္း…။

ကေလးကို သတ္လိုက္တာ ကိုကိုပါကြာ..... ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့.........

ကေလးရဲ႕ အသုဘကေတာ့ သူ႕အတြက္ တစ္သက္တာအမွတ္တရပါပဲ။ သူသတ္ခဲ့တဲ့ သူ႕ခ်စ္သူရဲ႕ အသုဘကို အခ်စ္ၾကီးသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ျပီးလာခဲ့ရပါသည္။ အျဖစ္မွန္ကို မသိၾကတဲ့သူတိုင္းက သူ႔ကို သနားၾကင္နာတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကို ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ

သူဟန္မေဆာင္ႏိုင္ပဲ ေမ့လဲသြားရေတာ့သည္။။။။။။

*****************************

"ေဖေဖ ေဖေဖ"

"ေဟ ေဟ ေအး..........."

သမီးျဖစ္သူ ႏိွဳးလိုက္သျဖင့္ ဦးေက်ာ္စြာ လန္႔ႏိုးသြားရသည္။

"သမီး သရဲကားေတြ ၾကည့္ျပီး အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ေဖေဖတို႔နဲ႔ လာအိပ္မလို႔"

"သမီးကလည္း ဒီအတိ္ုင္း၀င္အိပ္လည္းရသားနဲ႔ကြာ ေဖေဖတို႔က အသက္ၾကီးျပီ ညဘက္ႏိုးလာရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးကြ"

"ဟင္ ေဖေဖကလည္း ဒီေလာက္ေနရာယူထားတာ သမီးက ဘယ္လိုတိတ္တိတ္ ၀င္အိပ္မွာတုန္း" ေျပာေျပာဆိုဆို သမီးျဖစ္သူက သူေဘးနားသို႔ အတင္းတိုး၀င္ျပီး ေနရာယူလိုက္သည္။ သမီးေလးက ဆယ္ ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္ေနေသာ္လည္း ကေလးေလးလိုပင္။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးမို႔ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အလိုလိုက္ထားသျဖင့္ မိဘအေပၚအရမ္းဆိုးခ်င္သည္။ ခုလည္းၾကည့္ ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ သူ႔ဘာ သာ သူေျပာေျပာဆိုဆို ၀င္အိပ္သြားသည္။

ဦးေက်ာ္စြာတစ္ေယာက္ ေဘးေစာင္းအိပ္ေနရာမွ ပက္လက္အိပ္လိုက္သည္။ နဖူးေပၚ လက္တင္ လိုက္ျပီး

"သြားျပီ ဒီညေတာ့ အိပ္ရဖို႔လမ္းမျမင္ေတာ့....

ေၾသာ္  ေမ့ေနလိုက္တာ အိပ္မွျဖစ္မယ္     ေနာက္ေန႔ .....တကၠသိုလ္မွာ က်န္းမာေရးပညာေပး ေဟာေျပာပြဲ သြားေဟာရဦးမွာပဲ"

သူလို စကားေျပာေကာင္းတဲ့ အျငိမ္းစား ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ကို လာဖိတ္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းေတြ အမ်ားအျပား၊ ဒါေတာင္က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ တပါတ္လွ်င္ တစ္ေက်ာင္းသာသြားႏိုင္သည္။ ကေလးေတြက အလြန္ဆံုးရွိမွ ၁၇ ၁၈ ႏွစ္ေလးေတြ။ သူသာ အိမ္ေထာင္ေစာေစာက်လွ်င္ သူ႕ေျမးအရြယ္ ေလးေတြေပါ့။

"အင္း ေက်ာင္းသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတဲ့ေက်ာင္းကို သြားေဟာရဦးမွာပဲ။ ဟာသေလးေတြ သံုးျပီး ကေလးေတြ နားလည္လြယ္ေအာင္ေတာ့ ရွင္းျပရဦးမယ္။ ေနပါဦး။ ေက်ာင္းဆိုလို႔ ေနာက္တစ္ပါတ္္က ဘယ္ေက်ာင္းကိုသြားရမွာပါလိမ့္။ ေၾသာ္ ..................... ကေလးတို႔ ေက်ာင္းကိုးးးးးးးးးးးးး

ဦးေက်ာ္စြာ ငိုင္က်သြားရသည္။ အေရးအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ အိုမင္းေသာသူ၏မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အခ်ိန္ေလးေတြကို ျပန္ျမင္လာမိက အျပံဳးတစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားသည္။

သူ၏ ရီေ၀ေနေသာမ်က္လံုးမ်ားတြင္ေတာ့ သူ႕အားတခ်ိန္က ရြန္းရြန္းစားစားေလးၾကည့္ေနတတ္ေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္၀န္းတစ္စံုကို ျမင္ေယာင္လာမိပါေတာ့သည္။ ၾကာခဲ့ျပီ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္ေတာ့ မွ ေတာ့ မေမ့ပါဘူး။ ညစဥ္ညတိုင္း အိပ္မက္ေတြထဲမွာ တမ္းတရတဲ့ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံုပါ။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါျပီ သူမေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ထိ ခေလးကို သူအိမ္မက္မက္ဆဲ။ သတိရတမ္းတေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ အိမ္မက္ေတြထဲမွာ ကေလးက ရထားၾကီးတစင္းေပၚတြင္ လိုက္ပါသြားျပီး သူ႔ကို လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ေနသည္။ သူ အားကုန္ေျပးလုိက္မိသည္။ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ကာ လန္႔ႏိုးသြားသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ပါ။

ကေလးကြယ္လြန္ျပီး ေနာက္တလ သူ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားသည္။ အစားထိုးမရေသာ ႏွလံုးသား ကြက္လပ္ကို ဒီအတိုင္းေလးပဲ လွပ္ထားလိုက္သည္။ ခ်စ္သူရည္းစားလည္း မထားေတာ့ပဲ အလုပ္တစ္ခုတည္း ကိုသာ ေဇာက္ခ်လုပ္ကိုင္လာျပီး အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ကာမွ ေဆြမ်ိဳးေတြက ၀ိုင္း၀န္းေပးစားသျဖင့္ သူ႕ထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ငယ္ေသာ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ သမီးေလးေတာင္ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ကို ေနာက္လဆိုစတက္ေတာ့မည္။ အခ်ိန္ေတြက အၾကာၾကီးလိုႏွင့္ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ မေန႔တေန႔ကလိုပင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကေလးႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ေသာ ေနရာမ်ားလည္း ယခုမရွိေတာ့ပါ။ ရန္ကုန္သည္ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္အတြင္း အိမ္ယာအသစ္မ်ားစြာျဖင့္ သူတို႔၏ အတိတ္မ်ားကို ဖံုးလႊမ္းသြားျပီ။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ႏွလံုးသားထဲမွ ကေလးကိုေတာ့ ဘယ္အရာကမွ် ဖံုးလႊမ္းမသြားႏိုင္ပါေခ်။

"ကေလးေရ ကေလးရွိေနေသးရင္ ကိုကို ဒီလိုႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာဆို ကိုကိုေဘးမွာ ကိုကိုျပန္အိပ္ သြားတဲ့အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနမွာလားဟင္ ...................... ေစာင့္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး ကိုကိုေတာင္ အခု အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ျပီေလ ကေလးလည္း အခုရွိေနဦးမယ္ဆို အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ျပီေပါ့ .........................အဘြားၾကီး ေတာင္ျဖစ္ေနျပီ ကိုကို႔အရင္ေတာင္ ေစာအိပ္သြားလို႔ ကိုကိုကေတာင္ ျပန္ေစာင့္အိပ္ေနရဦးမယ္ေနာ ...... ငတိမေလး ခ်ာတိတ္မေလး"

ဦးေက်ာ္စြာ တိတ္တိတ္ေလးေရရြတ္ေနရင္း ႏွဳတ္ခမ္းအစံုကို ျပံဳးလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ မ်က္လံုး မ်ားမွ မ်က္ရည္ပူမ်ားကေတာ့ တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလ်က္ရွိသည္။ သူ႔အာရံုထဲတြင္မေတာ့ သူႏွင့္ရန္ျဖစ္တိုင္း ကေလးေျပာေနၾကစကားတခြန္းကိုသာ အထပ္ထပ္ၾကားေယာင္ေနမိေနပါေတာ့သည္။

"ကိုကို ၀ဋ္ဆိုတာ လည္တတ္တယ္" တဲ့

ကိုကိုဦး

4.2.2013 ( 5-AM )

(အက်ဥ္းဦးစီးဌာနသို႔ ေဆးသြားစစ္ခ်ိန္က ေထာင္က်ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ေျပာျပေသာ ဇာတ္လမ္းကို မွီျငမ္းပါသည္)

Read More

ေလာင္စာ

ရွဲခနဲ ေအာ္ျမည္ကာ အားျပင္းျပင္းႏွင့္ ရွည္ထြက္လာေသာ မီးညြန္႕ကို ၾကည့္ကာ သူ ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္သည္။

ထို႕ေနာက္ ေဂါက္ကို ကၽြမ္းက်င္စြာကိုင္၍ သစ္သားလက္ကိုင္ရွည္ တပ္ထားေသာ ဇြန္းခြက္ထဲရွိ ခဲတံုးတို႕အား အရည္ေဖ်ာ္ဖို႕ရာျပင္လိုက္သည္။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကလည္း ဖါးဖိုကို ခပ္မွန္မွန္ နင္းလွ်က္ရွိသည္။ သည္ခဲစတို႕ကို အရည္ေဖ်ာ္ကာ ခဲတိုင္ရွည္အျဖစ္ပံုသြင္းရမည္။ သူေဌးက တစ္ေပခန္႕ရွည္ေသာ ခဲေခ်ာင္း ဆယ္ေခ်ာင္း ပံုသြင္းရမည္ဟု မွာထားသည္။ ခဲေခ်ာင္းကို ပံုသြင္းျပီးမွပင္ ထမင္းစားပါေတာ့မည္ ဟု ေတြးရင္း တက်ဳတ္က်ဳတ္ႏွင့္ ဆာေလာင္ေနေသာ ဝမ္းဗိုက္၏ အခ်က္ျပေနမႈကို မသိက်ိဳးကၽြံ  ျပဳထားလိုက္မိသည္။
ေဂါက္ဝမွ ထြက္လာေသာ မီးညြန္႕သည္ ဖါးဖိုကို မွန္မွန္နင္းေပးေသာ္လည္း ခဲေခ်ာင္းသံုးေခ်ာင္းခန္႕ ေလာင္းအျပီးမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေသး၍သြားသည္။ မီးအားလည္း မျပင္းေတာ့။ ေနာက္ဆံုး မီးညြန္႕ပါေသသြားေတာ့သည္။

