ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ အလ်ား

ပန္းစကား (က)

ပန္းပြင့္ရာအရပ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ဖူးေဝတယ္။

ေလဒီ ဘာ့ဒ္ ဂၽြန္ဆင္န္

* * *

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာကံေတြဟာ တစ္ခုေသာေရစက္ေပၚမူတည္ၿပီး ဖူးပြင့္တတ္တယ္လို႔ ေတြးထင္မိေစတာက ဒုတိယႏွစ္ဝက္ရဲ႕ အတြင္းခန္းျပင္ဆင္မႈ သင္ခန္းစာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနခဲ႔တာ။ သင္ခန္းစာအလုပ္သေဘာမွာ အိမ္ပံုစံတစ္ခု ေပးထားကာ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ႏွစ္ဦးစီအဖြဲ႕ခြဲလိုက္ကာ အဲဒီႏွစ္ဦးမွာ တစ္ဦးကပံုအပ္သူ တစ္ဦးကပံုစံထုတ္သူအျဖစ္ အျပန္အလွန္ပံုစံထုတ္ေပးရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

မဲႏိႈက္ေရြးခ်ယ္စနစ္ျဖစ္တာမုိ႔ အၿမဲကံဆိုးေလ့ရွိသူကၽြန္မမွာ ထက္ျမက္သေလာက္ ညစ္ပုတ္တယ္ဟု နာမည္ေက်ာ္တဲ႔ သူနဲ႔က်ကာ ေသာကမ်ားခဲ႔ရတာ။ မွတ္စရာစာအုပ္ပင္ မထုတ္ရေသးခင္ သူက ပံုအပ္သူအျဖစ္ စေျပာပါတယ္။

“ငါက ဂီတပညာရွင္တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ …. ငါ့အိမ္မွာ တူရိယာပစၥည္း အစံုထားမယ္။ စႏၵာရားက အစ ဒရမ္အဆံုး”

“အယ္… ”

၁၁၅ စတုန္ရန္းမီတာအက်ယ္ တိုက္ခန္းေလးထဲ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔လို႔ ေတြးကာ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာရွုံ႕မဲ႔သြားေတာ့ သူ ေက်နပ္သြားပံုက ရိုက္ခ်င္စဖြယ္။ ဒါေပမယ့္ စည္းမ်ဥ္းခ်က္မ်ားမွ တစ္ခုမွာ အလုပ္အကိုင္က သူ႔ေရြးခ်ယ္ခြင့္သာမို႔ ကၽြန္မ မေျပာသာႏိုင္ေအာင္ရွိဆဲ ကေလးရွိတဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္အျဖစ္ပါ စဥ္းစားစိတ္ကူးေပးရမွာ ျဖစ္လို႔ သူၿပံဳးကာ ထပ္ေျပာေသးတာ။

“ၿပီးေတာ့ ငါ့မိန္းမက ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆရာမ။ ဟင္းခ်က္ဝါသနာပါတယ္။ သူက ဖိနပ္ေတြ အိတ္ေတြလည္း သိပ္ႀကိဳက္တယ္” ဂီတနဲ႔ ပန္းခ်ီကို ဘယ္လို ေပါင္းစပ္ရမလဲလုိ႔ပင္ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနဆဲမွာပင္ ဖိနပ္နဲ႕အိတ္ေတြပင္ ပါလုိက္ေသးတာမို႔ “သတ္ပစ္မယ္… ” လို႔ အံႀကိတ္ကာ ကၽြန္မက်ိန္းေတာ့ သူ ေခါင္းလွန္ကာ အားပါးတရ ရယ္ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ျဖဴစင္ၾကည္လင္သူေလး မဟုတ္သူ ကၽြန္မအလွည္႔လည္း ရွိေသးတာေလ။

“ဘယ္လို” ။ သူ႕စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မ်က္ႏွာပံုပန္းကို ၾကည့္ကာ ကေလးအေတြးနဲ႔ ကၽြန္မ အားတက္သြားရ။

