စာေရးေနတဲ႔လက္ေတြ တုန္ယင္လာတာနဲ႔အမွ် မ်က္ဝန္းအိမ္က ျပည္႔လွ်ံေနတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက စာ႐ြက္ေပၚ တစ္ေပါက္ၿပီး…တစ္ေပါက္….။ ရင္ထဲက တင္းက်ပ္မႈေတြ ေျပေလ်ာ႔သြားမယ္ဆုိရင္ အံေသသြားပါေစ… ဆက္ၿပီး ေရးေနမိဦးမွာ….။ ခုေတာ႔…….။
ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္အတိမ္အနက္ကုိ စကားလုံးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလုိက္တယ္ဆုိရင္ေတာင္ အဲဒီစကားလုံးေတြက ခံစားရသမွ်ကုိ ထုတ္ေဖာ္ျပႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာေနတယ္။ စာ႐ြက္ေပၚက စကားလုံးတစ္လုံးစီမွာ ျဖဴစင္တဲ႔ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားတယ္ဆုိတာကုိ တစ္ေန႔ေန႔ သူ ဒီစာကုိ ဖတ္ခ်ိန္မွာ သိႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕…။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ထုပ္ပုိးၿပီး ေရးခဲ႔တဲ႔ စာေပၚမွာ ကၽြန္မရဲ႕ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးနဲ႔ သူ႔နာမည္ေလးကုိ ၿမဲၿမံေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္လုိက္ပါေတာ႔တယ္။
* * *
"လူ" ဆုိတဲ႔ နာမ္နဲ႔ ေလာကႀကီးမွာ ႐ွင္သန္ေနထုိင္သူတုိင္း ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ႐ုိက္ခတ္မႈေတြ၊ အေကာင္းအဆုိးေတြနဲ႔ အၿမဲ ဒြန္တြဲေနရေလ႔႐ွိတယ္။ မွတ္တုိင္ (၂၇) တုိင္ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕မွတ္တုိင္ေတြမွာ လူေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ႔သလုိ တခ်ိဳ႕မွတ္တုိင္ေတြမွာ ဆုိးတဲ႔သူေတြလည္း ႀကံဳခဲ႔ရတယ္။ အေပၚယံ ဟန္ေဆာင္သေဘာေကာင္းၿပီး ေနာက္ေက်ာဓားနဲ႔ ထုိးတတ္တဲ႔ လူေတြနဲ႔လည္း တစ္မွတ္တုိင္ေအာက္တည္း အတူေနခဲ႔ဖူးတယ္။ ေႁမြေႁမြခ်င္း ေျချမင္တတ္တဲ႔သူေတြလည္း ဆုံခဲ႔ရသလုိ သာေပါင္းညာစားေတြနဲ႔လည္း လည္ပင္းဖက္ခဲ႔ရဖူးတယ္။
မ်က္လုံးႏွစ္လုံးပြင္႔တာနဲ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း အတၱမီးေတြ႐ွိဳ႕… အတၱမီးေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ႔ သကာရည္ ခ်ိဳျမျမ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ေနခဲ႔ရေတာ႔…. လူ ထဲက လူျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မဟာ လူေတြကုိ ေၾကာက္တတ္လာသလုိ ယုံၾကည္မႈလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးလာခဲ႔တယ္။ အရာရာကုိလည္း သံသယနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္တတ္သူ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။
ေမာင္ႏွမသားခ်င္းထဲ အႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆႏၵေတြကုိ အလုိလုိ ၿမိဳသိပ္ခဲ႔ရတယ္။ ငဲ႔ညႇာျခင္းဆုိတာကုိ အဘိဓာန္မွာ႐ွာရင္ေတာင္ ဖြင္႔ဆုိ႐ွင္းလင္းခ်က္က ကၽြန္မအတြက္ ျပည္႔စုံလုံေလာက္မွာ မဟုတ္။ ရယူျခင္းဆုိတာကုိ မသုံးစြဲတတ္ခင္ကတည္းက ေပးဆပ္ျခင္းဆုိတာကုိ ျမည္းစမ္းခဲ႔ဖူးၿပီးၿပီ။ ယုံၾကည္ရာ ႐ြက္လႊင္႔ခ်င္တဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ အိပ္မက္ေတြကုိ အရင္ကေရာ…အခုေရာ အသာ႐ုပ္သိမ္းလုိ႔ ပုံစံခြက္ငယ္အတြင္းမွာပဲ အသက္႐ွဴသံေတြ ႀကီးရင္႔လာခဲ႔တယ္။ ဒီလုိပုံစံ ဒီလုိအေနအထားနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝထဲကုိ ဝင္ေရာက္လာသူက "သြန္း"။
