သရုပ္ေဖာ္ပုံ အိမ္ခ်မ္းေျမ႕
“သက္တံ့ဆယ္စင္း”
လက္၀ယ္ေရာက္မလာခင္ကတည္း
အြန္လိုင္းမွေၾကညာထားမႈကိုျမင္ခဲ့ျပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ေနခဲ့ရျပီး
ျဖစ္သည္။ ဒီအထဲက နာမည္ ႏွစ္ခု၊ သံုးခုေလာက္သာ ကၽြန္မရင္းႏွီး
ကၽြမ္း၀င္ခဲ့သည္ျဖစ္ျပီး က်န္ အမည္နာမမ်ားကေတာ့ နာမည္ရဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား
အျဖစ္သာ သိရွိရံု သိရွိထားခဲ့သည္သာ...။ ကၽြန္မသည္ အျပင္စည္းမွ
သာမာန္လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အြန္လိုင္းတြင္ အသိမိတ္ေဆြ မမ်ားလွေသာ
ကၽြန္မအတြက္ သူတို႔အမ်ားစုသည္ သူစိမ္းျပင္ျပင္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ၀မ္းသာသည္၊
ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္သည္၊ အားက်ဂုဏ္ယူသည္။ ဒါသည္ပင္ စာေပကို အရင္းတည္ေသာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖစ္ေလသည္လား။ ထိုစာအုပ္ကေလးကေတာ့ စာေမးပြဲေျဖဆိုေနသည့္
ရက္မ်ားအတြင္းတြင္ပင္ ကၽြန္မထံသို႔ လက္၀ယ္ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလျပီ။
မာတိကာကို
ၾကည့္ေလ့မရွိေသာ၊ ေက်းဇူးတင္စကား၊ အမွာစာတို႔ကို ေနာက္ဆံုးမွဖတ္ေလ့ရွိေသာ
ကၽြန္မ...အဖြင့္၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည့္ “ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္” မွာ
လြင့္ကနဲျဖစ္သြားရသည္။ “ညီလင္းသစ္” တဲ့...ဒါ ကၽြန္မ အြန္လိုင္း စသံုးကာစမွာ
ၾကားဖူးခဲ့ရသည့္ နာမည္..။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ သူ႔ကို မသိပါ။ သူ႔ရဲ႕
အေရးအသားေတြတြင္ ရိုးရွင္းမႈႏွင့္ အတဴ စကားလံုးက်စ္လ်စ္မႈေတြ ျမင္ေတြ႔ရ
သည့္အခါ ကၽြန္မ တအံ့တၾသ။ ကၽြန္မတို႔ မဂၢဇင္းေလာကတြင္ ရသစာေပမ်ားကို
အာသာငမ္းငမ္း လိုက္လံ ရွာေဖြေနရခ်ိန္တြင္ အြန္လိုင္းစာေပေလာကမွာ ဒီလို
၀တၱဳတိုေရးလက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ရွိေနၾကပါလိမ့္။ ညီလင္းသစ္ ေရးသြားတာ စ
လယ္ ဆံုး ေသေသသပ္သပ္။ ကၽြန္မ တို႔ ဆရာ့ ဆရာၾကီၚမ်ား မၾကာခဏ က်ဴးရင့္ၾကသလို
Target တစ္ခုကို ေရာက္ေအာင္ေရးသြားႏိုင္သည့္ ၀တၱဳ တစ္ပုဒ္ပင္။
“ၾကမ္းျပင္ေပၚ
တစြန္းတစက်နသည့္ တစ္ဖက္ခန္းမွ မီးေရာင္ျဖင့္ သားရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို သူေတြ႔ေန
ရသည္။ သူ႔လက္ေပၚမွာ အပူအပင္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာ
ကေလး...။ ေစာေစာ တုန္းကေတာ့ ဗိုက္ဆာေန၍ထင့္၊ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလာေအာင္
တ၀ါး၀ါးေအာ္ငိုေနခဲ့ေသးသည္။”
အခ်ိန္ကာလ၊ တည္ေနရာ၊
ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားတို႔ကို သူသည္ စာေၾကာင္း သံုး
ေလးေၾကာင္းႏွင့္ ရက္ေဖာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႔ သားကေလးႏိုး သြားမွာ
စိုးသည့္အလား ကၽြန္မပင္ အသက္ရႈသံခပ္တိုးတိုးႏွင့္ စာရြက္ကို
ဖြဖြလွန္လို႔.....။ ေရွးရိုးဆန္သည္ေျပာခ်င္ေျပာ... ေမာ္ဒန္ေတြ၊ နိမိတ္ေတြ၊
နားမလည္ေအာင္ ၀ွက္ေရးမႈေတြထက္ ဒီလို ရိုးရွင္းသည့္ အေရးအသားမ်ိဳး ကို
ကၽြန္မ ႏွစ္သက္လွပါသည္။
ဖခင္တစ္ေယာက္၏
သူ႔သားကေလးအေပၚ ထားသည့္ေမတၱာ၊ သားကေလးရရွိခ်ိန္တြင္ ခံစားရသည့္ ႏူးညံ့မႈ၊
တုန္လႈပ္မႈ၏ ၀မ္းသာမႈတို႔အား သူ ေဖာ္က်ဴးႏိုင္ခဲ့သည္။ သားခ်က္ၾကိဳးကို
ကတ္ေၾကးျဖင့္ ကိုက္စဥ္ခံစားမႈ၊ ခ်က္ၾကိဳးုျပတ္ေတာက္သြားစဥ္
အေရာင္စံုသြားသည့္ ခံစားမႈ၊ သားကေလး ေရာက္ရွိ လာျခင္း အေပၚ ၀မ္းေျမာက္
၀မ္းသာၾကိဳဆိုေသာ၊ သား အတြက္ မားမာမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပး လိုေသာ၊ မိဘတာ၀န္
အျပည့္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ တက္ၾကြေနေသာ ဖခင္တစ္ေယာက္၏ ႏွလံုးရိုက္ခတ္
သံမ်ား.....။ ၀တၱဳတို တစ္ပုဒ္ေလးအတြင္းမွာပင္ ပစၥကၡအေျခအေန၊ အတိတ္၊ အနာဂတ္
အလံုးစံုကို ရက္ေဖာက္ေရးသြားႏိုင္ခဲ့သည္။
“ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္”
၀တၱဳကို အဆံုးသတ္
ဖတ္ျပီးခ်ိန္၌ ကၽြန္မ အၾကိဳက္ဆံုး စာေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ေၾကာင္း
တည္းႏွင့္ပင္ ကၽြန္မမ်က္၀န္းမ်ားေခတၱေမွးမွိတ္ကာ သားကေလးႏွင့္ သူ႔
ဖခင္လူငယ္ကေလးကိုျမင္ေယာင္လာမိသည္အထိ “ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္” က
ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ညီလင္းသစ္ စိုက္ပ်ိဳး ခဲ့ေသာ သစ္ပင္ေပါက္ကေလးကို
ကၽြန္မျမင္ေနရသည္လား..။ သူ႔ “ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္”က လွပ လြန္းလွသည္။
မယ္ကိုး ၏
“ျဖဴတစ္ေကာင္ရဲ႕ေျဖာင့္ခ်က္” ကေတာ့ ရသစာတမ္းဆန္ဆန္ပင္။ မိန္းမငယ္ တစ္
ေယာက္ရဲ႕ ခံျပင္းနာက်င္မႈ၊ သိမ္ငယ္ရွက္ရြံ႕မႈ၊
တေျမ့ေျမ့ေလာင္ျမိဳက္မႈေတြကို ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း မွ တစစ ျမင္လာသလို...။ “သူမ
ဘယ္သူလဲ...သူ ဘယ္သူလဲ.....ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလဲ ??? ” စသျဖင့္
ဖြင့္ဆိုရွင္းျပ တန္ဆာဆင္ထားစရာ မလိုပဲႏွင့္ မိန္းမငယ္တစ္ဦး၏ စိတ္တြင္း
အဇၥ်တၱခံစားမႈ ရႈေထာင့္မွ တရိပ္ရိပ္ေရးျပ သြားျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
“အမ်က္မိုးၾကိဳး၊ ထစ္ခ်ဳန္း အမုန္း နဲ႔ ေဒါသလွ်ပ္စစ္ေတြရယ္။ စာနာပါ။”
ဒီလို
အေရးအဖြဲ႕ေလးမ်ားကို ဖတ္ျပီး ကၽြန္မ ျပံဳးမိေတာ့မလို။ မယ္ကိုး စကားလံုးေတြ
သံုးသြားတာ လွသလို စာေၾကာင္းေတြကလဲ ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္လွပါသည္။ ခပ္တိုတို
သူ႔စာတမ္းကေလးက ခံစားမႈ အရွိန္အဟုန္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားသြားခဲ့သည္။
ေနာက္ တစ္ပုဒ္
ျဖစ္သည့္ သတိုး ၏ “သစၥာအထားအသို” ကို ဖတ္မိခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ၀တၱဳတို