“ ဂ်ပန္မင္းသားေလ  ငါ့ အမ်ိဳးသားက ၊ သီခ်င္းလည္း ဆိုတယ္” ကၽြန္မ မရည္ရြယ္ဘဲ ပါးစပ္ထဲေတြ႕ရာ ေျပာလိုက္မိျခင္းကို သူၿပံဳးတံု႔တံု႔နဲ႔ ေခါင္းၿငိမ္႔ေလေတာ့ … ဒီေလာက္နဲ႔ ၿပီးလို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲေနာ္။

“ ငါက စာေရးတယ္။ ”

သူ ကၽြန္မကို ေစာင္းငဲ႔လို႔ပင္ မၾကည့္ဘဲ “ ေအးေဆးပါ” တဲ႔။

ဟင့္အင္း မၿပီးေသးဘူးေလကြယ့္။ “ ငါက အပင္ေတြ သိပ္ႀကိဳက္တာ” ဆိုေတာ့ သူက ပခံုးတြန္႔ၿပီး “ ဆက္ ပါဦး” တဲ႔။ ေတြ႕မယ္။ “အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ သစ္ေတာထဲ ေရာက္သြားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ေနခ်င္တယ္” လို႔ ကၽြန္မေျပာေတာ႔ သူ မ်က္ခံုးတြန္႔ခ်ိဳးကာ ကၽြန္မကို ၾကည္႔ေလၿပီ။ အိပ္ခန္းသံုးခန္းပါေသာ တုိက္ခန္းမွာ အပင္ေတြ ဘယ္လိုထည့္ရမလဲလို႔ သူစဥ္းစားရက်ပ္သြားၿပီထင္။ ဒါေပမယ့္ သစၥာမ်ားသာ ကၽြန္မဆိုခဲ႔တာပါ။ စာအုပ္ေတြ၊ပန္းေတြၾကားမွာသာ ကၽြန္မ ရွင္သန္ခ်င္တာ။ ညစ္တယ္လို႔ သူထင္ရင္လည္း ရွိပါေစ။

“ေနာက္ၿပီး အဲဒီအပင္ေတြက ရာသီလိုက္ ပန္းပြင့္တဲ႔ အပင္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္”  သူ စိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ႔ဟန္ျဖင့္ ခႏိုးခနဲ႔ ရယ္ေလရာ ကၽြန္မပါ လိုက္ရယ္မိပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးသတိျပဳမိတဲ႔ သူနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ တူညီခ်က္မ်ားစြာထဲကတစ္ခုမွာ စိတ္ရွုပ္စရာတစ္ခု ႀကံဳလာရင္  ရယ္ပစ္တတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္သူနဲ႔ ကၽြန္မ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူလုိက္ၿပီး ကေလးဏ႑မွာေတာ့ အက်ယ္မခ်ဲ႕ေတာ့ဘဲ ေလွ်ာ့ထားလုိက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းခ်ီနဲ႔ ဂီတ ေပါင္းစပ္မႈမွာပင္ ကၽြန္မ  မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္သြားကာ စားစားသြားသြား ဒီစိတ္နဲ႔သာ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ အေရာင္ေတြ အသံေတြ ေရာယွက္ေနခဲ႔ကာ။ ဒီေလာက္ညစ္ပတ္တဲ႔သူ ရည္းစားနဲ႔ မေျပလည္တာေတာင္ နည္းေသး… လို႔  ေရရြတ္ခဲ႔မိသည့္တိုင္ သူ႔ဇာတ္လမ္းအဆင္မေခ်ာတာ ကၽြန္မလည္း မေထာင္းသာပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတဲ႔အခါ သူ ကပ္ဖိုးကပ္မဲ႕ ရစ္ေလရာ။

