ရင္ထဲကအလင္း

ဒီဇင္ဘာလ၏ ၿမဴမဆိုင္း ႏွင္းမေ၀ေသာ နံနက္ခင္းမွာ ထည္၀ါခန္ ့ညားေသာေလဆိပ္အေဆာက္အဦး၏ မွန္တံခါးတစ္ခ်ပ္ေရွ ့မွာ ၿဖဴတို ့ႏွစ္ဦးရပ္ေနၾကသည္။  ထိုတံခါးဟုိဘက္ ေၿခတစ္ဖ၀ါးနင္းမိသည္ႏွင့္ ၿဖဴတုိ ့ ေ၀းကြာသြားေပလိမ့္မည္။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ၿပန္ဆံုစည္းမလဲ မခန္ ့မွန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကမၻာေၿမ၏ တစ္ေနရာစီမွာ ရွင္သန္ၾကရလိမ့္မည္။

ၿဖဴသည္ ညီမေလး၏ အၿဖဴေရာင္ဖိနပ္ပါးေလးကို စိတ္မွတ္မဲ့စြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ညီမေလး၏မ်က္၀န္းမ်ားကို တည့္တည့္မတ္မတ္စိုက္ၾကည့္ဖို မရဲတာလည္းၿဖစ္ႏိုင္ သည္။ အရည္ၾကည္လဲ့ေနေသာ ၿဖဴ  ့မ်က္၀န္းမ်ားကို မၿမင္ေစလိုတာလည္းပါသည္။

ညီမေလး၏ရွုိက္သံသဲ့သဲ့သည္ ထပ္တူခံစားေနရမွန္း သိသာေစသည္။ႏွစ္ဦးၾကားစကၠန္ ့အေတာ္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနမွုကို ညီမေလးကပဲစတင္ၿဖိဳခြဲရန္ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္ ့လိုက္ေပမဲ့ စကားသံကထြက္က်မလာ။ တဖန္ၿငိမ္သက္သြားၿပန္သည္။

ၿဖဴ႕လက္ဖ၀ါးကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ညီမေလး၏လက္ဖ၀ါးမ်ားသည္ ေခြ်းေစးမ်ားၿဖင့္ ေစးကပ္ေနသည္။ ၿဖဴ၏ေငြ႕ေငြ႕ေလးအသက္ရွုသံ ညီမေလး၏ သဲ့သဲ့ေလးရွုိက္သံမွလြဲ၍ ဆိတ္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။ အဆံုးမွာေတာ့ဆက္လက္ၿမိဳသိပ္ၿခင္းငွာမတတ္ႏုိင္သၿဖင့္ ညီမေလး၏ “ မမ...”ဟူသည့္ တိုးလ်အားေဖ်ာ့ေသာအသံ။

ၿဖဴေၿဖးညင္းစြာေမာ့ၾကည့္သည္။ ညီမေလး၏မ်က္ႏွာကိုၿမင္လိုက္သည့္ခဏ…… စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့စြာ ညီမေလး၏ေခါင္းကို ၿဖဴ ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး နဖူးေလးကိုဖြဖြနမ္းမိသြားသည္။ ပါးၿပင္ေပၚကမ်က္ရည္ဥမ်ား အရွိန္မထိန္းႏိုင္စြာ ညီမေလးနဖူးေပၚ႐ႊဲနစ္သြားေတာ့…… ညီမေလးလဲငိုသည္။ ၿဖဴလဲငိုသည္။

“ မမ ဟိုေရာက္ရင္ခဏခဏဆက္သြယ္ဖို ့ဆုိတာ… ”

