ၾကယ္အလင္းျဖင့္ လင္းသည့္လမင္း

ေနာက္ေန ့အလုပ္နားရက္ ျဖစ္သျဖင့္ ဒီေန ့ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလး ခ်က္စားျဖစ္၏။ ခုလို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလး ခ်က္မစားျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္သျဖင့္ စား၍ ျမိန္လွသည္။ စားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ စားလုိက္သျဖင့္  ဗိုက္ပင္ ေတာ္ေတာ္ေလး အင့္သြား၏။

အလုပ္ဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ခ်က္ျပဳတ္ ကေသာကေမ်ာစားျပီး အိပ္ယာဝင္ရသည္။ ႏို ့မို ့အိပ္ေရးမဝျဖစ္လွ်င္ အလုပ္ထဲတြင္ ဒုကၡေရာက္မည္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ထဲတြင္ ပင္ပန္းသျဖင့္ အိပ္ေရးမဝလွ်င္ မလြယ္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဒီေန ့လုိ ပိတ္ရက္ေရာက္မွသာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလး ခ်က္ျပဳတ္စားျဖစ္ၾက၏။ မနက္ျဖန္ အလုပ္နားရက္မို ့တျခားလူမ်ားကေတာ့ စားေသာက္ျပီးေနာက္  ထံုးစံအတိုင္း ဖဲဝုိင္းစရန္ တာဆူေနၾကျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဗိုက္ထဲနဲနဲ အင့္ေနသျဖင့္ ေလညင္းခံရန္ အိမ္ေရွ့ဘက္သို ့ထြက္လာခဲ့လုိက္သည္။ အတူတူ လာသည့္ သူတို ့ျမန္မာအေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ကို သူေဌးက santosa ျမိဳ ့တြင္ ႏွစ္ထပ္တိုက္ တစ္လံုးေပးထားသည္။ အိမ္ေနရာက ေခ်ာင္က်ေသာ္လဲ ကိုယ့္ျခံကိုယ့္ဝင္းႏွင့္မို ့ေနရထိုင္ရတာ အဆင္ေျပသည္။ ခုဆိုလွ်င္ မေလးရွားႏိုင္ငံကို ေရာက္တာ ဘာလိုလိုျဖင့္ တစ္ႏွစ္ပင္ေက်ာ္လာခဲ့ျပီ။ အရင္စလာခါစက လူႏွစ္ဆယ္ ျဖစ္ေသာ္လဲ ေလးေယာက္က အိုဗာစေတး လုပ္သြားသျဖင့္ ခုဆို ဆယ့္ေျခာက္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။