* * *
"သြန္း" ဆုိတဲ႔ လူငယ္ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းကုိ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြထက္မွာ ခုေနာက္ပုိင္း ခပ္စိပ္စိပ္ေတြ႔လာရတယ္။ လူငယ္လက္သစ္ကဗ်ာကေန ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးခဲ႔တဲ႔ "သြန္း" ဟာ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ ဝတၳဳတုိက႑ေတြမွာ အမ်ားဆုံး ေနရာယူလာခဲ႔တယ္။ နာမည္ကလည္း ဆန္းသလုိ ေရးလက္လည္း ဆန္းတာမုိ႔ ကၽြန္မ သတိထားမိေနတဲ႔ စာေရးမေလးတစ္ဦးလည္းျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာလည္း အေရးေကာင္းသလုိ ဝတၳဳတုိမွာလည္း ထက္တဲ႔ သူ႔လက္ဟာ ေဆာင္းပါးေရးတဲ႔အခါမွာလည္း ရသပါ တြဲထည္႔ေရးေလ႔႐ွိတယ္။ ပြင္႔လင္း႐ုိးသားၿပီး ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ႔ သူ႔ဟန္ကုိ အႏုပညာေျမာက္တဲ႔ စကားလုံးေတြေပၚကေနတစ္ဆင္႔ ကၽြန္မ ခံစားရ႐ွိခဲ႔တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မထင္မွတ္တဲ႔တစ္ေန႔မွာ သူနဲ႔ ခင္မင္ဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းတရားကုိ ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္ ဖန္တီးခဲ႔တယ္ဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။
မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာထက္က "သြန္း" ရဲ႕ ဝတၳဳတုိတစ္ပုဒ္ဖတ္ေနခ်ိန္မွာပဲ စိတ္ထဲမွာ သူ႔နဲ႔ စကားေျပာခ်င္လာမိတယ္။ သူ႔ဝတၳဳေလးက အေၾကာင္းအရာ႐ုိး႐ုိးေလးကုိ ခပ္ဆန္းဆန္းေလး တင္ျပထားတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ အတတ္ပညာပဲေပါ႔။ ကၽြန္မဘက္က မိတ္ဆက္ မက္ေဆ႔ခ်္တစ္ေစာင္ ပုိ႔လုိက္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီက ဖုန္းလက္ခံရေတာ႔ ရင္ေတြခုန္လုိက္တာေလ။
"ဟယ္လုိ… သြန္းပါ… ခု ေျပာေနတာ ဘယ္သူပါလဲ"
ရင္းႏွီးခင္မင္မႈ႐ွိတဲ႔ အသံစာစာေလးေအာက္မွာ စကားလုံးေတြ ထစ္အေနခဲ႔ပါတယ္။
"ဟုတ္…ဟုတ္ကဲ႔… ကၽြန္မ နာမည္ မုိး ပါ… ဟုိ… ဆရာမရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ေယာက္ပါ"
ႀကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းထြက္သြားခ်ိန္မွာ လူကလည္း တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔။ တစ္ခါမွလည္း ခုလုိ စကားေျပာခြင္႔ရမယ္လုိ႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔အတြက္ ဒါဟာ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ႔ အိပ္မက္တစ္ခုလုိပါပဲ။
"သြန္းကုိ သြန္း လုိ႔ပဲ ေခၚပါေနာ္" တဲ႔…။
နာရီဝက္ၾကာ ဖုန္းေျပာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မနဲ႔ သူ႔အၾကားမွာ မျမင္ႏုိင္တဲ႔ ရင္းႏွီးမႈတစ္စြန္းတစ္စ ရ႐ွိခဲ႔တယ္။