ညီမေလးစကားမဆံုးခင္မွာပဲ ၿဖဴ ့ရင္ခြင္မွ ညီမေလးကိုခြာၿပီး ပန္းႏုေရာင္ႏွုတ္ခမ္းပါးမ်ားကို လက္ေခ်ာင္းမ်ား ၿဖင့္ကာထားလုိက္သည္။ ရွင္းၿပဖို ့မလုိပါဘူးညီမေလးရယ္။ လွပတဲ့အနာဂတ္ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေတာ့မည့္ညီမေလးၿဖဴ  ့အတြက္စိတ္မေအးၿဖစ္မေနပါနဲ ့ေတာ့။ ညီမေလးနဲ ့အတူပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဘူးတ ဲ့အဖိုးတန္ အတိတ္ကာလ တစ္ခုနဲ ့တင္ အရာရာအတြက္ လံုေလာက္ေနပါၿပီ။

“ ၀င္ေတာ့ေလ ညီမေလး”

ၿဖဴ  ့အသံသည္အနဲငယ္ေတာ့ တုန္ခါသြားသည္ထင္သည္။

“ ဒါဆို အစစ အရာရာ ဂရုစိုက္ေနာ္ မမ ”

ၿဖဴခပ္သြက္သြက္ေခါင္းညိတ္ၿပလိုက္သည္။ သြားေတာ့ ညီမေလးရယ္။ တကယ္လို ့ကံအေၾကာင္းလွရင္

တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့…… ဆံုၾကအံုးမွာေပါ့။ အဲလိုေမ်ွာ္လင့္လို ့ရႏိုင္တယ္မဟုတ္လား။

တစစ ေရြ ့လ်ားနီးကပ္လာေသာ ခြဲခြာမွု၌ တံခါးဟိုဘက္မွညီမေလး၏ေလးတြဲ ့ေသာေၿခလွမ္းမ်ား၊ စိတ္မခ်ႏိုင္စြာ လည္ၿပန္ေငးၾကည့္ေသာ အၾကည့္မ်ား။ ညီမေလးပံုရိပ္ ၿဖဴ  ့ၿမင္ကြင္းမွလံုး၀ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွ ၿဖဴ  ့ေၿခလွမ္းမ်ားက ဆန္ ့က်င္ဘက္ဦးတည္ရာသို ့။  ခုလိုအေနအထားထိ  အားတင္းေတာင့္ထားခဲ့ၿပီး စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေတာ့  ေၿခလွမ္းတို ့ကယိုင္နဲ ့သြားသည္။ ေလဆိပ္ထဲက လူရွင္းေခ်ာင္က်တဲ့ထုိင္ခံုမွာ ခဏေတာ့ထုိင္မွၿဖစ္မည္။ ထိုင္ခုံေလးမွာ အေမာေၿဖရင္းမွ………

ႏွလံုးသားမွာစြဲထင္ေနသည့္ ညီမေလး၏ကိုယ္သင္းနံ ့ေလးကို မွန္းဆလြမ္းဆြတ္ရင္းပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊မွတ္ဥာဏ္ မွာစိုက္၀င္ေနတဲ့ ညီမေလး၏စကားသံမ်ားကို ၿပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္းပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒီကမၻာေၿမၿပင္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ၊ စိတ္ခ်လံုၿခံဳစြာ၊ ေက်နပ္အလိုက်စြာ ေနထိုင္ရွင္သန္သြားမွာပါညီမေလး။ ညီမေလးကို တုိင္တည္ၿပီး ကတိေတြအထပ္ထပ္ေပးေနမိသည္။

xxxxx

ၿဖဴရဲ့ေသြ ့ေၿခာက္အထီးက်န္ေသာကမၻာငယ္ေလးထဲ ညီမေလး၀င္လာပံုက ညင္သာအသံလံုလြန္းလွသည္။

ၿဖဴ  ့ဘ၀ထဲ ညီမေလးကုိလက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ ဘုရားသခင္ကို ၿဖဴအရမ္းေက်းဇူးတင္သည္။

တအူထံု ့ဆင္းညီအမေတြမဟုတ္ပါဘဲနဲ ့အၾကင္နာတရားဘယ္လိုဆိုတာ၊အသိမိတ္ေဆြေတြမဟုတ္ပါဘဲနဲ ့ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဘယ္လိုဆိုတာ ညီမေလးကသင္ၿပေပးခဲ့သည္။ သူစိမ္းတရံစာ၏ခံစားခ်က္ကို မိမိရင္ဘတ္ၾကီးထဲ ထဲ့ထားတတ္ၿပီဆိုရင္ ေမတၲာတရားက အလိုလိုေပါက္ဖြားလာေတာ့တာ……။

