ေအာင္ေျမနင္းခ်ိန္

ဓာတ္ပုံ  သက္ေ၀

'လူတစ္ေယာက္က ရုိင္းစုိင္းေထာင္လႊားေနတာ၊ နိမ္႔သူကို ေစာ္ကားေနတာ အဲ့ဒီလူရဲ့ ကိစၥ။ သ႔ူကုိ ေရွာင္လုိက္ရင္ ကိစၥက ျပတ္သြားၿပီ။ သူ႔ကုိ ေတာ္ရံုသျဖင့္ပဲ ၾကည့္မရျဖစ္တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ကုိ လူရာသြင္းတဲ့လူေတြကုိ ညီမ မုန္းတယ္’ တဲ႔။ ညီမေလးတစ္ေယာက္က ဆိုလာတယ္။ ကုမၸဏီက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ထြက္ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာခ်င္းဆို္င္ ထိုင္မိတာကအစ နကၡတ္သင္႔တာပဲ။
သူမေျပာတဲ႔ အဲဒီလူဆိုတာ ရံုးမွာ အထက္လူကို ဖားလိုက္၊ ေအာက္လူကို ဆဲလိုက္၊ အဆင္႔တူကို ေခ်ာ႔လို္က္ လုပ္ေနတဲ႔သူပါ။ အခုလည္း စားပြဲရွည္ထိပ္မွာ ထုိင္ၿပီး သူဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း၊ ရံုးအတြက္ ဘယ္လုိႀကိဳးစားေၾကာင္း အာေပါင္းအာရင္းသန္သန္ တရားေဟာေနပါတယ္။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမုန္းလိုတဲ႔ ေမတၱာထားခ်င္သူပါ။
‘ဘုရားေဟာထားတယ္ေလ ညီမေလးရ။ အကုသိုလ္လုပ္တဲ႔သူကို မမုန္းရဘူး။ အကုသိုလ္ကိုပဲ မုန္းရမယ္ ဆိုတာေလ။ လူျဖစ္လာမွာေတာ့ အားလံုးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနရေတာ့မွာေပါ့’ လို႔ ဆိုလုိက္ေပမယ္႔ သူမရဲ႕ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ လက္ေနတယ္။ ‘သူ႔ကို အစ္ကိုက အစ လူေတြ မပတ္သက္ဘဲ မေနႏုိင္ၾကတာကုိလဲ ညီမ အံ့ၾသလုိ႔ မဆံုးဘူး။’ လို႔ ဆိုျပန္တယ္။
လူလုပ္ရတာ ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ပုတီးမကိုင္ေပမယ္႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းေအးေအးေနခ်င္တာကိုပဲ လာေရာက္တုိက္ခိုက္သူေတြက ရွိေသးတယ္။ အခုလည္း  ဘယ္မွာရွိေနမွန္းမသိတဲ႔ ျပႆဒါးဟာ ရုတ္တရက္ဝင္တုိက္လိုက္သလုိပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ျပန္လဲမသြားပါဘူး။ 'အဲဒီလို ဝိုင္းၾကဥ္လိုက္ရင္ ပိုဆိုးသြားမွာေပါ့ ညီမေလးရ' လုိ႔ ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာေတာ့မွ သူမက လဲ႔လဲ႔ေလးၿပံဳးတယ္။ ေလွာင္သလို ရယ္ခ်င္သလိုလို။ ဒါေပမယ္႔ သူမ ဘယ္လုိၿပံဳးၿပံဳး ကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္တယ္။
တကယ္ျပဴစားႏုိင္တဲ႔ ေကာင္မေလးပါ။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း သူမ ဂ်ီက်သမွ် ကၽြန္ေတာ္သည္းခံေနတာ။ ခ်စ္သူက သက္သက္၊ ညီမေလးက သက္သက္ေလဗ်ာ မဟုတ္ဘူးလား။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ အကန္႔ေတြ အရမ္းမ်ားပါလား ဆိုလာရင္ေတာ့ ပုခံုးတြန္႔ေနရမွာေပါ့။ ဒီလိုရင္ထဲၿငိမ္႔ၿငိမ္႔လႈပ္ခတ္ေနတုန္းမွာပဲ သူမက ႏႈတ္ခမ္းေလး စုေထာ္လုို႔ ခ်စ္စဖြယ္ဆိုျပန္တယ္။ ‘အစ္ကို႔ကို ညီမက ေလးစားတယ္ေလ။ အဲလိုလူကို အစ္ကိုက တေလးတစားေပါင္းသင္းေနတာေတြ႔ေတာ့ စိတ္ထဲခိုးလိုးခိုးလုျဖစ္ေနလို႔ပါ’ တဲ႔။
