စင္တင္က႑ဟူ၍ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လတာကာလအတြင္းမွာပင္ စိတ္၀င္တစား စာမူမ်ားစြာေပးပို႔ၾကသည့္အတြက္ စာမူရွင္မ်ားအား ဦးစြာေက်းဇူးတင္စကားဆိုခ်င္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕က ဒိုင္ယာရီသဖြယ္ေရးသား၍ ေပးပို႔ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က အက္ေဆး၊ ၀တၱဳမခြဲျခားတတ္ပါဟု ေအာက္ေျခမွတ္စုေရးကာ ေပးပို႔ၾကသည္။
စာစီသပ္ရပ္မႈရွိသည့္စာမူေတြလည္းပါသည္။ စာစီမႈကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေနသည့္စာမူေတြလည္းပါသည္။ အြန္လိုင္းသံုးစြဲေနသူမ်ား ဟုတ္မွဟုတ္ပါေလစဟု အေတြးေပၚမိသည္အထိ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ကို ဆန္းၾကယ္စြာရိုက္ထားေသာ စာလံုးမ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ရိုးသားျဖဴစင္မႈအျပည့္ရွိေသာ စာမူမ်ားအားလံုး ကို ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ပါသည္။ အစ သည္ ဤသို႔ပင္..။ ထို အ စ ကေလးမ်ားအတြက္ သြားလမ္း၊ လာလမ္း ေျဖာင့္ျဖဴးေစရန္ တံတား တစ္စင္းအသြင္ျဖင့္ လက္တြဲေခၚယူလိုပါသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ စာေပေကာင္းကင္ယံထက္ လင္းလက္ေသာ ၾကယ္ပြင့္ကေလး မ်ားအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔လိုပါသည္ ဟု ဆုမြန္ျပဳရင္း ဇူလိုင္လ စင္တင္က႑ကို ေရးသားအပ္ပါသည္။
ဇူလိုင္လအတြက္ အက္ေဆးႏွစ္ပုဒ္ ႏွင့္ ၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္ေရြးခ်ယ္ထားခဲ႔ပါသည္။ ခင္သက္ႏြယ္ေဆြ၏ “တိမ္ၾကည့္သူ” ၊ ဂၽြန္မိုး၏ “ၾကိဳး”၊ဆုေဂ်၏ “မ်က္ရည္ျခယ္ေသာ စာပန္းခ်ီ” တို႔ျဖစ္သည္။
အမွန္စင္စစ္ ရသစာတမ္းႏွင့္အက္ေဆး ဟူသည္ တူသေယာင္ႏွင့္ မတူသေယာင္ရွိရာ ခင္သက္ႏြယ္ေဆြ၏ “တိမ္ၾကည့္သူ” မွာ ရသစာတမ္းတစ္ေစာင္ျဖစ္ျပီး၊ ဆုေဂ်၏ “မ်က္ရည္ျခယ္ေသာ စာပန္းခ်ီ” မွာ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
တိမ္ၾကည့္သူ
(ရသစာတမ္း)
ေရးသားသူ = ခင္သက္ႏြယ္ေဆြ
တိမ္စိုင္လိမ္လိပ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘ၀အဓိပၸာယ္၊ အျမင္၊ ခံစားမႈတို႔ကို ပံုေဖာ္ကာ သဘာ၀၏ အရွိအတိုင္း လွပမႈ ေအာက္တြင္ ျငိမ့္ေညာင္းစြာစီးဆင္းသြားေသာ အေတြးပံုရိပ္တို႔ကို ေအးေဆးညင္သာစြာ ေရးဖြဲ႕ထားသည့္ ရသစာတမ္း တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏အဇၥ်တၳသြင္ျပင္ကို ပံုေဇာ္ထားျခင္းျဖင့္ အစျပဳပါသည္။ စာသားအနည္းငယ္ေထာက္ေသာ္လည္း ပံုရိပ္ေတာ့ေပၚလြင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရသစာတမ္းတစ္ေစာင္သည္ အဖြင့္မွ စ စိတ္၀င္တစားစီးေမ်ာခံစားသြားရန္မွာ အေရးၾကီးလွ သည္ ျဖစ္ရာ စာေၾကာင္းတိုင္းသည္ အားမာန္ျပည့္၀စြာ ေခ်ာေမြ႔ေနရန္လိုပါမည္။
ဥပမာ-“သူမသည္” ဟူေသာ စကားလံုးကို ၀ါက်တိုင္း၏ အစ တြင္ အသံုးျပဳရန္ မလိုအပ္လွဘဲ အၾကိမ္ထပ္နာမ္စားမ်ားကို က်စ္လ်စ္ေစကာ ပုဒ္ဆက္သမၺႏၶမ်ားႏွင့္ နာမ၀ိေသသနမ်ားကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ထည့္သြင္းအသံုးျပဳလွ်င္ ေခ်ာေမြ႔ပါလိမ့္မည္။ တစ္ ပိုဒ္လံုးျဖစ္သည့္အတြက္ နမူနာျပင္ဆင္ခ်က္မထည့္ေတာ့ပါ။
ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရာမွ ေတာင္ထိပ္ျမင္ကြင္းတစ္ခုမွေန၍ လွပေသာတိမ္လႊာတို႔ကို ျမင္ရသည့္ျမင္ ကြင္း ကို ခံစားမႈရႈေထာင့္မွေန၍ ေရးသားသြားသည္။ စကားေျပ ေျပျပစ္ေသသပ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စကားလံုးအင္အားေကာင္းမႈ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ရဲပါသည္။ ယင္းျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အခ်ိန္ခံစားခ်က္ကို ပိုမိုပီျပင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕လွ်င္ လွပအသက္၀င္ လာပါလိမ့္မည္။
ရသစာတမ္းဟူသည္ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ရွိစရာမလို၊ အေၾကာင္းအရာ၊ သတင္းေပးမႈခိုင္မာခ်င္မွလည္း ခိုင္မာမည္။ ပညာရွင္ၾကီး ဟပ္စေလ ခြဲခဲ့သည့္မူအရ
(၁) စာေရးသူ၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို အေၾကာင္းျပဳ ေရးဖြဲ႕သည့္အက္ေဆး၏နယ္
(၂) ၾကံဳေတြ႕ရသည့္ အေတြ႔အၾကံဳကို အရွိအတိုင္း ေဖာ္ျပသည့္အက္ေဆး၏နယ္
(၃) ေလာကသဘာ၀ႏွင့္ သေဘာတရားမ်ားကို ေဖာ္ျပသည့္အက္ေဆး၏နယ္ ဟူ၍ရွိမည္ဆိုလွ်င္ “တိမ္ၾကည့္သူ” သည္ ေလာကသဘာ၀ႏွင့္ သေဘာတရားကို ေဖာ္ျပသည့္နယ္ထဲ အၾကံဳး၀င္သည္ဟု ဆိုလိုက ဆိုႏိုင္သည္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈကိုေပးသည့္စာ၊ ဆရာျမသန္းတင့္က ပီတိျဖစ္ေစသည့္ စာ၊ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က အက္ေဆးဆိုတာ အပြင့္ဆံုး Open၊ အလြတ္လပ္ဆံုး Free ေရးဖြဲ႕ထားသည့္ စာပါပဲ စ သျဖင့္ အက္ေဆး ေခၚ ရသစာတမ္းကို ဖြင့္ ဆိုမႈေပးခဲ့ၾကသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ၀ါက်တိုင္း၏ လွပမႈ၊ ရသေပးစြမ္းႏိုင္မႈတို႔ေၾကာင့္ ရသစာတမ္းသည္ တိုတိုေလးႏွင့္ အမ်ားၾကီး တာ သြားႏိုင္ပါသည္။ ရသစာတမ္းတစ္ေစာင္မွေန၍ အေတြးပံုရိပ္၊ ဘ၀ပံုရိပ္ခပ္ပါးပါး၊ ခံစားမႈ အနိမ့္အျမင့္တို႔ကို သိရွိခံစားႏိုင္လွ်င္၊ ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္မႈ ရသ ကို ရရွိေစလွ်င္ လွပေသာအက္ေဆးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ အားနည္းခ်က္ အနည္းငယ္ရွိေသာ္လည္း လူသစ္တန္းကေလာင္ရွင္အေနျဖင့္ လွပေသာ အေရးအသားျငိမ္ သည့္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ ဆက္လက္၍ အေတြးသစ္၊ အျမင္သစ္၊ အေၾကာင္းအရာပံုေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္ညႊန္းေရးသား ႏိုင္ေသာ ရသစာတမ္းမ်ားစဥ္ဆက္မျပတ္ေရးဖြဲ႕သြားရန္ အၾကံျပဳလိုက္ရပါသည္။
(စာရိုက္ျခင္းနွင့္ပတ္သတ္၍ ေမတၱာရပ္ခံလိုသည္မွာ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ရိုက္ရာတြင္ ေအာက္ကျမစ္အတြက္ Y, U and h တို႔ကိုသာအသံုးျပဳေပးရန္ႏွင့္ အစက္ (doc) မခ်ရန္ျဖစ္ပါသည္။)
မ်က္ရည္ျခယ္ေသာစာပန္းခ်ီ
(အက္ေဆး)
ေရးသားသူ = ဆုေဂ်
ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ၏ တပည့္ငယ္ေလးမ်ားအၾကားခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ေမတၱာ သံေယာဇဥ္ကို ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာမေလးနွင့္ ခြဲခြာရေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးမ်ား၏ ေၾကကြဲခံစားမႈ တို႔ကို တစ္ေန႔တာျဖင့္ ပံုေပၚေအာင္ေရးသားသြားသည္။
အခ်က္အလက္အေနႏွင့္ အနည္းငယ္ေထာက္ျပစရာရွိသည့္ စာမူျဖစ္ပါသည္။
ဒုတိယပိုဒ္ (( တစ္မနက္လံုး LPC အတြက္ T.E.O ရံုးမွာ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေနတာမို႔ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္က်မွ ကၽြန္မ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။))
န၀မပိုဒ္ (( ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးဆံုးသြားေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ မ်က္ရည္မ်ား တစစ နွင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္။ ကၽြန္မ လည္း ေပ်ာ္လာသည္။ ခဏၾကာေတာ့ မုန္႔စားေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးသည္မို႔ မူလအစီအစဥ္အတိုင္း ဆရာမၾကီးက ဦးေဆာင္ျပီး တပည့္ေလးမ်ားကို ကၽြန္မအား ကန္ေတာ့ခိုင္းသည္။))
တစ္ေန႔တာအတြင္း ပံုေဖာ္ေရးသားထားသည့္စာမူျဖစ္သည့္အတြက္ မည္သည့္ေက်ာင္းျဖစ္ေစ ေနပလည္ထမင္းစားခ်ိန္ (သို႔) မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမေလးေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္မွ ေရာက္သည္ဟုဆိုလွ်င္ Unit တစ္ခု Poem တစ္ပုဒ္သင္ျပီးခ်ိန္သည္ ညေနသို႔သာေရာက္ပါလိမ့္မည္။
The Calendar သည္လည္းေကာင္း၊ The Brodges ဟူေသာ Poem သည္လည္းေကာင္း တကၠသိုလ္၀င္တန္း အဂၤလိပ္စာ ၏ ကနဦးသင္ခန္းစာျဖစ္ရာ တပည့္မ်ားႏွင့္ တစ္ႏွစ္တာေတြ႔ဆံုရင္းႏွီးခဲ့သည္ဟု ဆိုထားမႈသည္ မေသသပ္မႈေတာ့ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ ေသာ္ “ကိုးတန္းကတည္းက ထိုသို႔ရြတ္ဆိုလွ်င္ သူတို႔အင္မတန္ေပ်ာ္သည္” ဟူေသာတစ္ေၾကာင္း ထည့္သြင္းထားရာ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း အဂၤလိပ္စာျပဆရာမတစ္ဦးတည္းဟု ခန္႔မွန္းရပါသည္။ သတိျပဳရန္မွာ မည္သည့္သင္ခန္းစာကိုမဆို (အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္တြင္) စာသင္ခ်ိ္န္တစ္ခ်ိန္တည္းႏွင့္ Unit တစ္ခု၊ Poem တစ္ပုဒ္ ျပီးေအာင္ သင္ၾကား၍မရပါ..။ စာပိုဒ္တိုင္း တြင္ ေက်ာင္းသားတိုင္းအတြက္ မသိနားမလည္ေသာ ေ၀ါဟာရမ်ား၊ သဒၵါအထားအသိုမ်ား ေမးႏိုင္ေသာ ေမးခြန္းမ်ား၊ အဓိပၸာယ္ အနွစ္သာရမ်ား ပါ၀င္ေနရာ ျမင္သာထင္ရွားေအာင္ ရွင္းလင္းရမည္ျဖစ္၍ အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မည္။
စကားေျပႏွင့္ စကားေျပာေရာယွက္ေနေသာ စာမူျဖစ္ပါသည္။ စာေၾကာင္းမ်ားကို ထုတ္နႈတ္မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ စာေရးျခင္း အႏုပညာရွိသည့္အတြက္ ေသခ်ာစြာဆန္းစစ္လွ်င္ ေတြ႔ျမင္ပါလိမ့္မည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ခံစားမႈပံုရိပ္တို႔ကို ရိုးသားစြာေရးသားသြား၍ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ငိုရိႈက္မႈ၊ မ်က္ရည္သြင္သြင္က်ေနသည့္ ခပ္စင္းစင္း ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားထက္ သိမ္ေမြ႕လွပစြာ ပံုေဖာ္သြားႏိုင္လွ်င္ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာႏိုင္ပါသည္။