ေရးလက္ေကာင္းသူ တစ္ဦးကို ထပ္မံျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ သတိုး ဟူသည့္ နာမည္ကိုေတာ့
ကၽြန္မ သိႏွင့္ေနသလို။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာထက္မွာ ရံဖန္ရံခါ
ေတြ႔ဖူးသည္ထင္ပါသည္။
အခန္းအကူးအေျပာင္း၊
ဇတ္ေၾကာင္း အခ်ိတ္အဆက္၊ ျမိဳင့္ဘ၀၊ ျမိဳင့္စိတ္ဓာတ္၊ ျမိဳင့္ရဲ႕
တာ၀န္ယူလိုမႈ၊ ကိုသြင္ ရဲ႕ ယိမ္းယိုင္လြယ္ေသာ၊ မခိုင္က်ည္ေသာ
စိတ္ဓာတ္တို႔ကို အထင္းသားေပၚလြင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားသည္။ ေလာကဓံၾကမ္းၾကမ္းကို
တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္အံတု ေျဖရွင္းေနေသာ ျမိဳင္။ ကိုသြင္႔ ထံမွာ
အကူအညီေတင္းတာ မႏွစ္ျမိဳ႔လွေပမယ့္ ျမိဳင့္ အတြက္ တျခားနည္းလမ္းလည္း
ကူစဥ္းစားမေပးတတ္။ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္းကို က်ားကုတ္က်ားခဲ
ဆက္လက္ရွင္သန္ေစလိုေသာျမိဳင္။ျမိဳင္ႏွင့္ကိုသြင္ ခ်ိန္းဆိုေသာေန႔တြင္မႈ
ဘယ္လိုျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ ကၽြန္မ ရိပ္စားစျပဳလာသည္။ ကိုသြင့္ထံက
အကူအညီမေတာင္းနဲ႔ေလ ျမိဳင္ ရဲ႕.....စိတ္တြင္းမွ အၾကိမ္ၾကိမ္ သတိေပးရင္းကပင္
ျမိဳင္ ကိုသြင့္ကို ရင္ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ကၽြန္မ ႏွေျမာတသ....။
“ကိုယ့္ အတြက္ ကိုယ္ထက္ သူမ်ားေပးစရာ မရွိတာက ရွက္စရာပိုေကာင္းတယ္ ကိုသြင္ ရဲ႕။ လ်စ္လ်ဴရႈလို႔လည္း မရဘူးေလ။ အို...ကိုသြင္...”
ဒီအခန္းအဆံုးသတ္မွာ
သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခပ္သဲ့သဲ့ ခ်လိုက္မိသည္။ျမိဳင္ရယ္.......။ ကၽြန္မ
မလိုခ်င္ ေသာ အဆံုးသတ္ကို ျမိဳင္က ဖန္တီးခဲ့ျပီ။
“ျမိဳင့္ လက္ထဲက
အတန္အသင့္ေလးနစ္ေသာ ေငြထုတ္ကိုျမင္လွ်င္ လတ္တေလာ အခိုက္အတန္႔ ေတာ့ ေမေမ
ေပ်ာ္ရႊင္သြားမည္ ထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ျမိဳင္သိခ်င္တာက ထိုအေပ်ာ္ေတြဟာ ဘယ္
ေလာက္ၾကာရွည္ တည္တံ့ႏိုင္မလဲဆိုတာ...။”
ျမိဳင္ သိခ်င္သလို
ကၽြန္မ လည္း သိခ်င္လွပါသည္။ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္းတစ္ခုေတာ့
မဟုတ္ဘူး ျမိဳင္။ ျမိဳင့္ လုပ္ငန္းျပန္လည္လည္ပတ္ႏိုင္ရဲ႕လား။ ေနာက္
တစ္ရာသီမွာ အဆင္ေျပေျပ လည္ပတ္သြားႏိုင္ပါ့မလား။ ကိုသြင့္ရဲ႕
ေက်းဇူးတရားေတြေကာ ျမိဳင္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမွာပါလိမ့္..။
တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲတြင္ သစၥာအထားအသိုေတြ မွန္ကန္မိေစဖို႔ ကၽြန္မ တို႔
မိန္းမသားေတြ ၾကိဳးစားၾကရမည္သာ။ သတိုး၏ “သစၥာအထားအသို” က ကၽြန္မကို
ပင့္သက္ေတြ၊ ရင္ေမာစရာေတြ၊ အားမလိုအားမရျဖစ္ေစမႈေတြႏွင့္ ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။
သတိုး ၀တၱဳတို အေရးေကာင္းလွသည္။
ျမေသြးနီ ကေတာ့
လူခ်င္းခင္မင္ မရင္းနွီးေသာ္လည္း ကေလာင္နာမည္ကိ သိကၽြမ္း ႏွင့္ျပီးသည့္ သူ
တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ဘက္မွ ဆိုပါေတာ့ေလ..။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာထက္မွာ
ေတြ႔ျဖစ္သလို Teen Magazine ႏွင့္ ပတ္သတ္၍လည္း သိႏွင့္ေနခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။
ျမေသြးနီ၏ ေရးလက္ကို ကၽြန္မ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ျပီးသားပင္..။
“သံသယ ကန္႔လန္႔ကာ”
ကို ဖတ္ရႈရပါသည္။ ကြင္းစိမ္းတစ္ခုကို ေရးဖြဲ႕ထားပါသည္။ ေရကူးကန္ကို
လာေရာက္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ေရကူးကန္မွ ၀န္ထမ္းမိန္းမငယ္ ႏွစ္ေယာက္၏
စိတ္ေနစိတ္ထား၊ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာေတြကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေရးျပသြားသည္။
ဇာတ္လမ္းရဲ႕အဖြင့္အပိတ္၊ ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္အတက္ကို စာဖတ္သူစိတ္၀င္စား
သိခ်င္လာေအာင္ လွလွပပေရးဖြဲ႕သြားပါသည္။ အေၾကာင္းအရာက
သာမာန္ပင္...ထူးေထြဆန္းျပားမပါ။ သို႔ေသာ္ လူ ဟူသည့္ မာယာမ်ိဳးစံုကို ျမင္
လိုက္ရသလိုရွိသည္။ “မမ” လို လူစားမ်ိဳးေတြ တကယ့္ကို ကၽြန္မတို႔
လက္ေတြ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိပါသည္။ အဆံုးမွ ျမွပ္ကြက္ကို ေဖာ္လိုက္ေသာ
“သံသယကန္႔လန္႔ကာ” သည္ လွပေသသပ္ေသာ ၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ပင္။
ဏီလင္းညိဳ၏
“နိဂံုးမဲ့ ေတးသြား” ကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈရပါသည္။ ထူးေထြအေၾကာင္းအရာ
မဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ညေနခင္းတစ္ခုကိုပင္ အေျချပဳျပီး ခ်စ္သူနွစ္ဦး၏
ပိုင္စိုးလိုမႈ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တရား၊ ၀န္တိုမႈ၊
ခြင့္လႊတ္နားလည္ျခင္းေတြကို တသိမ့္သိမ့္ျမင္လာေစပါသည္။ အတက္အၾကြ သိပ္မရွိ
လွေသာ္လည္း ေျပျပစ္ေသာ အေရးအသား၊ အခန္းအကူးအေျပာင္း ေသသပ္မႈေလးေတြက စာဖတ္
သူကို အဆံုးထိ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ခင္ေလးငယ္ ၏
“သက္ျငိမ္၌ စီးေမ်ာျခင္း” က ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ဟပ္မိေနေသာ ကဗ်ာဆန္လွသည့္
အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ပင္။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ျခင္းေတြႏွင့္ ဖြဲ႔တည္ထားသည့္
ခ်စ္သူနွစ္ဦး၏ လွပေသာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ၊ အဇၥ်တၱ၏ ရိုးတြင္းအထိ
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈေတြကို ေရးဖြဲ႔ထားသည္။ စိတ္အလ်ဥ္ သိမ္ေမြ႕ လွသည့္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွယ့္...။ ခ်စ္စရာေတာ့ ေကာင္းလွသည္။
ျမစ္က်ိဳးအင္း ၏
“အေမ့စိန္နားကပ္” တြင္ မိခင္ေမတၱာကို လွစ္ကနဲ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သမားရိုး