အိမ္ေရွ့ဘက္ကို ေရာက္ေတာ့ ကိုေအာင္ျမင့္တစ္ေယာက္ ဖုန္းေျပာေနသည္ကို ေတြ ့လုိက္ရသည္။ မိမိရွိေနလွ်င္ ကိုေအာင္ျမင့္ ဖုန္းေျပာရတာ မလြတ္မလပ္  ျဖစ္ေနမည္ စိုးသျဖင့္ ျခံေရွ့သို ့ ဆက္ထြက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ကိုေအာင္ျမင့္က ျပႆနာ မရွိဘူး ရတယ္ဆုိသည့္ သေဘာျဖင့္ ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္ရန္ အမူအယာျဖင့္ ျပသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူထိုင္ေနသည့္ ဆိုဖာထိုင္ခံု၏ အစြန္းတဖက္တြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ အိမ္ေရွ့ဘက္မွ ေဘာ္လံုးကြင္းကို ျဖတ္၍ တိုက္ခတ္လာသည့္ ေလက သန္ ့ရွင္းလတ္ဆတ္ေနသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ အိမ္ကိုပင္ ျပန္သတိရသြားမိသည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္လဲ ခုလို ထမင္းစားျပီးတုိင္း အိမ္ျပင္ဘက္သို ့ထြက္၍ ေလညင္းခံျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္၍ တိုက္ခတ္လာသည့္ ေလက ပို၍ သန္ ့ရွင္းလတ္ဆတ္္ေသာ္လည္းျမိဳ႕ျပႏိုင္ငံတြင္ ဒီလို ေလညင္းမ်ဳိးကို ရသည္ကလဲ ေက်နပ္ႏွွစ္သက္စရာျဖစ္၏။ ထိုစဥ္ တမင္နားစြင့္ထားျခင္း မဟုတ္ေသာ္ျငား ကိုေအာင္ျမင့္ ဖုန္းေျပာေနသည့္ အသံတို ့က မိမိနားအတြင္းသို ့စီးဝင္လာ၏။ ၾကားရသည့္ စကားအရ သူ ့အစ္မႏွင့္ စကားေျပာေနဟန္တူသည္။ ကိုေအာင္ျမင့္ အစ္မက ဆရာဝန္ေပါက္စ တစ္ေယာက္ဟု ေျပာသံေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ ဓာတ္ပံုျမင္ဖူးသည့္ ဖိုးေတကေတာ့ ရုပ္ရည္၊ ပညာအရည္အခ်င္း အဘက္ဘက္က ျပီးျပည့္စံုသည့္ အမ်ဳိးသမီးဟု မၾကာမၾကာ ခ်ီးက်ဴးေလ့ရွိသည္။

"နင္အိမ္ေထာင္ျပဳမဲ့ ကိစၥ ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ ငါမေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမက အသက္ၾကီးျပီ... ငါနဲ ့စိုးမိုးနဲ ့က အေဝးကို ေရာက္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ အေမ့ကို နင္ဘဲ ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့"

တမင္နားေထာင္ေနျခင္း မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို ့ဖုန္းေျပာသည့္ အသံက အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ အားနာလာသျဖင့္ သူတို ့အိမ္တြင္းေရးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာၾကပါေစ ဆုိျပီး ျခံေရွ့ထြက္လာခဲ့ လိုက္သည္။ျခံေရွ့တြင္ တေအာင့္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနျပီး အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ဆိုဖာေပၚတြင္ ငူငူၾကီး ထိုင္ေနသည့္ ကိုေအာင္ျမင့္ကုိ ေတြ ့လုိက္ရ၏။ သူ ့ပံုက တစ္ခုခုကို စိတ္ညစ္ေနပံုရသည္။

"အစ္ကို... ထမင္းမစားရေသးဘူး မဟုတ္လား"

"ေအးကြာ စားခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိပါဘူး"

"ဒီိလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္မလဲ အစ္ကိုရယ္ ညစ္တာက ညစ္တာေပါ့ အစားေလးေတာ့ စားမွေပါ့"

"ေအးပါ ညီရာ... စားတာကေတာ့ စားမွာပါ။ ခုက ဗိုက္သိပ္မဆာေသးလုိ ့ပါ။ ခဏေနေတာ့ စားတာေပါ့"

"ဘာေတြ ညစ္ေနရတာတုန္း အစ္ကိုရ..."

ညီအစ္ကိုလို ခင္ေနရသည့္ လူတစ္ေယာက္ ညစ္ေနသည္ဆိုေတာ့ သူလဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ေမးၾကည့္မိလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ျမင့္ညီ စိုးမိုးက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူျဖစ္သည္။ သေဘာေကာင္းသည့္ သူတို ့ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က ခင္ဖို ့ေကာင္းသည္။ ကိုေအာင္ျမင့္ႏွင့္ စုိးမိုးတို ့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က မေလးရွားကို အတူတူလာျပီး အလုပ္လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

"အိမ္က အစ္မေပါ့... ေက်ာင္းျပီးတာျဖင့္ မၾကာေသးဘူး အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္လုိ ့တဲ့။ သူ ့ခ်စ္သူက လက္ထပ္ခ်င္ျပီတဲ့... ခုက သူတို ့လက္ထပ္ဖို ့အေၾကာင္း အစ္ကုိ ့ကို တိုင္ပင္တာေလ"