* * *
အခ်ိန္ခဏအတြင္းမွာပဲ စာေရး၊စာဖတ္ ဝါသနာပါတဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ သူ ဟာ မိတ္ေဆြအဆင္႔ကေန အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ လက္စမ္း ကေလာင္ေသြးေနတဲ႔ ကၽြန္မကုိ သူက အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေဘးကေန ပံ႔ပုိးကူညီတယ္။ (၂၈)ဆုိတဲ႔ မွတ္တုိင္သစ္ကုိ သူနဲ႔အတူ ျဖတ္ေက်ာ္ခြင္႔ရခဲ႔တာ ကၽြန္မဘဝအတြက္ ထာဝရ အမွတ္ရ ေနျဖစ္မယ္႔ ေန႔ေလးတစ္ရက္ပါပဲ။ သူက ကၽြန္မထက္ (၃)ႏွစ္ႀကီးေပမယ္႔ မ်က္ခုံးပါးပါးလ်လ်ေလးေအာက္က ထက္ျမက္စူး႐ွတဲ႔မ်က္ဝန္း၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးတစ္စုံနဲ႔ ဆံပင္မ႐ွည္တ႐ွည္ေလးက သူ႔ကုိ ပုိၿပီး ႏုငယ္ေစတယ္။ ကၽြန္မက စိတ္ႀကီးသေလာက္ သူက ေအးေဆးညင္သာစြာနဲ႔ အရာရာကုိ သည္းခံၿပီး လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။
မိသားစုတစ္စုအတြက္ ဦးေဆာင္မႈျပဳေနရတဲ႔ ကၽြန္မက နည္းနည္းေတာ႔ ေယာက္်ားေလးဆန္တယ္။ အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ပုံကအစ ေျပာပုံဆုိပုံအဆုံး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စ႐ုိက္အသြင္ တစ္စက္မွ မ႐ွိခဲ႔ဘူး။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္႐ွိသလုိ ေဒါသလည္းႀကီးတတ္တယ္။ စိတ္႐ွည္သည္းခံမႈနည္းပါးတဲ႔ ကၽြန္မက ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရာမွာလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္းေလ႔႐ွိတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕ သူနဲ႔မေတြ႔ခင္အခ်ိန္အထိ ႐ွိေနခဲ႔တဲ႔ စ႐ုိက္ေတြေပါ႔။
"မုိး… ဆုိင္ကယ္ေမာင္းတာ အရမ္းၾကမ္းတာပဲ… နီးမွကပ္ၿပီး ဘရိတ္မအုပ္နဲ႔ေလ… ေ႐ွ႕က ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ကပ္ၿပီး မေမာင္းပါနဲ႔ဆုိ… နမ္းမိေတာ႔မွာပဲ"
နမ္းမိေတာ႔မွာပဲ…တဲ႔။ စာေရးသူပီပီ သူေျပာလုိက္တဲ႔စကားအသုံးကုိ သေဘာက်လြန္းလုိ႔ ရယ္လုိက္ရတာေလ။ ကၽြန္မ သူနဲ႔အတူ႐ွိေနခ်ိန္မွာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ရသလုိ သူ႔ဆီက စကားအသုံးေတြ၊ စာေရးသူတစ္ေယာက္ထားရမယ္႔ စိတ္ထားေတြ၊ စာေရးတဲ႔အခါမွာလည္း စာေရးသူက အေနတတ္ရမယ္ဆုိတာေတြ စတဲ႔ အရာေတြကုိ သင္ယူတတ္ေျမာက္လာခဲ႔တယ္။ ဆုိင္ကယ္ေနာက္က ထုိင္လုိက္တုိင္း ပြစိပြစိေျပာတတ္တဲ႔သူ႔ကုိ စိတ္မဆုိးတဲ႔အျပင္ အဲဒီလုိပဲ အၿမဲေျပာေစခ်င္ခဲ႔မိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေဘးမွာ အစဥ္႐ွိေနေပးၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ၊ အျပစ္ေတြ၊ သေဘာမက်စရာေတြကုိ နားလည္မႈအျပည္႔နဲ႔ ဆုံးမတတ္တဲ႔ "သြန္း" ကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ မပ်က္ျပယ္ႏုိင္တဲ႔ အျဖဴေရာင္ႀကိဳးေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္ေနမိၿပီဆုိတာ တျဖည္းျဖည္း သိလာခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ မျငင္းဆန္ခဲ႔ဘူး။ အလုိလုိ ျဖစ္တည္လာတဲ႔ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာကုိ ဆႏၵ႐ွိစြာနဲ႔ ညင္ညင္သာသာေလး လုိက္ပါသြားခဲ႔မိပါေတာ႔တယ္။