က်ဆန္ေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေပမည့္ ရိုးရွင္းေျပျပစ္ေသာ အေရးအသားက
ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ ခဲ့ပါသည္။
အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ ၏
“ခေရရွင္” ကို ဆက္လက္ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ သူ သည္လည္း ကဗ်ာဆန္သည့္ ၀တၱဳတို
တစ္ပုဒ္ပင္။ ဇတ္လမ္း အကူးအေျပာင္းလွပသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္
လြမ္းေမာျခင္းေတြကို လွလွ ပပေရးဖြဲ႕ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္အဖြင့္အပိတ္
အနည္းငယ္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ဆန္ပါသည္။ လြမ္းေမာျခင္း ကို စူးရွရွေတာ့ မရပါ။
သို႔ေသာ္ လွပေသသပ္ေသာ အေရးအသား၊ စကားလံုးနဴးညံ့မႈေတြက
အဆံုးထိဆြဲေခၚသြားႏိုင္ပါသည္။
“ေရလာေျမာင္းေပးျပဳျခင္း”
“ပဲထုတ္ျခင္း” “ၾကိဳး ရွည္ရွည္ႏွင့္ လွန္ထားျခင္း” စသည့္ စကားလံုးမ်ား
ရွိမေနသည့္ သူမ၏ အဘိဓာန္စာအုပ္ေအာက္မွာ ေလ့က်င့္ခန္း
စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိေလသည္။”
“ခေရ တို႔ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀၍ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေၾကြခဲ့ေလျပီ”
“စာမ်က္ႏွာ သည္ မစီးခ်င့္စီးခ်င္ စီးဆင္းလာေနေသာ စမ္းေရတစ္စင္းႏွယ္ တထစ္ျခင္း ျပန္ပြင့္လာေလသည္”
အေရးအသားေလးမ်ားက ခ်စ္စဖြယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ ေလးနက္ခိုင္ၾကည္မႈကို လွစ္ကနဲ ျမင္လိုက္ရပါသည္။
ေရခဲငွက္ ၏
“ျမင္းရိုင္း” တြင္ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အားမာန္၊မိသားစု၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ဘ၀ကို
ရင္ဆိုင္ အံတုေက်ာ္လႊားလိုေသာ စိတ္အင္အားတို႔ကို ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။
၀တၱဳတိုဟု ေျပာ၍ ရသလို ပုဂၢလိကေပးစာ သေဘာမ်ိဳး ရသေဆာင္းပါးလည္း ဆန္ပါသည္။
“အေမ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က အေမွာင္ကို ခြင့္မယ့္ အလင္းတန္းေလး တစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ အေမရယ္”
“အခက္အခဲေတြ
တင္းၾကမ္းျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ေတာအုပ္ၾကီးထဲမွာ လႊားကနဲ ရိပ္ကနဲေျပးနွင္ေနတဲ့
ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ အားမာန္မ်ိဳးကို မဆုတ္မနစ္ ေမြးျမဴျပီး
ေရွ႔ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး ခြန္အားအျပည့္၊ မာန္ဟုန္အျပည့္ နဲ႔
ဆက္လက္ ခရီးႏွင္သြားမွာပါ”
ဒီစာသားေတြက အဓိက ေက်ာရိုးဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။
ျမတ္မြန္ ၏
“ေမတၱာျဖင့္မိုး နွလံုးသားျဖင့္ကာ” ကို ဖတ္ရခ်ိန္တြင္ ေရေျမေနရာေဒသကို
လိုက္၍ အေျပာအဆို၊ ဓေလ့စရိုက္ ေျပာင္းလဲပံု၊ ေရျခားေျမျခားေရာက္
ျမန္မာမိသားစုေလး၏ ဘ၀ အေျခအေန၊ သားသမီး မ်ားအေပၚ လိမၼာယဥ္ေက်းေစလိုေသာ၊
အနာဂတ္ အတြက္ အေကာင္းဆံုး ကိုသာ ဖန္တီးေပးလိုေသာ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္၏
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကို အထင္းသား ျမင္ေနရပါသည္။
“ရုပ္၀တၱဳမ်ား ေနာက္ကို လိုက္ရင္း နွလံုးသားမ်ား လံုးပါးပါးရမည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလိုလားၾကေတာ့”
”ၾကီးသူကို ရိုေသ၊
ငယ္သူကို ေလးစားတတ္ေသာ ေနရာတြင္သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုဘ၀ အိမ္ကေလးတစ္လံုး
အသစ္ျပန္ေဆာက္ၾကမည္။ ထို အိမ္ကေလးကိုေတာ့ ေမတၱာျဖင့္ မိုး၍ ႏွလံုးသားႏွင့္
ကာရံထားမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါသည္။”
ဇာတ္ကို
အရွိန္ျမင့္ေစဆံုး စာေၾကာင္းမ်ားပင္။ ကၽြန္မ တို႔ သားသမီးေတြကို
ရုပ္၀တၱဳျပည့္စုံေစရန္ ဖန္တီးေပးရံုႏွင့္ မျပီးေသး
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားရွိဖို႔၊ လိမၼာယဥ္ေက်းမႈရွိဖို႔ စိတ္ႏွလံုးလွပေအာင္လည္း
သင္ေပးဖန္တီးဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္းျမတ္မြန္က အလင္းတန္းျပလိုက္ျပီ။
ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာ မိသားစုမ်ားသာမက၊ ျပည္တြင္းေန မိသားစုမ်ား အတြက္ပါ
စဥ္းစားရမည့္ ကိစၥတစ္ခုကို ျပသလိုက္ ပါသည္။ ၀တၱတိုေရးသူ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္
ျမတ္မြန္ တာ၀န္ေက်ပါသည္။
၀တၱဳဆယ္ပုဒ္ဖတ္ျပီးေနာက္တြင္
စာေရးသူ ဘေလာ့ဂါမ်ား၏ ပရိုဖိုင္ေလးမ်ားကို ျမင္ရေလသည္။ စာေရးသူမ်ား ၏
အေတြး၊အျမင္၊ ျဖတ္သန္းတည္ရွိရာ ဘ၀ပံုရိပ္ခပ္ပါးပါး တို႔ကို ေဖာ္ျပထားသည္။
ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ကိုယ္ပုိင္ဒိုမိန္းမ်ား၊ အီးေမးလ္လိပ္စာမ်ား ႏွင့္ စနစ္တက်။
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အရိပ္အေယာင္ျပထားေသာ ရုပ္ပံုေလး မ်ားကို ၾကည့္ရင္း
ဓာတ္ပံုေလးမ်ားတြဲရက္ ေဖာ္ျပထားလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ ဆႏၵျဖစ္ေပၚ
မိေသးသည္။ သူတို႔ ေရးသားခဲ့သည္မ်ားကို ဖတ္ရႈျပီးသြား၍လား ကၽြန္မႏွင့္ေတာ့
အတန္ငယ္ ရင္းႏွီးလာၾက သလို..။ ေရွ႕ဆက္၍ စာရြက္မ်ားကို မလွန္မိေသးဘဲ
ကၽြန္မအေတြးစတို႔ ခပ္ပါးပါးလြင့္ေျမာေနသည္။ ဖတ္ခဲ့ျပီး ေသာ ရသမ်ားႏွင့္
သူတို႔၏ စိတ္၀ိညာဥ္မ်ားကို မရည္ရြယ္ဘဲ ဆက္စပ္ပံုေဖာ္မိေနသည္။ တခ်ိဳ႔က
ႏူးညံ့သည္။ တခ်ိဳ႕က စူးရွသည္။ တခ်ိဳ႕က လွပသည္။ တခ်ိဳ႕က သိမ္ေမြ႔သည္။
တခ်ိဳ႕က လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္သည္။ ဘ၀အေျခ အေန အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ နယ္ပယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ
အႏုပညာခ်စ္စိတ္ထပ္တူညီမႈက သက္တံ့ေရာင္စံုမ်ားကိုျဖစ္ေပၚခဲ့ေလ ေရာ့သလား။