“ေနပါဦး။ နင္တုိ႔ မိန္းကေလးေတြက ဘာလို႔ ပန္း … ပန္းဆိုၿပီး ျဖစ္ေနရတာလဲ” အင္… သင္ခန္းစာ။ ေဆြးေႏြးမႈနဲ႕လည္း မဆုိင္ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတြဆိုတဲ႔ ဝါးလံုးရွည္ႀကီးေအာက္ ပါသြားၿပီမို႔ တံု႕ျပန္ရေတာ့တာပ။ ပန္း...ပန္းေတြတဲ႔လား။ အာရံုမွာ ညြတ္ႏူးေပၚလာရံုနဲ႕တင္ စိတ္ခ်မး္သာလြန္းလွခ်ည့္။

“ပန္းကို ခ်စ္ျခင္းမွာ လိင္အမ်ိဳးအစား ခဲြျခားထားလို႔လား... ေႏြဦးမွာပြင့္တဲ႔ ပန္းတစ္ပြင့္ေၾကာင့္ မင္းဝိညာဥ္ဟာ အလြန္႔အလြန္ အစြန္အဖ်ားတိုင္ေအာင္ ဘယ္တုန္းကမွ ရင္ဖိုမေပ်ာ္ျမဴးခဲ႔ဖူးဘူးဆိုရင္ မင္းဝိညာဥ္ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ မပြင့္ေဝခဲ႔ဖူးျဖစ္လိမ့္မယ္ … တဲ႔ အာဒ္ရာ ဖိုဘီယို အယ္လ္ဘာ***က ေျပာတယ္ ”

အရွည္ႀကီးေျပာလုိက္ရေပမယ့္ သူ႔အၾကည့္က အေရာင္ေျပာင္းမလာပါ။ သူက ပန္းတရားကို နာခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ေကာင္မေလးအစား ကၽြန္မကိုသာ ရန္ရွာခ်င္တာမို႔ မဲ႔ၿပံဳးနဲ႔ “ဒီႏိုင္ငံမွာ ေႏြဦးမွ မရွိတာ” လို႔ ကတ္သတ္ေျပာပါတယ္။ ေတာ္သင့္ၿပီ။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသူကို ႏႈိးဖို႔ အခ်ိန္လည္း မရွိတာေၾကာင့္ ေလေျပလမ္းကိုပဲ လိုက္သင့္ရဲ႕။

“နင္မႀကိဳက္လည္း ငါ့အိမ္ေလးမွာ သရက္ထည္ပန္းေလး ထည့္ေပးေနာ္။ သူ႔အဓိပၸါယ္က သေဘာတူညီမႈ၊ ေပါင္းစည္းထားတဲ႔ ႏွလံုးသားမ်ား။ ဝိညာဥ္မ်ားတဲ႔။သာယာတဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးေလးေပါ့ ” လို႔ ေျပာရင္း ရယ္ခ်င္ရိပ္ကို မၿမိဳသိပ္ႏိုင္ျဖစ္လာတဲ႔အခါ သူလည္း မပြင့္တပြင့္ရယ္ကာ “အဲဒါ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စိုက္တဲ႔ပန္းပင္မဟုတ္လား။ င့ါကို ဒုကၡေပးတာ မ်ားေနၿပီ” တဲ႔။

“ပန္းအဓိပၸါယ္ကေတာ့ တကယ္ပါ။ၿပီးေတာ့ အေရာင္စံုပြင့္တဲ႔ ပန္းေတြနဲ႔ အိမ္ေလးကလည္း ငါ အတည္ႀကံတာပါ ။ ငါ ေနခ်င္လြန္းတဲ႔ ရပ္ဝန္းေလးကို နင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္မယ္ဆိုတာလည္း  တကယ္ယံုတာပါ ” လို႔ ကၽြန္မ အမွန္ဆိုမိေလရာ သူ႔မ်က္ႏွာထား တည္ၿငိမ္သြားပါတယ္။  “အေသအခ်ာေပါ့” လို႕ သူေရရြတ္ရင္း ကၽြန္မမ်က္ဝန္းထဲ တည့္တည္႔စိုက္ၾကည္႕ကာ  “ ငါေနခ်င္တဲ႔အိမ္ခန္းကို နင္ဖန္တီးေပးႏိုင္မယ္လို႔ ငါလည္းယံုပါတယ္ ” တဲ႔။