* * *
စိတ္ခံစားမႈကုိ အေလးေပးၿပီး စိတ္ရဲ႕ေစရာအတုိင္း ေနထုိင္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မ… တစ္ခါတေလမွာ သူ႔ရဲ႕ အျပစ္တင္မႈေတြ ခံရေလ႔႐ွိတယ္။ သူက ပုိက္ဆံကုိ စနစ္တက် က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ သုံးစြဲတတ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မကေတာ႔ သူနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္။ စိတ္႐ွိသလုိ သုံးတတ္တဲ႔ ကၽြန္မ အက်င္႔ကုိ သူ မႀကိဳက္။ တစ္ခါတေလမွာ သူ႔အတြက္ ရည္႐ြယ္ ဝယ္ေပးလုိက္တဲ႔ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ဟာ အပုိေတြလည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ သူက စ,သလုိ ေနာက္,သလုိနဲ႔ ေျပာလုိက္တဲ႔ စကားအေပၚမွာ ကၽြန္မက အတည္ယူၿပီး လုပ္ေပးမိျပန္ေတာ႔လည္း အ႐ြဲ႕တုိက္မိသလုိ ျဖစ္တတ္ျပန္တယ္။ တစ္ရက္တုန္းကေပါ႔….။
ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ခါနီး ေနာက္ေန႔ ဘာစားခ်င္လဲ ေမးေတာ႔…
"မုန္႔လက္ေကာက္စားမယ္… ထန္းလ်က္ရည္ေရာေနာ္… ႏြားႏုိ႔လည္း ပါပေစ" လုိ႔ ေျဖတယ္။
တကယ္ေတာ႔ သူက ႏုိ႔နဲ႔ လုပ္တဲ႔ အစားအစာေတြကုိ မႏွစ္သက္ဘူးဆုိတာ သိတာမုိ႔ ႏြားႏုိ႔မွာတာ နည္းနည္းေတာ႔ ဆန္းေနသလုိပဲလုိ႔ ထင္မိတယ္။ ေနာက္ရက္ မွာတာေတြ သြားေပးမိခ်ိန္မွာ သူ ႐ွိမေနခဲ႔ဘူး။ ခဏအၾကာမွာ "ဝယ္လာတဲ႔မုန္႔ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး… ႏြားႏုိ႔မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား… ဘာလုိ႔ အဲ႔ေလာက္ အမ်ားႀကီးဝယ္လာတာလဲ… ႐ြဲ႕ဝယ္လာသလုိပဲ" ဆုိတဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္တစ္ေစာင္က ကၽြန္မရင္ကုိ သိပ္ကုိ ဝမ္းနည္းသြားေစခဲ႔တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ရည္ေတြလည္း ေဝ႔ဝဲတက္လာခဲ႔တယ္။ သူ ဆုံးမသမွ် နားေထာင္ၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ အက်င္႔ေတြကုိ ျပဳျပင္လာခဲ႔တာ ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ သိပ္တြယ္တာလုိ႔ဆုိတာ သူ တကယ္ပဲ မသိတာလား။ တမင္ မသိေယာင္ေဆာင္ေနတာမ်ားလား။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မ ဘဝမွာ ကၽြန္မကုိ နားလည္စာနာေပးႏုိင္တဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာသူက "သြန္း" ဆုိတဲ႔ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေလးပါ။ ကၽြန္မရင္ထဲက သံေယာဇဥ္အတိမ္အနက္ကုိ ေဘးလူေတြ ဘယ္လုိပဲေျပာပါေစ… သူတုိ႔မသိဘူးပဲထား… "သြန္း" ကုိေတာ႔ သိနားလည္ေစခ်င္မိတာ ကၽြန္မရဲ႕ အျဖစ္ခ်င္ဆုံး ဆႏၵ တစ္ခုပါ။
* * *
ဆန္႔က်င္ဘက္ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အၿမဲတမ္း တပူးတြဲတြဲ သြားလာေလ႔႐ွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ႐ွား႐ွားပါးပါး တူတဲ႔ႏွစ္ခ်က္က စာေရး၊ စာဖတ္ ဝါသနာပါတာနဲ႔ ဝုိင္ ႀကိဳက္တာရယ္ေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္အတူ လည္ပတ္တဲ႔ ရက္ေတြဆုိ အျပင္မွာပဲ တစ္ခုခုစားၿပီးမွ ျပန္ေလ႔႐ွိတယ္။ ေသာက္စရာ ဝုိင္ ကေတာ႔ တြဲဖတ္ပါတတ္စၿမဲ။
