ပိေတာက္ကိုင္းကေလးေတြဟာ
သၾကၤန္မိုးေလာက္နဲ႔ မျဖံဳၾကေတာ့ဘူး။
ဦးေနေအာင္ၾကီး ရွိေနေသးတယ္
စႏၵယားဆရာေလးကိုျငိမ္းေမာင္ေသျပီ။
ကိုျငိမ္းေမာင္ဟာ ျပီးပါျပီ လို႔ စာတန္းမထိုးခင္ေသနွင့္ျပီ။
သူေသေတာ့ အကုန္လိုက္ေသျပီ။
ေငြငန္းၾကီးလည္း ေငြငမ္းေတြရဲ႕ အေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်န္ခဲ့ျပီ။
ဒီဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ျပန္လွန္ၾကစို႔။
မိဖုရားေစာလံုက သူသာ အတာမင္းသမီးအစစ္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာတယ္
"ငါ့အေၾကာင္း နင္တို႔ဖတ္ၾကသလို ၊
နင္တို႔အေၾကာင္း ဖတ္ၾကမယ့္ လူေတြရွိေသးသေဟ့"ဆိုေတာ့
ငါတို႔ဟာ အရက္ပုလင္းထဲ ကံစမ္းမဲရွာရာကေန
ငါတို႔ဟာ မ႑ပ္ေရွ႕ အိုပါးဂမ္းနန္းဆြဲရာကေန
ငါတို႔ဟာ တည္းခိုခန္းေရွ႕ ကြန္ဒံုးထြက္၀ယ္ရာကေန
အလန္႔တၾကား ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိ။
ေရစိုခံအိတ္ထဲက ဖုန္းနဲ႔
ဘာအစိုမွမခံတဲ့ ဘ၀ထဲက ပုလင္းခြံေတြကို ေအာ္ေအာ္ေျပာေနမိ
ေခါင္းကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ခါေနတဲ့ သိၾကားမင္းဆီ
မက္ေဆ့တစ္ေစာင္ပို႔မိ
"ေခြးေရပုရပိုဒ္ထဲ တစ္ေခတ္လံုးသာ ေမာင္းသြင္းလိုက္ေပေရာ့"။
ကားေတြဟာ ငါတို႔ကို မေမာင္းေတာ့ဘူး။
ပိေတာက္ေတြဟာ ငါတို႔ကို မေမႊးေတာ့ဘူး။
ေရေတြဟာ ငါတို႔ကို မရႊဲေတာ့ဘူး။
လမ္းေတြဟာ ငါတို႔ကို မေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး။
မုန္႔လံုးေတြဟာ ငါတို႔ေရေပၚကို မေပၚေတာ့ဘူး။
နွစ္သစ္ကူးမွာလႊတ္တဲ့ငါးေတြ၊ငွက္ေတြလိုပါ
သိပ္မၾကာခင္မွာ ျပန္ျပန္အဖမ္းခံရ
သံသရာအေၾကာင္းမေတြးမိၾကဘူး
ဒါမ်ိဳးေတြေျပာေနတာ
မင္းကဘာလူမ်ိဳးလဲဆိုေတာ့
အညိဳအမည္းစြဲေနတဲ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုပဲ
လွန္ျပလိုက္ရံုေပါ့။
ဟိန္း
0 comments:
Post a Comment