ျမစ္တစ္စင္းရဲ႕ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ

(၁)

နံနက္မိုးေသာက္ရဲ႕ ေလျပည္ညင္းနဲ႔အတူ သတင္းတစ္ခုက အနံ႔ျပင္းျပင္းနဲ႔ ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။ အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ ဖားေခ်ာင္းတစ္ရြာလံုးလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။ “ မယ္ၿမဳိင္တစ္ေယာက္ ရြာကေပ်ာက္သြားၿပီ ”  ဆိုတဲ႔သတင္းကို ၾကားရသူမွန္သမွ် အံ႔ၾသသြားၾကတယ္။ စိုးရိမ္တုန္လႈပ္သြားၾကတယ္။

“ ရြာထိပ္ကဇရပ္မွာလည္းမေတြ႔ဘူး၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလည္း ထမင္းလာမစားဘူး ”

“ ဒုကၡပါပဲဟယ္၊ ဘယ္ကုိမ်ားထြက္သြားတာပါလိမ္႔”

ဆိုတဲ႔ ဂရုဏာသံေတြက ေနရာအနံ႔ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ တစ္ရြာလံုးမွာ မယ္ၿမဳိင္ကို မုန္းတဲ႔သူရယ္လို႔ တစ္ေယာက္မွမရွိ ဘူး။ မယ္ၿမဳိင္က အရူးသာဆိုတယ္။ တစ္ရြာလံုးကို ဒုကၡေပးေနတာမွ မဟုတ္တာေလ။           သူ႔ဟာသူ ရြာထိပ္ကဇရပ္မွာေန ဇရပ္မွာအိပ္။ ၿပီးေတာ႔ ဗိုက္ဆာရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာစား။ ရြာကလူေတြလည္း မယ္ၿမဳိင္႔ကို ဂရုဏာသက္ၿပီး ေပးကမ္း စြန္႕ႀကဲၾကတာပါပဲ။

အခုေတာ႔ မယ္ၿမဳိင္ ေပ်ာက္သြားၿပီတဲ႔။ ဒီဇာတ္ထုပ္က သူႀကီးေခါင္းေပၚအလိုလိုေရာက္လာတယ္။ မယ္ၿမဳိင္က အရူးဆိုေပမယ္႔ ဖားေခ်ာင္းရြာသူပဲေလ။ ကိုယ္႔ရြာသူတစ္ေယာက္ လံုးေပ်ာက္သြားတာကို ဘယ္႔ႏွယ္႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ေနႏိုင္ပါ႔မလဲ။

“ ဒူ .. ဒူ .. ”

သူႀကီးအိမ္က ေမာင္းသံကက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္ေပၚလာတယ္။ မၾကာပါဘူး ရြာသားေတြတစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တစ္ဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကေတာ႔တယ္။ ရြာသားေတြစံုၿပီဆိုတာနဲ႔ သူႀကီးက ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေနၿပီး အားလံုးၾကားရ ေအာင္ေအာ္ေျပာေတာ႔တာပဲ။

“ ကဲ အားလံုးသိၾကတဲ႔အတိုင္းပဲ .. အခု မယ္ၿမိဳင္ေပ်ာက္သြားၿပီ၊ မယ္ၿမဳိင္က လူေကာင္းမဟုတ္ေလေတာ႔ ပိုၿပီးစိုးရိမ္ ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မယ္ၿမဳိင္ကို အျမန္ဆံုးေတြ႕ေအာင္ လိုက္ရွာၾကမယ္၊ အားလံုးသေဘာေပါက္ၾကရဲ႕လား ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ပါ သူႀကီး ”

အားလံုးက အားတက္သေရာ ဝိုင္းေအာ္ၾကေတာ႔ သူႀကီးေက်နပ္သြားတယ္။ တစ္ရြာလံုးက တက္ညီလက္ညီ ျဖစ္ေန တာက သူႀကီးအတြက္အားတက္စရာမဟုတ္ပါလား။