မျပင္းမ႐ွ ခ်ိဳျမျမ ဝုိင္ေတြက စိတ္ေတြကုိ တက္ႂကြေစတယ္။ ရင္ထဲခံစားရသမွ်ကုိ ပြင္႔အန္ထြက္ေစတယ္။ ဟန္ေဆာင္မႈမ႐ွိ ေျပာလုိတဲ႔စကားေတြကုိ အရုိးသားဆုံး ေျပာျဖစ္ေစတဲ႔အတြက္ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံေတြ႔မႈကုိ သူက "ဝုိင္စက္" တဲ႔ေလ။ တကယ္လည္း ခင္မင္မႈသက္တမ္း သိပ္မၾကာခင္မွာ ႏွလုံးသားခ်င္း နီးခဲ႔ၾကတယ္။ စိတ္တူကုိယ္တူ ေပါင္းခဲ႔ၾကတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ၊ ဝမ္းနည္းမႈေတြကုိ ေဝမွ် ခံစားခဲ႔ၾကတယ္။ ဝုိင္တစ္ခြက္ေၾကာင္႔ ကၽြန္မတုိ႔ၾကားက ႀကိဳး ခုိင္သထက္ ခုိင္လာခဲ႔တယ္။ သာမန္အခ်ိန္မွာေတာ႔ "သြန္း" ဟာ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ၿပီး ရင္ထဲ႐ွိသမွ် ဖြင္႔ထုတ္မေျပာတတ္တဲ႔ သူတစ္ေယာက္ေပါ႔။ ကၽြန္မကေတာ႔ စိတ္ကုိ အလြယ္တကူ လႊင္႔ပစ္ေပါက္ကြဲလြယ္သေလာက္ သူက ထိန္းခ်ဳပ္သိမ္းထားႏုိင္စြမ္း႐ွိတယ္ဆုိတာကုိ တစ္ေန႔ေသာရက္မွာ သိခဲ႔ရျပန္တယ္။
တစ္ေန႔လုံး ဖုန္းအဆက္အသြယ္လည္းမရ၊ မက္ေဆ႔ခ်္လည္း ျပန္မလာေၾကာင္႔ လူက ဂဏာမၿငိမ္ႏုိင္။ စိတ္လည္း အရမ္းပူၿပီး ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ။ ခါတုိင္း သူ ဘယ္သြားသြား ေျပာေလ႔႐ွိသလုိ ခုလုိလည္း တစ္ခါမွ အဆက္အသြယ္မျပတ္ခဲ႔ဘူးေတာ႔ ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူ လႈပ္ခတ္လုိ႔…။ မတတ္သာတဲ႔အဆုံး အိပ္ရာထဲမွာပဲ ဟုိလွိမ္႔ဒီလွိမ္႔နဲ႔ တစ္ေန႔တာကုိ ခက္ခဲစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ရတယ္။ ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာ မင္းကြန္းေရာက္ေနတယ္ဆုိတဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္ရေတာ႔မွ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ႔တယ္။
သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ႔လည္း ေျပာခ်င္တဲ႔စကားေတြက တစ္ခြန္းမွ ထြက္မလာဘဲ ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔ဆုိ႔နစ္နစ္နဲ႔။ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ သိပ္ပင္ပန္းေနၿပီဆုိရင္ လုပ္ေလ႔လုပ္ထ႐ွိတာက က်ံဳးေဘးမွာ ဆုိင္ကယ္ကုိ အ႐ွိန္နဲ႔ ပတ္ေမာင္းၿပီး သီခ်င္း ေအာ္ဆုိျခင္းပဲ။ အဲလုိခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ႐ွက္ေလ႔မ႐ွိဘူး။ အေရးႀကီးတာက ကုိယ္စိတ္သက္သာရာ ရဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။ ရင္ထဲမွာ တစ္ဆုိ႔ဆုိ႔ႀကီးနဲ႔ ျပန္လာခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မ "က်ံဳးေဘးမွာ ဆုိင္ကယ္ပတ္ေမာင္းမလုိ႔" ဆုိတဲ႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သက္သာရာမရတဲ႔အဆုံးမွာ အလုိလုိပဲ ဖုန္းခြက္ေပၚက သူ႔နံပါတ္ကုိ ႏွိပ္မိျပန္တယ္။
"ေျပာ… မုိး"
"…………………"
"ဟဲလုိ……."