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္ ခုလို ၿမဴမဆိုင္း ႏွင္းမေ၀ေသာ ဒီဇင္ဘာလမွာ ကံၾကမ ၼာက ၿဖဴၿဖဴစင္ ဆိုေသာၿဖဴကို လ၀န္းေမ ဆိုေသာ ညီမေလးနဲ ့ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ေစမယ္ဆိုရင္….။

ၿဖဴဆိုတာ ဒီေလာကကေန အေငြ ့ၿပယ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာၾကာလွၿပီေပါ့။

အတိတ္ဒဏ္ရာေတြကို တသသသတိရ နာက်င္ၿပီး ပစ ၥဳပ ၸန္စစ္ပြဲေတြမွာ အလဲလဲအကြဲကြဲ  ရွုံးနိမ့္ေနတဲ့ၿဖဴက တၿပိဳင္နက္ထဲမွာ ကိုယ့္အသက္ကိုရန္ရွာေလာက္ေအာင္ထိ မၾကံစည္ေကာင္းမၾကံစည္အပ္တာကို ၾကံစည္ေနခဲ့သည္ေလ။ ငါတစ္ေယာက္ၿဖစ္ၿခင္း၊ ေပ်ာက္ကြယ္ၿခင္းအတြက္ထူးၿပီး ေၾကကြဲမဲ့သူမရွိသလို သာယာလွပေနတဲ့ ေလာကကလဲသာယာၿမဲ၊လွပၿမဲ ေနမွာပါဆိုတဲ့ အေတြးရုိင္းရိုုင္းေတြ စိုးမိုးလာခ်ိန္။

အမွားတစ္ခုက္ုိ “ ငါမွားတယ္ ” တယ္လို ့၀န္ခံၿပီးရဲရဲရင့္ရင့္ တာ၀န္ယူရင္ဆိုင္မဲ့အစား ပုန္းကြယ္ေရွာင္ေၿပး

တဲ့အခါ အမွားေပၚအမွားဆင့္ အမွားအရိပ္က ကိုယ့္ကိုၿပန္ေၿခာက္လာသည့္ တစ္ညေနခင္းမွာေတာ့ အိပ္ေဆးၿပားေတြကို လိုအပ္တာထက္အနဲငယ္ပိုၿပီး.. တသက္သာအိပ္စက္လိုက္ဖို ့ေရြးခ်ယ္လိုက္မိသည္။

ၿဖဴလွမ္းၿမင္ေနရတဲ့ ဟိုဘက္ကမ္းက ကမၻာသစ္ေလးမွာ အေရာင္စံုတဲ့ပန္းခင္းၾကီးပါလား။လိပ္ၿပာငယ္ေလး

ေတြ ပ်ံ၀ဲေနၾကတာ လွလိုက္တာ။ေတးဆိုငွက္ေတြရဲ့ အသံကိုေတာင္ၾကားလာရသလိုလို။အို.ဟိုကမ္းစပ္

မွာ ေလွေလးတစ္စင္းပါလား။ထိုေလွေလးကို ၿဖဴေလွာ္ၿပီး ၿဖဴ  ့ကိုအၿမင္ကတ္တဲ့ၿဖဴ  ့ကုိမုန္းတဲ့သူေတြနဲ ့ ေ၀းရာ ပန္းကမၻာေလးဆီ ကူးခတ္ႏုိင္သည္ေပါ့။ၿဖဴအခ်ိန္ဆိုင္းေနလို ့မၿဖစ္။