ရင္ခုန္ႏႈန္း လႈတ္ခတ္သြားခဲ႔တာ သူေပးတဲ႔ နားလည္မႈေၾကာင့္လား။ ကၽြန္မ မသိပါ။ သူရဲ႕ ယံုၾကည္မွုက ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေၾကာမွ်င္ေတြကို ပူးခ်ည္လိုက္တာလား။ ကၽြန္မ  နားမလည္ပါ။ ေသခ်ာခံစားမိတာက အာရံုမွာ ႏွင္းဆီရနံ႔ေတြ သင္းပ်ံေဝ။ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကၽြန္မရဲ႕ အိပ္မက္အိမ္ေလး လင္းျဖာခဲ႔တာ။ သူဆီက “ေကာင္းတယ္။

နင့္ဆြဲတဲ႔အိမ္ေလးကို ငါႀကိဳက္တယ္” လို႔ ၾကားရတုိင္း ပီတိအဟုန္နဲ႔ ဘယ္လိုပင္ပန္းမႈမွ အရိပ္မထင္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ကာ သူ႔အိမ္ေလးကို ရသလွလွ အခ်ိဳးမွ်မွ်ျဖစ္ေအာင္ ဖန္းတီေပးႏိုင္ခဲ႔ေပမယ့္ သူကေတာ့ ေကာင္မေလးျပႆနာေတြ ရႈပ္ေပြကာ ေက်ာင္းစာကို မ်က္ႏွာလႊဲေနတာမို႔ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေလးမွာ ပီျပင္မလာခဲ႔ပါ။

ကၽြန္မ မေနသာေတာ႔ဘူးေလ။ “ နင္ plan ဆြဲၿပီးရင္ ငါ့ကို ေပးေလ။ ငါ 3D ဆြဲေပးမယ္။ အခ်ိန္ရရင္ render လည္း လုပ္ေပးမယ္ ” လို႔ ဆိုကာ ကူညီပါရေစလုိ႔ ကမ္းလွမ္းရေလၿပီ။  သူ အရမး္ေပ်ာ္သြားပံုနဲ႕ ထိုင္ေနရာက ဝုန္းကနဲထကာ ကၽြန္မကို လွမ္းဖက္ေတာ့မယ္ဟန္ျပင္တာမို႔ ကၽြန္မ ေၾကာက္ရြံတၾကားေရွာင္လုိက္ရာ သူရယ္လု႔ိမဆံုးႏိုင္ပဲ ကၽြန္မ ဦးထိပ္ကို လက္သီးဆုပ္နဲ႔ ဖြဖြထုကာ “နင္ အရမး္လိမၼာတယ္။ ေရခဲမုန္႕ဝယ္ေကၽြးမယ္”တဲ႔။ ထိုေန႕ကစလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ခဲ႔တာမို႔ ဝတၱရားေက်ေအာင္ ကၽြန္မဖက္က ႀကိဳးစားထားလည္း သူကေတာ့ ညွာတာမႈေလး က်ိဳးတို႔က်ဲတဲသာ ျပန္ေပးခဲ႔တာရယ္။ ကၽြန္မမွာ တျခားဘာသာရပ္က အလုပ္သင္ခန္းစာေတြကို ပစ္ကာ သူနဲ႔အတူ စာၾကည့္တိုက္၊Mac Donald ဆိုင္ေတြကို ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာကိုယ္ဆြဲသြားလို႔ ပံုဆြဲကူေပးေပမယ့္ သူ႔အၿပံဳးေတြက ေခါင္းပါးလြန္းေနတာ။