ကၽြန္မဆီက စကားသံထြက္မလာေတာ႔ သူက ထပ္ေခၚတယ္။
"သြန္း… မုိး ဒီေန႔ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သိရဲ႕လား"
တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ႔၊ ဟန္ေဆာင္လုိ႔လည္းမရတဲ႔ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ကတည္းက ဂ႐ုတစုိက္နဲ႔ ေမးသင္႔တာေပါ႔ ဆုိတဲ႔ အေတြးေတြနဲ႔ပဲ မေက်မခ်မ္းအသံနဲ႔ ရန္ေတြ႔မိလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ေတြ လႈပ္႐ွားၿပီး ပူေလာင္ေနပါေစ "သြန္း" က ေအးေအးေဆးေဆး ေလသံေလးနဲ႔ပဲ ျပန္ေျပာခဲ႔တယ္။
သူေျပာတဲ႔ စကားေတြထဲက "တကယ္ဆုိ မုိးနဲ႔သြန္းၾကား ဒါေတြ ေျဖစရာမလုိေအာင္ Understood ႐ွိလိမ္႔မယ္လုိ႔ ထင္ခဲ႔တာ" ဆုိတဲ႔ ေနာက္ဆုံးစကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ကၽြန္မ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းသြားခဲ႔ရတယ္။
"သြန္း" အေပၚမွာ ကၽြန္မ နားလည္မႈ မ႐ွိခဲ႔တာမ်ားလား…။ ဟင္႔အင္း…။ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မဲ႔သူ႔ၾကားမွာ စိတ္ခ်င္းနီးသလုိ နားလည္မႈဆုိတာလည္း အလုိလုိ ျဖစ္တည္ေနခဲ႔ၿပီးသားေလ။ အဆုံးသတ္စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ သူ႔အေပၚမွာ ကၽြန္မ နားလည္မႈ႐ွိတယ္ဆုိတာကုိ သူ ယုံၾကည္ဖုိ႔၊ ေ႐ွ႕ဆက္ ပုိၿပီး နားလည္ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ႔မယ္ဆုိတာကုိ အလုိလုိ သေဘာေပါက္သြားခဲ႔ပါတယ္။ မေက်မခ်မ္းနဲ႔ ပုိ႔လုိက္တဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္ေတြကလည္း သူ႔အတြက္ အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္သြားေစတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ သူ မေျပာဘဲ ဘာကုိမွ ထပ္မေမးမိေအာင္ ေနတတ္လာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ ဘဝရဲ႕ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ် အဆုံး႐ွံဳးမခံႏုိင္ဘူးေလ။
* * *
သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ ကၽြန္မ အၿမဲစုိးရိမ္တတ္သလုိ ကၽြန္မ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္လည္း သူ မေနတတ္ခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မ စအုိကေန ေသြးက်တုန္းက သူကုိယ္တုိင္ ေဆးခန္းလုိက္ပုိ႔ေပးခဲ႔တယ္။ လူနာေတြမ်ားလုိ႔ "ျပန္ေတာ႔… သြန္းမွာ အလုပ္ေတြ႐ွိေသးတယ္" လုိ႔ ေျပာမိေတာ႔ "သူမ်ားအလုပ္ကိစၥကုိ ဝင္မေျပာနဲ႔… မ႐ွည္နဲ႔… ရတယ္" ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ အတင္းႏွင္လုိ႔ စိတ္ဆုိးပုံေလးက ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာေလ… သူ႔မ်က္ႏွာၾကည္႔ၿပီး ရယ္ခ်င္သြားမိတယ္။