"ေၾသာ္... အစ္ကိုရယ္... သူလဲ လက္ထပ္သင့္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ျပီဆိုေတာ့ လက္ထပ္ခ်င္မွာေပါ့"

"ဟုတ္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ညီရယ္... အစ္မသာ ခုလို ေက်ာင္းျပီးျပီးခ်င္း အိမ္ေထာင္ျပဳသြားရင္ အေမ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ အစ္ကိုတုိ ့ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖက ဆံုးသြားတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အစ္ကိုတို ့အတြက္ ရုန္းကန္လာခဲ့တာ။ တကယ္ဆုိ သူသိတတ္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္"

သူတို ့အိမ္တြင္းေရးကို ေသခ်ာမသိသျဖင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ ျငိမ္ေနလို္က္သည္။ ကိုေအာင္ျမင့္က ဆက္ေျပာလာသည္။

"အစ္မက ငယ္ငယ္ေလးထဲက စာေတာ္တာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ၾကီးရင္ ဆရာဝန္ၾကီး လုပ္မယ္လုိ ့အျမဲေျပာခဲ့တာ။ တကယ္လဲ ဆရာဝန္ၾကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မ ဆရာဝန္ၾကီး ျဖစ္လာဖို ့ အေမနဲ ့အစ္ကိုတို ့ေတာ္ေတာ္ေလး ရုန္းခဲ့ရတာ။ အစ္မဆယ္တန္း ေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ အစ္ကိုက ရွစ္တန္း၊ စိုးမိုးက ေျခာက္တန္း တက္ရမယ္။ အစ္မက်ာင္းစရိတ္၊ က်ဴရွင္စရိတ္နဲ ့ အစ္ကိုတို ့ ညီအစ္ကို ေက်ာင္းစရိတ္ေတြကို အေမမႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အစ္မက ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးထြက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသူမို ့ ဒီႏွစ္မွာ ေသခ်ာေလး ၾကပ္မတ္ေပးဖုိ ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးနဲ ့ဆရာ၊ ဆရာမေတြက အေမ့ကို ေခၚေျပာလာတယ္။ အစ္မကလဲ ေက်ာင္းမွာ ႏွစ္တုိင္း ပထမ ရတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အစ္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံကို အလုပ္သြားလုပ္ဖို ့ေက်ာင္းထြက္လုိက္ရတယ္"

"ဒါဆို အစ္ကို ငယ္ငယ္ဘဲ ရွိဦးမွာေပါ့"

"ဒါေပါ့ အစ္ကို ့အသက္ ဆယ္သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိေသးတယ္"

"အဲဒီ အရြယ္ေလးနဲ ့အလုပ္သြားလုပ္လုိ ့ရလုိ ့လား"

"ခုိးလုပ္ရတာေပါ့။ ရာဘာျခံေတြထဲမွာ ရာဘာျခစ္ရတာေလ။ျခံထဲမွာဘဲေနျပီး အျပင္ကိုေတာင္ မထြက္ျဖစ္ပါဘူး။ အလုပ္က ေကၽြးတဲ့ ထမင္း၊ ဟင္းကိုစားျပီး ရတဲ့ပိုက္ဆံ အိမ္ကို အကုန္ျပန္ပို ့ရတယ္။ ဒါမွ အိမ္စရိတ္၊ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြကို ကာမိတာေလ"

ကိုေအာင္ျမင့္ စကားကို နားေထာင္ရင္း ကိုေအာင္ျမင့္ကို ပို၍ ေလးစားလာမိသည္။ လူမွန္းသိတတ္စ ကတည္းက မိသားစုတာဝန္ကို ေက်ပြန္ခဲ့သူ၊ အစ္မ ျဖစ္သူကို ေထာက္ပံရန္အတြက္ ေက်ာင္းထြက္၍ အနစ္နာခံခဲ့သူ တစ္ေယာက္ကို တကယ္ေလးစား ခ်ီးက်ဴးမိသည္။