မနက္ကတည္းက မယ္ၿမဳိင္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေနလိုက္တာ ညေနေစာင္းတဲ႔အထိ သတင္းမထူး။ ဖားေခ်ာင္းနဲ႔ အနီး တစ္ဝိုက္ကရြာေတြမွာလည္းရွာတာႏွံ႔ေနၿပီ။ မယ္ၿမဳိင္ရဲ႕ အရိပ္ေယာင္ကိုပင္မေတြ႔ရ။ နတ္ဝွက္တာမ်ားလားဆိုၿပီး နတ္ကႏၷား ေပးၾကည့္တယ္။ ဒါလည္းမထူးပါဘူး။ မယ္ၿမဳိင္က ဘယ္အရပ္ေဒသကိုမ်ား ႂကြျမန္းေတာ္မူေနတာလဲမသိ။ ရွာမေတြ႕ၾကတာ ေတာ့အမွန္ပဲ။

လိုက္ရွာေနတဲ႔သူေတြလည္း စိတ္ဓာတ္က်စျပဳေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ညခုႏွစ္နာရီထိုးမွ ရွာေဖြေရးရပ္စဲလိုက္ၾကတယ္။ လိုက္ရွာတဲ႔ေနရာလည္းစံုေနၿပီေလ။ ဘယ္မွာမွရွာမေတြ႔ေတာ႔ အားလံုးလက္ေလွ်ာ႔လုိက္ၾကေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ႔ မယ္ၿမဳိင္ အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ေလးကေတာ႔ အားလံုးရင္မွာရွိၾကတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားလဲဆိုတာ သိခ်င္ၾကတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ ရဲ႕အစြဲေၾကာင့္လည္း အားလံုးစိတ္ပူမိၾကတယ္။

မယ္ၿမဳိင္ရဲ႕အစြဲက ေမြးကင္းစကေလးေတြကိုျမင္ရင္မေနႏိုင္။ လူအလစ္ကိုေစာင့္ၿပီး ကေလးကိုေခၚသြားတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ အႏ ၱရာယ္မေပးဘူး။ ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ႔ ကေလးကိုေခ်ာ႕ျမဴတယ္။ ႏို႔ခ်ဳိတိုက္ေကၽြးတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ရတဲ႔ အေၾကာင္းအရင္းကလည္းရွိတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ ဘဝရဲ႕ အနာတရႀကီးေပါ႔။

မယ္ၿမဳိင္႔ ဘဝအေၾကာင္းေျပာျပရင္ မ်က္ရည္မက်တဲ႔သူမရွိဘူး။ အားလံုးဝမ္းနည္းၾကတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ကို သနားၾက တယ္။ မယ္ၿမဳိင္ရဲ႕ဘဝ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ခဲ႔တာ ႏွစ္ႏွစ္တင္းတင္းၿပည့္ခဲ႔ၿပီပဲေလ။

(၂)

မယ္ၿမိဳင္ရဲ႕အေဖဦးသာၿမဳိင္က အုန္းပင္တက္သမား။ ရြာမွာအုန္းသီးခ်တာတုိ႔ အုန္းပင္လွဲတာတို႔ဆို ဦးသာၿမဳိင္တို႔ပဲ လုပ္ရတာ။ ဒီေတာ႔ ဦးသာၿမဳိင္ရဲ႕အေမြကို သမီးမယ္ၿမဳိင္က ဆက္ခံလာရတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ဦးသာၿမဳိင္က မယ္ၿမိဳင့္ကို အုန္းပင္တက္မသင္ေပးဘူး။ မိန္းကေလးျဖစ္ေနလို႔ေလ။ ဒါကို မယ္ၿမဳိင္က မသင္ေပးတဲ႔အလုပ္ကိုမွ လုပ္ခ်င္လာတယ္။ မသင္ေပးရင္ အရက္သမားႂကြက္ႀကီးကိုယူမယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေတာ႔တာပဲ။ ဒီေတာ႔မွ ဦးသာၿမဳိင္က ႂကြက္ႀကီးလို လူကိုယူတာ ထက္စာရင္ အုန္းပင္တက္တာကမွ ျမတ္ေသာအလုပ္ဆုိၿပီး သင္ေပးလိုက္ရေတာ့တယ္။

မိတဆိုးသမီးေလးဆုိၿပီး အလုိလုိက္ထားေတာ႔ မယ္ၿမိဳင္က တစ္ဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္တယ္။ မယ္ၿမဳိင္ကို အုန္းပင္ တက္သင္ေပးခဲ႔ေပမယ့္ အုန္းပင္တက္ဖို႔လာငွားရင္ေတာ့ ဦးသာၿမဳိင္ပဲတက္တယ္။ မယ္ၿမဳိင္ကို မတက္ခိုင္းဘူး။ ဦးသာၿမဳိင္ ဆံုးမွပဲ မယ္ၿမဳိင္က အုန္းပင္တက္သမျဖစ္လာခဲ႔တယ္။