မီးျခစ္ႏွင့္ မီးျပန္ညွိေသာ္လည္း မီးညြန္႕က ေသးျမဲေသးလွ်က္။ ဒီတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဟု ေတြးလိုက္ရင္း ဂက္စ္အိုးထဲ ေလာင္စာထည့္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ ဓါတ္ဆီအနည္းငယ္ ျဖည့္၍ ေဂါက္၊ ဖါးဖို၊ဂတ္စ္အိုး ျပန္အတြဲအျပီးဝယ္ ဖါးဖိုကိုနင္းရင္း မီးျခစ္ကို ျခစ္ကာ မီးညွိလိုက္ေတာ့ မီးညြန္႕က ဝုန္းခနဲ အေရွ႕သို႕ေျပးလာသည္။ ဇြန္းေပၚသို႕ မီးစကို တင္လိုက္ေတာ့ ခဲသားတို႕သည္ တရိရိ ေၾကြသြားၾကေတာ့သည္။ ခဲေၾကြသည့္ေညွာ္နံ႕ကလည္း ႏွာေခါင္းစည္း ကိုေက်ာ္လြန္လွ်က္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဝယ္ အဆုတ္ထဲသို႕ ေရာက္လာခ်င္သည္။


ေလာင္စာ၏ အင္အားေၾကာင့္ အရွိန္တညီးညီးႏွင့္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးညြန္႕ကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ေနသလို ေတြးထင္မိေတာ့ ဖါးဖိုနင္းလက္စေျခေထာက္သည္ တုန္႕ခနဲရပ္ခ်င္၏။ သူလည္း ဘာမ်ားထူးသလဲေလ။
ငယ္ႏုတုန္းမွာ ဘဝကို အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားႏိုင္ေပမယ့္ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ ၾကီးရင့္လာခဲ့သည့္ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈသည္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လက္က်န္မီးစေတာင္မရွိေအာင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာ မဟုတ္လား။ အသက္ၾကီးရင့္ဖို႕မဆိုထားႏွင့္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာပင္ ေန႕စဥ္ရႈရိႈက္ေနရသည့္ ခဲေငြ႕ေတြေၾကာင့္ ခဲဆိပ္ေျဖေဆး ထိုးဖို႕ရာ ဆရာဝန္က တိုက္တြန္းထားသည္။ အနည္းငယ္မွ် ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္လိုက္သည္ႏွင့္ အသက္ရႈက က်ပ္ခ်င္၏။ အေမာက မခံႏိုင္ေတာ့။

မိန္းမအတြက္၊ သားအတြက္ ဆိုသည့္ အေတြးျဖင့္ စိတ္ကိုတင္းထားခ်ိန္မွာ အလုပ္ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္သည္ ဝုန္းခနဲ ေတာက္ေလာင္လာသလိုမ်ိဳး တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိေနတတ္ေပမယ့္ လံုးဝကို မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ထိ အားျပတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မီးညြန္႕ေလးေသးသြားသလိုမ်ိဳး အင္အားတို႕ယိုင္နဲ႕ရသည္။ သူေဌးဆီက ခြင့္လည္းမေတာင္းရဲျပန္။ တစ္ေန႕တာ ဝင္ေငြ ၄၀၀၀ က်ပ္ ဆိုသည္မွာဘြဲ႔ရပညာတက္မဟုတ္ေသာ သူ႕အတြက္ ကံထူးဆုပင္။ ရံဖန္ရံခါ ေဘာက္ဆူးပါေပးလွ်င္ တေန႕တာဝင္ေငြ ၆၀၀၀ ထိရွိသည္။ အခု ဘကၳရီ ပညာတက္ေနသည္ ဆိုတာကလည္း သူေဌးသင္ေပး၍ပင္။  မိေအးကိုေတာ့ ေဈးဖိုးထဲကေန ရသေလာက္ စုပါဟု ေျပာရဦးမည္။ ငါးတန္းေက်ာင္းသားမို႕လို႕ သားအတြက္ ကုန္က်ေငြနည္းေသာ္လည္းေနာင္အရွည္ ဒီအတိုင္းသာ သြားလွ်င္ သူ အလုပ္ဆက္လုပ္ႏုိင္ဖို႕ရာ မေသခ်ာေတာ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေလး ဖြြင့္ဖို႕ရာ ၾကိဳးစားရမည္။

ဆင့္အထြာ မတက္ႏိုင္ေပမယ့္ ပရြက္ဆိတ္လည္း ပရြက္ဆိတ္အထြာ ဆိုသလိုမ်ိဳး အသီးအရြက္တုတ္ထိုးေရာင္းတာေလးမ်ိဳးႏွင့္ လည္း စ၍ရသည္မလား။ ခဲေညွာ္နံ႕က ပို၍ ျပင္းလာသည္ထင့္။ ေခါင္းပင္ မူးေဝခ်င္လာသည္။ ခဲေခ်ာင္းတို႕ကို ေရတြက္ၾကည့္ေတာ့ ေျခာက္ေခ်ာင္းသာ ရွိေသးသည္။ ဗိုက္ကလည္း ဂြီဂြီဂြမ္ဂြမ္ေအာ္ျမည္လွ်က္ ရွိဆဲ။ မီးညြန္႕ ေသးသြားျပီမွန္း ယခုမွ သတိထားမိသည္။ ဒီမီးညြန္႕ႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ခဲေခ်ာင္းေလးေခ်ာင္းေဖ်ာ္ရန္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္မွ် ၾကာျမင့္ေပလိမ့္မည္။ မီးအားျပင္းလွ်င္ေတာ့ ခုႏွစ္မိနစ္ခန္႕မွ်သာ ၾကာလိမ့္မည္။ ေဂါက္မွ ခလုတ္ကိုႏွိပ္ကာ မီးစကိုသိမ္းလိုက္ရင္း ေလာင္စာထည့္ရန္ ဂတ္စ္အိုးႏွင့္ သြယ္ထားေသာ ပိုက္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခု ျဖဳတ္ရံုမွ်ႏွင့္လည္းမျပီး။ ဖါးဖိုႏွင့္ဂတ္စ္အိုးတြဲထားေသာ ပိုက္ကိုလည္း ျဖဳတ္ရဦးမည္။ မျဖဳတ္လွ်င္ ေလာင္စာက ဂတ္စ္အိုးထဲသို႕ ေလွ်ာေလွ်ာရႈရႈမဝင္ႏိုင္။ ပိုက္မွ ေပေနသည့္ ဓါတ္ဆီတို႕ကို မသုတ္မိလွ်င္လည္း မီးညွိသည့္အခါ အခန္႕မသင့္လွ်င္ မီးကူးကာမီးေလာင္ႏိုင္ျပန္သည္။

ကိုယ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္အလုပ္ဝယ္ အႏၱရယ္ျဖစ္မွာစိုး၍ သတိထားၾကေသာ္လည္း လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ လူမႈေရးမီးကူးတတ္သည္ကို သတိမျပဳၾက။ မီးေလာင္မွသာ ဟိုလူက စကားသယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးလုပ္သည္၊ ဒီလူက ဘာျဖစ္သည္ဟု ျပစ္တင္ေျပာဆိုတတ္ၾကရံုသာ။ တကယ္တမ္း ကိုယ္သာ မေျပာခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးသည္ ကိုယ့္အား အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္လား။

တခ်ိဳ႕ကူးသည့္မီးမ်ားက် မေရွာင္ႏိုင္ျပန္။ ဟိုတေလာကပင္ မိန္းမ၏ အေမက ေငြငါးေသာင္း လာေခ်းေသးသည္။ ဝင္မစြတ္ဖက္ခ်င္၍ မ်က္ႏွာလြဲထားေသာ္ျငား ရွိစုမဲ့စုႏွင့္ ဝယ္ထားေသာ မိန္းမနားကပ္ေလး မရွိေတာ့တာကို ျမင္ေနရသည္။ ဒါမ်ိဳးက် ေရွာင္မရသည့္မီး ဟု သတ္မွတ္ခ်င္မိသည္။

သူ႕တြင္ တစ္ခုေတာ္ေသးသည္က မိဘႏွစ္ပါးက ခ်န္ထားေပးေသာ အေမြျဖစ္သည့္ ဆယ္ေပအိမ္ေလးေၾကာင့္သာ အသက္ရႈေခ်ာင္ေနရျခင္းပင္။ ႏို႕မို႕ ညားခါစကလိုသာ အိမ္ငွားရမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ သားအတြက္ စုလို႕ရမွာကို မဟုတ္ေတာ့။

“ေဟာ… ခဲေခ်ာင္း အကုန္ေလာင္းျပီးသြားေခ်ျပီ။” ႏွာေခါင္းစည္းကို ျဖဳတ္ရင္း လက္တို႕ေဆးေတာ့ တခ်ိဳ႕ ခဲမႈန္စမ်ားက တြယ္ကပ္ေနဆဲ။ အိမ္ေရာက္မွ အေသအခ်ာေဆးေတာ့မည္။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ဆာေနျပီ။
ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိန္းမ၏ အေကာင္းဆံုးလက္ရာ ဟင္းႏုနယ္ရြက္ေၾကာ္ႏွင့္ ငရုတ္သီးေထာင္းကို ျမင္ရသည္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေလးကေတာ့ ထမင္းေပၚတြင္ တင္လွ်က္။

ဒီေန႕မွပင္ အိမ္အျပန္လမ္းသည္ အခါတိုင္းထက္ ရွည္လ်ားေနသည္။ ေလးလံေသာ ေျခေထာက္တို႕က ပစ္လွဲခ်စရာ ေနရာ လိုအပ္ေနသည္ဟု သတိေပးေနသည့္ဟန္။ ဒီေန႕က ေတာ္တာ္အလုပ္မ်ားသလို ေဘာက္ဆူးကလည္း သံုးေထာင္ေတာင္ရသည္မို႕ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါသည္။