ရင္ထဲတြင္အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားမႈက လွပ္ကနဲ။ ဒုတိယပိုင္းကို
ဆက္လက္ဖတ္ရႈခ်င္ေသာ အာသီသတို႔က လႈပ္ရွားရုန္းကန္လာသည္။
ျမတ္မြန္ ၏
“မသိကိန္း၏တန္ဖိုး” ကို စတင္ဖတ္ရႈရပါသည္။ စတင္၍ ဖတ္ကာစတြင္
ပထမတစ္ပုဒ္ႏွယ္ပင္ ေရျခားေျမျခားေရာက္ျမန္မာမိသားစုအခက္အခဲအေၾကာင္း
တင္ျပထား သည္ဟု ထင္ျမင္မိေသးသည္။ေရေျမျခားတြင္ျမန္မာမိသားစုေလးတစ္ခုအတြက္
နားခိုရာအိမ္တစ္အိမ္ရရန္ အခက္အခဲျဖစ္ပံု၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ သူ၏
အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး တြင္ ေခတၱတြဲလ်က္ေနထိုင္ၾကရင္း အိမ္ခန္းတစ္ခန္းရရန္
အပူတျပင္းရွာေဖြရပံု တို႔ကို ေဖာ္ျပထားသည္။ ဖတ္သူ ကၽြန္မပါ သူတို႔အတြက္
အိမ္ခန္းေလးတစ္ခန္း အဆင္ေျပေျပ ရေစခ်င္ လာ သည္။ သူတို႔
အိမ္ခန္းေလးတစ္ခန္းရရွိသြားေသာ အခါမွ ကၽြန္မ သက္မခ်ကာ စိတ္သက္သာရေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေနရာတြင္ ၀တၱဳက အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုသို႔ ရုတ္တရက္ ကူးေျပာင္း
သြားသည္။ မိသားစုတြင္းမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္မႈ၊ အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔
ရစ္ပတ္လာသည္။ ဒါကို လမ္းဦးတိုက္ျဖစ္ေန၍လားဟု သူတို႔သံသယ ရွိလာေသာအခါ
ကၽြန္မ မ်က္ခံုးပင့္မိသည္။ ဂမၻီရဘက္ကိုမ်ား ေရာက္သြားေတာ့မွာလား။
၀ါးပင္ေပါက္ကေလးေတြစိုက္၍ တံခါး၀တြင္မွန္ကေလးခ်ိတ္လိုက္ၾကေသာအခါ သူတို႔
အဆင္ေျပသြားၾက ေတာ့ မလား ကၽြန္မေတြးမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ါးပင္ေလးခမ်ာလည္း
အစြမ္း မျပရ ရွာပါ။ ထူးမျခားနား အေျခ အေနမ်ားႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္လာရေသာအခါ
သူတို ႔ေနာက္တစ္အိမ္ ေျပာင္းျဖစ္ၾက ရေတာ့သည္။ သို႔ေပမယ့္
လူဆိုသည့္အမ်ိဳးအႏြယ္သည္ ကိုယ္ သိခ်င္သည္မ်ား၊ တအံုေႏြးေႏြး
ျဖစ္ေနသည္မ်ားကို သိလိုက္ရမွျဖစ္ေလရာ အဆိုပါ လမ္းဦးတိုက္အိမ္ကေလးတြင္
အရင္ေနသြားေသာ လူမ်ိဳးျခားမိသားစုထံဆက္သြယ္ကာ ေမးျမန္းၾက သည္။ ဒီေနရာမွာ
လီခ်န္ေျဖလိုက္ေသာ အေျဖစကားကို ကၽြန္မ သေဘာက် လွသည္။
“ခင္ဗ်ားေျပာတာမ်ိဳး
အခုမွၾကားဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီ့မွာေနခဲ့တာႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတယ္။ေနမေကာင္းတာလည္း ရွိတာပဲေလ။ အလုပ္အကိုင္ဆိုတာလည္း အဆင္မေျပတဲ့ အခါမ်ိဳး
ရွိတာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ေဆးခန္းသြားလိုက္တာပဲ။
တစ္ဘက္ကလည္း မဖ်ားမနာေအာင္ အေနအထိုင္ေတာ့ ဂရုစိုက္ရတာေပါ့ေလ။ အလုပ္အဆင္
မေျပရင္လည္း ေျပတဲ့အခ်ိန္ျပန္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ပဲေတြးတယ္။
အခုေျပာင္းျဖစ္တာကလည္း အိမ္သစ္၀ယ္ျဖစ္လို႔ေျပာင္းျဖစ္သြားတာ၊ အေရးၾကီးတာက ကိုယ့္ လုပ္ရပ္ေကာင္းေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား”
လက္ေတြ႔ဆန္ေသာ
သိပၸံနည္းလမ္းမွ အျမင္ဟုထင္ျမင္ယူဆဖြယ္ရွိေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့
စိတ္စြမ္းအင္ႏွင့္ပါ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ေနပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏
အရိုးစြဲအယူအဆမ်ား၊ ဥပါဒါန္မ်ားက မသိစိတ္ကိုပါ အံု႔မိႈင္းေစကာ
လက္ေတြ႔ဘ၀ေနထိုင္မႈကိုပါ ထိခိုက္ပတ္သတ္ေစပါသည္။ အယူအဆမရွိေသာသူမ်ား၏
စိတ္တြင္းတြင္မူ စိတ္သည္ထိုအရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ျငိမ္သက္ၾကည္လင္ေနရာ
လက္ေတြ႔ဘ၀သို႔ ပတ္သတ္လာျခင္းမရွိေတာ့ပါ။ လီခ်န္၏ ေနာက္ဆံုးစကားက ၀တၱဳ၏
အရွိန္ကို အျမင့္ဆံုးထိ ျမွင့္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ေျပာေနက်စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြက မသိတာက ပိုတန္ဖိုးရွိတယ္တဲ့ ”
ျမတ္မြန္ျပလိုေသာ
ရႈေထာင့္ကို ကၽြန္မ လက္ကနဲျမင္လိုက္ရသည္။မသိကန္းတစ္ခု၏ တန္ဖိုးကို
ကၽြန္မတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာ ပမာဏအထိ ျမင္ႏိုင္ၾကမွာ
ပါလိမ့္..........။
ေရခဲငွက္၏
“တိမ္နဲ႔ေရးတဲ့ အိမ္”ကိုႏွစ္ၾကိမ္လား၊ သံုးၾကိမ္လားမသိ ကၽြန္မ
ျပန္ျပန္လွန္လွန္ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ပထမတစ္ၾကိမ္တြင္
သာမာန္အလြမ္းသိပ္သည္းဆ မ်ားေနသည့္ အေ၀းေရာက္၀တၱဳတစ္ပုဒ္သာ ထင္ျမင္မိ၍ပင္..။
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဖတ္ျဖစ္ေသာအခါတြင္မူ ကၽြန္မ ရင္ထဲလိႈက္ကနဲ...။ သူေျပာခ်င္တာ
ရိုးရိုး အလြမ္းမဟုတ္ဘူး။ သူသြားေနတဲ့ ေတာလမ္း၊ ေတာင္လမ္းေတြဟာ
ရိုးရိုးခရီးမဟုတ္ဘူး။ တဂိုး၏ “ခရီတေထာက္နားျခင္း” ကို စြဲလမ္းခဲ့ဖူးေသာ၊
ငယ္စဥ္ ဖတ္စာအုပ္မွ “ခရီးသည္” ကဗ်ာေလးကို ႏွစ္သက္ ခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္မ အတြက္
သူျဖတ္သန္းေနေသာ ထင္းရႈးရနံ႔ေတာအုပ္မ်ား၊ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သားမ်ား၊
နွင္းခဲျပင္က်ယ္မ်ားက ရင္ကိုထိရွေစသည္။ ကၽြန္မေျခဖ၀ါးေအာက္က
လမ္းသည္ဘာပါလိမ့္။ ကၽြန္မ ဘယ္က ုိေလွ်ာက္လွမ္းေနပါလိမ့္...။
“ဒီတိုက္ပြဲေတြ
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ရပ္သင့္တယ္လို႔ တစ္ဆက္တည္းေတြးမိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ
ရပ္မလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာက တစ္ဆက္တည္းတြဲ ပါလာခဲ့တယ္။တိုက္ပြဲေပါင္း မ်ားစြာကို
ဆင္ႏႊဲရင္း တိုက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳေတြ ရင့္က်က္ျပည့္၀လာတဲ့ စစ္သူၾကီးတစ္ေယာက္ပဲ
ျဖစ္ခ်င္တယ္။ တစ္ခ်ိ္န္တည္း မွာပဲ တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးမိရင္း
ေၾကာင့္ၾကပူပင္ လာမိခဲ့တယ္။”
“ ငါ အမွန္တကယ္ပဲ ရပ္တန္႔ႏိုင္ပါ့မလား...”