ကြ်တ္…

ေလွ၀မ္းထဲလွမ္းေနသည့္ ၿဖဴ  ့ဂါ၀န္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၿဖဴစုတ္သပ္ လိုက္သည္။ ေဒါသမ်က္၀န္းမ်ားၿဖင့္ မာန္ဖီမယ္ၾကံလိုက္ေတာ့ ၿဖဴ  ့ေဘးမွာ“ မမ ” လို ့ တစာစာေအာ္ၿပီးငိုေနတဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ကေလးမေလး။

xxxxx

“ ညီမေလးၿဖင့္စိုးရိမ္လိုက္ရတာ…ေန ့ခင္းက မမရံုးၿပန္လာကတည္းက မ်က္ႏွာမေကာင္းတာညီမေလး သတိထားမိတယ္။ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္အခန္းထဲက ထြက္မလာ၊ ဘာသံမွလည္းမၾကား မသကာၤလို ့ တံခါးေခါက္ေပမဲ့လည္း တံု ့ၿပန္သံက နတၳိ၊ေနာက္ဆံုးအိမ္ရွင္ဆီက ေသာ့ပိုယူၿပီး အခန္းထဲ၀င္လိုက္ေတာ့… မမရယ္ ဘာေတြမ်ားအဲေလာက္ ေသာကဖိစီးေနရတာလဲ၊ တကယ္လို ့တေယာက္ေယာက္ကုိ မမ၀န္ထုပ္ေတြ မွ်ေ၀ဖြင့္ၿပခဲ့မယ္ဆိုရင္….”

ၿဖဴဆက္မၾကားလိုသၿဖင့္တဖက္ေစာင္းလိုက္ေတာ့ ထိုကေလးမေလးသည္ “ မမနားလုိက္အံုး ရက္နဲနဲ ၾကာရင္ေတာ့ အိမ္ကိုၿပန္ႏိုင္မွာပါ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒုတိယအၾကိမ္   ေမြးဖြားခြင္ ့ေပးလိုက္ပါ မမ ရယ္..”

လို ့ ေၿပာၿပီး အလိုက္သိစြာပင္ ေဆးရံုအခန္းေလးထဲမွ ထြက္သြားေလသည္။

ဘာတဲ့။ ဒုတိယအၾကိမ္ေမြးဖြားခြင့္ေပးရမယ္တဲ့လား။ ရယ္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ဘ၀မွာပထမဆံုးဆိုတဲ့ အရာေတြပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာေတာင္။

ၿဖဴသည္ ေဖေဖ၏သမီးဦးအေနနဲ ့ေမြးဖြားလာခဲ့တာေတာင္ ၀မ္းပန္းတသာၾကိဳဆိုခံခဲ့ရသည္ေတာ့မဟုတ္။ တစ္ဦးတည္းေသာသား ေဖေဖႏွင့္ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ေမေမတို ့၏ အရြယ္မတိုင္ခင္ မွားယြင္းမွုရလဒ္ၿဖဴသည္ အူ၀ဲအခ်ိန္ကတည္းက ေဖေဖ၏ေက်ာခိုင္းၿခင္းကိုခံခဲ့ရသည္။ဘိုးဘိုးဘြားဘြားတို ့၏ေၿမးဦးမို ့လဲ သဲသဲလွုပ္ယုယမခံရဘဲ ၿဖဴ  ့ထုိက္နဲ ့ၿဖဴ  ့ ကံတဲ့။ ေမေမ့အတြက္ၿဖဴသည္ ၿဂိဳဟ္မေလးေပါ့။ တည္ၿငိမ္ေနေသာ ေမေမ့ဘ၀ကန္ေရၿပင္ကို ဂယက္ပြက္ေစခဲ့သည့္ ခဲလံုးေလးေပါ့။ ေမေမကထိုခဲလံုးေလးက ပူတူးတူးေလး

