ေလာင္မီးက်ေနတဲ႔အရပ္မွာ ဘယ္လိုသမာဓိကမွ အခက္အလက္ေဝၿဖာထြက္မလာႏိူင္ေတာ႔ဘူး
ခုတ္ထားတဲ႔အသံမွာေတာင္ ပရိေဒဝဟာ ယဲ႔ယဲ႔ယိုင္ယိုင္ တေငြ႕ေငြ႕စြဲေလာင္ေနတယ္
ေက်ာရိုးရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတဲ႔ ေလတံခြန္လို ပင္႔သက္တိုင္းဟာ ရိရိႏြမ္းႏြမ္း တိတိပပ ကြ်မ္းက်ခဲ႔ရ
ေပါေပါပဲပဲစကားတစ္ခြန္းနဲ႔ မိုးမ်က္နွာႀကက္မွာ ႀကယ္ေတြကို စိုက္ထူလို႔မရဘူး
အေဝးကတိမ္ဖ်ားမွာ စိုက္ဝင္ေနတဲ႔အလြမ္း ဘယ္ေသာင္ကမ္းမွာ ထိုးစိုက္ရမယ္ မသိ
ပကတိဝပ္က်င္းကေလးထဲ ေႀကကြဲေရာင္ဓာတ္ၿပားတစ္ခ်ပ္နဲ႔ အငံု႔စိတ္ကိုပဲ ခပ္ေသာက္ေနခဲ႔မိေပါ႔
တစ္ေႏြလံုးငံုထားခဲ႔ရတဲ႔ ကဗ်ာမွာ နာက်င္မႈဟာ ခက္ခက္ေဝေဝနဲ႔ အၿမစ္ရွည္ေနခဲ႔တယ္
နက္နက္က်င္က်င္ခူးခပ္ထားသမွ်မွာ ဘယ္သူကမ်ား ေမြ႕ေလ်ာ္စြာ က်ဆံုးခ်င္ပါ႔မလဲကြယ္
ေလးကိုင္းထဲ ဘဝကိုထည္႔ၿပီး ဘုရားသခင္ဆီပဲ ပစ္လႊတ္လိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္
ဥႀသဆြဲဝင္လာတဲ႔ ၿမင္ကြင္းမွာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေသအံ႔မူးမူးညေနခင္းဟာ ေသြးအလူးလူး
ေသေကာင္ေပါင္းလဲဘဝမွာ အနက္ထည္မွန္သမွ်သာ ရိုးေၿမက်စြာ ၿမစ္ၿမစ္တြယ္တြယ္
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဘဝခုတ္ရာတစိုစိုနဲ႔ ကႏၱာရထဲခရီးသြားေနသူ
ကဗ်ာဟာ မာတိကာမွာ ေဆာင္းဝင္စားလို အိေၿႏၵနက္နက္လြယ္ပိုးထားရင္း
ရင္ထဲကမီးေတာက္ကေလး ပ်ိဳ႕တက္လာတိုင္း နံရိုးတစ္စံုနဲ႔ကုတ္ၿခစ္
သစၥာေက်ာက္ေဆာင္ကို အၿမိဳက္တရားေတြနဲ႔ လင္းေဝေစခဲ႔သူေပါ႔။
ညီလင္းႏိူင္
0 comments:
Post a Comment