ေဟာ…. တဲသာသာစုထားသည့္ အိမ္ေလးေတြကို ျမင္၇ေတာ့ ေျခလွမ္းတို႕သြက္လာျပီ။ ထိုတဲအိမ္စုေလးဝယ္ သူ၏ ဆယ္ေပအိမ္စုတ္ေလးရွိသည္ေလ။
မိဘႏွစ္ပါးထားသြားတုန္းကေတာ့ တကယ့္ အိမ္ေကာင္းေလးပင္၊ သူ႕လက္ထက္က်ေတာ့ မျပင္ႏိုင္ေတာ့။ ေပါက္ေနသည့္ ထရံတို႕ကို ျပင္ဖို႕ရာ အခ်ိန္လည္းမေပးႏိုင္ေတာ့။ သို႕ေသာ္ စုထားသည့္ပိုက္ဆံက သံုးသိန္းေတာ့ရေလာက္ျပီမို႔ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္လိုက္လွ်င္ျဖင့္ ဘကၳရီဆိုင္ဖြင့္ဖို႕ရာ အရင္းအႏွီးရလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။

ထို႕ေၾကာင့္သာ အလုပ္ လုပ္ဖို႕ရာ ခြန္အားေတြ ျပည့္ေနျခင္းပင္။ မိဘအေမြအႏွစ္အိမ္ေလးေရာင္း၍ အရင္းအႏွီးလုပ္ဖို႕ရာလြယ္ေသာ္လည္း သည္လိုေနရာမ်ိဳးဝယ္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္ဝယ္ႏိုင္ဖို႕ရာ ခဲယဥ္းလွသည္။
ေရာင္း၍ရသည့္ေငြေလးသည္ အခုမွ အကြက္ေဖၚကာစ ေျမကြက္မ်ိဳးေလာက္သာ ဝယ္၍ရမည္။

ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ေျမကြက္ေတြက သူလက္ရွိေနသည့္ အိမ္ထက္ပင္ ေဈးၾကီးေသး၏။ ျမက္ရိုင္းေတြ ျပိဳင္းျပိဳင္းရိုင္းရိုင္း ေပါက္ေနေသာ ေျမကြက္ကို သိန္း ၇၀၀ ေက်ာ္ တတ္တာလည္းရွိ၏ ဝယ္သူကလည္းဝယ္၏။ သူ႕မွာေတာ့ ျမင္ရသမွ် ပါးစပ္အေဟာင္းသားၾကည့္ေနရရံုသာ။ ကိုယ့္အိမ္ေလးေရာင္းပါမွ ရသည့္ေငြက သိန္းေလးငါးဆယ္သာ။ ဒီေလာက္ေငြႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့  .. အေတြးကို အဆံုးမသတ္ပဲ ျပံဳးမိျပန္သည္။

“အစ္ကို ျပန္လာျပီလား စားပြဲေပၚမွာ ထမင္းခူးျပီးသားရွိတယ္ အစ္ကို”

“သားကေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္က ေက်ာက္ဒိုးနဲ႕ သြားေဆာ့မယ္ဆိုျပီး ထြက္သြားတယ္”

ဟုဆိုလာသည့္ မိန္းမ၏ အသံႏြမ္းယဲ့ယဲ့ေၾကာင့္ အခန္းထဲသို႕ဝင္ေတာ့မည့္ေျခလွမ္းတို႕ တံု႕သြားရသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကလည္းႏြမ္းေနသည္။
သို႕ေသာ္ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရခက္ေနေသာအေရာင္တို႕သမ္းေနျပန္သည္။

“လြယ္အိတ္အရင္ခ်ိတ္ျပီး ထမင္းအရင္စားလိုက္ပါဦး ျပီးမွ ညီမ ရွင္းျပမယ္”
ဟု သူမေမးရေသးခင္ပင္ ေျပာလိုက္ေသာ မိန္းမ စကားေၾကာင့္ အခန္းထဲဝင္ကာ လြယ္အိတ္ခ်ိတ္လိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္ဝယ္ စိုးထင့္ေနျပန္သည္။ ဘာအေၾကာင္းကိစၥမ်ား ရွိေလသလဲ ဟု။

နားၾကားမ်ား မွားသလား ဟု ေတြးရင္း နားရြက္ကို လက္ျဖင့္ ဆြဲခါလိုက္မိသည္။ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီတဲ့လား။ ထပ္မံရလာမည့္ ရင္ေသြးေလးကို ေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ႏွလံုးသားဝယ္ ၾကည္ႏူးပီတိတို႕ တစိမ့္စိမ့္ေဝျဖာလာသလိုလို။ ဒါဆို မိန္းမက ဘာ့ေၾကာင့္ စိုးထိတ္ေနတာလဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္မေပ်ာ္ရႊင္တာလဲဟု ေတြးရင္း မိန္းမမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ျဖစ္ေနဆဲ။

“သားက ေနာက္ႏွစ္ဆိုု ေျခာက္တန္းေရာက္ျပီေနာ္ ေမြးမယ့္စရိတ္စကနဲ႕
ကုန္မွာက်မွာေတြနဲ႕ ဒီၾကားထဲ တေန႕ဝင္ေငြ ၄၀၀၀ ေတာင္ ဟိုကုန္ဒီကုန္နဲ႕
ညီမတို႕ သံုးသိန္းတည္းစုမိေသးတာ ကေလးထပ္ယူရင္….” ဟုသာဆိုရင္း

ထပ္မံမဆက္ေတာ့ေသာ မိန္းမ၏စကားကို အဆံုးထိေတြးရင္း နားလည္လိုက္မိ၏။

ဟုတ္သည္။ မိသားစုေလး သံုးေယာက္တည္းေတာင္  ဒီေလာက္လံုးပန္းေနရလွ်င္........ ။ လက္ရွိသူေဌးဆီ အလုပ္ လုပ္သည့္ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလတြင္မွ သူ ပိုက္ဆံစုႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ သားေလး အလိုက် ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္တစ္လံုးကို လေပးဝယ္ယူႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဒီသူေဌးဆီ အလုပ္မရခင္က အိမ္ပင္ ေပါင္ရလုနီးပါးရုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ သူ႕အသက္ကလည္း ေလးဆယ္ျပည့္လုနီးပါး။ သို႕ေသာ္ သားလား၊ သမီးလား မေသခ်ာေသးသည့္ ရင္ေသြးေလးက ႏွလံုးအိမ္ဝယ္ တဝဲလည္လည္ႏွင့္။ ႏွစ္လသာ သက္တမ္းရွိေသးသည့္ သေႏၶသားေလးအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္လိုခ်ရမလဲ ဟူသည့္အေတြးႏွင့္ မိန္းမကို စကားမဆိုမိပါပဲ  အိပ္ဖို႕ရာျပင္လိုက္မိသည္။ သူဘာမွမေျပာေသးလွ်င္ေတာ့ မိန္းမက ဘာမွလုပ္မည္မဟုတ္ ဟု စိတ္ခ်ထားလိုက္ပါသည္။

နားထဲသို႕ တိုးဝင္လာသည့္ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ အလူးအလဲ ထလိုက္မိသည္။ ဒီသီခ်င္းသံက သူ႕အိမ္ႏွင့္ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ဖြင့္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလိုအသံက်ယ္က်ယ္ဖြင့္ျပီဆိုလွ်င္ ရွစ္နာရီထိုးျပီျဖစ္သည္။ နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ ရွစ္နာရီကို ဆယ္မိနစ္စြန္းစျပဳေခ်ျပီ။ အလုပ္သို႕ ပံုမွန္ေရာက္ခ်ိန္က ရွစ္နာရီျဖစ္သည္မို႕ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား မႏိႈးရသလဲ ဟု မိန္းမကို စိတ္တိုခ်င္မိ၏။ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ထမင္းစားပြဲေပၚရွိ အုပ္ေဆာင္းကို လွပ္မိေတာ့ ထမင္းဟင္းတို႕ႏွင့္အတူ စာေလးတစ္ေစာင္က ဆီးၾကိဳေနျပန္သည္။

“အစ္ကို တစ္ခါမွ ေနျမင့္ေအာင္မအိပ္ဖူးဘူး မေန႕ကလည္း
အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းေနမလားလို႕ မႏိႈးခဲ့တာ”

ဟူသည့္ စာေလးက သူလည္း ေစတနာေလးႏွင့္ မႏိႈးခဲ့တာ ဟူသည့္အေတြးႏွင့္ ေဒါသတို႕ကို ေျပေစ၏။

ေတာ္ေသးသည္။ အလာမွာပင္ အခါတိုင္းၾကာတတ္ေသာ ဘက္စ္ကားက ဒီေန႕ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတြ႕၍ စီးလာနိုင္လိုက္သည္မို႕ ရွစ္နာရီႏွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ပင္ အလုပ္သို႕ေရာက္လာ၏။ သူ၏ အားနာျပံဳးျဖင့္ ေတာင္းပန္စကားကို သူေဌးက အေရးမလုပ္သည့္အလား။ တစ္ျခား ဂရုစိုက္စရာကိစၥမ်ားရွိေနလို႕လား ဟု ပင္ေတြးမိေသး၏။

ထမင္းစားဖို႕ရာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ဖြင့္စဥ္မွာပင္ သူေဌးေရာက္လာ၍ ဘာမ်ားခိုင္းမလဲဟုေတြးရင္း လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

“ငါ….. ငါ ကေလးမရႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ကြာ.. ”

ဟု အစခ်ီကာ သူ႕ေရွ႔ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနေသာ သူေဌးကိုၾကည့္ရင္း သူ႕မွာ တအံ႕တၾသ။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူေဌးေကာ၊ သူေဌးကေတာ္ေကာပါ အသက္ငယ္ၾကေသးသည္မလား။ သို႕ေသာ္ အေၾကာင္းရင္းကို သိရျပန္ေတာ့ စိတ္ဝယ္ သူေဌးကို သနားမိရျပန္၏။
သူေဌးကေတာ္က သူမအေမထံမွ အေမြရသည့္အေနျဖင့္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္မွာပင္ ေသြးဆံုးသည္ တဲ့။

“ငါတို႕အတြက္ အိမ့္ဆည္းလည္းကို ငါတို႕ေသြးသား မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ…

ငါရွာသမွ်ကလည္း ဘယ္သူ႕ကို အေမြေပးရမွာလဲ”

ဟု ေျပာရင္း မ်က္ႏွာႏြမ္းေနေသာ သူေဌးကို သူ႕မွာ ႏွစ္သိမ့္စရာ စကားရွာမရျဖစ္ေနရသည္။ ထို႕အတူ ရင္တြင္းဝယ္ ငါ့ရင္ေသြး၊ ငါ့ေသြးသား ဟူသည့္ အသိက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဆူပြက္လာ၏။