တိုက္ပြဲေတြကို
ညည္းညဴရင္း၊ျငဴစူရင္း ကၽြန္မတို႔ေတြ တိုက္ပြဲေပ်ာ္ေတြမ်ားျဖစ္ေနၾကသလား။
ဘယ္ေသာအခါ ရပ္တန္႔ႏိုင္မွာလဲ။ တစ္ခါတရံေအာင္ျမင္မႈမ်ား၊ ခ်ိဳျမိန္မႈမ်ားက
တိုက္ပြဲထံမွ ေသြးစက္မ်ား၊ နာက်င္မႈမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ေစသည္ ထင္ပါသည္။
လိုအင္ဆႏၵေၾကာင့္လား၊ ရည္မွန္းခ်က္ အမည္ခံ တက္မက္မႈေတြ ေၾကာင့္လား၊ ငါ
ဘာဆိုတာ သိေစ လိုစိတ္ မခံခ်င္စိတ္မ်ားေၾကာင့္လား။ သူကေတာ့
ဆြဲေခၚခံရျခင္းကို ဒီလိုေရးဖြဲ႕ထား ပါသည္။
“ေဘးဘီ၀န္းက်င္ကို
အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သူ႔လိုမ်ိဳး တရြတ္တိုက္ဆြဲပါေနသူ
တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ တခ်ိဳ႕က မေရမရာ၊ တခ်ိဳ႕က
အိပ္မံႈစုတ္ဖြား၊ တခ်ိဳ႕က ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ။”
မျဖစ္သင့္ဘူး။
မျဖစ္ရဘူး ျငင္းဆန္ေနရင္းက သူ႔ ေျခလွမ္းေတြ ေရွ႕ဆက္ေနပါေရာ့လား...။ ကၽြန္မ
စိတ္ေတြ မိႈင္းျပျပ၊ လြမ္းေမာေမာ။ ဒက္ဖိုေဒးလ္ပန္းေလးမ်ား၊ ထင္းရႈး
ပင္ေလးမ်ား၊ နွင္းခဲျပင္ၾကီး၊ စမ္းေခ်ာင္းေလး အနား သူ႔ကို
ျပန္ေရာက္ေစခ်င္သည္။
“ကမ္းေ၀းျမစ္တစ္စင္းကေတာ့ ပင္လယ္ဆီကို ဦးတည္လို႔ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ စီးလို႔ ေမ်ာလို႔ ေကာင္းေနတုန္း.......”
သူကေတာ့ ၀တၱဳေလးကို
အဆံုးသတ္သြားျပီ။ ကၽြန္မ အေတြးစထဲတြင္ေတာ့ အဆံုးမသတ္ခ်င္ေသး။ျမစ္တို႔
မည္သည္ တစ္ေန႔ေသာအခါ ေအးျမတဲ့ေတာရိပ္ေအာက္ရွိ စမ္းေခ်ာင္းေလးဆီ
ျပန္လည္စီးေမ်ာလာ ေကာင္း ရဲ႕ေလ.....။
အိမ့္ခ်မ္းေျမ့၏
“အေမြအႏွစ္” ကို ဖတ္ရပါသည္။ တန္ဖိုးရွိလွေသာ ေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ပင္။
ႏိုင္ငံရပ္ျခား ေရာက္ ျမန္မာစိတ္ေပ်ာက္ေနသူမ်ားသာမက ျပည္တြင္းေန
ျမန္မာမ်ားပါ ဖတ္ရႈသင့္လွသည့္ ေဆာင္းပါးေကာင္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
လူမ်ိဳးတိုင္း မိမိႏိုင္ငံ၊ မိမိယဥ္ေက်းမႈကို တန္ဖိုးထားၾကပံုမ်ား၊
ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ့ရိုးရာ၊ မိခင္ဘာသာစကားကို
တန္ဖိုးထား သင့္ေၾကာင္း အထူးျပဳေဖာ္ျပထားသည္။ ပညာေနာက္၊ ေငြေနာက္ကို
လိုက္ရင္း ကိုယ့္နိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ကိုအထင္မၾကီးေတာ့ေသာ၊
လူမ်ိဳးျခား မ်ားေရွ႕တြင္ ႏွိမ့္ခ်ေျပာရန္ ၀န္မေလးေသာ
လူတန္းစားတခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေရးျပသြားသည္တြင္ အိမ့္ခ်မ္းေျမ့သာမက ကၽြန္မပါ
ခံစားနာက်င္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္..။
“မိမိအမ်ိဳးႏြယ္ကို
ရြံရွာမုန္းတီးတတ္သူမ်ား (သို႕) စိတ္ပညာဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရတစ္ခုကို
ယူသံုးရရင္ေတာ့ Self-Haters ေတြမ်ားျဖစ္သြားႏိုင္မလား” ဟု
စာေရးဆရာမညည္းညဴသလို ကၽြန္မ လိုက္ညည္းညဴခ်င္လာသည္။
“အိမ္မွာကေလ
အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာေတာ့ ျမန္မာစကား သိပ္ျပီးေတာ့ေလ မတတ္ေတာ့တာေလ၊ I know
it's a shame ပါ။ ဒါေပမဲ့ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ျမန္မာေတြနဲ႔ကလည္း
မေပါင္းဘူးဆိုေတာ့ေလ You know?”
ေၾသာ္ ....ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ..။ ကၽြန္မ ရယ္ခ်င္စိတ္တစ္၀က္၊ စိတ္ပ်က္ျခင္းတစ္၀က္။
“ႏိုင္ငံျခားဆိုတာကို
လိုအပ္တာထက္ ပိုအထင္ၾကီးေနမိတဲ့ အခါ၊ျမန္မာျပည္၊ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔
ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြကို ရွိေနျဖစ္ေနတာထက္ ပိုမိုေလွ်ာ့ေပါ့ အထင္ေသးေနမိ
တဲ့အခါမွာ၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လူမႈပတ္၀န္း က်င္မွာ မိမိကိုယ္ကို
ျပန္မုန္းတီးသူေတြ ေပၚလာတတ္သလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးလာခဲ့မိပါတယ္”
ကၽြန္မတို႔
ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ နိမ့္က်သိမ္ငယ္ေနသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။
အမ်ားအလယ္မဖြင့္ဟရဲ ေလာက္ ေအာင္ ယုတ္မာညစ္ညမ္းေသာျပဳမူၾကသူမ်ားလည္း
မဟုတ္ၾကပါ။ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ၊ ရိုးရာ အစဥ္ အလာေတြ ႏွင့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏
ရွိသင့္ေသာအဆင့္အတန္းေတြနွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရုပ္၀တၱဳျမင့္မားမႈ
ေနာက္လိုက္ရင္း မိမိ အမ်ိဳး၊ မိမိစာေပ၊ မိမိ ယဥ္ေက်းမႈကို ရြံရွာမုန္းတီးကာ
ေမ့ေလ်ာ့ၾကသူမ်ား မျဖစ္ၾကပါ ေစႏွင့္။ ေမ့ေပ်ာက္ရင္း ေမ့ေပ်ာက္ရင္း
ျမန္မာဟူေသာလူမ်ိဳးစု တျေဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္ လာျပီးျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္
ျမန္မာမဟုတ္ေသာ တျခားအမ်ိဳးအႏြယ္မ်ားက ျမန္မာစကားမ်ားကို ေျပာရင္း၊
ေရွးရိုးစဥ္ဆက္ မိဘဘိုးဘြားေတြရဲ႕ အေမြ အႏွစ္ ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ရင္း၊
ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္က်ယ္ တြင္ လင္းပိုင္မ်ားႏွင့္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနေသာ အခါမွ
ခုႏွစ္သံခ်ီ ငိုခ်င္းမခ်ၾကပါေတာ့ႏွင့္။ ေမွာက္သြားေသာ ႏြားႏို႔အိုးကို
ေရႊစည္းခံုကပ္လွဴတယ္ဟူ၍လည္း ရေသ့ စိတ္ေျဖ ေျပာခ်င္ေန၍ လည္း မရေတာ့ေၾကာင္း၊
ကိုယ္ေရြးတဲ့လမ္း ကိုယ္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္ဆိုတာပဲ အမွတ္ရေနရ ေတာ့မည္
ျဖစ္ေၾကာင္း စာေရးသူက စူးစူးရွရွ တင္ျပ သြားပါသည္။
နိဂံုးခ်ဳပ္“ျမန္မာ” ဟူသည့္ ကဗ်ာေလးနွင့္ အဆံုးသတ္သြားေသာ “အေမြအႏွစ္” သည္ တန္ဖိုးထိုက္တန္ လွေသာ ေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ပင္။
ျမစ္က်ိဳးအင္း ၏
“ႏွလံုးသား ရွိတဲ့ အရပ္” ကို ဆက္လက္ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။
ျမိဳ႔ျပ၏တိုးတက္မႈမ်ားတြင္ သာယာ နစ္ေျမာရင္း မိသားစုအေပၚေမ့ေလ်ာ့ထားမိေသာ၊
ေအးစက္မိေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ခံစားမႈ ကို ေရးဖြဲ႕ထားသည္။