ဆက္လက္၍ အသစ္ အသစ္ေသာ ဖန္တီးအားထုတ္မႈမ်ားကို ေစာင့္ၾကိဳေနပါသည္။
ၾကိဳး
(၀တၱဳတို)
ေရးသားသူ = ဂၽြန္မိုး
ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ိဳးစံုတို႔ျဖင့္ တြယ္ေႏွာင္ၾကသည့္ ေလာက၀ယ္ျဖဴစင္ေသာ ေမတၱာျဖင့္ သံေယာဇဥ္တြယ္ငင္ၾကသည့္ သူငယ္ခ်ငး္ ႏွစ္ဦးအေၾကာင္းေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။ စရိုက္သဘာ၀မတူညီမႈက ပတ္၀န္းက်င္၏ အျမင္ကို အေရာင္ဆိုးေစသည္။ ေတြ႔ဆံု ရင္းနွီးရာမွ အ စ ျပဳ၍ အျဖစ္အပ်က္တို႔၏ နိဂံုးဆီသို႔ ညင္ညင္သာသာဆြဲေခၚေရးသားႏိုင္သည္။ ေလာကတြင္ ျဖတ္ေတာက္ရ အခက္ဆံုး “ၾကိဳးတစ္မွ်င္” အေၾကာင္း ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားသြားပါသည္။
ဆရာထက္ျမက္ေရးသားေသာ ၀တၱဳအႏုပညာမွ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပခ်င္ပါသည္။
“၀တၱဳေရးသူက သူ႔ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို ဖန္တီးရာတြင္ တခ်ိဳ႕ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းဖန္တီးႏိုင္သလို တခ်ိဳ႕ ဇာတ္ေကာင္ကို မႏိုင္ဘဲ စာေရးဆရာက အတင္းလိုက္ ဆြဲေခၚရသည္မ်ိဳးလည္း ရွိသည္။”
“လူတို႔၏ သေဘာသဘာ၀မ်ား၊ လူတို႔၏ျပႆနာရပ္မ်ား၊ ဘ၀မ်ားကို ၀တၱဳေရးဆရာ ဖန္တီးခ်င္၊ ေဖာ္ျပခ်င္ေသာ ရႈေထာင့္ မွေန၍ စာဖတ္သူကို သိသာေစပါသည္။ ၀တၱဳ၏ အနီးကပ္ဆံုးမွာ ဘ၀ျဖစ္ျပီး ထို ဘ၀မွာ အားရွိဖို႔လိုပါသည္။”
“ၾကိဳး” တြင္ ေႏွာင္တြယ္မိေသာ သံေယာဇဥ္ကို ေဖာ္ျပသည္ျဖစ္ရာ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ႏွစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္မွ်တရန္လို ပါသည္။ First Person အေနႏွင့္ ေရးသားထားသည့္တိုင္ ထို ေျပာျပေနသူ၏ စကား၊ အေတြးပံုရိပ္၊ အျဖစ္အပ်က္ တို႔မွေန၍ ဒုတိယ ဇာတ္ေဆာင္၏ ပံုရိပ္ကို ပီျပင္က်နေအာင္ ဖန္တီးလွ်င္ပိုမိုလွပပါလိမ့္မည္။ တစ္နည္း သံေယာဇဥ္ျပသမႈသည္ ဟန္ခ်က္မညီ ေသာ အခါ ေနာက္ဆံုးခ်ိဳးခ်လိုက္ေသာ အခန္းသည္ ေဘာင္ေက်ာ္လြန္သြားေသာ ခံစားမႈမ်ားျဖစ္သြားပါသည္။ ရုပ္ရွင္စကားဆိုရေသာ္ Over Acting ပင္။ ခပ္ပါးပါးေရးဖြဲ႕မႈမွ ေန၍ ေသသပ္စြာေရးသားသြားလွ်င္ စာဖတ္သူ၏ ႏွလံုးအိမ္သို႔တိုက္ရိုက္ ထိခိုက္ခံစားမိပါ လိမ့္မည္။
အေရးအသားအေနႏွင့္ အထူးေျပာစရာမရွိလွသည့္စာမူျဖစ္သည္။ စာလံုးေပါင္းအမွားအယြင္းနည္းေသာ၊ စာရိုက္ေသ သပ္ေသာ၊ တစ္ခန္းႏွင့္ တစ္ခန္း အကူးအေျပာင္းလွပေသသပ္သည့္ လက္ရာရွင္ျဖစ္ပါသည္။
ဂၽြန္မိုးသည္ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ စင္တင္လက္ရာရွင္ျဖစ္ရာ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကို ဆန္းစစ္ႏိုင္ျပီး မ်ားစြာ ေသာ အႏုပညာေျမာက္သည့္ စာေပမ်ား ဆက္လက္ေရးသားႏိုင္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါသည္။
ကေလာင္သစ္မ်ားအားခ်စ္ခင္စြာၾကိဳဆိုလွ်က္
အယ္ဒီတာအဖြဲ႕
ေရႊေဒါင္းေတာင္အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း