သားသမီးရတနာ တဲ့။ ထိုက္၍ရလာသည့္ ရင္ေသြးေလးကို လႊင့္ပစ္ရမည္လား။ ရုတ္တရက္ ေခါင္းခါယမ္းလိုက္မိသည္။ ဘဝၾကီးက ၾကမ္းတမ္းေနပါသည္ဟု ဆိုရလွ်င္ေတာင္ သည္ရင္ေသြးေလးကို ေႏြးေထြးႏိုင္ပါေသးသည္။ ကုန္ဆုံးရန္က်န္ေနေသးသည့္ ရက္မ်ားကို ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစား ရွင္သန္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ေဟာ့ဒီ ရင္ေသြးဆိုသည္ေလးႏွင့္ ရွင္သန္လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ေလာကမွာ ျမဲေသာအရာ ဘယ္မွာရွိလို႕လဲ ဟု ေတြးရင္း သူျပံဳးမိျပန္သည္။ မိဘႏွစ္ပါးရွိစဥ္က လူေပၚေၾကာ့ျဖစ္သည့္ သူသည္ ယခုအခါ လူအမ်ား၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားထက္ဝယ္ မိသားစုကိုခ်စ္တတ္သူ၊ အလုပ္ကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္တတ္သူ ဟု အမည္တြင္ေနျပီျဖစ္သည္။

ယခု သူ႕ေသြးသားအျဖစ္ ထိုက္တန္၍ ေ၇ာက္လာေသာ ရင္ေသြးေလးကို သူ မပစ္ပယ္လိုေတာ့ပါ။ ဘဝဆိုသည္မွာ ေန႕စဥ္လိုပင္ မျမဲေသာ အရာမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ရင္ေသြးလိုခ်င္လွေသာ သူေဌးလင္မယား၏ စိတ္ထိခိုက္မႈက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပို၍ ခိုင္မာေစသည္။
သခါၤရတရားကို ေန႔စဥ္မ်ိဳခ်ေနရသည့္ ဘဝၾကီးဝယ္ ေဟာ့ဒီရင္ေသြးေလး ပါလာရံုမွ်ႏွင့္ သူတို႕မိသားစု၏ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာမႈကလြဲလို႕ ဘယ္အရာကမ်ား ထူးျပီးေျပာင္းလဲႏိုင္မွာလဲ။ မိန္းမကိုသာ ေျပးေျပာလိုက္ခ်င္သည့္ စိတ္တို႕က ရင္ဝယ္ ျဖစ္ထြန္းလာရသည္။

ညေနေတာ့ မိန္းမႏွင့္ သားေလးအတြက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပါဝယ္လိုက္ရင္း သတင္းေကာင္းေလး ေျပာရမည္ဟု စိတ္ထဲေတးမွတ္ထားလိုက္မိကာ ဖြင့္လက္စထမင္းခ်ိဳင့္ဆီသို႕ မ်က္ႏွာလွည့္လိုက္သည္။
ထမင္းစားရဦးမည္ ေလ။ ဘဝကို အရွိန္တညီးညီးႏွင့္ ေတာက္ေလာင္ဖို႕ရာအတြက္ အားအင္ေပးသည့္ ေလာင္စာေလး ဟု ရင္ေသြးေလးကို တိုးဖြဖြ အျပစ္တင္မိရင္း ႏႈတ္ခမ္းထက္က အျပံဳးတို႕ကေတာ့ ဝင့္ၾကြားလွ်က္.........။
…………………..

Read More

စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရရိွဖို႔ အေျခခံအခ်က္မ်ား

(၁)သင့္ကိုမေမးရင္သူတပါးရဲ႕ကိစၥကိုဝင္မစြက္ပါနဲ႔။

က်မတို႔အမ်ားစုဟာ သူတပါးေတြရဲ႕ ကိစၥေတြမွာ ခဏခဏ ဝင္စြက္တတ္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔လုပ္တာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္တတ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ေတြးေခၚမႈဟာ စံထားေလာက္တဲ့ ေတြးေခၚမႈ ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္ထားၾကတယ္။ က်မတို႔ စဥ္းစားဥာဏ္နဲ႔ မတူညီတဲ့ သူေတြကို မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းဆီ ေရာက္ေအာင္ ကိုင္တြယ္ရမယ္။ ဆန္းစစ္ေဝဖန္ရမယ္။ ဒီစဥ္းစားမႈဟာ တဦးခ်င္း သီးျခားျဖစ္တည္တာကို ပိတ္ပင္တာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားသခင္ရိွတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ျငင္းဆိုတယ္။ ဘုရားသခင္ဟာ က်မတို႔တေယာက္ခ်င္းကို ထူးထူးျခားျခား လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ လူသားႏွစ္ေယာက္ဟာ တူညီတဲ့နည္းေတြနဲ႔ မစဥ္းစားႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးအားလံုးဟာ သူတို႔နည္းနဲ႔ သူတို႔လုပ္ေနၾကတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘုရားသခင္ဟာ အဲဒီနည္းေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လံႈ႔ေဆာ္ေပးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ္လုပ္ပါ။စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရလာမွာပါ။

(၂)ခြင့္လႊတ္ပါ၊ေမ့ပစ္လုိက္ပါ။

ဒါဟာ စိတ္ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို အားအေကာင္းဆံုး အေထာက္အကူျပဳတဲ့ နည္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔ကို ေစာ္ကားၿပီး အႏၱရာယ္ျပဳတဲ့ လူေတြအတြက္ ႏွလံုးသားထဲမွာ နာက်ည္းစိတ္ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ နာက်ည္းခ်က္ေတြကို စိတ္ထဲမွာ ေတးထားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအက်ိဳးရလဒ္က အိပ္ေရးပ်က္ျခင္း၊ အစာအိမ္ျဖစ္ျခင္းနဲ႔ ေသြးတိုးေစျခင္းတို႔ပါပဲ။ ဒီနာက်ည္းမႈကို တႀကိမ္ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါကို ခဏခဏ သတိရၿပီး စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ထားတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုးရြားတဲ့ အက်င့္ဆိုးကို ေျဖေဖ်ာက္လိုက္ပါ။ ဘဝဆိုတာ သိပ္တိုေတာင္းလြန္းလို႔ ဒီလိုအေသးအမႊားေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မခံပါနဲ႔။ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ေမ့ပစ္လိုက္ပါ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ ေပးဆပ္ျခင္းေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနလို႔ပါ။

(၃)အသိအမွတ္ျပဳမႈကိုမမက္ေမာပါနဲ႔။

ဒီကမၻာႀကီးေပၚမွာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ ဒီလူေတြဟာ ဘယ္သူ႔ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးခဲပါတယ္။ ဒီေန႔ သင့္မွာ ၾသဇာအာဏာရိွတဲ့အတြက္ သင့္ကို ခ်ီးမြမ္းခ်င္ ခ်ီးမြမ္းမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ၾသဇာအာဏာ မရိွခဲ့ေတာ့ဘူးဆိုရင္ သင့္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ေမ့ေလ်ာ့သြားလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သင့္ရဲ႕ အမွားေတြကို မ်က္ေစ့ ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေတာ့မွာပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳ ခံရမႈကို ႀကိဳးပမ္းေနၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ရမွာလဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈက ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွ တန္ဖိုးမရိွပါဘူး။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ဖို႔နဲ႔ လူ႔က်င့္ဝတ္အတိုင္းေနတတ္ဖို႔ကသင့္ရဲ႕တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။

(၄)သူတပါးကိုမနာလိုမျဖစ္ပါနဲ႔။

မနာလိုျခင္းက စိတ္ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ဘယ္လိုပ်က္စီး ေစတယ္ဆိုတာ က်မတို႔တေတြ ေတြ႔ႀကံဳဖူးခဲ့ၾကၿပီ။ အလုပ္ထဲမွာသင့္ရဲ႕ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြထက္ အလုပ္ပိုႀကိဳးစားတယ္ဆိုတာ သင့္ကိုယ္သင္သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတရံမွာ သူတို႔က ရာထူးတိုးမယ္၊ သင္ကမတိုးဘူး.။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သင္က အလုပ္ကိုစတင္လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္. ဒါေပမယ့္ တႏွစ္သာ အလုပ္လုပ္တဲ့ သင့္ရဲ႕ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေလာက္ သင္မေအာင္ျမင္ဘူး။ ေန႔စဥ္ ဘဝမွာ အခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ရပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ မနာလိုျဖစ္သင့္ပါသလား။ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႕ဘဝေတြကို သူတို႔ကံတရားက ပံုသြင္းၿပီးသားပါ။ ခ်မ္းသာဖို႔ ကံရိွရင္ ဘယ္သူမွ ရပ္တန္႔ပစ္လို႔ မရပါဘူး။ ကံတရား မရိွဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ကူညီေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္ရဲ႕ ကံမေကာင္းမႈအတြက္ သူတပါးကို အပစ္ဖို႔တာဟာ ဘာမွရလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မနာလိုျခင္းဟာ သင့္ကို ဘာမွလုပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္မွာမွ ေကာင္းလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သင့္ရဲ႕ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုပဲ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

(၅)ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလိုက္ၿပီးသင့္ကိုယ္သင္ေျပာင္းလဲပါ။

ပတ္ဝန္းက်င္ကို သင္တစ္ဦးတည္း ေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ ရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ မရပဲ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ သင့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အံဝင္ေအာင္ သင့္ကိုယ္သင္ ေျပာင္းလဲလိုက္ပါ။ အဲလိုလုပ္လုိက္တဲ့အခါ သင့္ကို ခင္မင္မႈမရိွတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က သင့္အေပၚမွာ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲလာပါလိမ့္မယ္။ စရိုက္ခ်င္းတူၿပီး သဟဇာတျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

(၆)သည္းခံပါ။

အက်ိဳးမရိွတာကေန အက်ိဳးရိွသြားႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းပါ။ က်မတို႔က စိတ္မသက္သာမႈေတြ၊ ဖ်ားနာမႈေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ က်မတို႔ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္တဲ့ အႏၱရယ္ေတြကို ေန႔တုိင္း ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။ က်မတို႔က အဲဒါေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး၊ မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ထိန္းခ်ဳပ္တတ္ဖို႔ သင္ယူရလိမ့္မယ္။ သည္းခံျခင္းကို စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စြာနဲ႔ လုပ္ကိုင္တတ္ရမယ္။ သည္းခံျခင္းျဖင့္ ခြန္အားနဲ႔ စိတ္စြမ္းအားေတြ ရရိွလာမွာပါ။