ဦးသာၿမိဳင္ဆံုးေတာ့ မယ္ၿမဳိင္က အသက္ႏွစ္ဆယ္ရွိေနၿပီ။ အုန္းပင္တက္တဲ႔အလုပ္နဲ႔ပဲ အသက္ေမြးတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ ဖိုးခြားဆိုတဲ႔ ကရင္ေလးနဲ႔အေၾကာင္းပါတယ္။ ဖိုးခြားကလည္း အုန္းပင္တက္သမားတစ္ေယာက္ပဲ။မယ္ၿမဳိင္တို႔မွာ သား သမီးမထြန္းကားလာခဲ႔ဘူး။ 

လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး ကေလးလိုခ်င္လိုက္တာမွ အရူးအမူးပဲ။ ကံတရားကေဖးမလို႔လား မသိ။ ကိုးႏွစ္ၾကာမွ မယ္ၿမဳိင္မွာ သားဦးကိုယ္ဝန္ေဆာင္လာရတယ္။ ဒီေတာ႔ အုန္းပင္တက္တဲ႔အလုပ္ကို ဖိုးခြားကပဲလုပ္ေတာ့ တယ္။ မယ္ၿမဳိင္က မေပါ႔မပါးမို႔ အိမ္မွာပဲေနေစတယ္။

ဒါေပမဲ႔ မယ္ၿမဳိင္က ဒီအတုိင္းမေနပါဘူး။ အိမ္ေနာက္ကေျမကြက္လပ္မွာ ဟင္းရြက္စံုစိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ေရာင္းတယ္။ ရတဲ႔ေငြကို ျခစ္ျခစ္ကုပ္ကုပ္စုၿပီး မီးဖြားစရိတ္အတြက္သီးသန္႔ထားတယ္။ ကိုယ္ဝန္ရွစ္လေလာက္ေနေတာ့ ကေလးအတြက္ အက်ီေလးေတြ အႏွီးပိုင္းေလးေတြစုရတာနဲ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္။ ေမြးလာမယ္႔ ရင္ေသြးေလးအတြက္ မဆံုးႏိုင္တဲ႔ေမတၱာေတြနဲ႔ေပါ႔။ ဒါကို ကံၾကမၼာၿဂဳိလ္ဆိုးက အရိပ္မိုးဖို႔ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကေခ်ာင္း ေနတာလဲမသိဘူး။ မယ္ၿမဳိင့္ဘဝတစ္ခု လံုးစုတ္ျပတ္သြားခဲ႔တာပဲ။

အဲဒီေန႔က ဟိုဘက္ရြာမွာအလွဴရွိလို႔ ဖိုးခြားကို အုန္းသီးခ်ဖို႔လာငွားသြားတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ကလည္း ကိုယ္ဝန္ေန႔ေစ႔ လေစ႔ႀကီးနဲ႔။ မၾကာပါဘူး မယ္ၿမဳိင္ ဗိုက္နာလာတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ေအာ္သံေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြ လက္သည္ေခၚလာၿပီး မီးဖြားဖို႔ျပင္ဆင္ၾကရတယ္။ သားဦးေလးမို႔ထင္တယ္။ ကေလးကေတာ္ေတာ္နဲ႔ေမြးမလာဘူး။ မယ္ၿမဳိင္ရဲ႕နာက်င္တဲ႔ေအာ္သံ ကလည္း အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚလို႔။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ကေလးေမြးလာတယ္။

“ ကေလးက အေသေလးေတာ့ ”

ဆိုတဲ႔ အသံကို မယ္ၿမဳိင္ၾကားၿပီး ငိုေႂကြးလိုက္တာမွ အသည္းခိုက္မတတ္။ ေသြးႏုသားႏုမွာ မငိုဖို႔ အားလံုးကႏွစ္သိမ့္ ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ေသြး ကိုယ္႔သားမို႔လား။ မယ္ၿမိဳင္မွာ ေျဖမဆည္ႏုိင္ေအာင္ကိုျဖစ္လို႔။

“ မယ္ၿမဳိင္ေရ .. နင့္ေယာက်ာ္း အုန္းပင္ေပၚကျပဳတ္က်လို႔ ဆံုးၿပီတဲ႔ ”