သာမာန္ၾကည့္လွ်င္ အျပစ္တင္စရာေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ယံုၾကည္ စိတ္ခ် ထားမႈ
ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဥပမာ-“ ငါ ဘယ္ အခ်ိန္ ဆက္သြယ္ ဆက္သြယ္ ရတာပဲ”
ဆိုတာမ်ိဳး၊ “ငါ အမွား လုပ္လည္း ခြင့္လႊတ္မွာပါ” ဆိုတာမ်ိဳး။ ရုန္းကန္ရင္း၊
အသစ္အဆန္းေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ရင္း သတိရ လြမ္းဆြတ္ စိတ္ကို တစ္ေနရာမွာ
ေခတၱပံုထားမိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ၀တၱဳထဲမွ လူငယ္ေလးသာမက ကၽြန္မတို႔
ေတြလည္း ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးဆန္ဆန္မွ လြတ္ကင္းႏိုင္ လိမ့္မည္ မထင္ပါ။
ဇာတ္ေကာင္လူငယ္ေလးသည္
သူ႔အစ္ကိုႏွင့္ ဖုန္းေျပာေနရာမွ ထပ္ကာထပ္ကာေျပာေနေသာ သူ႔အစ္ကို၏
စကားမ်ားကိုျငီးေငြ႔လာသည္။ ဖုန္းကဒ္ ကုန္ေတာ့မွာပဲဟု ျငိဳျငင္စ
ျပဳလာသည္။ ေနာက္ဆံုး သည္းမခံႏိုင္ ေတာ့သည့္ အဆံုးတြင္ ဖုန္းခြက္ကို
အသာခ်လိုက္သည္တဲ့..။ျဖစ္တတ္ပါသည္ဟုျဖည့္ေတြးေပးေနေသာ ကၽြန္မပင္ ဟာကနဲ...။
မလုပ္ရဘူးေလ ကေလးရယ္..။ ဟိုခမ်ာ သတိရရွာလြန္းလို႔ေလ။ ခပ္ရိုးရိုးစကားေလး
ေတြကိုပဲ သည္းခံျပီး နားေထာင္ေပးလိုက္ပါ။
တကယ္ေတာ့ ထိုလူငယ္ေလး
မေနႏိုင္ခဲ့ပါ။ လူငယ္စိတ္ႏွင့္ တဒဂၤတံု႔ျပန္ခဲ့ျပီးမွ အတိတ္မွ အစ္ကိုႏွင့္
ပတ္သတ္ေသာ ပံုရိပ္မ်ား၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားကို တရိပ္ရိပ္ျမင္ေယာင္
လာေသာအခါ သူ ေနာင္တတရားတို႔နွင့္ ပူေလာင္လာသည္။ သူ ၀မ္းနည္းလာသည္။
ဖုန္းျပန္ေခၚေသာအခါ သူ႔အစ္ကိုက အျပင္ထြက္သြားခဲ့ျပီ။ သူ႔ မိသားစုေလးကေတာ့
ဖုန္းလိုင္း က်သြားသည္ဟု သူ႔အေပၚ ရိုးသားခ်စ္ခင္စြာေတြးေပးေနျမဲပင္။
လူငယ္ေလး၏ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား တလိမ့္လိမ့္က်လာသလို ကၽြန္မ ရင္ထဲ၍လည္း
နင့္ကနဲ။ သူ႔အစ္ကို အတြက္လား..၊ သူ႔အတြက္လားေတာ့ ေသခ်ာေရရာ မသိလွေခ်။
သူေရရြတ္ေသာ စကားေလးမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္မျပံဳးလ်က္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
“
ျဖဴစင္ေသာခ်စ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း၊ စနာေဖးမျခင္းေတြသည္ မိစားစုထံမွသာ
ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္၏ေနာင္တတရားက သင္ေပးခဲ့ျပီ။ျပီးျပည့္စံုေသာ
ေခတ္မီ အသံုး အေဆာင္ပစၥည္းမ်ားသည္ ေမေမညတိုင္း ဖက္အိပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏
ေခါင္းအံုးေလးေလာက္ပင္ တန္ဖိုးမရွိေတာ့ပါ။”
“သည္ အရပ္မွ
အေနၾကာလာလွ်င္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မခံစားတတ္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးသား
လြင္တီးေခါင္ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္မိသည္။ .........ထိုအရပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မွ
ခ်စ္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေသာ ႏွလံုးသားမ်ား တည္ရွိေနေၾကာင္း မေမ့မေလ်ာ့
အထပ္ထပ္ သတိေပးေနမိေတာ့သည္”
ခင္ေလးငယ္၏
“ေန၀င္ပံုျပင္” မွာ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ေကာင္မေလးႏွင့္
ေန၀င္ခ်ိန္ကို မုန္းတီးေသာ ေကာင္ကေလးတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေန၀င္ခ်ိန္မွာပင္
ကြဲကြာသြားခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည့္အခ်စ္၀တၱဳတိုေလး ျဖစ္သည္။
ေန၀င္ခ်ိန္ကို လြန္လြန္ကဲကဲမုန္းတီးေသာ ေမာင္၏ အသြင္ စရိုက္က
လွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နဲလွသည္။ ေန၀င္ခ်ိန္ဟူေသာ အသံၾကားရံုႏွင့္ ေဖ်ာ့ေတာ့
ပ်က္ယြင္း သြားေလ့ရွိေသာ သူ႔မ်က္ႏွာ၊ေန၀င္ခ်ိန္သည္ လူတစ္ေယာက္၏ စိတ္ကို
ေလးပင္ထိုင္းမိႈင္းေစတတ္ေၾကာင္းေပာေလ့ရွိေသာ သူ႔စကားမ်ား…..။
ေန၀င္ခ်ိန္ကို ႏွစ္သက္လွပါေသာ ေမ သည္ သူ႔ေမာင္ ကို
ေန၀င္ခ်ိန္ႏွစ္သက္လာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ရွာေပ။ ေမ ခ်စ္ေသာ ေမာင္ သည္
ေန၀င္္ခ်ိန္ တစ္ခုဆီကို သြားသည့္တစ္ညေနခင္းမွာပင္ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ရျပီ
ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူအား တစ္ဘ၀စာ ဆံုးရံႈးမႈတြက္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈေတြႏွင့္
ေန၀င္ခ်ိန္ကို မုန္းတီးသြားရသည္ကေတာ့ ေမ ပင္။
ေန၀င္ျခင္းအေၾကာင္းကို
ပေဟဠိတစ္ပုဒ္ႏွယ္ ဖြဲ႔ဆိုရင္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ သိမ္ေမြ႔နက္နဲမႈတို႔ကိုပါ
လွလွပပ ေရးဖြဲ႕သြားသည္။ ေခ်ာေမြ႔ေျပျပစ္ေသာ အေရးအသားမ်ားကို သတိျပဳမိရင္း
ဆရာမ “ဂ်ဴး” ၏ ၀တၱဳတိုမ်ားကိုပါ အမွတ္ရမိေသးသည္။
ဏီလင္းညိဳ၏
“အသံမ်ားႏွင့္…” က စာေရးသူႏွင့္ အဇၥ်တၱတို႔ ေမးခြန္းထုတ္အေျဖရွာမႈကို
ဇာတ္ေကာင္ လူငယ္ ကေလးႏွင့္ ဘူတာရံုေလးတို႔ အျပန္အလွန္ စကားဆိုၾကပံုျဖင့္
ေရးသားထားပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္စဥ္က သာယာသံ၊ ဆူညံသံ ဟူ၍အသံေတြအေၾကာင္း
သင္ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ ဏီလင္းညိဳေျပာျပခ်င္ေသာ အသံေတြ မွာေတာ့ သာယာသံ၊
ဆူညံသံထက္မကေတာ့ပါ။ျဖစ္ရပ္တိုင္းရွိေသာ၊ က်ိဳးေၾကာင္း ညီညြတ္ေနၾက ေသာ၊
မညီညြတ္ေနၾကေသာ အသံမ်ား..။ ကၽြန္မ တို႔ ဘ၀သို႔ ရိုက္ခတ္ေနသမွ် အသံမ်ားကို
တံု႔ျပန္ဖို႔ လိုအပ္သည္ လား၊ ခံစားဖို႔ လိုအပ္သည္လား။ ကၽြန္မတို႔
ဘ၀ေတြသည္လည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ ေနသည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ သတိမျပဳမိ (သို႔)
မသိႏိုင္သည္သာ ရွိသည္။ အသံကေတာ့ ရွိေနႏိုင္မွာပင္။ သို႔တည္းမဟုတ္
ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းကပင္ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းအသံတစ္ခုအျဖစ္ျဖစ္ေနႏိုင္သည္ပဲ။
ဘူတာရံုေလး၏ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ ေလးနက္ဆင္ျခင္စရာေကာင္းလွသည္။
“အသံေတြရဲ႕အလယ္မွာ
ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို႔ ဆိုတာ အေျပာမွာ လြယ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ခက္ခဲရင္
ခက္ခဲေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကိဳးစားရင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ သူလိုငါလို လူေတြထဲမွာ
တကယ္လုပ္ရင္ အဟုတ္ျဖစ္လာ ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ရင့္က်က္လာတဲ့တစ္ေန႔
မင္းသိလာပါလိမ့္မယ္ ေကာင္ေလးရာ”
တကယ္ေတာ့ အသံမ်ားကို
အသံမ်ားဟု အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္း
ခံစားခ်က္မ်ား ေပၚထြက္လာႏိုင္ျခင္းရွိမွာ မဟုတ္ေပ၊ ထိုကဲ့သို႔သာမာန္
အသိအမွတ္ျပဳေလးတစ္ခုအတြက္ပင္ ကၽြန္မတို႔တေတြ မနည္းၾကိဳးစားေနၾကရသည္။
ခံစားမႈမ်ားေၾကာင့္လား၊ ေကာင္းတာကိုမွ လက္ခံလိုသည့္ စိတ္ေၾကာင့္လား။
ဘူတာရံုေလးဆိုခဲ့သလို “လူပီသဖို႔ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေရာ၊ ဆိုးတာကိုပါ
ေ၀မွ်ခံစားတတ္ဖို႔လိုမယ္” ထင္ပါသည္။ လူဟူ၍ ျဖစ္တည္လာသည့္ ဘ၀တြင္ေတာ့
ကၽြန္မ တို႔ လူပီသသင့္ ပါသည္။
ျမေသြးနီ ၏
“ႏိုင္တဲ့အရံႈး” မွာ ဖခင္တစ္ေယာက္၏ သားအေပၚထားေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္
လမ္းညႊန္ တည့္မတ္ျပသမႈကို အေျခတည္ကာ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းႏွင့္
ဇာတ္ေကာင္ အသားေပး မဟုတ္ဘဲ စာေရးသူတင္ျပလိုေသာ ဒႆနကို ဇာတ္ေကာင္၏
စကားေတြႏွင့္ ေဖာ္ၾကဴးသြားသည္။ “အရံႈးကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မွ အႏိုင္ဆိုတဲ့
အရာကို ေတြ႔ႏိုင္မယ္” ဆိုသည့္အေၾကာင္း မူလတန္းကေလးငယ္မ်ား၏
ေဘာလံုးယွဥ္ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုႏွင့္ သရုပ္ေဖာ္ကာ တင္ျပသြားသည္။
ရံႈးသည့္ကေလးမွာေတာ့ ငိုခ်င္မိမွာပဲ၊ ငိုမိမွာပင္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အတြက္
ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ ရပ္တည္ေပးေနေသာ ဖခင္၏ ေမတၱာက အႏိုင္ကို ေတြ႔မည့္လမ္းကို
ျပသခဲ့တာပင္ ျဖစ္သည္။
ဖခင္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သူ ဦးဘုန္းေက်ာ္၏ စကားက ၀တၱဳတစ္ပုဒ္လံုးအတြက္ အထိေရာက္ဆံုး Target ပင္။
“ သား…တစ္ခါတရံ ဘ၀မွာ
ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုျဖစ္မလာတာေတြကို ေတြ႔ၾကံဳရမွာပဲ၊ ကိုယ္ က
ၾကိဳးစားေပမယ့္လည္း ဘယ္လိုမွ တားဆီးလို႔မရဘဲ ခံလိုက္ရတာမ်ိဳး၊ ေနရာတစ္ခုမွာ
ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္လိုက္ရ တာမ်ိဳးလည္း ရွိမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက
အေရးမၾကီးဘူး၊ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္သံေယာဇဥ္ရွိသူေတြ ကိုယ့္ဘက္မွာ
ရပ္တည္အားေပးမယ့္သူေတြ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ရွိေနဖို႔က ပိုအေရးၾကီးတယ္၊
ေအာင္ျမင္တဲ့အခါ ၀မ္းသာ စိတ္ျဖစ္ရတာထက္ အရံႈးကို ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္မွာလည္း
ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံတတ္ဖို႔က ပိုအေရးၾကီးတယ္”
ဦးဘုန္းေက်ာ္၏
ေျပာစကားေၾကာင့္ ၾကြတက္ အရွိန္ျမင့္လာေသာ ၀တၱဳသည္ ေက်ာ္စြာ၏
“သား…ၾကိဳးစားပါ့မယ္” ဟူေသာ စကားႏွင့္ အဆံုးသတ္ေသာအခါ အနည္းငယ္အားေပ်ာ့သလို
ျဖစ္သြားသည္။ အကယ္၍သာ ေက်ာ္စြာ ႏွင့္ ဦးဘုန္းေက်ာ္ၾကားဘာသာေဗဒမဲ့
အမူအရာႏွင့္ (သို႔) စိတ္တြင္း အတက္အၾကြ ခံစားမႈ ႏွင့္ အဆံုးသတ္
လွ်င္ပိုေကာင္းမည္ဟု ထ္သည္။ ဒါကေတာ့ ဖတ္ရႈသူ၏ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္
သက္ဆိုင္ လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
သတိုး၏
“ရိပ္ၾကီးခိုလွ်င္” သည္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို လူတို႔တစစဖ်က္စီးျပဳန္းတီးလာၾက၍
ပ်က္စီးယိုယြင္း လာၾကသည့္ အေၾကာင္းတင္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအရာမွန္
ေဆာင္းပါးကိုပင္ ၀တၱဳသ႑န္ ဖြဲ႔တည္ထားသည့္ အႏုပညာမွာ လွပလွသည္။ သူတို႔
ရပ္ရြာကေလး၏ ေရေျမေဒသအေၾကာင္း ေရးသြား သည္မွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္။
ပ်င္းရိျငီးေငြ႔စရာ မျဖစ္ဘဲ ရြာကေလးကို အလည္ေရာက္ေနသလိုပင္ ခံစားရသည္။
ကၽြန္မ နာမည္မၾကားဖူးေသာ အသီးအရြက္ေတြကိုလည္း သိရသည္။ ဗိုင္းေတာင့္သီး၊
သမွည့္သီး၊ က်ီးေသရြက္၊ ေတာင္သလဲရြက္၊ ၾကက္ဖသီး ေခၚ ခင္မြန္သီး တဲ့။
လမုဆိုတာ ၾကားဖူးေသာ္လည္း ဘလဆိုတာပါ ရွိေနေသး ေၾကာင္း ဒီေတာ့မွ သိရသည္။
သင္ေပါင္းဖူးကေတာ့ ၾကားဖူးသည္ထင္သည္။ သင္ေပါင္းပိုးကို ထမင္းအိုးထဲ
ထည့္ေပါင္းကာ စားသည္တဲ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ မျမင္ဖူးသည့္
သင္ေပါင္းပိုးေကာင္ေလးကို လႈပ္ရြရြျမင္ ေယာင္ကာ ကၽြန္မ အူယားလွသည္။
သာယာလွပမႈမ်ား၊
ေပါၾကြယ္၀မႈမ်ားကို ငယ္ငယ္တုန္းက ဟူ၍သာ အစခ်ီႏိုင္ေတာ့ေသာ ရြာကေလးသည္
ယခုအခါမွာေတာ့ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔ကာ ေခ်ာင္းေရညိဳညစ္ညစ္ႏွင့္
မစိမ္းလန္းႏိုင္ေတာ့ေပ။ မီးေသြးဖိုေတြကို ရြာ၏
အဓိကလုပ္ငန္းအျဖစ္ရပ္တည္လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ ရြာကေလး၏ ၀န္းက်င္သည္
ႏွစ္ကာတိုက္စား လာ သည့္အခါ သစ္ေတာက်ိဳးက်ဲႏွင့္ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔သာ
က်န္ေတာ့သည္။ ဒါကို သူေရးသြားသည္မွာ ထိမိလွသည္။
“ဘ၀စဥ္ဆက္မွီခိုေနေသာ
သဘာ၀တရားၾကီးကို ကိုယ္တို႔ေတြ တစ္ကိုယ္စာသက္ရွင္ ရပ္တည္ႏိုင္ရံု
မ်က္ေတာင္တဆံုး အေတြးတိမ္တိမ္နွင့္
တစ္ေယာက္တစ္လက္၀ိုင္း၀န္းဖ်က္ဆီးခဲ့လိုက္ၾကတာ။ ကမၻာေက်ာ္ ပင္လယ္လိႈင္းၾကီးက
အဆီးအတားမဲ့ ခဏအတြင္း ေက်ာ္လႊားခုန္ပ်ံကာ ကုန္းေျမေပၚ အလြယ္တကူ
လႊမ္းဖံုးလာေလမွ ေနာင္တရခ်င္မိေတာ့ ေနာက္က်လြန္းခဲ့ျပီ”
ေရွးရိုးအစဥ္အလာေတြႏွင့္
ရြာကေလးကို သဘာ၀တရားပ်က္စီးမႈ၊ ပိုမိုမပ်က္စီးေစရန္
ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးကို စာေရးသူလည္းေျပာျပျခင္းငွာ မစြမ္းသာခဲ့ပါ။ သာမာန္
ျမင္ေလ့ရွိၾကသည့္အတိုင္း ေရတစ္ေပါက္ႏွင့္ေတာ့ မိုးမျဖစ္ႏိုင္ ဟူ၍ပင္။