"အစ္မ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္က ပိုၾကီးလာတယ္။ ဒီေတာ့ စိုးမိုးပါ ေက်ာင္းထြက္ျပီး အစ္ကိုနဲ ့ထိုင္းႏိုင္ငံကို လုိက္ျပီး အလုပ္လုပ္ရတယ္။ အေမ့ကိုေတာ့ အသက္ၾကီးလာတဲ့အျပင္ က်န္းမာေရးလဲ သိပ္မေကာင္းလုိ ့နားခုိင္းလိုက္တယ္"

"ဒါနဲ ့ခုက အစ္ကိုတို ့ဘယ္လုိကေန ဘယ္လို ဒီမေလးရွားႏုိင္ငံကို ေရာက္လာရတာလဲ"

"ကံေပါ့ ညီရာ... အစ္ကိုတို ့ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္ျပန္ျပီး ထိုင္းႏိုင္ငံကို ျပန္ဝင္မယ္လုပ္ေတာ့ လမ္းေၾကာင္းေတြက အရမ္းၾကပ္ေနတယ္။ အခ်ိန္ေစာင့္ျပီး ဝင္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မေက်ာင္းစရိတ္က လစဥ္ေထာက္ေနရတာ ဆုိေတာ့ အစ္ကိုတို ့မွာ ဝင္ေငြ မရွိလုိ ့မျဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လမ္းပြင့္ေနတဲ့ မေလးရွာႏုိင္ငံကိုဘဲ ထြက္လာခဲ့ရတာေပါ့"

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အဆင္ေျပေနရဲ ့နဲ ့ဘာေၾကာင့္ မေလးရွားႏုိင္ငံကို ထပ္ကူးလာရတာလဲ ဆိုသည့္ အေတြးက ထိုအခါမွ ရွင္းသြားသည္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြေၾကာင့္လဲ သူတို ့ညီအစ္ကုိ ေခၽြေခၽြတာတာ သံုးစြဲျပီး ရသည့္ ပိုက္ဆံကို အိမ္ပို ့ေနၾကတာကိုးဟုလဲ ေတြးမိလုိက္သည္။

"အစ္ကိုတို ့ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အစ္မကို ေက်ာင္းျပီးျပီးျခင္း အိမ္ေထာင္တန္း မျပဳေစခ်င္ေသးဘူးေပါ့ ညီရာ။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္ႏွစ္တန္သည္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ ေနေစျခင္းေသးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ ့သေဘာကိုဘဲ အျမဲလုိက္လာတာဆိုေတာ့ တားလဲမတားခ်င္ပါဘူး။ အေမသိရင္လဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာေပမယ့္ သူ ့သမီးသေဘာလုိ ့ဘဲ ေျပာမွာပါ။ အေမက သူ ့ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ခ်စ္တာေလ"

"အစ္ကို ့အေမက မသိေသးဘူးလား"

"အေမမသိေသးဘူး။ အစ္ကို ့ကို အရင္တုိင္ပင္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ သူသိတတ္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္ ညီရာ။ သူ ့အတြက္ မိသားစုဝင္ေတြ ဘယ္လုိ ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ သူလဲ သိေနတာဘဲ"

"အစ္ကိုတို ့အိမ္တြင္းေရးကို ကၽြန္ေတာ္ မေဝဖန္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္တိုင္း သိတတ္တာ မဟုတ္ဘူး အစ္ကို..."