‘ညီမေလးကလည္း အဲဒါက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးပညာေလ။ လူမိုက္ကိုလည္း တည္႔ေအာင္ေပါင္း၊ လူေကာင္းကိုလည္း တည္႔ေအာင္ေပါင္းႏုိင္မွ လိမၼာပါးနပ္တာ မဟုတ္လား’ လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ တစစ စိတ္ပ်က္လာၿပီ။ ဘာေတြ ေျပာေနရမွန္းမသိဘူး။ေလသင္႔ရင္ သင္းသင္းေလးေမႊးတဲ႔ သူမရဲ႕ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နံ႔ကသာ မျမဴဆြယ္ေနဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္စကားစျဖတ္ၿပီး ထထြက္သြားတာၾကာၿပီ။
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြလည္း အိမ္က ကေလး ေနမေကာင္းလို႔ ဘာညာဆိုကာ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ ။ ဒါေပမယ္႔ သူမကေတာ့ မမူးဘဲနဲ႔ ရစ္ေနပါၿပီ။ 'လူယုတ္မာနဲ႔လည္း အဆင္ေျပေအာင္ ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား အစ္ကို။ ညီမေတာ့ အစ္ကို႔ဆီက အမ်ားႀကီးသင္ရဦးမွာ' တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါသထြက္စျပဳလာၿပီ။ ‘ညီမေလး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဥေပကၡာစိတ္ထားမွေပါ့။ လူ႔ဘဝက တိုတိုေလး မဟုတ္လား’ လို႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာမိတယ္။ သူမ မၿပံဳးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ 'စိတ္မရွိပါနဲ႔ အစ္ကို။ ညီမက သူရိုင္းစိုင္းေစာ္ကားတာ ခံခဲ႔ရသူဆုိေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ မေမ႔ႏုိင္ေသးဘူးေပါ့ အစ္ကိုရယ္" လို႔ ခပ္တိုးတိုးေခါင္းငံု႔ေျပာတယ္။ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲလႈပ္သြားတာ သူမရဲ႕ မ်က္ေတာင္ေကာ႔ေကာ႔ေတြေၾကာင္႔ မဟုတ္ဘူး။
ရွက္စိတ္ဟာ ေသြးေၾကာအႏွံ႕စီးသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မုန္းသူမရွိ ခ်စ္သူသာရွိတယ္ ဆိုတဲ႔ အဆိုကို အာဂံုရြတ္ၿပီး သူမကို ဟိုလူ အႏုိင္က်င္႔ေစာ္ကားေနတာ ျမင္လွ်က္ ခပ္တည္တည္ပဲ လက္ပိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္။ သိပ္ျပင္းထန္တဲ႔ တုိက္ခုိက္မႈမဟုတ္လုိ႔လည္း လြယ္လြယ္ပဲ မ်က္ကြယ္ျပဳေက်ာခိုင္းထားလုိက္တယ္။  ေစာ္ကားမႈကို ျမင္လွ်က္နဲ႔ မသိကၽြိဳးကၽြံျပဳ လက္ပိုက္ၾကည္႔ေနတာ မွန္ကန္တဲ႔ၾကားေနမႈလား ဘာလားလုိ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္စစ္ေဆးခ်ိန္လည္း မရပါဘူး။ ခဏေလးေနရတဲ႔ ဒီဘဝမွာ စိတ္ရႈပ္စရာေတြထဲ ဝင္မေႏွာင္႔ခ်င္ဘူး။
ၿပီးေတာ႔ သူမက အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ဒီေလာက္ခ်စ္စရာမေကာင္းေသးဘူး။ အဲဒီလူက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းတာကိုပဲ ဒီလုိလူက ငါ့ကိုေတာ့ favor ေပးသားပဲ ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူေနခဲ႔တာ။ဒါဆို အခုေရာ ဆိုရင္ေတာ့ … အင္း။ ကၽြန္ေတာ္က ေတြေဝတတ္တာ အက်င္႔ပါေနၿပီ။ ဒီလိုႏႈတ္ဆိိတ္ေနမိတုန္းမွာပဲ သူမက ‘ျပန္ေတာ့မယ္ အစ္ကို’ လုိ႔ ေျပာၿပီး က်န္တဲ႔သူေတြကို လုိက္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ရုတ္တရက္ခ်ည္းဆိုေတာ့ သူမနဲ႔ အတူတူျပန္လိုက္မယ္လို႔ မရည္ရြယ္ဘဲေျပာမိသြားၿပီး သူမကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေခါင္းၿငိမ္႔တယ္။