(၇)လုပ္ႏိုင္တာထက္ပိုမလုပ္ပါနဲ႔။

ဒီဆိုရိုးစကားကို အၿမဲသတိရေနဖို႔လိုပါတယ္။ က်မတို႔ဟာ က်မတို႔ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္တာထက္ တာဝန္ေတြ ယူေလ့ရိွတယ္။ စိတ္ေသာကပိုၿပီး ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ထမ္းထားေနမွာလဲ။ က်မတို႔ရဲ႕ ကန္႔သတ္ခ်က္ကို သိေအာင္လုပ္ပါ။ သင္က သင့္ရဲ႕ျပင္ပ လႈပ္ရွားမႈေတြကို က်ယ္ျပန္႔လာေအာင္ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ စိတ္ကိုၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရိွလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္ရဲ႕ ရုပ္ဝတၳဳ ဆက္စပ္မႈေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ပါ။ ဘုရားရီွခိုးျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းပါ။ မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး တရားအားထုတ္ပါ။ အနားယူဖို႔လုပ္ေနတဲ့ သင့္ရဲ႕စဥ္းစားခ်က္ေတြဟာ ေျပေလ်ာ့သြားမွာပါ။ၾကည္လင္ေနတဲ့စိတ္ကစိတ္ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုပိုၿပီးျဖစ္လာေစမွာပါ။

(၈)ပံုမွန္တရားထိုင္ပါ။

တရားထိုင္ျခင္းက စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေစပါတယ္.။ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစမယ့္ အေတြးေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္ပါ။ ဒီလိုလုပ္တာက စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ အျမင့္ဆံုး အေျခအေနတခုျဖစ္ပါတယ္။ သင့္ကိုယ္သင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ တစ္ရက္မွာ နာရီဝက္ေလာက္ စိတ္အား ထက္ထက္သန္သန္ တရားထိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ သင့္ရဲ႕စိတ္က က်န္တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္သံုးနာရီခဲြမွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေနမွာပါ။ သင့္ရဲ႕စိတ္ကို အရင္ကလို အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ တရားထိုင္ျခင္းအားျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း အက်ိဳး ေက်းဇူးရိွလာမွာပါ။ သင့္ရဲ႕ တေန႔တာ အလုပ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးခ်င္ ေတြးမိလိမ့္မယ္။ အမွန္ကေတာ့ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ အက်ိဳးရိွလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္နည္းနည္းမွာပဲပိုေကာင္းတဲ့အက်ိဳးရလဒ္ေတြရလာႏိုင္ပါတယ္။

(၉)စိတ္မေတြေဝပါနဲ႔။

ေတြေဝတဲ့ စိတ္ဟာ စိတ္ရဲ႕အဆိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ အားလံုးက စိတ္ေတြေဝတာကေန စလာတာပါ။ သင့္ရဲ႕စိတ္ကို တက္ၾကြေအာင္ ေဇာင္းေပးထားပါ။ ၿပီးေတာ့ တန္ဖိုးရိွတဲ့စိတ္ကို ရင္ထဲမွာထားပါ။ ဝါသနာကို တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ေဆာင္ပါ။ သင့္ရဲ႕စိတ္ဝင္စားစရာေတြကို လက္ကိုင္ထားပါ။ ေငြေၾကးက တန္ဖိုးရိွသလား စိတ္ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းမႈက တန္ဖိုးရိွသလားဆိုတာ သင့္ကိုယ္သင္ ဆံုးျဖတ္ရမယ္။ ပိုက္ဆံမရႏိုင္မယ့္ လူမႈေရးအလုပ္လို၊ ဘာသာေရး အလုပ္လို အလုပ္မ်ိဳးက သင့္ရဲ႕ဝါသနာဆိုရင္ေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ သင့္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေက်နပ္ေနၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ စိတ္ရိွေနတယ္။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ အနားယူတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ တရားဓမၼ သီခ်င္းေတြ ရြတ္ဆိုၿပီး စာဖတ္ေနျခင္းအားျဖင့္သင့္ကိုယ္သင္က်န္းမာေအာင္ေနထိုင္တတ္ရမယ္။

(၁၀)အခ်ိန္မဆဲြပါနဲ႔။ဘယ္ေတာ့မွေနာင္တမရပါနဲ႔။

စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔။ လုပ္သင့္သလား၊ မလုပ္သင့္ဘူးလား။ ရက္ေတြ၊ သီတင္းပတ္ေတြ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြမွာ အဓိပၸါယ္မရိွတဲ့ ေဝဖန္ေဆြးေႏြးမႈေတြနဲ႕ ျဖဳန္းတီးပစ္ခ်င္ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အနာဂတ္ကို သင္မပိုင္တဲ့အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြ မရိွႏိုင္ပါဘူး။ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားပါ။ လုပ္ဖို႔လိုအပ္တာေတြကိုလုပ္ပါ။ ပထမအႀကိမ္ က်ရံႈးျခင္းက ကိစၥမရိွပါဘူး။ သင့္ရဲ႕အမွားကေန သင္ခန္းစာေတြကို ရႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တႀကိမ္မွာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ပူျခင္းနဲ႔ ေက်ာေပးထားျခင္းက ဘာမွမဟုတ္တာေတြကိုသာ ဦးေဆာင္ေနလိမ့္မယ္။ အမွားကေန သင္ခန္းစာယူပါ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္လြန္မွ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ စဥ္းစားမေနပါနဲ႔။ ေနာင္တမရပါနဲ႔။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံတရားအတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ေနမွာပါ။ ဖိတ္က်သြားတဲ့ႏြားႏို႔အတြက္ဘာ့ေၾကာင့္ငိုေၾကြးေနမွာလဲ။

www.funzug.com မွဘာသာျပန္သည္။

သဒၶါလိႈင္း

မွတ္ခ်က္

ယခု အေတြးအျမင္ေဆာင္းပါးႏွင္႔ပတ္သက္၍ ဗီြအိုေအ အသံလႊင္႔ဌာနမွ ၃၀ရက္ ဇူလိုင္လ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က လႊင့္တင္ခဲ႔ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

အသံလင္႔ https://soundcloud.com/kamarnilar/htslokwvsuip

Read More

ႀကယ္ခူးခြင္႔မရွိတဲ႔ ေကာင္းကင္

ေလာင္မီးက်ေနတဲ႔အရပ္မွာ ဘယ္လိုသမာဓိကမွ အခက္အလက္ေဝၿဖာထြက္မလာႏိူင္ေတာ႔ဘူး

ခုတ္ထားတဲ႔အသံမွာေတာင္ ပရိေဒဝဟာ ယဲ႔ယဲ႔ယိုင္ယိုင္ တေငြ႕ေငြ႕စြဲေလာင္ေနတယ္

ေက်ာရိုးရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတဲ႔ ေလတံခြန္လို ပင္႔သက္တိုင္းဟာ ရိရိႏြမ္းႏြမ္း တိတိပပ ကြ်မ္းက်ခဲ႔ရ

ေပါေပါပဲပဲစကားတစ္ခြန္းနဲ႔ မိုးမ်က္နွာႀကက္မွာ ႀကယ္ေတြကို စိုက္ထူလို႔မရဘူး

အေဝးကတိမ္ဖ်ားမွာ စိုက္ဝင္ေနတဲ႔အလြမ္း ဘယ္ေသာင္ကမ္းမွာ ထိုးစိုက္ရမယ္ မသိ

ပကတိဝပ္က်င္းကေလးထဲ ေႀကကြဲေရာင္ဓာတ္ၿပားတစ္ခ်ပ္နဲ႔ အငံု႔စိတ္ကိုပဲ ခပ္ေသာက္ေနခဲ႔မိေပါ႔

တစ္ေႏြလံုးငံုထားခဲ႔ရတဲ႔ ကဗ်ာမွာ နာက်င္မႈဟာ ခက္ခက္ေဝေဝနဲ႔ အၿမစ္ရွည္ေနခဲ႔တယ္

နက္နက္က်င္က်င္ခူးခပ္ထားသမွ်မွာ ဘယ္သူကမ်ား ေမြ႕ေလ်ာ္စြာ က်ဆံုးခ်င္ပါ႔မလဲကြယ္

ေလးကိုင္းထဲ ဘဝကိုထည္႔ၿပီး ဘုရားသခင္ဆီပဲ ပစ္လႊတ္လိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္

ဥႀသဆြဲဝင္လာတဲ႔ ၿမင္ကြင္းမွာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေသအံ႔မူးမူးညေနခင္းဟာ ေသြးအလူးလူး

ေသေကာင္ေပါင္းလဲဘဝမွာ အနက္ထည္မွန္သမွ်သာ ရိုးေၿမက်စြာ ၿမစ္ၿမစ္တြယ္တြယ္

ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဘဝခုတ္ရာတစိုစိုနဲ႔ ကႏၱာရထဲခရီးသြားေနသူ

ကဗ်ာဟာ မာတိကာမွာ ေဆာင္းဝင္စားလို အိေၿႏၵနက္နက္လြယ္ပိုးထားရင္း

ရင္ထဲကမီးေတာက္ကေလး ပ်ိဳ႕တက္လာတိုင္း နံရိုးတစ္စံုနဲ႔ကုတ္ၿခစ္

သစၥာေက်ာက္ေဆာင္ကို အၿမိဳက္တရားေတြနဲ႔ လင္းေဝေစခဲ႔သူေပါ႔။

ညီလင္းႏိူင္

Read More

ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ အလ်ား

ပန္းစကား (က)

ပန္းပြင့္ရာအရပ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ဖူးေဝတယ္။

ေလဒီ ဘာ့ဒ္ ဂၽြန္ဆင္န္

* * *

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာကံေတြဟာ တစ္ခုေသာေရစက္ေပၚမူတည္ၿပီး ဖူးပြင့္တတ္တယ္လို႔ ေတြးထင္မိေစတာက ဒုတိယႏွစ္ဝက္ရဲ႕ အတြင္းခန္းျပင္ဆင္မႈ သင္ခန္းစာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနခဲ႔တာ။ သင္ခန္းစာအလုပ္သေဘာမွာ အိမ္ပံုစံတစ္ခု ေပးထားကာ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ႏွစ္ဦးစီအဖြဲ႕ခြဲလိုက္ကာ အဲဒီႏွစ္ဦးမွာ တစ္ဦးကပံုအပ္သူ တစ္ဦးကပံုစံထုတ္သူအျဖစ္ အျပန္အလွန္ပံုစံထုတ္ေပးရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

