မတည္ၿငိမ္အေတြးေတြနဲ႔ ဂေယာက္ဂယက္
မျမင္မစမ္းနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့သူေတြ
ကိုယ့္ျခဴသံကို ကိုယ္ ရန္လိုေနခဲ့ရင္း…
ကိုယ့္အလင္း ကိုယ္မွိတ္
ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ ျပန္သတ္ရင္း…
အေမွာင္ကို အကြယ္အကာမွတ္
လံုၿခံဳရာအရပ္ထင္လို႔ ခို၀င္ၾက
မိုးမလင္းႏိုင္တဲ့ ေမွာ္၀င္ညနက္ထဲမွာ
စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တာ
ခရီးဘယ္မွာ ဆံုးၾကပါ့မလဲ…။
လကိုတိမ္ဖံုး ၾကယ္ေရာင္ျပဳန္းလို႔
စံုးစံုးျမဳပ္ေနတဲ့အေမွာင္လမ္းမွာ…
သန္းေကာင္လြန္ေနခဲ့တာေတာင္မွ
ညဥ့္နက္တယ္လို႔ မထင္ႏိုင္ၾကသူေတြအတြက္
အျပဳစားခံညဟာ မိုးေသာက္ေရာင္ျခည္ေတြကြယ္ပ
ဒီအမိုက္တိုက္က ဘယ္ေတာ့မွလင္းမလာႏိုင္မဲ့အျဖစ္…
ဘ၀အဆက္ဆက္ ေၾကာင္ေတာင္ကန္း မျမင္မစမ္းနဲ႔
အေမွာင္ေတြၾကားကိုပဲ စမ္းတ၀ါး၀ါးတိုး၀င္
မိုက္မိုက္မဲမဲ သူ႔တရား သူစီရင္ေနမွေတာ့
အလင္းေပ်ာက္တဲ့ ညနက္နက္ေတြထဲ
၀ဲၾသဂတစ္ခုလို နစ္ဆင္းသြားခဲ့ရျခင္းဟာ
ေဟာဒီသံသရာမွာျဖင့္ လြတ္ႏိုင္ၾကပါအံုးမလား…။
မအိမ္သူ
0 comments:
Post a Comment