အိမ္အျပင္ဘက္ကထြက္လာတဲ႔ အသံတစ္သံက မယ္ၿမဳိင့္ကို ေသြးပ်က္သြားေစတာပဲ။ လာေျပာတဲ႔ သူကလည္း အေရးႀကီးသုတ္ပ်ာမို႔ မယ္ၿမဳိင္ မီးဖြားေနတာကိုမသိဘူး။ ေျပာၿပီးမွ သိလုိက္တာတဲ႔။ လင္လည္းဆံုး သားလည္းဆံုးနဲ႔ မယ္ၿမဳိင္ တစ္ေယာက္ မပဋာေျမလူးသလိုပါပဲ။ ငိုလုိက္တာမွ မစားမေသာက္ပဲငိုတာ။ ျမင္ရသူတိုင္း စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မယ္ၿမဳိင္ အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲသြားေတာ့တယ္။ စကားလည္းမေျပာေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာလည္း မေနေတာ႔ဘူး။ အားအားရွိ ေလွ်ာက္သြားေနေတာ့တာပဲ။ ဗိုက္ဆာရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုသြားတယ္။ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးတာမဟုတ္ေပမဲ႔ စိတ္မႏွံ႔ေတာ့ဘူး။ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ရူးသြားသလိုပဲ။

ရြာမွာမီးဖြားတယ္လို႔သတင္းၾကားရင္ မယ္ၿမဳိင္ေရာက္လာတယ္။ ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုတယ္။ မယ္ၿမိဳင္က စိတ္မႏွံ႔တဲ႔သူမို႔ ကေလးမိဘေတြက စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ မယ္ၿမဳိင္က ၾကည့္ရံုအျပင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ေနာက္ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကေလးကေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားတယ္။ အားလံုးဝိုင္းရွာၾကေတာ့မွ ရြာထိပ္ကဇရပ္မွာ သြားေတြ႕ တယ္။ မယ္ၿမဳိင္ရယ္ေလ ကေလးကိုႏို႔တုိက္ၿပီး ေခ်ာ႔ျမဴလို႔။ မယ္ၿမဳိင္ကိုၾကည့္ၿပီး အားလံုးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတယ္။ မိခင္ ျဖစ္ခြင့္မရလိုက္တဲ႔ မယ္ၿမိဳင္႔အျဖစ္ကိုစာနာၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ရူးေနတယ္ေျပာေျပာ သူလည္းေမတၱာစိတ္ရွိတဲ႔ လူသား တစ္ေယာက္ပဲေလ။ ဒီေတာ့ အျပစ္မဆိုသာဘူးေပါ႔။

(၃)

“ မယ္ၿမဳိင္ ျပန္ေရာက္လာၿပီေဟ႔ ၊ ရြာထိပ္ကဇရပ္မွာပဲ ”

ဒီသတင္းက နံနက္ခင္းကို ပိုၿပီးအသက္ဝင္လႈပ္ရွားသြားေစတယ္။ မယ္ၿမဳိင္အတြက္ စိုးရိမ္ေနၾကသူေတြအားလံုး ဝမ္းသာသြားၾကတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ ရြာကေနေပ်ာက္သြားတာ ဆယ္ရက္ေလာက္ရွိၿပီေလ။ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္ေရာက္ေနလဲမွ မသိတာ။ အခုျပန္လာၿပီဆိုေတာ့ ဝမ္းသာၾကတာေပါ႔။

“ မယ္ၿမဳိင့္လက္ထဲမွာ အႏွီးပိုင္းနဲ႔ထုပ္ထားတဲ႔ ေမြးကင္းစကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ” 

ဆိုတဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲထြက္ေပၚ လာတဲ႔သတင္းကေတာ့ အားလံုးကို အံ႔အားသင္႔ တုန္လႈပ္သြားေစေတာ့တယ္။

“ ဒုကၡပါပဲဟယ္ ..ဘယ္သူ႔ကေလးကိုသြားယူလာတာပါလိမ္႔ ”

“ ကေလးေပ်ာက္တဲ႔မိဘေတြေတာ႔ အရမ္းစိတ္ပူေနၾကေတာ့မွာပဲ ”