ေရစက္ေပါင္းမ်ားလာလွ်င္ ေအးျမလွသည့္ မိုးျဖစ္ႏို္င္တာ ဘာေၾကာင့္ မေတြးေတာ
ႏိုင္ၾကပါလိမ့္။ သဘာ၀တရားကို ကယ္ဆယ္ေထာက္မေရး စီမံကိန္းမ်ား ပါ၀င္သည့္
အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုမွ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ကၽြန္မ.. သပ္မေမာတို႔ တနင့္တေမာပင္။
စည္းရံုးႏိုင္ဖို႔၊ ေပါင္းစည္းႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္မ တို႔ လက္ေတြ
အားအင္ျပည့္ေနဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္။
သည္ အေမာေတြကိုပင္
သတိုးက သူ႔စကားအရာမလုပ္ၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးစုအလယ္မွ အျဖစ္သနစ္တို႔ျဖင့္
ဟာသဆန္ဆန္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားသည္။ျပံဳးခ်င္စရာေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔ေတာ့
ျပံဳးစရာမဟုတ္ခဲ့ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို တေစ့တေစာင္းျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ သတိုးက
သူ႔၀တၱဳတိုအတတ္ႏွင့္ ညႊန္ျပခဲ့ေလသည္။
မယ္ကိုး၏
“လူေယာင္ေဆာင္သူမ်ား” သည္ သစၥာမတည္တတ္ေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင့္
အေၾကာင္းစံုကို သိလွ်က္ သည္းခံျမိဳသိပ္ေနရေသာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
တစစကင္းမဲံလာသည့္ မိန္းမသားတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးကို ခပ္ပါးပါးေရးဖြဲ႔ထားျခင္း
ျဖစ္သည္။
“ခၽြဲႏြဲ႕ေျပာတတ္တဲ့ ေၾကာင္ေတြလို ေနစရာ၊ စားစရာနဲ႔ ေသြးသားလိုအင္ေတြ အတြက္သာ ကၽြန္မ ကို ခဏတာခ်စ္ေယာင္ျပခဲ့တာ”
သည္လို
စာသားေလးမ်ားကေတာ့ အနည္းငယ္ရင့္ေရာ္လွပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထို ဇာတ္လမ္းမွ ထို
ဇာတ္ေကာင္ အျမင္မို႔ သိပ္ေစာဒကတက္စရာေတာ့ မရွိလွပါ။ ေရးသားဟန္ ဆန္းသစ္
ဖတ္ေပ်ာ္ေသာ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္ပါသည္။
ညီလင္းသစ္၏
“အသိအမွတ္ျပဳမႈ” သည္ ေဆာင္းပါးတိုေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ လူသားဟူသမွ် အသိ
အမွတ္ျပဳမႈ ခံခ်င္သူတိုင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းတိုေလးတစ္ခုႏွင့္ အစျပဳကာ
ေရးသားထားသည္။ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံ ဇူးရစ္ခ္ျမိဳ႔ရွိ လူတစ္ေယာက္သည္
သူ႔ေမြးေန႔ကို အမ်ားသတိျပဳေစခ်င္လိုေသာ စိတ္ႏွင့္ ကုန္တိုက္ၾကီးတစ္ခုအတြင္း
ဗံုး ရွိသည္ဟု သတင္းအမွားေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ အမ်ားသူငွာငွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ
ျဖစ္ကာ သူလည္း အမ်ားျပည္သူထိတ္လန္႔ေစမႈႏွင့္ အေရးအယူခံရသည္။ ထိုသတင္းမွ
အစျပဳကာ “အသိအမွတ္ျပဳမႈ” ဟုေသာ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ကို စာေရးသူက
က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေရးသား ထား ေလသည္။
အသိအမွတ္ျပဳမႈ
ဟူေသာစကားလံုးေလးသည္ တိုေတာင္းက်စ္လ်စ္ေနေသာ္လည္း က်ယ္ျပန္႔လွေၾကာင္္း သူက
တင္ျပသြားသည္။ အသိအမွတ္ျပဳရံုလး ဆိုေပမယ့္ သူ႔အဓိပၸာယ္ကေတာ့ တာသြားလွသည္။
ထိုအရာက လူမႈ ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္၊ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္၊ စီးပြားေရးနယ္ပယ္ေတြမွာ
ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းစ၏ ပထမဆံုး တံခါးေပါက္ဟု စာေရးသူက တင္ျပသြားပါသည္။
ခင္မင္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းဟာ ေႏြးေထြးသည့္ ခ်စ္စဖြယ္ အိမ္ကေလးဆိုရင္
ထိုအိမ္ကေလးထဲ ၀င္ေရာက္ဖို႔ အသိအမွတ္ျပဳမႈ ဟူေသာ တံခါးေပါက္ကို အရင္ဆံုး
ေခါက္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထိမိစြာတင္ျပသြားသည္။
“အသိအမွတ္ျပဳမႈ ရဲ႕
ဆန္႔က်င္ဘက္က ဥေပကၡာပါ” တဲ့။ ထိုစကားေလးကို ကၽြန္မ လက္ခံပါသည္။ ဥေပကၡာ
ျပဳျခင္း၊ လ်စ္လ်ဴရႈျခင္းကို ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရဖူးသည္။ အသိအမွတ္ျပဳမႈ အေပၚ
ေမွ်ာ္လင့္နာက်င္ ခဲ့ဖူး သည္။ တကယ္ေတာ့ လူသားသည္ လူသားဆန္သည္သာ ျဖစ္သည္။
“တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
အျပန္အလွန္အသိအမွတ္ျပဳမႈေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာ
လူမႈအေဆာက္အအံဳဟာ ပိုမိုခိုင္ခန္႔ျပီး၊ ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ ေနခ်င့္စဖြယ္
အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခု ျဖစ္လာပါမယ္” ဟု ေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္ထားသည္။
ေဆာင္းပါးေလးက ရိုးရွင္းေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးႏွင့္
တိုက္ရိုက္ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ေနပါသည္။ အေတြးစ၊ အသိျမင္တို႔ လြန္႕လူးေစေသာ
ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပင္ျဖစ္သည္။
သက္တံဆယ္စင္း
စာအုပ္ကေလး၏ ရသမွ်ေ၀ခံစားမႈကေတာ့ ျပီးဆံုးသြားေလျပီ။ ရသစာေပကိုျမတ္ႏိုး
လွေသာ ကၽြန္မ စာအုပ္စင္ကေလးတြင္ ထုိစာအုပ္ကေလးက ေနရာတစ္ေနရာယူခဲ့ျပီ။
ေနာက္ေက်ာတြင္ ေနာက္ထြက္ရွိမည့္ စာအုပ္ေၾကျငာမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရရာ
မုဒိတာစိတ္ႏွင့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရပါသည္။ လူနည္းစုတင္မက သက္တံဆယ္စင္းပါ ဆရာ၊
ဆရာမမ်ား အားလံုးေရာက္ရွိသည့္ေနရာတြင္ ရပ္တန္႔မေနဘဲ အသစ္အသစ္ေသာ
အႏုပညာဖန္တီးမႈတို႔ျဖင့္ ထြန္းလင္းၾကပါေစသည္း။ စာေပေကာင္းကင္တြင္
လင္းလက္ေတာက္ပေသာ ၾကယ္ပြင့္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစသတည္း။ ။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္
ေရႊအိမ္စည္
မွတ္ခ်က္
စာေရးသူ ေရႊအိမ္စည္က
ယခု သက္တံ့မ်ား၌ ေပ်ာ္၀င္ျခင္း စာအုပ္အညႊန္းကုိ အပုိင္း ၃
ပုိင္းခြဲေရးထားတာျဖစ္ၿပီး စာဖတ္သူမ်ား အဆင္ေျပစြာ ဖတ္ရွူႏုိင္ေအာင္
တစ္ေပါင္းစည္းတည္း တင္ေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အယ္ဒီတာ