အသဲတံုးေလးဆိုၿပီး ပိုးေမြးသလိုေမြးခဲ့တာေတာ့မဟုတ္။ ခဲလုံးေလးကိုအေ၀းဆီကန္ထုတ္မပစ္တာပဲ ေတာ္လွၿပီ။ ဒါေပမဲ့ကေလးေလးရဲ့ ႏွလုံးသားႏုႏုေလးမွာေတာ့ ႏုတ္မရတဲ့စူးမ်ားစြာက နစ္၀င္ခဲ့သည္ေပါ့။ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္မွာ ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ အိမ္သန္ ့ရွင္းလုပ္ရသည္။ ပန္းကန္ေဆးရသည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ရသည္။ႏို ့မို ့ေမေမကထမင္းမေကြ်း။ အရြယ္နဲနဲရလာေတာ့ ထမင္းဖိုးအတြက္ အလုပ္လုပ္ ရသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အက်ိဳးမေမွ်ာ္တဲ့ အၿဖဴေရာင္ေပးဆပ္ၿခင္းဆိုတာကို နားမလည္ခဲ့တာထင္သည္။

ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ၿဖဴ  ့ကိုဘြဲ ့တစ္ခုရသည္ထိသင္ေစခဲ့တဲ့ေမေမ့အေပၚ ၿဖဴအေ၀းသင္တက္ရင္း စာၿပ ေပးသည့္ ကေလး၏ မိသားစုအကူအညီနဲ ့ဒီကြ်န္းႏုိင္ငံေလးမွာ   ေၿခခ်မိသည့္အခါ  ႏိုင္သေလာက္ ၿပန္သိတတ္သည္။

ၿဖဴ ေမ့ထားဖဲ့ထုတ္ထားခ်င္တဲ့ အရာေတြအတြက္၊ ပိုၿမင့္မားတဲ့ေလွခါးထစ္ေတြအတြက္ ေၿပး၀င္ခိုလွုံလာတဲ့ သူစိမ္းရင္ခြင္ကလည္း ေႏြးေထြးေနခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သူ ့စကားကိုယ္မသိ ကိုယ့္စကားသူမသိ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြအလယ္မွာ ဘာသာစကားဆိုတဲ့တံတိုင္းၾကီးကာၿပီး အႏိုင္က်င့္မွုေတြကိုသိသိၾကီးႏွင့္ ၿငိမ္ခံရဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ၊ ငါတို ့ကဧည့္သည္ေတြပဲေလဆိုၿပီး အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့ရဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ။

က်ားကုတ္က်ားခဲကုတ္ထားရသည့္ေနရာေလးအတြက္ ေဖးမမွု၊လက္တြဲေခၚမွု၊ညွာတာမွုဆိုတာေတြကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး အတၱေတြအေရာင္လက္သည္ထက္လက္ဖို ့။

“ သိပ္တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ မိန္းမ ”

“ လူကသာ ဘာမွမဟုတ္တာ ဘ၀င္ေလဟပ္ေနတဲ့ ဘ၀င္ရူး ”

“ ဟန္ပါကြာ အတြင္းမွာ ပုတ္ေနတာ ”

ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္လာသူတိုင္း၏ တူညီေသာမွတ္ခ်က္။

အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ လိမ့္ခ်င္တိုင္းလိမ့္ေနတဲ့ ၿဖဴ၊ ၿဖဴေပါ့ဆမိေသာ စာရင္းကြာဟမွုေငြပမာဏ ေၾကာင့္ ခုလိုမ်ိဳး အသိဥာဏ္မဲ့သည့္ ေရွာင္ေၿပးသည့္နည္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္ေလ။ ၿဖဴမေတြးခ်င္ေတာ့။

ဆက္မေတြးႏိုင္ေတာ့။မ်က္ရည္ပူေတြသာ ေခါင္းအံုးေလးေပၚ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုသြားသည္။

xxxxx

“ တကယ္ေတာ့မမရဲ့ တေယာက္တည္းေနတာမေကာင္းဘူး။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳးေပါ့။အခန္းေဖာ္ရွိေတာ့ အလုပ္ ထဲမွာမေပါက္ကြဲရ တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဖြင့္ထုတ္လုိ ့ရတယ္၊ အၾကံဥာဏ္ယူလို ့ရတယ္၊ ေဘးမွာသက္ရွိ လူသားရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အေငြ ့ေလးလိုတယ္ မမရဲ့။ ”