ဆိုးရြားလွခ်ည့္လို႔ ကၽြန္မ မတြက္ဆခဲ႔ပါ။ အဆိုးဆံုးတစ္ေန႔က သူ႔ရက္စက္မွုကိုပင္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈခိုင္ၿမဲရဲ႕လားလို႔ ကံၾကမၼာက မိုးႀကိဳးလွ်ပ္ျပက္ကာ စမ္းသပ္ခံလိုက္တာလို႔သာ မွတ္ယူထားခဲ႔ပါတယ္။ ေကာင္းကင္မည္းမည္းေအာက္ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ ထုိတစ္ေန႔ကေပါ့ သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ ေပါက္ကြဲလာမွန္းသိေပမယ့္ ရင္ဖြင့္ခြင့္ေပးရေအာင္ အခ်ိန္လည္း မရွိတာမို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သူေျပာသမွ်ကိုသာ ကၽြန္မအာရုံစိုက္ ပံုဆြဲေနခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသေတြဖြင့္ထုတ္ရာ ရွာေနတဲ႔ သူက ကၽြန္မအေပၚ ရက္စက္ခ႔ဲေလတာ။

ကၽြန္မ ဆြဲေပးတဲ႔ပံုမွာ သူလိုခ်င္တဲ႔အေရာင္နဲ႕ အလင္းမရတဲ႔အခါ ကၽြန္မကို မညွာမတာေအာ္ခဲ႔ေလရဲ႕။ အျမင္အၾကားအာရံု ေပ်ာက္ရွသြားေလာက္ေအာင္ ဝန္းနည္းထံုက်င္သြားတာ။ ထိုစဥ္ခဏ စကၠန္႔ပိုင္းေလး ကၽြန္မ ေသဆံုးသြားခဲ႔ေလသလား။ ကၽြန္မ မသိေတာ့။ သူ ခ်က္ခ်င္း အႏူးအညြတ္ ျပန္လည္ေတာင္းပန္ေပမယ့္ ရင္ထဲစူးနင့္ ဆြံ႕အကာ စကားမျပန္ႏိုင္ေတာ့။ ရွက္စိတ္နဲ႔ ဝမ္းနည္းနာက်င္။ ဒါေပမယ့္ မာနေတြက်ိဳးေက်ေနလည္း သူ႔အေပၚ နာက်ည္းမႈ တမွ်င္ပင္ မသက္ေရာက္ႏိုင္သူမို႔ အမွတ္သည္းေျခနည္းစြာ မ်က္လည္စက္လက္နဲ႕ သူလိုခ်င္တဲ႔ပံုရဖို႔ ညမအိပ္ဘဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ႔တာ သူဘယ္ေတာ့မွ မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ခဲ႔ေပမယ့္ သူေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းျဖစ္လာရဲ႕။

ပန္းစကား (ခ)

ပြင့္ခ်ပ္တစ္လႊာရဲ႕ အစြန္ဖ်ားမွာ အခ်စ္ေစာင့္ေနတယ္။

ဝီလ်ံ ကာလိုိ႔စ္ ဝီလ်ံစ္

* * *

ေနာက္တစ္ေန႕႔နံနက္ေစာေစာမွာ သူဖုန္းဆက္ကာ လာေတြ႕မယ္လို႔ ဆိုတဲ႔အခါ ညေနက်မွ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕႔မယ္ ေျပာလည္း လက္မခံဘဲ တိုက္ခန္းေရွ႕ကို သူေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ကၽြန္မကပဲ  ေပ်ာ့ညံ့လြန္းတာလား။ သူကပဲ ေတာ္လြန္းတာလား။ ငိုလည္းငိုထား ညလည္း အိပ္မထားရလို႔ ေခါင္းကိုက္ေနသူ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ေရာကိုယ္သာမက အနာဂါတ္ပါ လန္းဆန္းၾကည္လင္ေစေအာင္ သူစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔တာ။

အိမ္ထဲ အလည္ေခၚေပမယ့္ မလာဘဲ အိမ္ေရွ႕ လူသြားလမ္းမွာပဲ ရပ္ကာ လက္တစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္လ်က္ အရွက္သည္းေနဟန္ မ်က္ႏွာရဲရဲနဲ႕ ႏွင္းဆီပန္းတစ္စည္း ကၽြန္မကို လွမ္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္မ မယူဘဲ အင္တင္တင္ၾကည့္ေနမိေတာ့ သူက “ပန္းက ဆယ့္ငါးပြင့္ ။ ဘာသာေဗဒက ငါအရမ္းကို ဝမ္းနည္းပါတယ္တဲ႔ ” လို႔ အသံေလး တိုးရွရွနဲ႔ ဆိုတာမို႔ အားနာနာနဲ႔ လွမ္းယူခိုက္ သူက “ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ” တဲ႔ ။

မလိုပါဘူး။ေစတနာဆိုတာ အေလ်ာ္အစားမလိုဘူးပဲ။သူ႔ကို အျပစ္လို မူလကပင္ မျမင္ခဲ႔သူမို႔ “ကိစၥမရွိပါဘူး” လို႔သာ ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာခဲ႔တာကို သူ႔ဖက္က ကၽြန္မ မေက်ေအးႏိုင္ဘူးလို႔ ယူဆသြားခဲ႔ေလသလား။အလုပ္ထဲေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာက လာခဲ႔ပါလို႔ ေခၚေတာ့ ဘာပါလိမ့္ ဆိုၿပီး ေရာက္သြားေတာ့ ပန္းတစ္စည္းက ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ႔တယ္ေလ။ ဆယ့္တစ္ပြင့္ရွိတဲ႔ ႏွင္းဆီစည္းေလးမွာ အတူယွဥ္တြဲထားတဲ႔ ကဒ္ျပားေလးမွာ သူ႔လက္ေရးေလးနဲ႔ “ ဒီပန္းစည္းရဲ႕ ဘာသာစကားကေတာ့ မင္းဟာ ငါတန္ဖိုးထားရသူပါတဲ႔ ” တဲ႔။

ဝမ္းသာလုိက္တာ။ ၾကည္ႏူးအဟုန္နဲ႔ ညေနမွာ သူနဲ႔ဆံုေတာ့ ၿပံဳးလို႔မဆံုးႏိုင္ေအာင္ရွိဆဲ သူက မ်က္ႏွာတည္တည္နဲ႔ “ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္မေနသင့္ဘူး”ဆိုေတာ့ ရွက္စိတ္နဲ႔ ေၾကကြဲသြားခိုက္ သူက ဖြက္ယူလာတဲ႔ ႏွငး္ဆီကိုးပြင့္ပါ ပန္းစည္းေလး ေပးကာ ပန္းစည္းရဲ႕ ဆိုလိုရင္းျဖစ္တဲ႔ “ ငါတို႔ အသက္ရွင္သေရြ႕ အတူတကြရွင္သန္မယ္”လို႔ ေျပာေလတာ။ စကားတစ္ခြန္းဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ေသေစႏိုင္သလို ရွင္သန္ထေျမာက္ေအာင္လည္း  လုပ္စြမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ လက္ခံလိုက္ရၿပီ။ နားလည္ေပးပါေလ။ ပန္းကေလးေတြေက်းဇူးနဲ႔ ေသရာပါေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပြ႔ပိုက္ဖူးတယ္လို႔ ဆိုရင္ ကၽြန္မ မလြန္ႏိုင္ပါဘူးေနာ္။ တကိုယ္လံုး ပူေႏြးသြားတာ တိမ္ေတြေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုလို။