ကၽြန္မအေပၚ သူ႔ရဲ႕ ဂ႐ုစုိက္တတ္မႈေလးေတြက သူ႔အေပၚ ပုိၿပီးတြယ္တာလာေစခဲ႔တယ္။ တစ္ခါတေလ တုပ္ေကြးျဖစ္လုိ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ကုိယ္တုိင္ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းၿပီး ေဆးခန္းသြားရတဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ "သြန္း" ရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြက သိပ္ကုိၾကည္ႏူးေစခဲ႔သလုိ ဘာနဲ႔မွ် တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔မရတဲ႔ အရာေတြပါ။ ကၽြန္မ အဲဒီအရာေတြကုိ တသက္လုံး ရ႐ွိခံစားသြားခ်င္တယ္ဆုိရင္ သိပ္ကုိ အတၱႀကီးရာ ေရာက္သြားမလား။ ဒါေပမယ္႔လည္း အဲဒီ အတၱေတြဟာ မျမင္ႏုိင္တဲ႔ ကံၾကမၼာတစ္ခုရဲ႕ေအာက္မွာ က်႐ံွဳးသြားလိမ္႔မယ္ဆုိတာ ႀကိဳတင္သိႏုိင္ခဲ႔ရင္ "သြန္း" နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အတၱေတြကုိ ေစာစီးစြာ ခဝါခ်ခဲ႔မိမွာပါပဲ။
* * *
"မုိး… သြန္း အေရးႀကီးကိစၥ႐ွိေနလုိ႔ ဒီရက္အတြင္း အိမ္မလာနဲ႔ဦး… စိတ္လည္း႐ႈပ္ေနလုိ႔ မုိးအတြက္ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး… ဒီရက္ပုိင္း သြန္းကုိ နားလည္ေပးပါ"
လြန္ခဲ႔တဲ႔(၃)ရက္ သတိရလုိ႔ ဖုန္းဆက္ခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မကုိ သူ ေျပာခဲ႔တာ။ ကုိယ္ယုံၾကည္ရင္ ဘာကုိမွ် ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ လုပ္တတ္တဲ႔ "သြန္း" ရဲ႕ အက်င္႔ကုိသိေနေတာ႔ စိတ္ေတြ ပူပန္ေနခဲ႔မိတယ္။ စိတ္ပင္ပန္းလြန္းၿပီး ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ေနမလားဆုိတဲ႔ စုိးရိမ္စိတ္ေတြကလည္း ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ပါပဲ။ အေဝးကေနပဲ ပူပန္ေနရသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကုိ "သြန္း" ျမင္ရဲ႕လား…။ ကုိယ္ခ်င္းစာမိရဲ႕လား…။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ သူ႔ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာေပး႐ုံမွတစ္ပါး အျခားမ႐ွိၿပီ။
"သြန္း" ဟာ ကၽြန္မအတြက္ အေဖာ္မြန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ သူေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ "သြန္း အတြက္ ဘာလုိ႔အဲ႔ေလာက္ ခံစားေပးေနရတာလဲ" ဆုိတဲ႔ စကားဟာ ရင္ထဲမွာ တံဆိပ္ခတ္ထားသလုိပါပဲ။ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ကုိမွ အေဖာ္လုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔ရတာမွမဟုတ္တာေလ။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ အေဖာ္ဆုိတာ ကုိယ္႔ကုိ နားလည္ခံစားေပးႏုိင္သူ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ေထာက္ျပေျပာဆုိေပးႏုိင္သူ၊ အမုန္းခံၿပီး ေစတနာထားႏုိင္သူ၊ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးသူ.. ဒါေတြနဲ႔ျပည္႔စုံတဲ႔သူဟာ အေဖာ္ပဲေပါ႔။ ကၽြန္မနဲ႔ "သြန္း" ၾကား အေဖာ္ဆုိတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကုိ ယူဆပုံခ်င္း မတူညီၾကဘူးဆုိတာ သိလုိက္ရတဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ႔….။
Café Brolly ဆုိတဲ႔ ဒီ Café ဆုိင္ေလးမွာပဲ ကၽြန္မနဲ႔သူ စတင္ဆုံစည္းခဲ႔ၾကသလုိ…
ေ႐ွ႕မွာ႐ွိေနတဲ႔ ဝုိင္ခြက္ေတြကုိ မမွိတ္မသုန္ စုိက္ၾကည္႔ေနၾကရင္း…….
"သြန္း… လက္ထပ္ေတာ႔မယ္ မုိး"
"ဘာ….."