မဲႏိႈက္ေရြးခ်ယ္စနစ္ျဖစ္တာမုိ႔ အၿမဲကံဆိုးေလ့ရွိသူကၽြန္မမွာ ထက္ျမက္သေလာက္ ညစ္ပုတ္တယ္ဟု နာမည္ေက်ာ္တဲ႔ သူနဲ႔က်ကာ ေသာကမ်ားခဲ႔ရတာ။ မွတ္စရာစာအုပ္ပင္ မထုတ္ရေသးခင္ သူက ပံုအပ္သူအျဖစ္ စေျပာပါတယ္။

“ငါက ဂီတပညာရွင္တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ …. ငါ့အိမ္မွာ တူရိယာပစၥည္း အစံုထားမယ္။ စႏၵာရားက အစ ဒရမ္အဆံုး”

“အယ္… ”

၁၁၅ စတုန္ရန္းမီတာအက်ယ္ တိုက္ခန္းေလးထဲ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔လို႔ ေတြးကာ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာရွုံ႕မဲ႔သြားေတာ့ သူ ေက်နပ္သြားပံုက ရိုက္ခ်င္စဖြယ္။ ဒါေပမယ့္ စည္းမ်ဥ္းခ်က္မ်ားမွ တစ္ခုမွာ အလုပ္အကိုင္က သူ႔ေရြးခ်ယ္ခြင့္သာမို႔ ကၽြန္မ မေျပာသာႏိုင္ေအာင္ရွိဆဲ ကေလးရွိတဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္အျဖစ္ပါ စဥ္းစားစိတ္ကူးေပးရမွာ ျဖစ္လို႔ သူၿပံဳးကာ ထပ္ေျပာေသးတာ။

“ၿပီးေတာ့ ငါ့မိန္းမက ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆရာမ။ ဟင္းခ်က္ဝါသနာပါတယ္။ သူက ဖိနပ္ေတြ အိတ္ေတြလည္း သိပ္ႀကိဳက္တယ္” ဂီတနဲ႔ ပန္းခ်ီကို ဘယ္လို ေပါင္းစပ္ရမလဲလုိ႔ပင္ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနဆဲမွာပင္ ဖိနပ္နဲ႕အိတ္ေတြပင္ ပါလုိက္ေသးတာမို႔ “သတ္ပစ္မယ္… ” လို႔ အံႀကိတ္ကာ ကၽြန္မက်ိန္းေတာ့ သူ ေခါင္းလွန္ကာ အားပါးတရ ရယ္ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ျဖဴစင္ၾကည္လင္သူေလး မဟုတ္သူ ကၽြန္မအလွည္႔လည္း ရွိေသးတာေလ။

“ဘယ္လို” ။ သူ႕စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မ်က္ႏွာပံုပန္းကို ၾကည့္ကာ ကေလးအေတြးနဲ႔ ကၽြန္မ အားတက္သြားရ။

“ ဂ်ပန္မင္းသားေလ  ငါ့ အမ်ိဳးသားက ၊ သီခ်င္းလည္း ဆိုတယ္” ကၽြန္မ မရည္ရြယ္ဘဲ ပါးစပ္ထဲေတြ႕ရာ ေျပာလိုက္မိျခင္းကို သူၿပံဳးတံု႔တံု႔နဲ႔ ေခါင္းၿငိမ္႔ေလေတာ့ … ဒီေလာက္နဲ႔ ၿပီးလို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲေနာ္။

“ ငါက စာေရးတယ္။ ”

သူ ကၽြန္မကို ေစာင္းငဲ႔လို႔ပင္ မၾကည့္ဘဲ “ ေအးေဆးပါ” တဲ႔။

ဟင့္အင္း မၿပီးေသးဘူးေလကြယ့္။ “ ငါက အပင္ေတြ သိပ္ႀကိဳက္တာ” ဆိုေတာ့ သူက ပခံုးတြန္႔ၿပီး “ ဆက္ ပါဦး” တဲ႔။ ေတြ႕မယ္။ “အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ သစ္ေတာထဲ ေရာက္သြားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ေနခ်င္တယ္” လို႔ ကၽြန္မေျပာေတာ႔ သူ မ်က္ခံုးတြန္႔ခ်ိဳးကာ ကၽြန္မကို ၾကည္႔ေလၿပီ။ အိပ္ခန္းသံုးခန္းပါေသာ တုိက္ခန္းမွာ အပင္ေတြ ဘယ္လိုထည့္ရမလဲလို႔ သူစဥ္းစားရက်ပ္သြားၿပီထင္။ ဒါေပမယ့္ သစၥာမ်ားသာ ကၽြန္မဆိုခဲ႔တာပါ။ စာအုပ္ေတြ၊ပန္းေတြၾကားမွာသာ ကၽြန္မ ရွင္သန္ခ်င္တာ။ ညစ္တယ္လို႔ သူထင္ရင္လည္း ရွိပါေစ။

“ေနာက္ၿပီး အဲဒီအပင္ေတြက ရာသီလိုက္ ပန္းပြင့္တဲ႔ အပင္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္”  သူ စိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ႔ဟန္ျဖင့္ ခႏိုးခနဲ႔ ရယ္ေလရာ ကၽြန္မပါ လိုက္ရယ္မိပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးသတိျပဳမိတဲ႔ သူနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ တူညီခ်က္မ်ားစြာထဲကတစ္ခုမွာ စိတ္ရွုပ္စရာတစ္ခု ႀကံဳလာရင္  ရယ္ပစ္တတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္သူနဲ႔ ကၽြန္မ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူလုိက္ၿပီး ကေလးဏ႑မွာေတာ့ အက်ယ္မခ်ဲ႕ေတာ့ဘဲ ေလွ်ာ့ထားလုိက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းခ်ီနဲ႔ ဂီတ ေပါင္းစပ္မႈမွာပင္ ကၽြန္မ  မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္သြားကာ စားစားသြားသြား ဒီစိတ္နဲ႔သာ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ အေရာင္ေတြ အသံေတြ ေရာယွက္ေနခဲ႔ကာ။ ဒီေလာက္ညစ္ပတ္တဲ႔သူ ရည္းစားနဲ႔ မေျပလည္တာေတာင္ နည္းေသး… လို႔  ေရရြတ္ခဲ႔မိသည့္တိုင္ သူ႔ဇာတ္လမ္းအဆင္မေခ်ာတာ ကၽြန္မလည္း မေထာင္းသာပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတဲ႔အခါ သူ ကပ္ဖိုးကပ္မဲ႕ ရစ္ေလရာ။

“ေနပါဦး။ နင္တုိ႔ မိန္းကေလးေတြက ဘာလို႔ ပန္း … ပန္းဆိုၿပီး ျဖစ္ေနရတာလဲ” အင္… သင္ခန္းစာ။ ေဆြးေႏြးမႈနဲ႕လည္း မဆုိင္ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတြဆိုတဲ႔ ဝါးလံုးရွည္ႀကီးေအာက္ ပါသြားၿပီမို႔ တံု႕ျပန္ရေတာ့တာပ။ ပန္း...ပန္းေတြတဲ႔လား။ အာရံုမွာ ညြတ္ႏူးေပၚလာရံုနဲ႕တင္ စိတ္ခ်မး္သာလြန္းလွခ်ည့္။

“ပန္းကို ခ်စ္ျခင္းမွာ လိင္အမ်ိဳးအစား ခဲြျခားထားလို႔လား... ေႏြဦးမွာပြင့္တဲ႔ ပန္းတစ္ပြင့္ေၾကာင့္ မင္းဝိညာဥ္ဟာ အလြန္႔အလြန္ အစြန္အဖ်ားတိုင္ေအာင္ ဘယ္တုန္းကမွ ရင္ဖိုမေပ်ာ္ျမဴးခဲ႔ဖူးဘူးဆိုရင္ မင္းဝိညာဥ္ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ မပြင့္ေဝခဲ႔ဖူးျဖစ္လိမ့္မယ္ … တဲ႔ အာဒ္ရာ ဖိုဘီယို အယ္လ္ဘာ***က ေျပာတယ္ ”

အရွည္ႀကီးေျပာလုိက္ရေပမယ့္ သူ႔အၾကည့္က အေရာင္ေျပာင္းမလာပါ။ သူက ပန္းတရားကို နာခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ေကာင္မေလးအစား ကၽြန္မကိုသာ ရန္ရွာခ်င္တာမို႔ မဲ႔ၿပံဳးနဲ႔ “ဒီႏိုင္ငံမွာ ေႏြဦးမွ မရွိတာ” လို႔ ကတ္သတ္ေျပာပါတယ္။ ေတာ္သင့္ၿပီ။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသူကို ႏႈိးဖို႔ အခ်ိန္လည္း မရွိတာေၾကာင့္ ေလေျပလမ္းကိုပဲ လိုက္သင့္ရဲ႕။

“နင္မႀကိဳက္လည္း ငါ့အိမ္ေလးမွာ သရက္ထည္ပန္းေလး ထည့္ေပးေနာ္။ သူ႔အဓိပၸါယ္က သေဘာတူညီမႈ၊ ေပါင္းစည္းထားတဲ႔ ႏွလံုးသားမ်ား။ ဝိညာဥ္မ်ားတဲ႔။သာယာတဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးေလးေပါ့ ” လို႔ ေျပာရင္း ရယ္ခ်င္ရိပ္ကို မၿမိဳသိပ္ႏိုင္ျဖစ္လာတဲ႔အခါ သူလည္း မပြင့္တပြင့္ရယ္ကာ “အဲဒါ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စိုက္တဲ႔ပန္းပင္မဟုတ္လား။ င့ါကို ဒုကၡေပးတာ မ်ားေနၿပီ” တဲ႔။