တစ္ေန႔တည္းမွာ သူ႔ဆီက ပန္းသံုးစည္းရတာမို႔ ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔ ကၽြန္မ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္မိေလၿပီ။ သူ႔ကလည္း စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာပံုနဲ႔ ၿပံဳးၾကည္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ခုလို ေနျခည္ျဖာရႊန္းလဲ႔ကာ စိတ္ခ်င္းညီေနၾကတာကို ၾကည့္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ဦးအသြင္တူခဲ႕ၾကၿပီ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ “စိတ္ပုတ္လုိက္တာ။ အဆိုးျမင္လိုက္တာ။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လိုက္တာ။ ဘဝင္ျမင့္လိုက္တာ” လို႔ ကၽြန္မက သူ႔အေပၚ ႏႈတ္ထြက္ပြင့္လင္းသလို သူကလည္း “ စိတ္ကူးသိပ္ယဥ္တယ္။ မရင့္က်က္ဘူး။အရႈံးေပးလြယ္တယ္။သိပ္စိတ္ေပ်ာ့တယ္ ” လို႔ ကၽြန္မကို အားမနာတမ္းဆိုေနဆဲ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္အရိပ္ေပ်ာက္ရင္ တစ္ေယာက္က အသက္ရႈမဝသလို ခံစားရပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြထပ္တူက်ေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိဆဲမွာပင္ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုမိရင္ ႏွစ္ဦးလံုး ေျခလွမ္းရုပ္မိၿမဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္။ သူ႔ဇာတ္လမ္းေလးလည္း ရွင္းသြားၿပီမုိ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦးၾကားဘာတံခါးမွ မရွိသလို မျမင္ရတဲ႔ စည္းေတြလည္း ျခားမေနေပမယ့္ ဆက္လက္ေဝးေနၾကဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ပန္းစကား (ဂ)

အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မထိေတြ႔ျဖစ္လိမ့္မယ့္ ပန္းလွလွေလးနဲ႔ တူပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ေမြးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕မႈက သာယာၾကည္နူးဖြယ္ရာ ပန္းဥယ်ာဥ္ေနရာေလးတစ္ခုေလးအတိုင္း ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဟယ္လ္လင္ ကဲလား 

* * *

“နင့္တို႔ ခ်စ္ေနၾကတာ ေသခ်ာတယ္ ဘာလို႔ ေရွ႕မတိုးၾကတာလဲ ” ေမးလာတိုင္း သူေပးခဲ႔ပန္းေတြျပန္ျမင္ကာ ကၽြန္မ ၿပံဳးလို႔သာေနျဖစ္ပါတယ္။  ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္မ မဖြင့္ဆိုတတ္ပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို နားမလည္ၾကပါ။

သူကေကာ။ သူက… “ မင္းက ငါ့ရဲ႕ soulmate ” လို႔ တရားဝင္ဆိုေလရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ အႀကိဳက္ေတြ ဘယ္လိုပင္ကြဲျပားပါေစ အေတြးေတြ ထပ္တူညီၾကတာ။ ညွိစရာမလုိေအာင္ ႏွစ္ဦးစလံုး နားလည္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာေတြေၾကာင္႔လား။ စိတ္တူညီအေဖာ္ဆိုတာ ျဖဴစင္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းၾကားတြင္လဲ ရွိတယ္ဆိုတာ  သူေရာ ကၽြန္မပါ နားလည္ထားၾကတယ္လို႔  တစိမ္းသူေတြကိုဖြင့္ဟမိရင္ေတာ့ အဟားခံရေလျပန္တာ။ ကၽြန္မ ရွင္းလင္းဖို႔မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။