"ခြမ္း…"
ကၽြန္မရဲ႕ လက္ထဲက ေသာက္လက္စ ဝုိင္ခြက္က ေျခရင္းမွာ တစ္စစီ ျပန္႔ႀကဲလ်က္…။
"ဟုတ္တယ္…မုိး… မုိးကုိ သြန္း မေျပာျပခဲ႔တာ တစ္ခု႐ွိတယ္… အဲဒါက သြန္းမွာ ခ်စ္သူ႐ွိတယ္ ဆုိတာပဲ… သူက ကုိရီးယားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္… သူျပန္လာတဲ႔အခါ သြန္း တုိ႔လက္ထပ္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ထားတယ္… လကုန္ရင္ သူ ျပန္လာေတာ႔မယ္… သူ႔မွာ အ႐ွဳပ္အ႐ွင္း နည္းနည္း႐ွိတယ္ၾကားလုိ႔ စိတ္ညစ္ခဲ႔ရေသးတယ္… ဒါမဲ႔ ခု အဲဒါေတြ ေျပလည္သြားၿပီ… အဲဒီကိစၥအတြက္ ၿပီးခဲ႔တဲ႔အပတ္က အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္ေနခဲ႔တာ… မုိး သြန္းရဲ႕ မဂၤလာပြဲကုိ ဆက္ဆက္လာေပးပါ"
စကားသံေတြက နားထဲဝင္တစ္ခ်က္ မဝင္တစ္ခ်က္နဲ႔…။ ဘာဆုိဘာမွ် နားမလည္ႏုိင္ေတာ႔…။ ပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကုိ လက္ခုံနဲ႔ပြတ္ရင္း…
"သြန္း ရယ္… မုိး.. မုိး… ဘယ္လုိနားလည္ေပးရမွာလဲ သြန္း ကုိ… ဟင္…. ဒီကိစၥ သြန္း မုိးကုိ ဖုံးထားရက္တယ္… ဒါလား အေဖာ္ဆုိတာ… ေျပာစမ္းပါ သြန္း… သြန္း နားလည္တဲ႔ အေဖာ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ… မုိး အေပၚမွာ႐ွိတဲ႔ သြန္း ရဲ႕ သံေယာဇဥ္က လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြနဲ႔ပါလားကြာ… မုိး သြန္းကုိ ဘယ္ေလာက္ထိ တြယ္တာခဲ႔လဲဆုိတာ သြန္း မသိဘူးလား… အခု ဒီကိစၥကုိ မုိး…မုိး က ႐ုတ္တရက္ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး………."
ကၽြန္မ စကားသံ ဆက္ထြက္မလာႏုိင္ေတာ႔…။ ထိတ္လန္႔တၾကား ရပ္ခဲ႔တဲ႔ ေျခအစုံ ဒူးညြတ္ေခြအက် ဘယ္ဘက္ရင္အုံတစ္ခုလုံး ေအာင္႔တက္လာခဲ႔တယ္။
"မုိး ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြက သြန္း အတြက္ တစ္ခါတေလ အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္ ဆုိတာေရာ မုိး.. သိရဲ႕လား… ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း သြန္း တုိ႔ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတယ္… သြန္း လက္ထပ္ၿပီးသြားရင္ေတာ႔ အားလုံး႐ွင္းသြားမွာပါ… သြန္းကုိ မုိး နားလည္ေပးႏုိင္ပါေစ"
ေက်ာခုိင္းသြားတဲ႔ "သြန္း" ကုိ လွမ္းတားဖုိ႔အင္အား ကၽြန္မမွာ လုံးဝ႐ွိမေနခဲ႔…။ အနိမ္႔အျမင္႔ မမွန္ေတာ႔တဲ႔ ရင္အုံကုိ လက္နဲ႔ဖိရင္း မ်က္ရည္ၾကားကေနသာ လွမ္းၾကည္႔ေနခဲ႔မိပါေတာ႔တယ္…။
"တကယ္ဆုိ ကုိယ္တုိ႔က ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးခဲ႔ၾကတဲ႔သူေတြပါ သြန္း ရယ္… တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက အျဖဴေရာင္ႀကိဳးကုိမွ အေရာင္ဆုိးခ်င္သူေတြကို အျပစ္မတင္ခ်င္ေပမယ္႔ သြန္း ကုိယ္တုိင္ေရာ ဘာေၾကာင္႔မ်ား နားမလည္ႏုိင္ခဲ႔တာလဲ..။
ကုိယ္႔ဘဝရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ မွ်ေဝခံစားေပးတဲ႔သူ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ ျဖည္႔စြက္ေပးတဲ႔သူ အျဖစ္ သြန္းကုိ သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ႔မိတာ မွားလား… ဒီသံေယာဇဥ္ေတြကုိ သြန္းကုိယ္တုိင္ေရာ ၾကည္ျဖဴခဲ႔တယ္ မဟုတ္လား… ခုခ်ိန္မွ ဘာေၾကာင္႔မ်ား အေရာင္ေတြ ဆုိးၿပီး အဆုိးေတြ ျမင္သြားရတာလဲ…။
ကုိယ္တုိ႔ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးခဲ႔ၾကတယ္ဆုိတာကုိ ခုခ်ိန္မွာ သြန္း ျငင္းခ်င္ျငင္းလုိက္ႏုိင္ပါတယ္ သြန္း ရယ္"
ဂၽြန္မုိး
0 comments:
Post a Comment