“ပန္းအဓိပၸါယ္ကေတာ့ တကယ္ပါ။ၿပီးေတာ့ အေရာင္စံုပြင့္တဲ႔ ပန္းေတြနဲ႔ အိမ္ေလးကလည္း ငါ အတည္ႀကံတာပါ ။ ငါ ေနခ်င္လြန္းတဲ႔ ရပ္ဝန္းေလးကို နင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္မယ္ဆိုတာလည္း  တကယ္ယံုတာပါ ” လို႔ ကၽြန္မ အမွန္ဆိုမိေလရာ သူ႔မ်က္ႏွာထား တည္ၿငိမ္သြားပါတယ္။  “အေသအခ်ာေပါ့” လို႕ သူေရရြတ္ရင္း ကၽြန္မမ်က္ဝန္းထဲ တည့္တည္႔စိုက္ၾကည္႕ကာ  “ ငါေနခ်င္တဲ႔အိမ္ခန္းကို နင္ဖန္တီးေပးႏိုင္မယ္လို႔ ငါလည္းယံုပါတယ္ ” တဲ႔။

ရင္ခုန္ႏႈန္း လႈတ္ခတ္သြားခဲ႔တာ သူေပးတဲ႔ နားလည္မႈေၾကာင့္လား။ ကၽြန္မ မသိပါ။ သူရဲ႕ ယံုၾကည္မွုက ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေၾကာမွ်င္ေတြကို ပူးခ်ည္လိုက္တာလား။ ကၽြန္မ  နားမလည္ပါ။ ေသခ်ာခံစားမိတာက အာရံုမွာ ႏွင္းဆီရနံ႔ေတြ သင္းပ်ံေဝ။ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကၽြန္မရဲ႕ အိပ္မက္အိမ္ေလး လင္းျဖာခဲ႔တာ။ သူဆီက “ေကာင္းတယ္။

နင့္ဆြဲတဲ႔အိမ္ေလးကို ငါႀကိဳက္တယ္” လို႔ ၾကားရတုိင္း ပီတိအဟုန္နဲ႔ ဘယ္လိုပင္ပန္းမႈမွ အရိပ္မထင္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ကာ သူ႔အိမ္ေလးကို ရသလွလွ အခ်ိဳးမွ်မွ်ျဖစ္ေအာင္ ဖန္းတီေပးႏိုင္ခဲ႔ေပမယ့္ သူကေတာ့ ေကာင္မေလးျပႆနာေတြ ရႈပ္ေပြကာ ေက်ာင္းစာကို မ်က္ႏွာလႊဲေနတာမို႔ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေလးမွာ ပီျပင္မလာခဲ႔ပါ။

ကၽြန္မ မေနသာေတာ႔ဘူးေလ။ “ နင္ plan ဆြဲၿပီးရင္ ငါ့ကို ေပးေလ။ ငါ 3D ဆြဲေပးမယ္။ အခ်ိန္ရရင္ render လည္း လုပ္ေပးမယ္ ” လို႔ ဆိုကာ ကူညီပါရေစလုိ႔ ကမ္းလွမ္းရေလၿပီ။  သူ အရမး္ေပ်ာ္သြားပံုနဲ႕ ထိုင္ေနရာက ဝုန္းကနဲထကာ ကၽြန္မကို လွမ္းဖက္ေတာ့မယ္ဟန္ျပင္တာမို႔ ကၽြန္မ ေၾကာက္ရြံတၾကားေရွာင္လုိက္ရာ သူရယ္လု႔ိမဆံုးႏိုင္ပဲ ကၽြန္မ ဦးထိပ္ကို လက္သီးဆုပ္နဲ႔ ဖြဖြထုကာ “နင္ အရမး္လိမၼာတယ္။ ေရခဲမုန္႕ဝယ္ေကၽြးမယ္”တဲ႔။ ထိုေန႕ကစလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ခဲ႔တာမို႔ ဝတၱရားေက်ေအာင္ ကၽြန္မဖက္က ႀကိဳးစားထားလည္း သူကေတာ့ ညွာတာမႈေလး က်ိဳးတို႔က်ဲတဲသာ ျပန္ေပးခဲ႔တာရယ္။ ကၽြန္မမွာ တျခားဘာသာရပ္က အလုပ္သင္ခန္းစာေတြကို ပစ္ကာ သူနဲ႔အတူ စာၾကည့္တိုက္၊Mac Donald ဆိုင္ေတြကို ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာကိုယ္ဆြဲသြားလို႔ ပံုဆြဲကူေပးေပမယ့္ သူ႔အၿပံဳးေတြက ေခါင္းပါးလြန္းေနတာ။

ဆိုးရြားလွခ်ည့္လို႔ ကၽြန္မ မတြက္ဆခဲ႔ပါ။ အဆိုးဆံုးတစ္ေန႔က သူ႔ရက္စက္မွုကိုပင္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈခိုင္ၿမဲရဲ႕လားလို႔ ကံၾကမၼာက မိုးႀကိဳးလွ်ပ္ျပက္ကာ စမ္းသပ္ခံလိုက္တာလို႔သာ မွတ္ယူထားခဲ႔ပါတယ္။ ေကာင္းကင္မည္းမည္းေအာက္ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ ထုိတစ္ေန႔ကေပါ့ သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ ေပါက္ကြဲလာမွန္းသိေပမယ့္ ရင္ဖြင့္ခြင့္ေပးရေအာင္ အခ်ိန္လည္း မရွိတာမို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သူေျပာသမွ်ကိုသာ ကၽြန္မအာရုံစိုက္ ပံုဆြဲေနခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသေတြဖြင့္ထုတ္ရာ ရွာေနတဲ႔ သူက ကၽြန္မအေပၚ ရက္စက္ခ႔ဲေလတာ။

ကၽြန္မ ဆြဲေပးတဲ႔ပံုမွာ သူလိုခ်င္တဲ႔အေရာင္နဲ႕ အလင္းမရတဲ႔အခါ ကၽြန္မကို မညွာမတာေအာ္ခဲ႔ေလရဲ႕။ အျမင္အၾကားအာရံု ေပ်ာက္ရွသြားေလာက္ေအာင္ ဝန္းနည္းထံုက်င္သြားတာ။ ထိုစဥ္ခဏ စကၠန္႔ပိုင္းေလး ကၽြန္မ ေသဆံုးသြားခဲ႔ေလသလား။ ကၽြန္မ မသိေတာ့။ သူ ခ်က္ခ်င္း အႏူးအညြတ္ ျပန္လည္ေတာင္းပန္ေပမယ့္ ရင္ထဲစူးနင့္ ဆြံ႕အကာ စကားမျပန္ႏိုင္ေတာ့။ ရွက္စိတ္နဲ႔ ဝမ္းနည္းနာက်င္။ ဒါေပမယ့္ မာနေတြက်ိဳးေက်ေနလည္း သူ႔အေပၚ နာက်ည္းမႈ တမွ်င္ပင္ မသက္ေရာက္ႏိုင္သူမို႔ အမွတ္သည္းေျခနည္းစြာ မ်က္လည္စက္လက္နဲ႕ သူလိုခ်င္တဲ႔ပံုရဖို႔ ညမအိပ္ဘဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ႔တာ သူဘယ္ေတာ့မွ မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ခဲ႔ေပမယ့္ သူေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းျဖစ္လာရဲ႕။

ပန္းစကား (ခ)

ပြင့္ခ်ပ္တစ္လႊာရဲ႕ အစြန္ဖ်ားမွာ အခ်စ္ေစာင့္ေနတယ္။

ဝီလ်ံ ကာလိုိ႔စ္ ဝီလ်ံစ္

* * *

ေနာက္တစ္ေန႕႔နံနက္ေစာေစာမွာ သူဖုန္းဆက္ကာ လာေတြ႕မယ္လို႔ ဆိုတဲ႔အခါ ညေနက်မွ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕႔မယ္ ေျပာလည္း လက္မခံဘဲ တိုက္ခန္းေရွ႕ကို သူေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ကၽြန္မကပဲ  ေပ်ာ့ညံ့လြန္းတာလား။ သူကပဲ ေတာ္လြန္းတာလား။ ငိုလည္းငိုထား ညလည္း အိပ္မထားရလို႔ ေခါင္းကိုက္ေနသူ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ေရာကိုယ္သာမက အနာဂါတ္ပါ လန္းဆန္းၾကည္လင္ေစေအာင္ သူစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔တာ။

အိမ္ထဲ အလည္ေခၚေပမယ့္ မလာဘဲ အိမ္ေရွ႕ လူသြားလမ္းမွာပဲ ရပ္ကာ လက္တစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္လ်က္ အရွက္သည္းေနဟန္ မ်က္ႏွာရဲရဲနဲ႕ ႏွင္းဆီပန္းတစ္စည္း ကၽြန္မကို လွမ္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္မ မယူဘဲ အင္တင္တင္ၾကည့္ေနမိေတာ့ သူက “ပန္းက ဆယ့္ငါးပြင့္ ။ ဘာသာေဗဒက ငါအရမ္းကို ဝမ္းနည္းပါတယ္တဲ႔ ” လို႔ အသံေလး တိုးရွရွနဲ႔ ဆိုတာမို႔ အားနာနာနဲ႔ လွမ္းယူခိုက္ သူက “ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ” တဲ႔ ။

မလိုပါဘူး။ေစတနာဆိုတာ အေလ်ာ္အစားမလိုဘူးပဲ။သူ႔ကို အျပစ္လို မူလကပင္ မျမင္ခဲ႔သူမို႔ “ကိစၥမရွိပါဘူး” လို႔သာ ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာခဲ႔တာကို သူ႔ဖက္က ကၽြန္မ မေက်ေအးႏိုင္ဘူးလို႔ ယူဆသြားခဲ႔ေလသလား။အလုပ္ထဲေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာက လာခဲ႔ပါလို႔ ေခၚေတာ့ ဘာပါလိမ့္ ဆိုၿပီး ေရာက္သြားေတာ့ ပန္းတစ္စည္းက ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ႔တယ္ေလ။ ဆယ့္တစ္ပြင့္ရွိတဲ႔ ႏွင္းဆီစည္းေလးမွာ အတူယွဥ္တြဲထားတဲ႔ ကဒ္ျပားေလးမွာ သူ႔လက္ေရးေလးနဲ႔ “ ဒီပန္းစည္းရဲ႕ ဘာသာစကားကေတာ့ မင္းဟာ ငါတန္ဖိုးထားရသူပါတဲ႔ ” တဲ႔။