မယ္ၿမဳိင္ေနတဲ႔ဇရပ္အနားကို လူေတြတဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ကေတာ့ ဇရပ္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ကေလးကို ေပြ႕ပိုက္ထားတယ္။ ညစ္ႏြမ္းေနတဲ႔အႏွီးပိုင္းႀကီးနဲ႔ထုပ္ထားလိုက္တာ ကေလးကိုေတာင္မျမင္ရဘူး။ ကေလးသက္ရွဴရၾကပ္ၿပီး ေသသြားရင္ ဒုကၡ။ ပါးစပ္ကလည္း သားေခ်ာ႔ေတးေတြကိုအဆက္မျပတ္ဆိုေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဒီျပႆနာက သူႀကီး ေခါင္းေပၚပဲေရာက္လာတယ္။ သူႀကီးက ကေလးယူဖို႔ ဇရပ္ေပၚကိုလွမ္းတက္လိုက္တာနဲ႔ မယ္ၿမဳိင္က တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ တက္လာတဲ႔ သူႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အသံကုန္ေအာ္တယ္။

“ တက္မလာနဲ႔ေနာ္၊ တုတ္နဲ႔ရိုက္ပစ္လိုက္မယ္၊ ငါ႔ကေလးကိုလာမလုနဲ႔ ”

မယ္ၿမဳိင္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ သူႀကီးေျခလွမ္းေတြ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားတယ္။ မယ္ၿမဳိင္က သားေဇာနဲ႔မို႔ထင္ရဲ႕။ ေအာ္လိုက္တာ ငယ္သံေတာင္ပါတယ္။ ရွိေနတဲ႔သူေတြကို ကေလးလာလုတယ္ လို႔ထင္ေနလားမသိဘူး။ တုတ္တရမ္းရမ္းနဲ႔ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မယ္ၿမဳိင္႔အနားကိုမဝင္ရဲၾကဘူး။ ကေလးကိုထိဖို႔မေျပာနဲ႔ အၾကည့္ေတာင္မခံဘူး။ ဒီေတာ့လည္း အားလံုး ကိုယ္႔ေနရာကိုယ္တပ္ဆုတ္ၿပီးျပန္လာရေတာ့တယ္။

ရြာနီးစပ္တစ္ေလွ်ာက္ ကေလးေပ်ာက္တဲ႔သတင္း စံုစမ္းၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေၾကာင္းမထူးဘူး။ ကေလးေပ်ာက္တယ္ ဆုိတဲ႔ သတင္းလည္းမၾကားရဘူး။ အဲ .. မယ္ၿမဳိင္က အရူးဆိုေပမယ္႔ လည္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာထမင္းလာစားတဲ႔အခါ ကေလးကိုေခၚမလာဘူး။ ဘယ္မွာထားခဲ႔သလဲဆိုတာလည္း ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး။

မယ္ၿမဳိင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထမင္းလာစားၿပီဆိုတာနဲ႔ သူႀကီးတို႔အဖြဲ႕က ကေလးရွာေဖြေရးလုပ္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဆို တစ္ေယာက္က မယ္ၿမဳိင္ အလာကိုကင္းေစာင့္ရတယ္။ မယ္ၿမဳိင္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ေနရာမွာပုန္းၾကတယ္။ မယ္ၿမဳိင္က အကင္းပါးတယ္။ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဇရပ္အနီးတစ္ဝိုက္ကေနရာေတြကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လိုက္ၾကည့္တယ္။ မယ္ၿမဳိင္ လက္ထဲကတုတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ပုန္းေနတဲ႔သူႀကီးတုိ႔လူတစ္စု ဘုရားတေနၾကရတယ္။ မၾကာပါဘူး။ သူႀကီးတို႔ပုန္း ေနတဲ႔ေနရာကို မယ္ၿမိဳင္ေရာက္လာပါေလေရာ။ သူႀကီးတို႔ကိုေတြ႕တယ္ဆိုရင္ပဲ မယ္ၿမဳိင္က တုတ္နဲ႔လိုက္ရိုက္ေတာ့တာ။ သူႀကီးတို႔အဖြဲ႔ ေျပးလိုက္တာမ်ား တန္းေနတာပဲ။