ပန္းသီးအခြံႏႊာရင္း ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနေသာ ထိုကေလးမေလးသည္ ၿဖဴငွားေနေသာအိမ္သို ့ေၿပာင္းလာတာ  လပိုင္းသာရွိေသးေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးၿဖစ္သည္။ နံနက္ေက်ာင္းမသြားခင္ ၿဖဴ  ့ဆီခဏ၀င္ၿပီးေန ့ လယ္အတန္းၿပီးရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာရွိေနတတ္သည္။

“ ညီမေလးၿဖင့္ တေန ့ခင္းလံုး ဘြတ္႐ႊတ္ပလြတ္ေတြၾကားေန၊ ေၿပာေနရတာ ခုလိုကိုယ့္စကားကုိ   အားပါး တရ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေၿပာလိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာရွိေတာ့တယ္။ ”

ၿဖဴ  ့ကိုလည္းပန္းသီးတစ္စိတ္ေပး၊ သူ ့ပါးစပ္ထဲလဲတစ္စိပ္ထဲ့ ညီမေလး၊ ညီမေလးခ်င္းမႊန္ေနတဲ့ ကေလးမ ေလးကို ၿဖဴသတိမထားမိလိုက္ခင္မွာပဲ ညီမေလးဟုေခၚမိသြားသည္။

“ မမ ကစပ္စုတာမၾကိဳက္ဘူး ညီမေလးရဲ့၊ အထူးသၿဖင့္သူတပါး ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိုေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး မသိ တတ္တာ၊ ညဥ္႕နက္သန္းေခါင္မီးမပိတ္တာ၊ ရည္းစားနဲ ့ဖုန္းေၿပာတာ၊ အြန္လိုင္းမွာရုပ္ရွင္ရိုက္တာ”

“  တခါတေလ ဖိုးလမင္းၾကီးက ထမင္းဆီဆမ္းေ႐ႊလင္ပန္း မေပးလို ့ စိတ္ေကာက္ေနမဲ့အစား သူ ့အလင္း ၿဖာလို ့ေအးၿမရတယ္ဆိုၿပီးေတြးရတယ္ မမရဲ့။ ”

ညီမေလးသည္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဆို သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းမ်ားၾကားမွာ ရစ္ေႏွာင္ပိတ္ေလွာင္တတ္သည့္ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ိဳး မဟုတ္တာေသခ်ာသည္။ ညီမေလးအလင္းသည္ ၿဖဴ  ့ကိုသာကြက္လင္းသည့္ ညမီးတိုင္လို အလင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ လမင္းလိုၿဖန္ ့က်က္လင္းသည့္အလင္းမ်ိဳးၿဖစ္သည္။အခြင့္သင့္ရင္ ညီမေလးတစိတ္ တေဒသ အားၿဖည့္ေနသည့္ လူမွုေရးအဖြဲ ့အစည္းေလးမွာ အသင္း၀င္ဖို ့ပူဆာရအံုးမည္။

နာရီလက္တံေတြကို ေနာက္ၿပန္လွည့္ အတိတ္ကိုေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ရင္ မေန ့တေန ့ကလိုပါပဲ။ ေဆးရံုက

ဆင္းလာၿပီး ၿဖဴ  ့ကိုၿငဴစူ အခန္းဆက္မငွားခ်င္ေတာ့တဲ့အိမ္ရွင္အေပၚလဲအၿပစ္ၿမင္မေနေတာ့ဘဲ ညီမေလးနဲ ့ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္အသက္ရွဴခြင့္ေလး လို ့ေတာင္ သေဘာထားတတ္လာၿပီ။

“ အမွားကင္းတဲ့သူဆိုတာ ဘယ္မွာရွိႏိုင္မွာလဲ။ တကယ္လို႕လူတစ္ေယာက္က လံုး၀မမွားဘူးဆို ပံုမွန္အေၿခ အေနမဟုတ္ဘူးလို ့ေတာင္ သံသယ၀င္ႏိုင္တယ္။ ေအးငါေတာ့ဒီလိုဒီလိုယူဆလို ့မွားသြားတယ္။ဘယ္လို တာ၀န္ယူေပးရမလဲ။ မမွားဖူးတဲ့သူရွိရင္ ငါ့ကုိၿပ။ ဒီလိုဆို ေရွာင္ေၿပးခ်င္တဲ့ မ၀ံ့မရဲစိတ္ေတြ အေ၀းေၿပးကုန္မွာ အေသအခ်ာေပါ့။ ”