ဝမ္းသာလုိက္တာ။ ၾကည္ႏူးအဟုန္နဲ႔ ညေနမွာ သူနဲ႔ဆံုေတာ့ ၿပံဳးလို႔မဆံုးႏိုင္ေအာင္ရွိဆဲ သူက မ်က္ႏွာတည္တည္နဲ႔ “ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္မေနသင့္ဘူး”ဆိုေတာ့ ရွက္စိတ္နဲ႔ ေၾကကြဲသြားခိုက္ သူက ဖြက္ယူလာတဲ႔ ႏွငး္ဆီကိုးပြင့္ပါ ပန္းစည္းေလး ေပးကာ ပန္းစည္းရဲ႕ ဆိုလိုရင္းျဖစ္တဲ႔ “ ငါတို႔ အသက္ရွင္သေရြ႕ အတူတကြရွင္သန္မယ္”လို႔ ေျပာေလတာ။ စကားတစ္ခြန္းဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ေသေစႏိုင္သလို ရွင္သန္ထေျမာက္ေအာင္လည္း  လုပ္စြမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ လက္ခံလိုက္ရၿပီ။ နားလည္ေပးပါေလ။ ပန္းကေလးေတြေက်းဇူးနဲ႔ ေသရာပါေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပြ႔ပိုက္ဖူးတယ္လို႔ ဆိုရင္ ကၽြန္မ မလြန္ႏိုင္ပါဘူးေနာ္။ တကိုယ္လံုး ပူေႏြးသြားတာ တိမ္ေတြေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုလို။

တစ္ေန႔တည္းမွာ သူ႔ဆီက ပန္းသံုးစည္းရတာမို႔ ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔ ကၽြန္မ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္မိေလၿပီ။ သူ႔ကလည္း စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာပံုနဲ႔ ၿပံဳးၾကည္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ခုလို ေနျခည္ျဖာရႊန္းလဲ႔ကာ စိတ္ခ်င္းညီေနၾကတာကို ၾကည့္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ဦးအသြင္တူခဲ႕ၾကၿပီ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ “စိတ္ပုတ္လုိက္တာ။ အဆိုးျမင္လိုက္တာ။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လိုက္တာ။ ဘဝင္ျမင့္လိုက္တာ” လို႔ ကၽြန္မက သူ႔အေပၚ ႏႈတ္ထြက္ပြင့္လင္းသလို သူကလည္း “ စိတ္ကူးသိပ္ယဥ္တယ္။ မရင့္က်က္ဘူး။အရႈံးေပးလြယ္တယ္။သိပ္စိတ္ေပ်ာ့တယ္ ” လို႔ ကၽြန္မကို အားမနာတမ္းဆိုေနဆဲ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္အရိပ္ေပ်ာက္ရင္ တစ္ေယာက္က အသက္ရႈမဝသလို ခံစားရပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြထပ္တူက်ေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိဆဲမွာပင္ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုမိရင္ ႏွစ္ဦးလံုး ေျခလွမ္းရုပ္မိၿမဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္။ သူ႔ဇာတ္လမ္းေလးလည္း ရွင္းသြားၿပီမုိ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦးၾကားဘာတံခါးမွ မရွိသလို မျမင္ရတဲ႔ စည္းေတြလည္း ျခားမေနေပမယ့္ ဆက္လက္ေဝးေနၾကဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ပန္းစကား (ဂ)

အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မထိေတြ႔ျဖစ္လိမ့္မယ့္ ပန္းလွလွေလးနဲ႔ တူပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ေမြးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕မႈက သာယာၾကည္နူးဖြယ္ရာ ပန္းဥယ်ာဥ္ေနရာေလးတစ္ခုေလးအတိုင္း ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဟယ္လ္လင္ ကဲလား 

* * *

“နင့္တို႔ ခ်စ္ေနၾကတာ ေသခ်ာတယ္ ဘာလို႔ ေရွ႕မတိုးၾကတာလဲ ” ေမးလာတိုင္း သူေပးခဲ႔ပန္းေတြျပန္ျမင္ကာ ကၽြန္မ ၿပံဳးလို႔သာေနျဖစ္ပါတယ္။  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္မ မဖြင့္ဆိုတတ္ပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို နားမလည္ၾကပါ။

သူကေကာ။ သူက… “ မင္းက ငါ့ရဲ႕ soulmate ” လို႔ တရားဝင္ဆိုေလရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ အႀကိဳက္ေတြ ဘယ္လိုပင္ကြဲျပားပါေစ အေတြးေတြ ထပ္တူညီၾကတာ။ ညွိစရာမလုိေအာင္ ႏွစ္ဦးစလံုး နားလည္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာေတြေၾကာင္႔လား။ စိတ္တူညီအေဖာ္ဆိုတာ ျဖဴစင္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းၾကားတြင္လဲ ရွိတယ္ဆိုတာ  သူေရာ ကၽြန္မပါ နားလည္ထားၾကတယ္လို႔  တစိမ္းသူေတြကိုဖြင့္ဟမိရင္ေတာ့ အဟားခံရေလျပန္တာ။ ကၽြန္မ ရွင္းလင္းဖို႔မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။

ကၽြန္မ အငိုခက္ေလာက္ေအာင္ စကားတတ္တဲ႔သူကေတာ့ “ တစ္ခိ်ဳ႕ပန္းေတြဟာ ပင္ျမင့္မွာ  ထားမွသာ ေလာကအလယ္ တင့္တယ္ၿပီး သက္တန္းရွည္ၾကတယ္” တဲ႔ေလ။  ရူးလိုက္တာလို႔ စကားတင္းဆိုၾကလည္း လ်စ္လ်ဴရွုေနခ်င္ေတာ့။ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ  ကၽြန္မကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္။ ပန္းခ်စ္သူေတြကို ၾကည့္မရဟု ေျပာဖူးခဲ႔တဲ႔သူက “မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕တစ္ဦးတည္းသာ” လို႔ ဆိုလို႔တဲ႔ ႏွင္းဆီ ၁၀၁ ပြင့္ကို လူဘံုအလယ္ ေဆာင္ၾကဥ္းလာခဲ႔စဥ္တည္းက ကၽြန္မရဲ႕အျမင္ေတြ ခ်ိဳျမခဲ႔ၿပီေလ။

လူေတြက ကၽြန္မကို အမွန္ကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလို ့ ဆိုၾကလည္း တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွာေဖြေတြ ့ရွိခဲ့တာ ျဖစ္ရဲ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ထိုေမြးေန႔ေလးက စလို႔ေပါ့။ ပန္းပြင့္ခ်ပ္ေတြကို တစ္လႊာခ်င္း  ထိေတြ႔ကာ ကၽြန္မ အသစ္ေမြးဖြားလာခဲ႔ေလၿပီ။ ရင္နဲ႔ရင္းၿပီး ပထမဆံုး နားလည္ခဲ့တာက ကၽြန္မ ရွင္သန္တတ္ခဲ႔ေလၿပီ ။ ထုိစဥ္ကစလို႔ ေဘးဘီငဲ႔ၾကည့္ ေနာက္ဆုတ္စဥ္းစားစရာမလိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြ ေပြ႔ပိုက္ကာ အခ်စ္တစ္ခုကို သိျမင္ခဲ့တာ။ အနီးဝန္းက်င္က လူသူေတြထင္ၾကသလို ကၽြန္မ အမိုက္မဲဆံုးဆိုတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္လိမ့္။ ကၽြန္မ ဘယ္သူလဲဆိုတာလည္း သူက လြဲၿပီး ဘယ္သူမွ  နားမလည္ႏိုင္။ “တစ္ခိ်ဳ႕ပန္းေတြကို တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ ထိနမ္းမဝံ႕ေအာင္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္” လို႔  သူဆိုတဲ႔အခါ သူနဲ႔ သေဘာညီဖို႔ ႀကိဳးစားပါဦးမယ္။

သူ အပ္ႏွံထားတဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္မႈကို သိမ္းဆည္းထားပါဦးမယ္။ သူဖြင္႔ျပခဲ႔တဲ႔  ၾကယ္ေၾကြေကာင္းကင္ရဲ႕ အလွကို ကၽြန္မ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါဦးမယ္။ မလဲၿပိဳမက်ိဳးပဲ႔ႏိုင္တဲ႔ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔  သူေပးတဲ႔ အျဖဴေရာင္ပန္းေလးေတြကို ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ပါဦးမယ္။

သူစိတ္ခ်မ္းသာတယ္ မဟုတ္လားကြယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ သူ႔ဆီက ႏွင္းဆီနီနီမရတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာမညိဳပါဘူး တကယ္။  ခ်စ္သူၾကင္ဖက္ခ်င္းသာ မဆိုလို ႏွလံုးသားန႔ဲ ေတြ႔ထိမိတဲ႔ မိဘေဆြမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးထားေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ျပႏိုင္တဲ႔ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ သူ႕ဆီက အျဖဴေရာင္ပန္းေလး  တစ္ပြင့္တစ္ေလကို ကၽြန္မ ႀကိဳလင့္ပါဦးမယ္။.........။

မယ္႔ကိုး

၂၀၁၀ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလထုတ္ idea magazine

Read More

စာေရးဆရာ ေမာင္ေမာင္သိန္းလွုိင္ရဲ႕ စာအုပ္ထြက္ရွိမည္။

စာေရးဆရာ ေမာင္ေမာင္သိန္းလွုိင္ရဲ႕ “ တစ္စစီျပန္ေကာက္ခဲ႔ရေသာ ေထြးမရ၊ ၿမိဳမရသည္႔ ႏုလုံးသားအပုိင္းအစမ်ား “ စာအုပ္ကုိ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ

မ်ဳိးဆက္သစ္စာေပ ဖုန္းနံပါတ္ ၀၉ ၄၂၀၀ ၈၃၆၈၈ ကေနျဖန္႔ခ်ီသြားမွာျဖစ္ပါသည္။

စာေရးအလြန္က်ဲၿပီး တစ္ႏွစ္ေနမွ တစ္အုပ္ထြက္ခဲလွတဲ႔ သူ႔စာအုပ္ေတြကုိ ထုံးစံအတုိင္း စာေပ၊ ဂီတ၊ရုပ္ရွင္၊ သတင္းဂ်ာနယ္ႏွင္႔ အႏုပညာအလႊာအသီးသီးက မည္သူ႕ကုိမဆုိ

လက္ေဆာင္အလွဴေပးေ၀သြားမွာျဖစ္ၿပီး  စာေရးဆရာဟိန္းလတ္( ေပၚျပဳလာဂ်ာနယ္) ထံသုိ႔ဆက္သြယ္၍ ထုတ္ယူႏုိင္ေၾကာင္း လည္း သိရွိရပါသည္။

Read More