ဒါေပမယ္႔ လမ္းမွာ စကားကို ဘယ္ကစရမွန္း မသိဘူး။ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုးသည္ေတြရဲ႕ ေအာ္သံမ်ားပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အနားကေန ဖ်တ္ပ်ံသြားၾကတယ္။ သူမကပဲ စကားျပန္စပါတယ္။ ‘ညီမေလ အစ္ကိုေျပာရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံပါတယ္။ စစ္ျဖစ္ၿပီး အျပန္အလွန္သတ္ေနၾကတဲ႔ ႏွစ္ဖက္စလံုးကို လက္နက္ေရာင္းေနတဲ႔သူက ၾကားေနေရးဝါဒီပါ ။ အျပစ္ကင္းပါတယ္လို႔ အစ္ကိုေျပာရင္ေတာင္ ညီမ မျငင္းခ်င္ပါဘူး’ လုိ႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာတယ္။ကၽြန္ေတာ္ မီးေရာင္တစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာ သူမ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည္႔မိေပမယ္႔ စဥ္းစားမရႏုိင္ဘူး။
‘ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ညီမေလး’ လို႔ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေမးလို္က္ေပမယ္႔လည္း သူမက မပြင္႔တပြင္႔ပဲ ၿပံဳးျပန္တယ္။ ‘ညီမ စိတ္ဓာတ္က်ေနတယ္ထင္တယ္ အစ္ကို။ လူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနလို႔ မရေတာ႔ဘူး ။ ညီမ ဒီညေနပဲ အလုပ္ထြက္စာ တင္လိုက္ၿပီ…’ လုိ႔ သူမေျပာေနတုန္း စကားမဆံုးစဥ္မွာပဲ ဘတ္စ္ကားေရာက္လာေတာ့ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ အစ္ကိုလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကသုတ္ကရုတ္နဲ႔ ကားေပၚတိုးတက္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူမကို ေျပာခြင္႔မသာတဲ႔ စကားေတြက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ရင္ထဲက ကန္႔လန္႔ထြက္လာေတာ႔တာ။
ရိုးတုိးရိပ္တိတ္စကားလံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘယ္သူေသသ ငေတမာ ၿပီးေရာလိုလို သူမစြပ္စြဲခ်င္တာေတာ့ သိပ္လြန္လြန္းတယ္။ သူမ ငယ္ပါေသးတယ္။ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ ကိုယ္႔ကို သူအသံုးခ်၊ သူ႔ကိုကိုယ္အသံုးခ်ၿပီး ဒီလုိပဲ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္နင္းၿပီး ရွင္သန္လည္ပတ္ေနတာ မဟုတ္လားဗ်ာ။ သူမ လူလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ အမ်ားႀကီးလုိေသးတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့လည္း သူမလည္း ေနတတ္သြားမွာပါ။ ဟုတ္တယ္။
လူဆိုတာ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္႔ကို ဦးက်ိဳးလာရင္ ဘဝင္ခုိက္တာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ အဆံုးစြန္ေျပာရမယ္ဆို ပမႊားေတြေၾကာက္ရတဲ႔ လူယုတ္မာေတြက ကိုယ္႔ကို တေလးတစားေပါင္းသင္းေနတာ ပိုေတာင္ဂုဏ္ယူရဦးမယ္။ ဒါကို သူမ မနာလိုေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိ္င္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မွပဲ ေနသာထုိင္သာရွိသြားေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ေအာင္ျမင္ေရးနည္းတစ္ခုလို႔ တက္က်မ္းေတြက ညႊန္းေလ႔ရွိတဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးအႏုပညာ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။
မယ္ကိုး

Posted in: ၀တၴဳ