တနဂၤေႏြပိတ္ရက္တခ်ိဳ ့မွာ ထမင္းၿမိန္ေစမဲ့ ၿမန္မာဟင္းလ်ာမ်ားကို ခ်က္ၿပဳတ္ရင္း ညီမေလးေၿပာတဲ့ ဒသန တခိ်ဳ  ့ပါ။ၿဖဴကေတာ့ ေထာက္ခံသည္လည္းမဟုတ္ ဆန္ ့က်င္သည္လည္းမဟုတ္ဘဲ မီးဖိုေခ်ာင္ ထဲမွာ ငရုတ္သီးပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေခါင္းငံု ့ေထာင္းလုိ ့ေနမည္။

“ ကိုယ့္စိတ္နဲ ့မေတြ ့တိုင္းသာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပစ္ပယ္ရမယ္ဆို အေပါင္းအသင္းဆိုတာ ဘယ္မွာလာ ရွိေတာ့မွာလဲ။ ဒီလိုပဲ ရန္ၿဖစ္လိုက္ ၿပန္ခ်စ္လုိက္ေပါ့။ ”

အဲလိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးေၿပာၿပီးလဲ ရယ္ေနတတ္ေသးတယ္။

ခုေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စု မက ကြယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးလဲ ၿဖဴ ့မ်က္ႏွာမွာ ၿပံဳးႏိုင္ၿပီ။ တကယ္ေတာ့  ေလာကကို မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ၿပီး ၾကည့္ရင္ၿမင္ၿမင္သမွ်အစိမ္းခ်ည္းေနမွာ။ကိုယ့္ကိုလက္မကမ္းလဲ ကိုယ္ကဆြဲကူသင့္ကူရမယ္။လူအၿဖစ္ ေမြးဖြားလာၿပီးမွေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ကိုယ့္ေဘးကသူေတြကို ေဖးမၿပီး ရွင္သန္သြားသင့္တယ္ မဟုတ္လား။

xxxxx

သြားေတာ့ ညီမေလးေရ… ညီမေလးရည္မွန္းထားတဲ့ ဒီကြ်န္းႏို္င္ငံေလးရဲ့အေ၀း ဟိုးတကၠသိုလ္ၾကီးမွာ ပညာေတြဆက္လက္ဆည္းပူးရင္း…။မမ ရင္ထဲမွာအမွန္ကိုလင္းေနၿပီမို ့စိတ္ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္နဲ ့သာ ပ်ံသန္း လုိက္ပါေတာ့ ညီမေလး…။ ခပ္ၿပင္းၿပင္းအသက္ရွုၿပီး ေလပူေတြကုိမွုတ္ထုတ္လိုက္တဲ့အခါ ညစ္ေထြး ေနာက္က်ိစိတ္ေတြစီးေမ်ာသြားၿပီး ေလဆိပ္အၿပင္ဘက္ဆီ ဦးတည္ေနတဲ့ေၿခလွမ္းမ်ားက အလြန္ကိုေပါ့ပါး

သြက္လက္ေနပါသည္။

( ခုရက္ေတြမွာ " ၿဖဴ " လိုမ်ိဳး သူတခ်ိဳ  ့နဲ ့ဆံုစည္းဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ သူတုိ ့နားမွာ " ညီမေလး " လိုလူမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ရင္လို ့…… ေတြးမိတဲ့အခါ ဒီစာစုေလးကို ေရးၿဖစ္သြားပါသည္။)

6.5.2013

6:00 P.M

Monday

ရင္ၿငိမ္းသူ

Posted in: ၀တၳဳတို