ပညာတတ္ျပီး မိသားစုေပၚ မသိတတ္သည့္ လူတခ်ဳိ ့ကို ေတြ ့ဖူးသျဖင့္ ဒီစကားကုိ  ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။

"ဟုတ္တယ္ညီ... အစ္ကိုလဲ သူမဂၤလာေဆာင္မယ့္ ကိစၥကို တားမွာမဟုတ္သလုိ၊ အျပစ္လဲ တင္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ကို ပစ္မထားဖို ့၊ အေမ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို ့ေတာ့ အစ္ကို သူ ့ကိုေျပာလိုက္တယ္။ အစ္ကိုတို ့ကျမန္မာျပည္ကို မျပန္ႏိုင္ေသးဘူးေလ။ ဒီေတာ့ သူအေမ့ကိုေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့"

ကိုေအာင္ျမင့္က စိတ္ေမာလူေမာျဖစ္သြားဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းေမာၾကီးကို ေလးေလးပင္ပင္ ခ်လိုက္သည္။ သူလဲ စိတ္ညစ္ရွာမည္ဟု ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ လူတိုင္းမွာေတာ့ သူ ့ျပႆနာေလးေတြနဲ ့သူ ရွိေနသည္သာ ျဖစ္သည္။

"ေအးကြာ... ညီ့ကို သက္သက္ အပူေတြ ေပးသလုိ ျဖစ္ေနျပီ။ ခုလို အခ်ိန္ေပးျပီး နားေထာင္ေပးတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ညီလဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနဦးေလ... အစ္ကိုလဲ ထမင္းစားလုိက္ဦးမယ္"

ကိုေအာင္ျမင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္သြားသည္။ အိမ္ေရွ့တြင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အေတြးမ်ားျဖင့္ က်န္ခဲ့သည္။ သူတုိ ့အေၾကာင္းကို ေတြးမိေတာ့ ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္မိသည္။ ထို ့ေနာက္ ေခါင္းတခ်က္ ခါလုိက္ျပီး အေတြးတို ့ကို ေမာင္းထုတ္လုိက္သည္။ ဆိုဖာေပၚကို မွီခ်လုိက္ျပီး ေကာင္းကင္ေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကယ္အေပါင္း ျခံရံျပီး လင္းလက္ေတာက္ပေနသည့္ လမင္းၾကီးကို ေတြ ့လုိက္ရ၏။ ၾကယ္ေလးမ်ားက သူတို ့အလင္းကို အစြမ္းကုန္ လႊင့္ထုတ္ျပီး လမင္းၾကီးကို လွပသည္ထက္ လွပေအာင္ ဝန္းရံေဖးကူ ေနၾကသည္။

ဒါကိုျမင္ေတာ့ ကိုေအာင္ျမင့္ႏွင့္ စိုးမိုးတို ့၏ မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိရ ျပန္သည္။ လူေတြက လင္းလက္တာက္ပေနသည့္ လမင္းၾကီးကိုသာ သတိျပဳမိတတ္ၾကျပီး လမင္းၾကီးေဘးက ၾကယ္ကေလးေတြကို ေမ့ေနတတ္ၾကသည္။ ကိုေအာင္ျမင့္ ေျပာသည့္ စကားမ်ားကုိ ျပန္ၾကားေယာင္မိျပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ သက္ျပင္းေမာၾကီးကို ခ်လုိက္မိသည္။ ကိုယ္ေအာင္ျမင့္တုိ ့သားအမိ သံုးေယာက္သည္ အစ္မျဖစ္သူ အတြက္ ရုန္းကန္ခဲ့ၾကသည္။ အနစ္နာခံၾကရသည္။ သူတို ့လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္သည့္ အလုပ္ကို တာဝန္သိစြာ အနစ္ခံ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကသည္။ သို ့ေသာ္ သူတို ့သိတတ္ခဲ့သလုိ တဘက္က ျပန္မသိတတ္သည့္ေနာက္ သူတို ့စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရသည္။ ေလာကတြင္ ဒီလို နင္းတက္သြားျပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္မခံရသည့္ ပခံုးေတြအတြက္ ၾကားထဲမွ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။

ညီရဲသစ္

Posted in: ၀တၴဳ