ဒီအေၾကာင္းေျပာတိုင္း ရယ္လို႔ေတာင္မဆံုးၾကဘူး။ အရူးက တစ္မူးသာသြားတယ္လို႔ေျပာရမလားပဲ။ ေနာက္ဆံုး  ကေလးရွာေဖြေရးရပ္စဲလိုက္ရေတာ့တယ္။ မယ္ၿမဳိင္ကေတာ႔ ဇရပ္မွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ေနတယ္။ ဇရပ္အနားကျဖတ္သြားတဲ႔ လူေတြလည္း မယ္ၿမဳိင္ရဲ႕ အဆီ အေငၚမတည့္တဲ႔ သားေခ်ာ႔ေတးသံေတြကိုၾကားေနရတယ္။ မယ္ၿမဳိင္က သူ႕ကေလးကို လက္ထဲကခ်ထားတာေတာင္မေတြ႔ရဘူး။ အၿမဲေထြးေပြ႔ထားတာပဲ။ ကေလးအတြက္ လိုအပ္တာလာေပးတဲ႔သူေတြေတာင္ ေဝးေဝးမွာခ်ေပးရတယ္။ လူေတြရွိ ေနရင္လာမယူဘူး။ လူေတြသြားမွ လာယူတာ။

အရင္ကဆို မယ္ၿမဳိင္က လူေတြနဲ႔မစိမ္းလွပါဘူး။ အခုမွ သားေဇာနဲ႔မို႔ထင္ရဲ႕။ လူတိုင္းကို သူ႔ကေလးလုမယ္ထင္ၿပီး ကင္းကင္းေနတာ။ တုတ္ကိုေတာင္ အနားမွာထားတာ ၾကည့္ေပေတာ႔။ ဒါေၾကာင့္ မယ္ၿမဳိင္ကို ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလိုက္ရ ေတာ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကေလးကိုဘယ္မွာဝွက္ထားခဲ႔သလဲဆိုတဲ႔ သိခ်င္စိတ္ေလးေတာ႔ အားလံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေန ခဲ႔တယ္။

မြန္းတည့္ ဆယ္႔ႏွစ္နာရီေလာက္ရွိၿပီ။ ဖိုးလူတစ္ေယာက္ ရြာထိပ္ဇရပ္ကေန အေရးတႀကီးေျပးလာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီအတိုင္းေျပးလာတာမဟုတ္ဘူး။  “ သိၿပီေဟ႔ .. ကေလးထားတဲ ႔   ေနရာသိၿပီ ” ဆိုၿပီး တစ္လမ္းလံုးေအာ္လာတာ။ ဒီေတာ့ သိခ်င္လြန္းလွသူေတြ ဖိုးလူ ေနာက္ကေနတစ္သီတစ္တန္းႀကီးလိုက္ပါလာၾကတယ္။ သူႀကီးအိမ္ေရာက္မွ ဖိုးလူ အေျပးရပ္ တယ္။ သူႀကီးက အိမ္ထဲကေန အလန္႔တၾကားနဲ႔ေျပးထြက္လာတယ္။

“ ေဟ႔ေကာင္ ဖိုးလူ၊ ကေလးထားတဲ႔ေနရာသိၿပီဆုိတာ အမွန္ပဲလား ”

“ ဟုတ္တယ္သူႀကီးရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ႔တာ ”

ဖိုးဘ စကားကို အားလံုးစိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနၾကတယ္။ ကေလးကိုဘယ္မွာ ဝွက္ထားလဲဆုိတာသိခ်င္ေနၾက ၿပီ မဟုတ္ပါလား။

“ ဒါဆို ကေလးကုိဘယ္မွာဝွက္ထားတာလဲ ”

“ ဇရပ္ေနာက္က ကုကၠိဳပင္ႀကီးေပၚမွာ ”

“ ဘာ ”

သူႀကီးရဲ႕ ဘာဆိုတဲ႔ အသံႀကီးက အလန္႔တၾကားထြက္လာတယ္။ ၾကားလိုက္ရတဲ႔သူေတြလည္း ရင္ထိတ္သြားၾက တယ္။ ကေလးကို သစ္ပင္ေပၚထားရတယ္လို႔။ ကုကၠဳိပင္ႀကီးက သက္တမ္းၾကာရွည္ေနၿပီ။ အလံုးအထည္ႀကီးၿပီး အပင္က ျမင့္တယ္။ အကိုင္းအခက္ အခြေတြ မ်ားတယ္။ မယ္ၿမဳိင္က အုန္းတက္သမဆိုေတာ႔ ကုကၠိဳပင္ႀကီးကိုတက္ႏိုင္တာမဆန္း။ ဒါေပမဲ႔ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔တက္တယ္ဆိုတာ အရမ္းအႏ ၱရာယ္မ်ားတဲ႔အလုပ္။ မယ္ၿမဳိင္တစ္ေယာက္ ကေလးကို သူမ်ား လုသြားမွာစိုးၿပီး မလုပ္သင့္တာလုပ္ေနၿပီ။ အင္း .. သူလည္း လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ဆိုတာ ခြဲျခားတတ္သူမွမဟုတ္တာ။