ကၽြန္မ အငိုခက္ေလာက္ေအာင္ စကားတတ္တဲ႔သူကေတာ့ “ တစ္ခိ်ဳ႕ပန္းေတြဟာ ပင္ျမင့္မွာ  ထားမွသာ ေလာကအလယ္ တင့္တယ္ၿပီး သက္တန္းရွည္ၾကတယ္” တဲ႔ေလ။  ရူးလိုက္တာလို႔ စကားတင္းဆိုၾကလည္း လ်စ္လ်ဴရွုေနခ်င္ေတာ့။ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ  ကၽြန္မကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္။ ပန္းခ်စ္သူေတြကို ၾကည့္မရဟု ေျပာဖူးခဲ႔တဲ႔သူက “မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕တစ္ဦးတည္းသာ” လို႔ ဆိုလို႔တဲ႔ ႏွင္းဆီ ၁၀၁ ပြင့္ကို လူဘံုအလယ္ ေဆာင္ၾကဥ္းလာခဲ႔စဥ္တည္းက ကၽြန္မရဲ႕အျမင္ေတြ ခ်ိဳျမခဲ႔ၿပီေလ။

လူေတြက ကၽြန္မကို အမွန္ကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလို ့ ဆိုၾကလည္း တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွာေဖြေတြ ့ရွိခဲ့တာ ျဖစ္ရဲ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ထိုေမြးေန႔ေလးက စလို႔ေပါ့။ ပန္းပြင့္ခ်ပ္ေတြကို တစ္လႊာခ်င္း  ထိေတြ႔ကာ ကၽြန္မ အသစ္ေမြးဖြားလာခဲ႔ေလၿပီ။ ရင္နဲ႔ရင္းၿပီး ပထမဆံုး နားလည္ခဲ့တာက ကၽြန္မ ရွင္သန္တတ္ခဲ႔ေလၿပီ ။ ထုိစဥ္ကစလို႔ ေဘးဘီငဲ႔ၾကည့္ ေနာက္ဆုတ္စဥ္းစားစရာမလိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြ ေပြ႔ပိုက္ကာ အခ်စ္တစ္ခုကို သိျမင္ခဲ့တာ။ အနီးဝန္းက်င္က လူသူေတြထင္ၾကသလို ကၽြန္မ အမိုက္မဲဆံုးဆိုတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္လိမ့္။ ကၽြန္မ ဘယ္သူလဲဆိုတာလည္း သူက လြဲၿပီး ဘယ္သူမွ  နားမလည္ႏိုင္။ “တစ္ခိ်ဳ႕ပန္းေတြကို တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ ထိနမ္းမဝံ႕ေအာင္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္” လို႔  သူဆိုတဲ႔အခါ သူနဲ႔ သေဘာညီဖို႔ ႀကိဳးစားပါဦးမယ္။

သူ အပ္ႏွံထားတဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္မႈကို သိမ္းဆည္းထားပါဦးမယ္။ သူဖြင္႔ျပခဲ႔တဲ႔  ၾကယ္ေၾကြေကာင္းကင္ရဲ႕ အလွကို ကၽြန္မ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါဦးမယ္။ မလဲၿပိဳမက်ိဳးပဲ႔ႏိုင္တဲ႔ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔  သူေပးတဲ႔ အျဖဴေရာင္ပန္းေလးေတြကို ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ပါဦးမယ္။

သူစိတ္ခ်မ္းသာတယ္ မဟုတ္လားကြယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ သူ႔ဆီက ႏွင္းဆီနီနီမရတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာမညိဳပါဘူး တကယ္။  ခ်စ္သူၾကင္ဖက္ခ်င္းသာ မဆိုလို ႏွလံုးသားန႔ဲ ေတြ႔ထိမိတဲ႔ မိဘေဆြမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးထားေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ျပႏိုင္တဲ႔ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ သူ႕ဆီက အျဖဴေရာင္ပန္းေလး  တစ္ပြင့္တစ္ေလကို ကၽြန္မ ႀကိဳလင့္ပါဦးမယ္။.........။

မယ္႔ကိုး

၂၀၁၀ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလထုတ္ idea magazine

Posted in: ၀တၴဳ