“ အခုခ်ိန္ဆို မယ္ၿမဳိင္ ထမင္းသြားစားေနၿပီ၊ ျမန္ျမန္သြားၾကရေအာင္၊ မဟုတ္ရင္ ကေလးဒုကၡေရာက္လိမ္႔မယ္ ”

သူႀကီးတို႔အားလံုးဇရပ္ကို မာရသြန္ေျပးလာခဲ႔တယ္။ အခ်ိန္ဆြဲေနလို႔မွမရတာ။ မယ္ၿမဳိင္ ေရာက္လာရင္အားလံုး ဒုကၡ ေရာက္ကုန္မွာ။ ဒီလိုနဲ႔ ကုကၠိဳပင္ေအာက္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ အပင္ေပၚေမာ႔ၾကည့္လုိက္ၾကေတာ့ အျမင့္ဆံုးအကိုင္း အခြၾကား မွာတင္ထားတဲ႔ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းအႏွီးပိုင္းေလးကိုျမင္လိုက္ရတယ္။ အကိုင္းအခြက ႀကီးမားလွတာမို႔ ကေလးေတာ႔မက်ႏိုင္ဘူး။ မယ္ၿမဳိင္က ဥာဏ္ေတာ႔အေကာင္းသားလို႔ေတြးလုိက္ၾကတယ္။ မယ္ၿမဳိင္မလာခင္ ကေလးကိုယူခ်ဖို႔ ဖိုးလူကို အပင္ေပၚတက္ ခိုင္းတယ္။ ဖုိးလူ အပင္ေပၚတက္ဖို႔လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္ေယာက္ကထေအာ္တယ္။

“ မယ္ၿမဳိင္ေရာက္လာၿပီေဟ႔ ”

အားလံုးရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားၾကတယ္။ ပုန္းဖို႔ေနရာရွာသူကရွာ။ ေျပးတဲ႔သူက ေျပးနဲ႔ ပတ္ခ်ာလည္သြားၾကတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ကေတာ႔ လူမ်ားေနတာကိုေတြ႕လို႔ထင္ရဲ႕။ ေျပးလာလိုက္တာ ခလုတ္တိုက္လဲသြားတယ္။ အရွိန္နဲ႔ ေျပးလာတာမို႔ ေျမေပၚမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္လိမ္႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကပ်ာကယာထေျပးလာၿပီး ကုကၠိဳပင္ကိုေက်ာနဲ႔ ကပ္ထားလိုက္တယ္။

“ သြား .. သြားၾက .. ငါ႔ကေလးကိုလာမလုနဲ႔ .. မေပးဘူး .. မေပးဘူး ”

ဆိုၿပီး မယ္ၿမဳိင္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္တယ္။ ကေလးအတြက္ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ငိုရိႈက္ေနရွာတယ္။ အဝတ္ေတြလည္း စုတ္ၿပဲလို႕။ လဲက်လို႔ရတဲ႔ ဒဏ္ရာက ေသြးေတြထြက္ေနတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ကိုၾကည့္ၿပီး အားလံုးမ်က္ရည္ဝိုင္းၾကတယ္။ ေသြးမ ေတာ္ သားမစပ္တဲ႔ကေလး တစ္ေယာက္ကိုယူလာခဲ႔ၿပီး ေမတၱာအျပည့္နဲ႔ေစာင့္ေရွာက္ေနလိုက္တာ။ အရူးဆိုေပမဲ႔ အရူးလို႔ မထင္ရက္ေအာင္ပါပဲ။

“ ကဲ .. အားလံုးကိုယ္႔ေနရာကိုယ္ ျပန္ၾကရေအာင္၊ သူ႔ကိုအေႏွာက္အယွက္မေပးၾကနဲ႔ေတာ႔ ”

သူႀကီးရဲ႕ စကားအဆံုး အားလံုးစိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ လွည့္ထြက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ သြားရင္းနဲ႔ မေနႏိုင္လုိ႔ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကုကၠိဳပင္ေပၚေျပးတက္သြားတဲ႔ မယ္ၿမဳိင္ကိုေတြ႕လုိက္ၾကရေတာ႔တယ္။

(၄)

“ မယ္ၿမဳိင္ ဆံုးၿပီ ”

ဆိုတဲ႔ သတင္းက အားလံုးကိုလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားေစတာေတာ့အမွန္ပဲ။ သိလိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္ကလည္း ညေန ငါးနာရီခြဲ။ သတင္းလာေပးတဲ႔သူက ႏြားေက်ာင္းသြားတဲ႔ နီတြတ္။ ေန႔လည္ကပဲ အေကာင္းအတုိင္းရွိေနေသးတဲ႔ မယ္ၿမဳိင္။ အခုေတာ႔ ဆံုးၿပီတဲ႔ေလ။ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဆိုၿပီးေမးေတာ႔မွ ကုကၠိဳပင္ေပၚကျပဳတ္က်တာတဲ႔။

သြားၾကည့္ၾကေတာ႔ အသက္ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေနတဲ႔ မယ္ၿမဳိင္ကိုေတြ႔ၾကရတယ္။ ေသြးေတြလည္း ျမင္မေကာင္း ေအာင္စီးက်လို႔။ အပင္ေပၚကျပဳတ္က်တဲ႔အျပင္ အပင္ေအာက္ကေက်ာက္တံုးကို ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္မိေသးတယ္။

“ ကေလးကေရာ .. မယ္ၿမဳိင္ယူလာတဲ႔ကေလး ”

တစ္ေယာက္ကထေအာ္တယ္။ ဒီေတာ႔မွ ကေလးကို သတိရလုိက္ၾကတယ္။ ကုကၠိဳပင္ေပၚၾကည့္လိုက္ၾကေတာ႔ အႏွီးပိုင္းေလးနဲ႔ထုပ္ထားတဲ႔ ကေလးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အခုမွအားလံုးသေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။ မယ္ၿမဳိင္ ခမ်ာ သူခ်စ္တဲ႔ ကေလးဆီေတာင္ ေရာက္ေအာင္တက္မသြားႏိုင္ခဲ႔ပါလား။ မယ္ၿမဳိင္ကိုသနားၿပီး ငိုတဲ႔သူက ငိုေနၾကတယ္။ သူႀကီးေတာင္ မ်က္ရည္ေတြလည္လို႔။

“ သူႀကီး ”

ေခၚသံၾကားလို႔ၾကည့္လုိက္ၾကေတာ႔ ဖိုးလူက အႏွီးပိုင္းနဲ႔ထုပ္ထားတဲ႔ကေလးကိုေထြးေပြ႕ၿပီး အပင္ေပၚကဆင္း လာတယ္။ ဖိုးလူ မ်က္ဝန္းမွာေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြတရစပ္က်ဆင္းလို႔။

“ သူႀကီး .. ဒီကေလးကို မယ္ၿမဳိင္နဲ႔ ခြဲမထားရက္ဘူးဗ်ာ ”

ဖိုးလူက ကေလးကို မယ္ၿမဳိင္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မယ္ၿမဳိင္နဲ႔ ကေလးကိုလွမ္းၾကည့္လုိက္မွ ငိုသံေတြ ပြက္ပြက္ညံသြားေတာ႔တယ္။ သနားစရာေကာင္းလိုက္တဲ႔ မယ္ၿမဳိင္။ ေမတၱာတရားႀကီးမားလွတဲ႔ မယ္ၿမဳိင္။ အရူးဆိုေပမယ့္ အရူးလို႔မထင္ရက္ပါဘူး မယ္ၿမဳိင္ရယ္။

အားလံုးမ်က္ရည္က်ၿပီး တစ္ေနရာတည္းကိုလွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒါက မယ္ၿမဳိင္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲက အႏွီးပိုင္းနဲ႔ အေသအခ်ာထုပ္ထားတဲ႔  ဘယ္အရပ္ေဒသကယူလာခဲ႔လဲမသိတဲ႔ သစ္ေဆြးတံုးေလးတစ္တံုး။

နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)

Posted in: ၀တၴဳ